Κοινώς κάτι δεν μου πήγαινε καλά... κάτι μου έλειπε...
Ακούγοντας λοιπόν το She dances απο GravenHurst...ένα απλό και όμορφο τραγούδι ξαφνικά κάτι άλλαξε μέσα μου... Συνειδητοποίησα ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι γίνεται μία αλλαγή στο ύφος του, πράγμα που το έκανε ξάφνου ξεχωριστό και ενδιαφέρον... Κάπως έτσι απρόσμενα γεννήθηκαν οι σκέψεις μου...
Όλη αυτή η πίεση, το άγχος της καθημερινότητας, τα κεφάλαια που δεν κλείνουν στην ζωή μου και μου προκαλούν ασφυξία, η λαχτάρα για την πραγματοποίησή των ονείρων μας, η απογοήτευση, τόσα κι άλλα τόσα συναισθήματα... οι κουβέντες μας, όλες οι εμπειρίες που ζήσαμε τον μήνα Οκτωβρίου ( που πραγματικά ήταν κάθε μία ξεχωριστή) μαζεύονταν η μία μετά την άλλη για να με σπρώξουν τελικά στην μουσική...
Αλλά ασυνείδητα ή και συνειδητά μερικές φορές εγώ τα έσπρωχνα στην άκρη, όπως και την μουσική... Η απλά δεν έδινα τον χρόνο που έπρεπε... Η απλά είχα βάλει τον εαυτό σε αναμονή... Γιατί πρέπει να τρέξουν τόσα και άλλα τόσα πράγματα. Δυστυχώς η ευτυχώς το καμπανάκι χτύπησε...
Αναζητώ από δω και πέρα νότες, ήχους, ατέλειωτες ώρες μπροστά από την οθόνη αγκαλιά με τα πλήκτρα και το κλασσικό μπέρδεμα-παίδεμα με τα χέρια στα τάστα.
Η μελωδία ηχεί ήδη μέσα μου... Μελωδίες είναι όλα αυτά που ζούμε...Αρκεί να μπορούμε να τα κάνουμε τραγούδια... κι ας μην ξέρουμε καν ούτε μία νότα...Καλή ώρα σαν και εμένα !!!
Καλό βράδυ...
Αυτές οι σκέψεις με συντρόφευαν σήμερα μέχρι το "Ταξίδι χωρίς χάρτη"... Μόλις έφτασα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου