Εξαναγκασμός

Θελησε η σιωπη να καλυψει καθε ουρλιαχτο, καθε κραυγη, καθε κλαμμα. Θελησε να γινει λεξη για να γιατρεψει την καρδια, να γινει τραγουδι για να ταξιδεψει την θλιψη. Αν δεν υπηρχαν οι νοτες η η γραφη;
Ενας απεραντος δακρυσμενος ουρανος.
Διαλεξε η σιωπη να γινει μια λογικη και μια κραυγη φυλακισμενη μεσα στο μυαλου το αβατο. Κανταντησε ομως μια αγιατρευτη πληγη, μια φυλακη.
Κανεις δεν δεχεται!
Κανεις δεν ακουει!
Κανεις δεν καταλαβαινει!
Καμια κατανοηση; Τα λογια παιρνουν μορφη ιστου και κλωστης και τυλιγονται γυρω απο το προσωπο. Ενα στομα χιαστι ραμμενο.
Σωπαινεις. Σωπαινω.
Θελησε η σιωπη να γινει βαλσαμο εστω για μια φορα. Εγινε; Οι λεξεις και οι νοτες ποτισαν την οργη με περισσοτερο οργη; Η πορτα του κελιου ανοιξε; η το κελι δεν ειναι η σιωπη, αλλα η πραγματικοτητα και η ελευθερια που ζηταμε ο ενας απο τον αλλον; Μηπως ζητας την ελευθερια σου, απαιτωντας την σιωπη μου; μηπως το κελι ειναι η καταδεκτικοτητα; η ανεκτικοτητα; ποιος καταδεχεται; ποιος ανεχεται; ποιος υπομενει; Φυλακιζω το μυαλο με την σιωπη μου. Μια ακομη επιλογη. Μια ακομη εύλογη απορία... Επιλογη η σιωπη. Φυλακη η σιωπη. Οι λεξεις και οι νοτες η μονη ελπιδα.