Το τρενο των αναμνησεων η αλλιως μια παλια hip hop συλλογη.

Αλλο ενα περιεργο πρωινο. Μπορω να πω οτι το αισθημα οτι ειμαι εσωκλειστος σε μια μικρη αγροτικη φυλακη - με τα εξαναγκαστικα εργα- η σε ενα ψυχιατρικο ιδρυμα, αυτο το πρωινο, εχει εξαφανιστει! Λιγο ο καθαρος ουρανος, λιγο τα μαυρα συνεφακια που επιτελους ξαπωστειλε ο Βαρδαρης, λιγο ο ηλιος, λιγο η συλλογη αμερικανικου hip hop των 90's που ακουγαμε μικροι, μου εφτιαξαν την διαθεση. Βεβαια η νοσταλγια, νοσταλγια! Σχεδον σε καθε μου στιγμη, νοσταλγω. Μα ειναι πανεμορφο να ταξιδευεις με οδηγο την νοσταλγια, στα παλια. Στα αξιομνημομευτα. Ας μενει μετα στην καρδια σου αυτο το περιεργο συναισθημα... Ειναι σαν την ευθυμια που μετατρεπεται αυτοματα σε κατηφεια, οταν απο εκει που ο ουρανος ειναι πεντακαθαρος ξαφνικα ενα, δυο μαυρα συννεφα τον σκοτεινιαζουν και μαυριζουν το σκηνικο. Ειτε οπως την διψα που μενει ανικανοποίητη, οταν στα χερια σου εχεις ενα μισογεματο μπουκαλι νερο και μια λογικη που λεει οτι δεν πρεπει να το αδειασεις τελειως. Οπως και να 'χει ειναι απιστευτο να νοσταλγεις. Αναμνησεις... Ενα ταξιδι στις πλατειες τοτε που με τις τσαντες, τις κιθαρες και τα αρμονια στις πλατες τρεχαμε και δεν φταναμε, κυνηγοντας την ευτυχια και τις στιγμες. Θυμαμαι σαν να 'ναι τωρα, τις μοναχικες βολτες με τα ακουστικα κολλημενα στα αυτια, ακουγοντας απο τον τοπο της φυγης, μεχρι το karma των mood, του Guru και του τραινο της σκεψης του talib kweli. Πραγματικα ανατριχιασα! Γιατι να μην δακρυσω; αυτο το δακρυ ερχεται κατευθειαν απο την ψυχη. Οτι πιο καθαριο. Ειναι γιατρεια. Η πεπτουσια της ανθρωπινης φυσης. Σαν να πεφτεις σε ενα εδαφος στρωμενο απο πουπουλα... Καθαροτητα και γαληνη εστω και για καποια δευτερα. Κι ολα αυτα χαρη στον main flow η τους goodie mob, στον wycleaf η στον chυck d και στον Μιχαλη; η χαρη στον δρομο, στα μικροφωνα, στο ονειρολογιο η στα πρωτα στιχακια μας και στις πρωτες ανακατοσουρες με τις μποτες, τα ταμπουρα και τα χι χατ;
Ολα αυτα χαρη στην παιδικοτητα, την αγνοτητα, την αγνοια, τον ενθουσιασμο και στην μεταφραση που κανει ενα παιδι με τους φιλους του, στην πραγματικοτητα. Οσοι με νιωθετε, ξερετε! Βαγγο, Βαιε, Χρησταρα, Αλεξακο- unripe! χαχα, μην τυχον και ξεχασετε ποτε. Η ψυχη δεν ξεχνα αλλωστε ετσι; Ενα ποστ που θα σχολιαζε τα καινουρια δεδομενα στον θαλαμο μας, κατεληξε παλι ενα ταξιδι στα παιδικα μας χρονια. Και να 'ταν μονο αυτα; εγω τουλαχιστον χαιρομαι που τιποτα δεν μολυνε την παιδικοτητα μου. Απο κει και περα το που βρισκομαι τωρα ειναι αλλη ιστορια. Τα μαλλια μου ασπρισαν λιγο παραπανω φαινεται και η ντροπη μου θεριεψε...Τεσπα οπως θα ελεγε ο καθε ραππερ τοτε κλεινοντας! One love!