Ελατάκος Οκτώβριος 2010

Αν μας αναζητήσει κανείς θα είμαστε σ' αυτό εδώ το καλύβι:


Περάστε καμιά βόλτα ή βάλτε μια φωνή!!!
Τα λεμε! Αντε για παρηγοριά σας αφήνω να ακούσετε ένα όμορφο τραγουδάκι από τους υπέροχους oneira 6tet η quartet τελοσπάντων... αμάν κι αυτοί ένα πιο φυσιολογικό όνομα δεν θα έβλαπτε!



υγ. Η φωτογραφία δεν είναι δική μου. Αλλά θα τις βγάλω κι εγώ τις φωτο μου που θα πάει. Προς το παρών ευχαριστώ τα παιδιά που παραχώρησαν χρήσιμες πληροφορίες και φωτογραφίες στο oreibasia.gr

Πρός Αναζήτηση...

Κάνοντας την συνηθισμένη -καθημερινή- διαδρομή πλέον Βούλα-Πετράλωνα, συνειδητοποίησα ότι μόλις που είχα εντοπίσει γιατί τώρα τελευταία νιώθω λειψός και μπερδεμένος (παρόλα τα εντοπισμένα προβλήματα...)
Κοινώς κάτι δεν μου πήγαινε καλά... κάτι μου έλειπε...

Ακούγοντας λοιπόν το She dances απο GravenHurst...ένα απλό και όμορφο τραγούδι ξαφνικά κάτι άλλαξε μέσα μου... Συνειδητοποίησα ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι γίνεται μία αλλαγή στο ύφος του, πράγμα που το έκανε ξάφνου ξεχωριστό και ενδιαφέρον... Κάπως έτσι απρόσμενα γεννήθηκαν οι σκέψεις μου...

Όλη αυτή η πίεση, το άγχος της καθημερινότητας, τα κεφάλαια που δεν κλείνουν στην ζωή μου και μου προκαλούν ασφυξία, η λαχτάρα για την πραγματοποίησή των ονείρων μας, η απογοήτευση, τόσα κι άλλα τόσα συναισθήματα... οι κουβέντες μας, όλες οι εμπειρίες που ζήσαμε τον μήνα Οκτωβρίου ( που πραγματικά ήταν κάθε μία ξεχωριστή) μαζεύονταν η μία μετά την άλλη για να με σπρώξουν τελικά στην μουσική...

Αλλά ασυνείδητα ή και συνειδητά μερικές φορές εγώ τα έσπρωχνα στην άκρη, όπως και την μουσική... Η απλά δεν έδινα τον χρόνο που έπρεπε... Η απλά είχα βάλει τον εαυτό σε αναμονή... Γιατί πρέπει να τρέξουν τόσα και άλλα τόσα πράγματα. Δυστυχώς η ευτυχώς το καμπανάκι χτύπησε...
Αναζητώ από δω και πέρα νότες, ήχους, ατέλειωτες ώρες μπροστά από την οθόνη αγκαλιά με τα πλήκτρα και το κλασσικό μπέρδεμα-παίδεμα με τα χέρια στα τάστα.

Η μελωδία ηχεί ήδη μέσα μου... Μελωδίες είναι όλα αυτά που ζούμε...Αρκεί να μπορούμε να τα κάνουμε τραγούδια... κι ας μην ξέρουμε καν ούτε μία νότα...Καλή ώρα σαν και εμένα !!!

Καλό βράδυ...
Αυτές οι σκέψεις με συντρόφευαν σήμερα μέχρι το "Ταξίδι χωρίς χάρτη"... Μόλις έφτασα!

