Απέραντο λευκό και απέραντο σκοτάδι

Σε θυμάμαι πάντοτε να επιθυμείς αυτό που δεν είναι εφικτό. Συνήθως κάτι πέρα από τη φύση σου. Είσαι άνθρωπος σου είχα πει. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάς. Πατάς τα πόδια σου πρωτίστως στη γη. Η θάλασσα μπορεί να σε φιλοξενήσει. Όμως μονάχα για λίγο. Ο ουρανός μπορεί κι αυτός να το κάνει. Όμως κι αυτός για λίγο. Το σπίτι σου βρίσκεται εδώ. Στη γη.

Εσύ όμως βούταγες σε βαθιά νερά και προσπαθούσες να κρατήσεις πάντοτε την ανάσα σου πιο πολύ από όλους μας. Όχι βέβαια από ανταγωνισμό αλλά γιατί στα αλήθεια ξέχναγες την ανθρώπινη υπόσταση σου και κολύμπαγες… κολύμπαγες… κι όταν πια τα πνευμόνια σου πονούσαν αβάσταχτα σαν από μόνο του το σώμα σου, σαν να αυτονομείτω από την θέληση σου, ανέβαινε ξανά στην επιφάνεια. Και η θέα πάνω από την επιφάνεια πάντα σε τρόμαζε. Ο παφλασμός που ακουγόταν καθώς έβγαινες απότομα απ’ το νερό συνοδευόταν πάντα με ένα βλέμμα τρομαγμένο και έκπληξης. «Καημένε μου δεν είσαι ψάρι» «Όχι α-κό-μα» απάνταγες με πείσμα.

Κι ύστερα ο άλλος μεγάλος σου έρωτας. Ο αέρας – ο ουρανός – το άπιαστο – το άυλο. Όλα ξεκίνησαν από εκείνο το βιβλίο του Ιούλιου Βερν. «Γύρω από τη σελήνη». Όλοι πίστευαν ότι είναι ένα ακίνδυνο παιδικό παραμυθάκι. Μάλλον δεν είχαν ιδέα τι κακό μπορεί να προκαλέσει σε ένα αθώο ανθρώπινο πλάσμα. Μετά συνεχίστηκε το θρίλερ με Αντουάν Σαιντ Εξπερύ τον μεγάλο πιλότο και φτάσαμε στον Ισαάκ Ασίμωφ. Οι πτήσεις πάντοτε με την ίδια κατάληξη. Ένα σπασμένο πόδι και μια νεόφερτη κατάθλιψη. Μια ολωσδιόλου διαφορετική απ’ την προηγούμενη φορά κατάθλιψη. Κοντά σου έμαθα πως η κατάθλιψη δεν έχει ένα χρώμα – ένα σύμπτωμα – έναν τρόπο. Και θυμάμαι ότι σε θαύμαζα γι ‘ αυτό. Έλεγα στους γονείς μου και γελούσαν μαζί μου πως ο Χ. έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε καταθλίψεις που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Και γεμάτος θαυμασμό πρόσθετα πάντοτε «Αυτό σημαίνει πολυπλοκότητα χαρακτήρα. Ένας αληθινά δυσνόητος άνθρωπος.»

Τα ταξίδια σου ύστερα τα έκανες με το μυαλό. «Όπως όλοι» θα πούνε ξενέρωτα οι αναγνώστες αργοκουνόντας το κεφάλι γεμάτοι «κατανόηση». «Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, ταξίδεψε η καρδιά κι αυτό μου φτάνει» θα προσθέσει βλακωδώς το τραγούδι. Αλλά ξέρεις και ξέρω πως δεν έχουν ιδέα.

Έχεις βρει έναν μυστικό τρόπο που σε ταξιδεύει στις θάλασσες… έναν μυστικό τρόπο να πετάς στους ουρανούς… και δεν στο κρύβω πως δεν μ’ αρέσει καθόλου. Αυτός ο γαμημένος μυστικός τρόπος με εκνευρίζει. Με εκνευρίζει γιατί είναι μυστικός. Με εκνευρίζει γιατί δεν έχεις πια σπασμένα πόδια αλλά μια χιλιοραγισμένη καρδιά.

Μια μέρα αυτό θα στο πω στα ίσα. Μπροστά σου… και θα είμαστε κοντά στη θάλασσα και θα σε πάρω να βουτήξουμε και ας κάνεις πάλι τα ίδια. Κράτα την αναπνοή σου ώσπου να ματώσει η μύτη σου. Κράτα την αναπνοή σου ώσπου το μυαλό σου να αποξυγονωθεί και να ξεχάσει το μυστικό σου τρόπο να ταξιδεύεις.

Απέραντο λευκό και απέραντο σκοτάδι.

Σύννεφα και βαθύς ωκεανός.