Επιθυμια

Καθε βραδυ ενας αερας αλλοκοτος, ανακατωνει τις ψυχες. Μαζι με τα φυλλα των δεντρων, ανακατα, κινουντε προς ολες τις κατευθυνσεις. Καθε βραδυ, το ιδιο κενο. Με αυτο το κενο ταξιδευει και η δικια μου ψυχη. Εικονες η μια μετα την αλλη. Ο στενος δρομος, ο φρακτης, η αυλη,τα τριανταφυλλα, τα χρυσανθεμα, τα δεντρα, το χωμα, οι πετρες, οι λευκες καρεκλες, τα μπλε παραθυρα, η ασυμενια στεγη, η πορτα... Τα προσωπα, οι κουβεντες, η μουσικη, η αγαπη. Ο ταξιδευτης. Μια αορατη ψυχη να περιφερεται στο δωματειο. Καθε βραδυ το ιδιο κενο, καθε βραδυ η ιδια αφορμη για ταξιδι. Τα ματια κλειστα, η καρδια χτυπα. Η ψυχη μου προσπαθει να αγγίξει, με μια αγκαλια τα παντα. Να παρει μορφη, να νιωσει. Το δωματειο γεμιζει απο τα γελια, απο φασαρια, απο τα προσωπα, απο την φωτια που καιει, απο την αμεσοτητα. Τα βραδια που η αγκαλια μου στεκει κενη, η φαντασια μου επιμενει, και οσο το μεσο που λεγεται επιθυμια με ταξιδευει, με οδηγει στο κενο. Αυτος ο αερας ο αλλοκοτος ειναι η επιθυμια. Αποπροσανατολισμος. Επιθυμια μια κενη λεξη διχως την πραξη. Επιθυμια διχως αγγιγμα; οι παλαμες μου κενες, το σωμα μου αυλο. Η φαντασια μια πλανη που απλα συντροφευει την υπομονη. Το κενο ωρες ωρες μεγαλωνει σαν επιθυμεις... Σαν νιωθεις μονος;