3 ερωτηματικά γεννιούνται από τις απεργίες στην Γαλλία

Ok. Μπορεί να είμαι απαράδεκτος που θα αστειευτώ με το εν λόγω θέμα ενώ θα έπρεπε ίσως να κάνω πολιτικές αναλύσεις, παραλληλισμούς της κατάστασης της Γαλλίας με την Ελλάδα και μπλα μπλα μπλα αλλά δεν έχω καμία ορεξη για όλα αυτά οπότε θα αρκεστώ στους πραγματικούς προβληματισμούς μου για το θέμα. Αυτοί προέκειψαν από το παρακάτω επίμαχο βίντεο:



Και έρχομαι να ρωτήσω λοιπόν...
1. Τι ρόλο βαράει η μαυροκόκκινη σημαία cnt??? (και που είναι ο Ντουρουτι...)(0.58)

2. Τι ρόλο παίζει ο μπάτσος με το κυκλαλφάδι στην πλάτη???? (0.50)
και τέλος...καθώς και το πιο συνταρακτικό...

3. Ποιό παιχνίδι παίζεται με τον μπάτσο με το μπουφάν redbull?????????? (1.34)

Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Δεν φταίει τόσο που τελικά τα λεγόμενα μας δεν πήραν ποτέ υπόσταση.
Δεν φταίει τόσο ο χρόνος.

Ούτε καν η ανεπάρκεια του νου μας που παρακαλά το συναίσθημα για να δείξει το δρόμο για ένα σύννεφο - για μην μένει άπραγος-.

Φταίει τελικά που οι λέξεις βάλθηκαν να μεσολαβούν μεταξύ των ψυχών μας.

Η ομορφιά και η ελπίδα που βιώνουμε κρίνεται από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Πολύ εύκολα η ελπίδα μετατρέπεται σε υδρατμούς και οι ομορφιά ξεχνιέται σαν τις λέξεις και τις κουβέντες που περνάν στην λήθη.

Μα πόσο πιο ουσιαστική μοιάζει κάποιες στιγμές η ζωή
όταν μοιράζεται μόνο με σιωπή και με συναισθήματα.

Κάπως πρέπει ν' ανέβω στο σύννεφο; Πρέπει τουλάχιστον να θυμηθώ τις λέξεις και ίσως να θυμηθώ κι αυτό που βάλθηκαν να ντύσουν...

Απόπειρες 19: Ζωή

Ναι είναι άχαρες οι ζωές μας. Ανυπόφορες. Πηδάμε από ταράτσες 8 πατωμάτων και την μία καταφέρνουμε και ανοίγουμε φτερά ενώ την άλλη κυλιόμαστε αιμόφυρτοι στο πεζοδρόμιο. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουμε. Άλλες πάλι κρίνουμε ανώφελη, άσκοπη την προσπάθεια για την πτήση και απλά πηδάμε. Δεν γαμιέται! Ούτως η άλλως το κτίριο καίγεται.

Απόπειρες 18: Λυπάμαι

Πολύ λυπάμαι για τον θιγμένο που πληγώθηκε.
Μα πιο πολύ λυπάμαι για τον πληγωμένο που σιωπά. Για να μην θίξει τον προηγούμενο.

Απόπειρες 17: Τι είμαστε...

Τι είμαστε ρωτάς... Περιπλανώμενες ευτυχισμένες θλίψεις που αναζητούν τα ανύπαρκτα. Γέλια ντροπαλά που νοιώσαν πως είναι να μην μπορεί κανείς να γελάσει και βιώνουν αέναα την αμηχανία. Ανάμεσα από ερείπια περνάμε και με κλεφτές ματιές κοιτάζουμε και κοιταζόμαστε. Βλέπουμε τις καταπλακωμένες ψυχές και αδυνατούμε να σηκώσουμε τα συντρίμια. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά για βοήθεια κι ύστερα πλησιάζει μετά από ατελείωτη ώρα κάποιος. Και αυτός μαζί μας δίχως καμία αυταπάτη ότι θα καταφέρουμε κάτι ακόμη και μαζί, κάνει συνεχώς την ίδια κίνηση. Σπρώχνει κι αυτός, να σηκώσουμε τα συντρίμια. Να ξεθάψουμε την ψυχή. Και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν συμβαίνει και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν θα συμβεί. Όμως ο εγκλωβισμένος είναι καλύτερα να πεθάνει ελπίζοντας πως θα σωθεί. Είναι καλύτερα.