Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Δεν φταίει τόσο που τελικά τα λεγόμενα μας δεν πήραν ποτέ υπόσταση.
Δεν φταίει τόσο ο χρόνος.

Ούτε καν η ανεπάρκεια του νου μας που παρακαλά το συναίσθημα για να δείξει το δρόμο για ένα σύννεφο - για μην μένει άπραγος-.

Φταίει τελικά που οι λέξεις βάλθηκαν να μεσολαβούν μεταξύ των ψυχών μας.

Η ομορφιά και η ελπίδα που βιώνουμε κρίνεται από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Πολύ εύκολα η ελπίδα μετατρέπεται σε υδρατμούς και οι ομορφιά ξεχνιέται σαν τις λέξεις και τις κουβέντες που περνάν στην λήθη.

Μα πόσο πιο ουσιαστική μοιάζει κάποιες στιγμές η ζωή
όταν μοιράζεται μόνο με σιωπή και με συναισθήματα.

Κάπως πρέπει ν' ανέβω στο σύννεφο; Πρέπει τουλάχιστον να θυμηθώ τις λέξεις και ίσως να θυμηθώ κι αυτό που βάλθηκαν να ντύσουν...