Τι με ενοχλει περισσοτερο; οτι τα ιδια τα λογια μου πληγωνουν. Η σιωπη με πληγωνει, η μοναξια με πληγωνει. Ολα με ενοχλουν τελικα. Η ανεπαρκεια μου...
Ενας λαβυρινθος. Ποτε δεν ειχα την τυχη να βρεθω μεσα σε εναν λαβυρινθο. Προσπαθω να γατζωθω σε μια ελπιδα οπως οι κισσοι γατζωνονται στους τοιχους. Ζω τα αδιεξοδα, υπαρχω αναμεσα στις διασταυρωσεις και στην επαναληψη του χωρου. Αναθεμα στις επιλογες μου, στην επιθυμια μου, στην επικοινωνια με τον εξω κοσμο. Ωρες ωρες νιωθω αδειος, κενος, ανικανος.
Φανταζομαι οτι στεκω σε μια παραλια, αγναντευοντας την θαλασσα και η αμμος κωλημενη πανω μου, οπως τα λαθη μου. Ας με αφηναν για λιγο σε ησυχια.
Κι αναρωτιεμαι, κι αναζητω, τι φταιει; ποιος φταιει; γιατι δεν δεχομαι στοργη; Νιωθω σαν να εχω αφεθει στην οργη του χειμωνα, βαζιδοντας ενα μονοπατι χιονισμενο, αντιξοα και παντα απεναντι στην φυση, προχωρωντας διχως καμια βοηθεια. Γιατι να νιωθω ετσι; αναρωτηθηκε κανεις; γιατι ενας λυγμος μου να μου φαινεται οτι κουραζει;
Τρεχω πλεον να βρω την εξοδο. Δεν ακουω καμια φωνη να με τραβηξει προς τον σωστο δρομο. Κι αυτο με πληγωνει... Οι τοιχοι, οι γωνιες, ο φωτισμος, ολα ιδια κι αναμενομενα. Η ψυχη μου; Προδομενη. Ισως κι απο τα ιδια της τα αισθηματα. Μαλλον... ας διαγραφει το ισως.
Ο λαβυρινθος. Μια ατελμωνη, ατελειωτη, ανοητη θλιψη. Ποιος ειπε οτι υπαρχει εξοδος; δεν υπαρχει τιποτα απο ολα αυτα. Η ελπιδα απλα δημιουργει την πορτα με τις δαφνες. Μια οφθαλμαπατη δημιουργει. Να αναζητησω κατανοηση; θα την εχω; ξερω ξερω... Δεν μιλαω ξεκαθαρα, γιατι βρισκομαι στον ιδιο γαμημενο λαβυρινθο. Αποπροσανατολισμενος ειμαι, τελεία -μιλαει ατοφιο αυτο που νιωθω- .
Αλλωστε ποιος μιλαει καθαρα; κανεις δεν μιλαει ξεκαθαρα. Δεν ειναι ιδεα μου. Αλλιως θα τον ακουγαν τα αυτια μου. Θα εβρισκα αυτην την ηλιθια πορτα, εως ουτου να την καταρριψω ο ιδιος με την ανεπαρκεια μου. Η ελπιδα ριπτεται απο τα λαθη ολων οσων εχουν εξουσια πανω της. Δηλαδη απο εμενα κι εσενα. Αναρωτιεμαι μηπως θα πρεπει να φωναζω ακομη πιο δυνατα μεσα απο τα τοιχοι του λαβυρινθου. Μηπως δεν ακουγομαι; Το μονο που ακουω μεσα εδω ειναι η μουσικη που συνθετει την ψυχη μου. Τωρα δα συνθετει τα συναισθηματα μου. Ειναι αυτη η δημιουργος αλλα κ αυτα τα λογια που τα γραφω διπλα απο την πορτα που μολις εξαφανιστε απο μπροστα μου... Ενα αξιοπροσεκτο αμφιδρομο φαινομενο δημιουργιας.
