Φτου!

Προετοίμαζα καιρό την απολογία μου… Να με συγχωρείτε για την τόση καθυστέρηση. Θα απολογηθώ. . .

Ω ναι είχατε δίκιο. Ύβρις… Αγνοούσα όλα τα δεδομένα που υπήρχαν ως τώρα. Αστείρευτα όνειρα για διαφορετική ζωή σε μία ζωή δεδομένη αυστηρή – πειθαρχημένη και τόσο μα τόσο καλουπωμένη. ΝΑΙ είχατε δίκιο. Όλα είναι εφηβικά όνειρα και μαλακίες παιδιάστικες… ΔΕΝ υπάρχουν επαναστάσεις. ΔΕΝ υπάρχει αλλαγή. ΔΕΝ υπάρχει αλληλοβοήθεια. ΔΕΝ υπάρχει αλληλεγγύη. ΔΕΝ υπάρχει κανένα νόημα να πιστέψει κανείς μα κανείς σε όλες αυτές τις μπούρδες. ΔΕΝ υπάρχει πραγματική ελευθερία. ΔΕΝ υπάρχει τίποτα. ΜΟΝΟ Η ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. Γαμημένη πουτάνα μα τρυφερή πεντάμορφη. ΜΟΝΑΞΙΑ. Τέτοια που να σε κάνει να νιώθεις τύψεις για την παρόρμηση σου να την βρίσεις. Τέτοια μοναξιά. ΔΕΝ χτίζει κανείς τίποτα. Μόνο γκρεμίζει. Ό,τι και να κάνει… και είναι καλό να το αποδεχτεί κανείς αυτό αν θέλει να ζει αρμονικά, όχι με τον εαυτό του, γιατί ο εαυτός του άλλα μπορεί να θέλει και καλό θα είναι να μην τον πολυακούει, αλλά αρμονικά με την ίδια του τη ζωή. Γιατί αν νομίζετε ότι την ζωή μας την καθορίζουμε εμείς κάνετε μέγα λάθος. Καλό είναι λοιπόν να προσπαθήσεις να ζήσεις αρμονικά μαζί της γιατί αυτή θα ζήσεις φίλτατε θες δεν θες. Νομίζεις τυχαία όλοι αυτοί οι καταραμένοι ποιητές – οι καταραμένοι «καλλιτέχνες του δρόμου» με μια απίστευτη εικαστική παρέμβαση προσέθεσαν τον εαυτό τους – το άψυχο κουφάρι τους - σε έναν καμβά με ράγες τρένου ή σε έναν καμβά με ψηλά κτίρια και κάτω όμορφο-ατίθασο αίμα να ρέει άφθονο… Και αυτό το αίμα λέγεται αίμα επαναστατικό. Λέγεται αίμα αυτοκαθορισμού. Όμορφα – όμορφα – όμορφα κορμιά δοσμένα στην επανάσταση… Την αληθινή επανάσταση. Γεννιέσαι και έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις όποτε θες. Ναι! Ένα αληθινό δικαίωμα επιτέλους. Τα άλλα επίπλαστα. Όσο ζεις ετεροκαθορίζεσαι και να το ξέρεις. Ξέχνα τις αυτονομίες τις αυτοοργανώσεις και όλες τις άλλες μπούρδες με το ίδιο γαμημένο πρώτο συνθετικό. Είμαι εδώ για να ανασύρω όλα όσα έχω πει. Μπορώ να σβήσω όλα μου τα γραπτά αν το θέλετε. Σκέφτηκα όμως πως ίσως είναι καλύτερα να υπάρχουν κάπου για να βλέπει κανείς και να παραδειγματίζεται για το αντίθετο. Παραδείγματα προς αποφυγή οι σκέψεις και τα γραπτά μου κύριοι. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να κάνετε μονάχα τα αντίθετα. Αλλά να… επιτρέψτε μου μία μικρή παρέκκλιση στην ομολογία μου. Τα γραπτά που μιλούν για την μοναξιά μην τα βάλετε στο ίδιο τσουβάλι. Όχι αυτά είναι τα μόνα που θα ήθελα αν γίνεται να τα κρατήσω. Σας ικετεύω. Όλα τα άλλα αν το θέλετε στα αλήθεια δεν το έχω σε τίποτα να τα κάψω τώρα εδώ μπροστά σας. Μόνο ζητήστε το και θα το κάνω. Μπροστά στην τόση σοφία όσων δεν σκέφτηκαν ποτέ όλες αυτές τις μπούρδες που εγώ αναλώθηκα απλά υποκλίνομαι. Κύριοι… επιτρέψτε μου να φτύσω προς τον ουρανό και ή θα πετύχω αυτόν που τόσο μας ταλαιπώρησε άδικα τελικά ή αν τα σάλια μου επιστρέψουν στο πρόσωπο μου τότε αποδεικνύεται και πάλι περίτρανα η ενοχή μου.

