ΣΙΩΠΗ

Σιωπή…30 χρόνια σιωπή. Έμαθα να ακούω και να μιλάω. Κατάλαβα την υποκρισία ενός ανθρώπινου βίου. Είμαστε πιο μικροί κι απ’ το πιο μικρό-μικρό βότσαλο. Η γνώση μας είναι τόσο περιορισμένη ώστε νομίζουμε πως γνωρίζουμε ποια είναι αυτά που μας διαφεύγουν. Είμαστε τόσο ανόητοι που έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε να ξέρουμε τι δεν ξέρουμε. 30 χρόνια σ’ αυτήν την καρέκλα αδύναμος - πεινασμένος - κουλουριασμένος – ταλαιπωρημένος μα έμαθα ν’ ακούω και να μιλάω πια. Η θάλασσα νευρίασε πολλές φορές μαζί μου … Χτύπησε ολάκερες μέρες και νύχτες αλύπητα την καρέκλα μου. Εμένα…μ’ έπνιξε 1000 φορές. Κι εγώ εκεί… Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει από μένα . Ξέρω να μιλήσω στη θάλασσα καλύτερα απ’ όσο ξέρω να γράψω ή να μιλήσω σε σένα. Εγώ κι η καρέκλα μου γίναμε πλάσματα γνωστά στον βυθό της. Ξέρεις κάτι; Δεν καταλάβαινε ότι μ’ έπνιγε… Μ’ αγάπησε κι ήθελε να μ’ αγκαλιάσει. Τίποτα παραπάνω. Είναι τόσο αθώα Και δεν είχε άδικο… Εμείς και οι ανθρώπινες μικρές φοβίες μας… Αυτό είναι όλο μας το σύμπαν. Πέρα απ’ αυτό τίποτα. Νόμιζες ότι έχουμε κατακτήσει αιθέρες και νερά και ό,τι μας περιβάλει; Πολύ κοντόφθαλμη άποψη..

Δεν είχε άδικο λοιπόν. Ένα βράδυ που ’ταν τόσο γλυκιά και ήρεμη μου θύμισε το δροσερό χάδι της μάνας μου. Όταν ήταν ευτυχισμένη και μόνο που με αντίκριζε. Με χάιδευε στο μάγουλο θέλοντας να με χορτάσει γνωρίζοντας όμως πως κάποια στιγμή θα φύγω.. Το ’κανε λοιπόν διστακτικά και για λίγο. Να γλιτώσουμε αργότερα τα πολλά δάκρυα.

Αυτό το βράδυ τα νερά της ήταν τόσο γαλήνια σαν της μάνας μου… Είχα συγχυστεί… Ποια ήταν η μάνα μου ; Η θάλασσα ή εκείνη η γλυκιά γυναίκα; Το χάδι της ήταν από νερό; Η ανάσα της πρέπει να μύριζε αρμύρα – ιώδιο… «Κράτα με μια για πάντα»… ψέλλισα … Αγανακτισμένος απ’ αυτό το κοφτό χάδι που πάντα δεχόμουν και τελείωνε τόσο γρήγορα. Πριν καλά καλά κλείσω τα μάτια μου. «Κράτα με λίγο παραπάνω έστω» φώναξα δειλά.

Γλυκός μα δυνατός αέρας… Το’χεις ξανανιώσει ποτέ αυτό;; «Μάνα! Αγκάλιασε με! Αγκάλίασε με! Κλέινω τα μάτια μητέρα..»

Ένα κύμα ήταν αρκετό για να κατακτήσω τα νερά της. Τώρα ζω μέσα της. Κανείς δεν μπορεί να με πάρει μακριά της. Κοντά της επιτέλους έμαθα να ακούω και να μιλάω… όλα απ’ την αρχή.