Λαβυρινθος

Τι με ενοχλει περισσοτερο; οτι τα ιδια τα λογια μου πληγωνουν. Η σιωπη με πληγωνει, η μοναξια με πληγωνει. Ολα με ενοχλουν τελικα. Η ανεπαρκεια μου...
Ενας λαβυρινθος. Ποτε δεν ειχα την τυχη να βρεθω μεσα σε εναν λαβυρινθο. Προσπαθω να γατζωθω σε μια ελπιδα οπως οι κισσοι γατζωνονται στους τοιχους. Ζω τα αδιεξοδα, υπαρχω αναμεσα στις διασταυρωσεις και στην επαναληψη του χωρου. Αναθεμα στις επιλογες μου, στην επιθυμια μου, στην επικοινωνια με τον εξω κοσμο. Ωρες ωρες νιωθω αδειος, κενος, ανικανος.
Φανταζομαι οτι στεκω σε μια παραλια, αγναντευοντας την θαλασσα και η αμμος κωλημενη πανω μου, οπως τα λαθη μου. Ας με αφηναν για λιγο σε ησυχια.
Κι αναρωτιεμαι, κι αναζητω, τι φταιει; ποιος φταιει; γιατι δεν δεχομαι στοργη; Νιωθω σαν να εχω αφεθει στην οργη του χειμωνα, βαζιδοντας ενα μονοπατι χιονισμενο, αντιξοα και παντα απεναντι στην φυση, προχωρωντας διχως καμια βοηθεια. Γιατι να νιωθω ετσι; αναρωτηθηκε κανεις; γιατι ενας λυγμος μου να μου φαινεται οτι κουραζει;
Τρεχω πλεον να βρω την εξοδο. Δεν ακουω καμια φωνη να με τραβηξει προς τον σωστο δρομο. Κι αυτο με πληγωνει... Οι τοιχοι, οι γωνιες, ο φωτισμος, ολα ιδια κι αναμενομενα. Η ψυχη μου; Προδομενη. Ισως κι απο τα ιδια της τα αισθηματα. Μαλλον... ας διαγραφει το ισως.
Ο λαβυρινθος. Μια ατελμωνη, ατελειωτη, ανοητη θλιψη. Ποιος ειπε οτι υπαρχει εξοδος; δεν υπαρχει τιποτα απο ολα αυτα. Η ελπιδα απλα δημιουργει την πορτα με τις δαφνες. Μια οφθαλμαπατη δημιουργει. Να αναζητησω κατανοηση; θα την εχω; ξερω ξερω... Δεν μιλαω ξεκαθαρα, γιατι βρισκομαι στον ιδιο γαμημενο λαβυρινθο. Αποπροσανατολισμενος ειμαι, τελεία -μιλαει ατοφιο αυτο που νιωθω- .
Αλλωστε ποιος μιλαει καθαρα; κανεις δεν μιλαει ξεκαθαρα. Δεν ειναι ιδεα μου. Αλλιως θα τον ακουγαν τα αυτια μου. Θα εβρισκα αυτην την ηλιθια πορτα, εως ουτου να την καταρριψω ο ιδιος με την ανεπαρκεια μου. Η ελπιδα ριπτεται απο τα λαθη ολων οσων εχουν εξουσια πανω της. Δηλαδη απο εμενα κι εσενα. Αναρωτιεμαι μηπως θα πρεπει να φωναζω ακομη πιο δυνατα μεσα απο τα τοιχοι του λαβυρινθου. Μηπως δεν ακουγομαι; Το μονο που ακουω μεσα εδω ειναι η μουσικη που συνθετει την ψυχη μου. Τωρα δα συνθετει τα συναισθηματα μου. Ειναι αυτη η δημιουργος αλλα κ αυτα τα λογια που τα γραφω διπλα απο την πορτα που μολις εξαφανιστε απο μπροστα μου... Ενα αξιοπροσεκτο αμφιδρομο φαινομενο δημιουργιας.
Γραφω λοιπον πανω σε αυτο το αδιεξοδο δυο λογια αναζητωντας αλλα αδιεξοδα και επαφη. Επικοινωνια και δρομο επιστροφης η εστω μιαν οφθαλμαπατη.

Το σταυροδρόμι

Κάθε απόγευμα μετά το ξενέρωμα της δουλειάς με ξυπνάει απ' την αποχαύνωση μια όμορφη εικόνα. Η συνάντηση μιας παρεούλας και το κουβεντολόι στο "σταυροδρόμι"...

Η διαφορά στις ημέρες αποδεικνύεται και από τα σύννεφα...Για τους δύσπιστους. Η κακή ποιότητα οφείλεται στην κάμερα του κινητού.

Φτερα

Καταρχην εχει πολυ ενδιαφερον η επιλογη! Αφηγηση; πρωτο προσωπο; αμεση περιγραφη των γεγονοτων; τοσες δυνατοτητες. Τοσες πολλες εναλλακτικες...
Η αφορμη.

Ενας μικρος σπουργιτης παραμεριζει το σκοταδι του δωματιου...παρολο που το αντικρυζει, τελικα απο οτι φαινεται αποφασιζει να προσγειωθει εντος αυτου του μεγαλου δωματιου. Ισως κ να το εσπρωξε ο ανεμος μεσα η μπορει απλα να μιλαμε για μια ανωμαλη, λαθεμενη προσγειωση. Το ακουσμα των φτερων. Αθορυβα ακουμπα το εδαφος. Η πρωτη αντιδραση... το κεφαλι του κουνιεται δεξια κι αριστερα σαν τρελο. Προσπαθει να συνηθισει τον χωρο στον οποιο βρισκεται. Προσπαθει να συνηθισει τα ορια - τους καταλευκους ασβεστομενους τοιχους, τα μεγαλα γκριζα σιδερενια ντουλαπια, τα σκαλια, τις τσαμενιες πορτες- τα οποια συναντησε... Ενα, δυο βηματα. Τα τιτιβυσματα. Η γλυκια φωνη που πραγματικα γαληνευει την ψυχη μου. Μολις τον ακουσα, γυρισα το κεφαλι και τον αντικρυσα. Μα γιατι; μονο και μονο που συναντας αυτα τα ορια...μονο και μονο που κρυβεται ο ουρανος, ειμαι σιγουρος πως σε τρομοκρατει. Κι ομως η αγνοια σου και οι αποσπασματικες κινησεις σου σε κανουν να θες πεταξεις παραπερα. Μεσα στον ιδιο χωρο βρισκεται ενα τεραστιο σιδερενιο κλουβι, κλειδωμενο με λουκετα. Βεβαια τα κενα μεταξυ των καγκελων δεν μπορουν να σε κρατησουν μεσα. Ακουμπας, βρισκεσαι στην ακρη, σαν να παραπατας. Ισορροπωντας ομως και με ενα τρανταγμα των φτερων σου αντικρυζεις το φως του ηλιου. Την αντηλια που δημιουργητε οταν ο ηλιος βρισκεται ακριβως απεναντι απο την θεση της εισοδου. Για λιγα δευτερα βρισκεσαι μεσα σε ενα κλουβι αθελα σου. Γυρω απο τα αυλα σιδερα τα οποια φυλακιζουν τα φτερα σου. Μια εικονα, ενα περιστατικο. Εκεινη την στιγμη τα φτερα σου γινονται το πιο βαρυ φορτιο. Μια γλυκοπικρη αισθηση κατακλυζει την ψυχη μου. Τα φτερα σου; η ψυχη συναντα την αγνοτητα και την γαληνη, το χαμογελο αλλα η εικονα του σιδερου τα ακυρωνει ολα αυτα. Δεν αντεχεται η ιδεα μιας φυλακης. Φωναζω, τα χερια μου κινουντε αποτομα. Τα φτερα σου ανοιγουν, χανεσαι στο φως, με χαιρετας αφηνοντας μια κραυγη. Στον οριζοντα φαινεται ενα αχνο γραμμικο σχημα, κοντρα στις ακτινες του ηλιου. Πιανω την καρεκλα, ανασκουμπωνομαι και καθομαι. Το κελαηδισμα καλα κρατει...

Επιθυμια

Καθε βραδυ ενας αερας αλλοκοτος, ανακατωνει τις ψυχες. Μαζι με τα φυλλα των δεντρων, ανακατα, κινουντε προς ολες τις κατευθυνσεις. Καθε βραδυ, το ιδιο κενο. Με αυτο το κενο ταξιδευει και η δικια μου ψυχη. Εικονες η μια μετα την αλλη. Ο στενος δρομος, ο φρακτης, η αυλη,τα τριανταφυλλα, τα χρυσανθεμα, τα δεντρα, το χωμα, οι πετρες, οι λευκες καρεκλες, τα μπλε παραθυρα, η ασυμενια στεγη, η πορτα... Τα προσωπα, οι κουβεντες, η μουσικη, η αγαπη. Ο ταξιδευτης. Μια αορατη ψυχη να περιφερεται στο δωματειο. Καθε βραδυ το ιδιο κενο, καθε βραδυ η ιδια αφορμη για ταξιδι. Τα ματια κλειστα, η καρδια χτυπα. Η ψυχη μου προσπαθει να αγγίξει, με μια αγκαλια τα παντα. Να παρει μορφη, να νιωσει. Το δωματειο γεμιζει απο τα γελια, απο φασαρια, απο τα προσωπα, απο την φωτια που καιει, απο την αμεσοτητα. Τα βραδια που η αγκαλια μου στεκει κενη, η φαντασια μου επιμενει, και οσο το μεσο που λεγεται επιθυμια με ταξιδευει, με οδηγει στο κενο. Αυτος ο αερας ο αλλοκοτος ειναι η επιθυμια. Αποπροσανατολισμος. Επιθυμια μια κενη λεξη διχως την πραξη. Επιθυμια διχως αγγιγμα; οι παλαμες μου κενες, το σωμα μου αυλο. Η φαντασια μια πλανη που απλα συντροφευει την υπομονη. Το κενο ωρες ωρες μεγαλωνει σαν επιθυμεις... Σαν νιωθεις μονος;