Γραφω λοιπον πανω σε αυτο το αδιεξοδο δυο λογια αναζητωντας αλλα αδιεξοδα και επαφη. Επικοινωνια και δρομο επιστροφης η εστω μιαν οφθαλμαπατη.
Ενας λαβυρινθος. Ποτε δεν ειχα την τυχη να βρεθω μεσα σε εναν λαβυρινθο. Προσπαθω να γατζωθω σε μια ελπιδα οπως οι κισσοι γατζωνονται στους τοιχους. Ζω τα αδιεξοδα, υπαρχω αναμεσα στις διασταυρωσεις και στην επαναληψη του χωρου. Αναθεμα στις επιλογες μου, στην επιθυμια μου, στην επικοινωνια με τον εξω κοσμο. Ωρες ωρες νιωθω αδειος, κενος, ανικανος.
Φανταζομαι οτι στεκω σε μια παραλια, αγναντευοντας την θαλασσα και η αμμος κωλημενη πανω μου, οπως τα λαθη μου. Ας με αφηναν για λιγο σε ησυχια.
Κι αναρωτιεμαι, κι αναζητω, τι φταιει; ποιος φταιει; γιατι δεν δεχομαι στοργη; Νιωθω σαν να εχω αφεθει στην οργη του χειμωνα, βαζιδοντας ενα μονοπατι χιονισμενο, αντιξοα και παντα απεναντι στην φυση, προχωρωντας διχως καμια βοηθεια. Γιατι να νιωθω ετσι; αναρωτηθηκε κανεις; γιατι ενας λυγμος μου να μου φαινεται οτι κουραζει;
Τρεχω πλεον να βρω την εξοδο. Δεν ακουω καμια φωνη να με τραβηξει προς τον σωστο δρομο. Κι αυτο με πληγωνει... Οι τοιχοι, οι γωνιες, ο φωτισμος, ολα ιδια κι αναμενομενα. Η ψυχη μου; Προδομενη. Ισως κι απο τα ιδια της τα αισθηματα. Μαλλον... ας διαγραφει το ισως.
Ο λαβυρινθος. Μια ατελμωνη, ατελειωτη, ανοητη θλιψη. Ποιος ειπε οτι υπαρχει εξοδος; δεν υπαρχει τιποτα απο ολα αυτα. Η ελπιδα απλα δημιουργει την πορτα με τις δαφνες. Μια οφθαλμαπατη δημιουργει. Να αναζητησω κατανοηση; θα την εχω; ξερω ξερω... Δεν μιλαω ξεκαθαρα, γιατι βρισκομαι στον ιδιο γαμημενο λαβυρινθο. Αποπροσανατολισμενος ειμαι, τελεία -μιλαει ατοφιο αυτο που νιωθω- .
Αλλωστε ποιος μιλαει καθαρα; κανεις δεν μιλαει ξεκαθαρα. Δεν ειναι ιδεα μου. Αλλιως θα τον ακουγαν τα αυτια μου. Θα εβρισκα αυτην την ηλιθια πορτα, εως ουτου να την καταρριψω ο ιδιος με την ανεπαρκεια μου. Η ελπιδα ριπτεται απο τα λαθη ολων οσων εχουν εξουσια πανω της. Δηλαδη απο εμενα κι εσενα. Αναρωτιεμαι μηπως θα πρεπει να φωναζω ακομη πιο δυνατα μεσα απο τα τοιχοι του λαβυρινθου. Μηπως δεν ακουγομαι; Το μονο που ακουω μεσα εδω ειναι η μουσικη που συνθετει την ψυχη μου. Τωρα δα συνθετει τα συναισθηματα μου. Ειναι αυτη η δημιουργος αλλα κ αυτα τα λογια που τα γραφω διπλα απο την πορτα που μολις εξαφανιστε απο μπροστα μου... Ενα αξιοπροσεκτο αμφιδρομο φαινομενο δημιουργιας.
Γραφω λοιπον πανω σε αυτο το αδιεξοδο δυο λογια αναζητωντας αλλα αδιεξοδα και επαφη. Επικοινωνια και δρομο επιστροφης η εστω μιαν οφθαλμαπατη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου