Τι είμαστε ρωτάς... Περιπλανώμενες ευτυχισμένες θλίψεις που αναζητούν τα ανύπαρκτα. Γέλια ντροπαλά που νοιώσαν πως είναι να μην μπορεί κανείς να γελάσει και βιώνουν αέναα την αμηχανία. Ανάμεσα από ερείπια περνάμε και με κλεφτές ματιές κοιτάζουμε και κοιταζόμαστε. Βλέπουμε τις καταπλακωμένες ψυχές και αδυνατούμε να σηκώσουμε τα συντρίμια. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά για βοήθεια κι ύστερα πλησιάζει μετά από ατελείωτη ώρα κάποιος. Και αυτός μαζί μας δίχως καμία αυταπάτη ότι θα καταφέρουμε κάτι ακόμη και μαζί, κάνει συνεχώς την ίδια κίνηση. Σπρώχνει κι αυτός, να σηκώσουμε τα συντρίμια. Να ξεθάψουμε την ψυχή. Και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν συμβαίνει και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν θα συμβεί. Όμως ο εγκλωβισμένος είναι καλύτερα να πεθάνει ελπίζοντας πως θα σωθεί. Είναι καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου