Φύλλα

Συνάντησα τυχαία αυτό το δέντρο… Τα μυαλό μου αφέθηκε ελεύθερο….

Πώς θα είναι άραγε να ζεις συνεχώς ακούνητος; Πώς είναι άραγε να φυλάς στις πλάτες σου φωλιές και να προσφέρεις απλόχερα ζωή σε κάθε είδους ζωή που χώνεται εκεί… κοντά στις ρίζες σου… Πώς είναι άραγε να ριζώνεις κάπου; Και να ζεις από αυτές;

Δεν αρνιέσαι, σε οποιαδήποτε ζωή, να φιλιώσει με τα κλαδιά σου. Σαν να είσαι οικογένεια ή ακόμη πατρίδα και σπίτι … Βεβαία, τόσο ελεύθερα, μπορείς να μείνεις μόνο… Χωρίς να μπορείς να αλλάξεις κάτι… Απλά υπάρχεις και προσφέρεις... Προσφέρεις ζωή.

Είναι δυνατόν τότε να μην νιώθεις; Να μην έχεις ψυχή; Είναι δυνατόν να μην έχεις μιλιά; Να μην έχεις πονέσει ποτέ σου; Είτε να μην έχεις δακρύσει; Άραγε επιλέγεις να μένεις σιωπηλό; Ακόμα και όταν πονάς ή όταν πεθαίνεις; Ίσως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα μπροστά στην απλότητα και την ύπαρξη σου. Σιγά Σιγά αρχίζουν να μοιάζουν ακόμη ποιο ασήμαντοι απέναντι σου.

Ακόμη και μέσα από μια φωτογραφία του, φαίνεται η ελευθερία που ποτίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα φύλλα του.

« Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

Πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στην μπουτονέρια σου φύλλο »

Κ.Γ.Καρυωτάκης

ΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ

Για τα χρόνια που πέρασαν και ήταν ένας άλλος κόσμος …

Για την παρέα εκείνη που μου γέμιζε την καρδιά και ξέχναγα όλα τα υπόλοιπα.

Το ’χω ξαναπεί και τραγουδιστά πως πάντα θα μου λείπουν.

Ό,τι καινούριο κι αν ζήσω, όπου κι αν βρίσκομαι , ό,τι κι αν κάνω θα τους αναζητώ πάντα. Πάντα θα νιώθω την απουσία τους.

Για όλα αυτά τους αφιερώνω την ταινία «Οι Απόντες» του Νίκου Γραμματικού.

Η ταινία καταφέρνει να σε συγκινήσει χωρίς να υπερβάλλει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Μεταφορά της πραγματικότητας κατευθείαν στον φακό της κάμερας. Αποδεικνύοντας τη δραματικότητα αλλά και την ομορφιά της απλής ζωής.

Ας βρέξει...

Ας βρέξει επιτέλους… Τόσο καιρό περιμένω…

Αν γράψω κάτι θα είναι πραγματικά βαρύ. Καλύτερα να σας απαλλάξω από τη θλίψη μου……….. Αν καταφέρω να βρω έστω ένα παιχνίδι ή κάτι τέτοιο…..

……………………………………………………………..

Λοιπόν βρήκα! (Δεν είναι ψέμα! Πέρασαν 5-6 λεπτά για να καταφέρω να βρω…) Αν και δεν είναι πολύ διασκεδαστικό και άμεσο.

Τέλοσπαντων. Πάντα ήθελα να φτιάξω ένα διαδραστικό βιβλίο (ας το πούμε έτσι). Δηλαδή να δώσω ένα έναυσμα για να παρατηρήσω την γραφή των άλλων σχετικά με κάποιο θέμα. Η γραφή και ιδιαίτερα η λογοτεχνική πιστεύω πως δείχνει πολύ έντονα τη μοναδικότητα της προσωπικότητας μας. Ποτέ δεν το έκανα όμως τελικά (τουλάχιστον ως τώρα) γιατί πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν θα έβρισκαν νόημα σε κάτι τέτοιο κι έτσι η πρόταση μου θα έμενε χωρίς αντίκρισμα. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι ακριβώς το ίδιο και τώρα. Αλλά κάνω μια αρχή κι αν βρεθεί αντίκρισμα θα ακολουθήσουν κάποιες άλλες προτάσεις αργότερα.

Αν υπάρχει όρεξη λοιπόν θα ανταποκριθείτε. Κι επειδή η όρεξη για να γράψεις είναι ένα αλλόκοτο πράγμα που ποτέ δεν έρχεται όταν το θέλεις (όπως λέει και το τραγούδι) γι’ αυτό θα περιμένω απαντήσεις ακόμη και μετά από μέρες σε αυτό το post. Κι ας δημοσιευτούν νεότερα posts.

Δεν πρόκειται για διαγωνισμό – ούτε για ανεύρεση ταλέντων (αν και… γιατί όχι; :-ρ )

Απλά προσπάθησε να απολαύσεις το ταξίδι που σου χαρίζει η γραφή αλλά και η ανάγνωση των υπολοίπων.

Αλλά έναυσμα ακόμη δεν έδωσα. Το έναυσμα ας είναι μια παράγραφος. Η αρχή ας πούμε:

«Κρύωνε... Το τζάκι ήταν “στεγνό” από φωτιά όπως και η καρδιά της από θέρμη. Το σπίτι τόσο παγωμένο όσο και το κενό στο μυαλό της. Ενώ το κρύο πιρούνιαζε τα οστά, εκείνη έτρεμε αλλά ούτε κι η ίδια δεν ήξερε γιατί βρισκόταν σ’ αυτή την κατάσταση. Λόγω της τσουχτερής παγωνιάς ή λόγω του ακόμη πιο ανυπόφορου κρύου μέσα της που της τσάκιζε τη ψυχή;»

Κανόνες δεν υπάρχουν. Μια καλή περίπτωση είναι να συνεχίσει κάποιος και μετά ο επόμενος κλπ. Θα χαρώ πολύ αν στείλετε.

Μικρόκοσμος

Τα μυρμήγκια είναι ευτυχισμένα μες στο γκαζόν. Γύρω τους απλώνεται μια τεράστια έκταση άγριας βλάστησης. Ένα επιβλητικό δάσος…

Ένα μικρό παιδί με το παιχνίδι του είναι ευτυχισμένο κάτω από τη κουβέρτα του κρεβατιού του. Ένα σαλιγκάρι είναι ευτυχισμένο στη γλάστρα του μπαλκονιού μας. Ο Στρατής είναι ευτυχισμένος στον κόσμο του μυαλού του, να σκέπτεται όσα οι άλλοι δεν πρόσεξαν ποτέ στη ζωή τους και πιστεύοντας ότι η καμπάνα κλαίει γι’ αυτόν.
Ο Γιάννης είναι ευτυχισμένος οδηγώντας το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι του στους δρόμους του Περάματος. Ο Άρης είναι ευτυχισμένος από τότε που πήδηξε μέσα στο ποτάμι και ζει σε αρμονία με τα πλάσματα του νερού.

Αν δεν μπορείς να φτιάξεις όμορφο τον «τεράστιο» κόσμο που σε περιβάλλει, φτιάξε τουλάχιστον έναν μικρόκοσμο… «Σμικρύνσου» και χάσου μέσα του.

Συμβουλή:
Γενικότερα ο ρόλος και η έννοια ενός φράχτη πάντα με εκνεύριζε. Πάντα ήθελα να είμαι πέρα από αυτόν. Όμως σ’ αυτή την περίπτωση τον θεωρώ απόλυτα χρήσιμο. Πρέπει να περιορίσεις το βλέμμα σου από την ασχήμια τους. Φτιάξε έναν όμορφο φράχτη στον μικρόκοσμο σου. Οχύρωσε τα όνειρα σου.

(Οι ζωγραφιές με την καμπάνα και τον Άρη είναι της Έλενας Σίμου. Τα γράμματα είναι εσκεμμένα μικρά λόγω «μικρό»κοσμου)

Apart

Τα τραγούδια - οι στίχοι, δεν ερμηνεύονται από τραγουδιστές - καλλιτέχνες. Ερμηνεύονται από στιγμές και από συναισθήματα. Όχι απ'τους ανθρώπους αλλά από τα συναισθήματα τους. Δεν ξέρω τι νόημα έχει κι αν έχει, να τραγουδήσει κάποιος ευτυχισμένος με τον έρωτα του αυτή τη στιγμή , αυτό το τραγούδι:

The Cure - Apart

he waits for her to understand
but she won't understand at all
she waits all night for him to call
but he won't call anymore
he waits to hear her say forgive
but she just drops her pearl-black eyes
and prays to hear him say i love you
but he tells no more lies

he waits for her to sympathize 
but she won't sympathize at all 
she waits all night to feel his kiss
but always wakes alone
he waits to hear her say forget
but she just hangs her head in pain
and prays to hear him say no more
i'll never leave again

how did we get this far apart?
we used to be so close together
how did we get this far apart?
i thought this love would last forever

Εγώ όμως αυτή τη στιγμή δικαιωματικά του ανήκω
και δικαιωματικά μου ανήκει.

ΣΙΩΠΗ

Σιωπή…30 χρόνια σιωπή. Έμαθα να ακούω και να μιλάω. Κατάλαβα την υποκρισία ενός ανθρώπινου βίου. Είμαστε πιο μικροί κι απ’ το πιο μικρό-μικρό βότσαλο. Η γνώση μας είναι τόσο περιορισμένη ώστε νομίζουμε πως γνωρίζουμε ποια είναι αυτά που μας διαφεύγουν. Είμαστε τόσο ανόητοι που έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε να ξέρουμε τι δεν ξέρουμε. 30 χρόνια σ’ αυτήν την καρέκλα αδύναμος - πεινασμένος - κουλουριασμένος – ταλαιπωρημένος μα έμαθα ν’ ακούω και να μιλάω πια. Η θάλασσα νευρίασε πολλές φορές μαζί μου … Χτύπησε ολάκερες μέρες και νύχτες αλύπητα την καρέκλα μου. Εμένα…μ’ έπνιξε 1000 φορές. Κι εγώ εκεί… Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει από μένα . Ξέρω να μιλήσω στη θάλασσα καλύτερα απ’ όσο ξέρω να γράψω ή να μιλήσω σε σένα. Εγώ κι η καρέκλα μου γίναμε πλάσματα γνωστά στον βυθό της. Ξέρεις κάτι; Δεν καταλάβαινε ότι μ’ έπνιγε… Μ’ αγάπησε κι ήθελε να μ’ αγκαλιάσει. Τίποτα παραπάνω. Είναι τόσο αθώα Και δεν είχε άδικο… Εμείς και οι ανθρώπινες μικρές φοβίες μας… Αυτό είναι όλο μας το σύμπαν. Πέρα απ’ αυτό τίποτα. Νόμιζες ότι έχουμε κατακτήσει αιθέρες και νερά και ό,τι μας περιβάλει; Πολύ κοντόφθαλμη άποψη..

Δεν είχε άδικο λοιπόν. Ένα βράδυ που ’ταν τόσο γλυκιά και ήρεμη μου θύμισε το δροσερό χάδι της μάνας μου. Όταν ήταν ευτυχισμένη και μόνο που με αντίκριζε. Με χάιδευε στο μάγουλο θέλοντας να με χορτάσει γνωρίζοντας όμως πως κάποια στιγμή θα φύγω.. Το ’κανε λοιπόν διστακτικά και για λίγο. Να γλιτώσουμε αργότερα τα πολλά δάκρυα.

Αυτό το βράδυ τα νερά της ήταν τόσο γαλήνια σαν της μάνας μου… Είχα συγχυστεί… Ποια ήταν η μάνα μου ; Η θάλασσα ή εκείνη η γλυκιά γυναίκα; Το χάδι της ήταν από νερό; Η ανάσα της πρέπει να μύριζε αρμύρα – ιώδιο… «Κράτα με μια για πάντα»… ψέλλισα … Αγανακτισμένος απ’ αυτό το κοφτό χάδι που πάντα δεχόμουν και τελείωνε τόσο γρήγορα. Πριν καλά καλά κλείσω τα μάτια μου. «Κράτα με λίγο παραπάνω έστω» φώναξα δειλά.

Γλυκός μα δυνατός αέρας… Το’χεις ξανανιώσει ποτέ αυτό;; «Μάνα! Αγκάλιασε με! Αγκάλίασε με! Κλέινω τα μάτια μητέρα..»

Ένα κύμα ήταν αρκετό για να κατακτήσω τα νερά της. Τώρα ζω μέσα της. Κανείς δεν μπορεί να με πάρει μακριά της. Κοντά της επιτέλους έμαθα να ακούω και να μιλάω… όλα απ’ την αρχή.