Βίλχελμ Ράιχ - Άκου ανθρωπάκο

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ράϊχ που μέχρι προχθές δεν ήξερα τίποτα για αυτόν και δεν είχα διαβάσει επίσης τίποτα και έχω εκτιμήσει πολύ ως τώρα τη δουλειά του, το συγγραφικό του έργο και γενικά την διάυγεια του.

…Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι μετέτρεψες τα ανθρωπάκια σε δυνάστες σου και ότι έστειλες στο μαρτύριο τους πραγματικά μεγάλους άντρες, ότι τους σταύρωσες, τους λιθοβόλησες και τους άφησες να πεθάνουν απ’ την πείνα, ότι ποτέ δεν τους σκέφτηκες, ούτε αυτούς, ούτε τους κόπους τους, ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα σε ποιους χρωστάς οτιδήποτε καλά υπάρχουν στη ζωή σου…

… Δεν έχεις αισθητήριο όργανο για να ξεχωρίσεις τον πραγματικό μεγάλο άνθρωπο. Ο τρόπος ζωής του, ο πόνος του, η επιθυμία του, ο θυμός του, η πάλη του για σένα, σου είναι άγνωστα. Δεν μπορείς να καταλάβεις ότι υπάρχουν άντρες και γυναίκες που δεν μπορούν να σε καταπιέσουν και να σε εκμεταλλευτούν και που θέλουν να είσαι ελεύθερος, ειλικρινής και τίμιος. Δεν αγαπάς τους άντρες αυτούς και τις γυναίκες γιατί είναι ξένοι προς την ύπαρξή σου. Είναι απλοί και ακέραιοι, γι’ αυτούς η αλήθεια είναι ότι είναι για σένα η πονηριά. Κοιτάζουν τον εσωτερικό σου κόσμο, όχι με χλευασμό, αλλά με πόνο για τη μοίρα του ανθρώπου. Μα εσύ αισθάνεσαι την ερευνητική ματιά τους και οσφρίζεσαι κίνδυνο. Τους παραδέχεσαι Ανθρωπάκο, τότε και μόνον, όταν άλλα Ανθρωπάκια σου πούνε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι μεγάλοι. Φοβάσαι το μεγάλο άνθρωπο, τη γνώμη του και την αγάπη του για τη ζωή. Ο μεγάλος άνθρωπος σ’ αγαπάει απλά, όπως αγαπάει κάθε ζώο σαν ζωντανό πλάσμα. Δε θέλει να σε βλέπει να υποφέρεις όπως υπέφερες ολόκληρες χιλιετηρίδες. Δε θέλει να σ’ ακούει να μοιρολογείς όπως μοιρολογούσες ολόκληρες χιλιετηρίδες. Δε θέλει να σε βλέπει υποζύγιο, γιατί αυτός αγαπά τη ζωή και τη θέλει ελεύθερη από πόνο και εξευτελισμό…

Βέβαια αμέσως κάτι μου θύμισε... χωρίς να θέλω βέβαια να συγκρίνω...

http://pikralida.blogspot.com/2007_07_01_archive.html

http://pikralida.blogspot.com/2007/10/blog-post.html


τέλος, αξίζει κανείς να διαβάσει λίγα λόγια για τη ζωή αυτού του ανθρώπου:

http://pontosandaristera.wordpress.com/2008/07/11/wilhelm-reich/

Βιβλιαράκι μου λαμπρο...

Το πρωινο με βρηκε σε μια πολυ περιεργη συναισθηματικη κατασταση. Γιατι; Μολις διαβαστηκε η τελευταια λεξη. Μολις το μυαλο μου χαθηκε αναμεσα στα γραμματα! Σαν να βρισκομαι σε εναν μεγαλο χωρο με λευκο φοντο, με την ιδιαιτεροτητα, τα τοιχωματα του αλλωτε να διακρινονται και αλλωτε να εξαφανιζονται. Το λευκο ενισχυεται οταν αορατες λεξεις και προτασεις πετουν διασπαρτα στο χωρο. Εκει προχωροντας, αλλωτε νομιζω οτι βρισκομαι σε ενα κλειστο αποπνικτηκο τουνελ, στου οποιο το φοντο απο λευκο γινεται σκοτεινο, κιτρινοπο σαν το χρωμα της αμμου και οι τοιχοι ολο ενα και κλεινουν προς τα εμενα. Ειναι εκεινη η στιγμη που εντελως μπερδεμενος κ προβληματισμενος πιανω το κεφαλι μου και κουλουριαζομαι, ακινητος σε μια γωνια προσπαθοντας να αποφυγω τις λεξεις και τις προτασεις που σε υπερογκα μεγεθη ερχονται καταπανω μου! Αλλα εγω δν μπορω να κανω κατι. Τις δεχομαι, ακινητος. Δυστυχως η ευτυχως δεν ειναι παντα ετσι. Το λευκο φοντο επιστρεφει μαζι με την διαυγεια και την ευτυχια, στη οψη των τοιχων οπου απομακρινονται κ σιγα σιγα εξαφανιζονται.

Γιατι τα λεω ολα αυτα; γιατι μολις γυρισα την τελευταια σελιδα ενος βιβλιο και αντικρυσα το λιτο πλην ομορφο οπισθοφυλλο του. Ειναι τοσο σημαντικο για μενα αυτο πλεον. Τοσο ομορφο. Τοσο μαγευτικο. Μου προσφερει τοσα πραγματα. Ειλικρινα ειναι δυσκολο να περιγραφει. Καθε βιβλιο αφηνει ενα σημαδι στην ψυχη σου, αν αυτο μεινει αναλιωτο, πιστευω οτι δειχνει τι σημαινε το συγκεκριμενο βιβλιο για σενα.

Το βιβλιο που μολις τελειωσα ηταν ο φυλακας στην σικαλη του Σαλιντζερ. Ωρες ωρες μου μοιαζει δυσκολο να συγκροτησω την σκεψη μου για να σχολιασω ενα βιβλιο. Μακαρι να μπορουσα να το κανω ευκολα, για να μοιραστω με αλλους αυτο που μου δινει ενα βιβλιο. Μεχρι τοτε ευχομαι να πεσει στα χερια σας ο φυλακας στην σικαλη και να τον διαβασετε. Αξιζει...ισως αργοτερα επανερθω για μερικα σχολια πανω στο μυθιστορημα του Σαλιτζερ.

Γιουσουρούμ

Δεν ξέρω ποιός είναι ο καλλιτέχνης αυτών των στολιδιών στο μοναστηράκι και ούτε αν το έκανε (που μάλλον το έκανε) επί πληρωμή αλλά οι ζωγραφιές του μου αρέσουν πολυυύ!

Τα παιδία ΔΕΝ παίζει

Καπως έτσι και μετά την άρνηση του δήμαρχου ( αν βέβαια δεν υπάρχει από πίσω μια κάμερα ή το Σκαι όπως στην προκειμένη περίπτωση ) ξεκινούν οι πρώτες "αντιεξουσιαστικές" σκέψεις! Καλώς εχόντων των πραγμάτων... επλίζουμε όλοι σε μία κατάληψη.... :-Ρ

Αφιερωμένο λοιπόν στο "στενάκι" της Καλλιθέας (στο αδιέξοδο αλλιώς) που μεγάλωσα... και που καμιά φορά ακόμη μου κάνει το κλικ να "κατέβω" να παίξω! Αφιερωμένο λοιπόν στα παιδιά του στενού της δικιάς μου γενιάς (να' ναι καλά όλοι όπου κι αν βρίσκονται) αλλά και στις άλλες γενιές που πέρασαν αργότερα.. Και πολύ χαίρομαι που εδώ και ένα χρόνο ακούω πάλι τις παιδικές φωνές στο στενάκι που για κάποιο καιρό είχε ερημώσει και χαλιόμουν αφάνταστα! Παιδιά μην μασάτε... Κλωτσήστε την μπάλα, σπάστε κανα αυτοκίνητο, και μην δίνετε σημασία στις κυρίες "γεροντοκόρες" της καφέ πολυκατοικίας ούτε στον γυαλάκια τον χοντρό της άσπρης ούτε και στην παρανοική του ισογείου!
Π-Α-Ι-Ξ-Τ-Ε!

Ο καθρεπτης

Οι παλαμες μας ειναι αυτες που εντελει καθοριζουν το ειναι μας...

Το βλεμμα μου χανεται μπροστα στις ενωμενες παλαμες μου. Ενας αορατος καθρεπτης σχηματιζεται. Βλεπω το προσωπο μου. Βλεπω το χρονο που περασε πανω μου. Βλεπω την ψυχη μου. Βλεπω οσα με κανουν να μετανιωνω. Βλεπω την οργη, την απογοητευση, την αμηχανια, το αδιεξοδο. Βλεπω το δακρυ για τις ζωες που πληγωνω. Μια μικρη επιφανεια. Ενας απεραντος κοσμος. Ακαθοριστες μετακινουμενες γραμμες σαν χαρακιες . Μετακινουμενοι, αλεπαλληλοι λοφοι, διαφορετικου αναγλυφου... Μορφες κι εικονες που σχηματιζονται αναγλυφα. Σε μια τοσο μικρη επιφανεια αντανακλατε το βλεμμα μου.

Οι παλαμες μου ειναι ο καθρεπτης της ζωης μου, κι οι πραξεις ο καθρεπτης της ψυχης μου...

Σημειώσεις σε παλιό τετράδιο

Αλλάζουν οι άνθρωποι ή δεν αλλάζουν;
Αυτό είναι το ερώτημα.
...για να έχει νόημα η ζωή...
Αυτή είναι και η απάντηση.
Γιατί πάντα οι λέξεις θα καθρεπτίζονται και θα απαντούν στον ίδιο τόνο:
"Αλλάζουν οι άνθρωποι ή δεν αλλάζουν;"