Φτου!

Μαλάκες!!!

Τώρα το ότι κάποιος γκούκλαρε την λέξη "μαλάκες" και έβγαλε το μπλογκ μας πως να το πάρω;;; Μέχρι και ο κύριος γκούκλης μας πήρε χαμπάρι Χαρούλη!

Λίγο πριν το ταξίδι...

Στέκομαι ανάμεσα σε εκατοντάδες ξύλινα μεγάλα κουτιά. Άλλα απλά μεγάλα και άλλα θεόρατα. Άλλα εντελώς κλειστά κι άλλα με μικρές χαραμάδες και φαίνεται από μέσα να αχνοφέγγει ένα φως σαν από κερί. Δεν μπορώ να ξέρω πότε η φλόγα θα δυναμώσει. Πότε ξαφνικά το ξύλο από το κουτί θα πάρει φωτιά και ίσως η φωτιά επεκταθεί και σε επόμενα κουτιά. Όλα αφημένα από κάποιον μέσα στο μεγάλο ακατάστατο δωμάτιο. Τόσο το χάος που επιλέγω την ακινησία. Στέκω στο κέντρο του δωματίου κοιτάζοντας πότε προς το ένα και πότε προς το άλλο. Προσπαθώ να δω από τις χαραμάδες. Ξεχνάω. Ξεχνάω τα περιεχόμενα τους. Στέκομαι στο κέντρο του δωματίου αμήχανος και μόνη ελπίδα μένει πάλι αυτή η ζεστή φωτιά που ανάβει σε κάποια ακόμα να θεριέψει. Να με αγκαλιάσει σαν παιδί της και το δωμάτιο να γεμίσει με το φανταχτερό της χρώμα.

Ας είναι πριν το φευγιό μας να αφήνουμε πίσω μας φλόγες…

Το κουβάρι

Όταν η ψυχή γίνεται κουβάρι που κοπιάζεις και μόνο στην σκέψη να προσπαθήσεις να το λύσεις τότε προτιμάς να γράφεις ακαταλαβίστικες αρλούμπες. Και ανάθεμα σε αυτόν που είχε την κακοτυχιά να τις διαβάσει.

Οδηγίες: Παίρνεις ένα κουβάρι από σπάγγο - κλωστή κλπ κλπ βρίσκεις και μία μεγάλη βελόνα και καθώς διαβάζεις, το άχρηστο για τη ζωή σου κείμενο, τη μπίγεις με μίσος και δύναμη κάθε τόσο στο κουβάρι. Και ξανά και ξανά... Ωσπου το κουβάρι ή να λυθεί ως δια μαγείας ή να αιμορραγήσει.

Τίποτα

Γερασμένος, γεμάτος σημάδια στο πρόσωπο, ουλές που διαπερνούν τα σωθικά, έσκυψες. Πόναγες στη μέση . Όλες σου οι αναμνήσεις γίναν καρφιά που τρυπούν την σπονδυλική στήλη. Έτσι σε είδα μπροστά μου. Και είναι αυτές οι λίγες στιγμές που κανείς μπορεί να νιώσει ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε μία μάζα που όταν χτυπήσει ένας από αυτήν πονούν όλοι. Έτσι ένιωσα. Στράφηκα προς το άδειο σου βλέμμα και τρόμαξα.

Μετά με έκανες να νιώσω καλύτερα κάνοντας μου αστεία, δείχνοντας μου πως δήθεν δεν συμβαίνει τίποτα. Χαμογελώντας. Σαν να ήσουν ένας ακόμη από αυτή την μάζα και τίποτα παραπάνω. Να μην δώσω παραπάνω σημασία σε ό,τι πίστευα ότι είδα σε αυτό το κουφάρι - σε αυτά τα μάτια. «Μην δίνεις σημασία» μου είπες «σώμα – ύλη είναι. Μια χαρά είμαι. Είμαι καλά». Και σκύβοντας σου ‘πέσαν από το σακάκι ένα σωρό χαρτάκια γεμάτα σημειώσεις. Πάλι χαμογέλασες κι άρχισες να τα μαζεύεις σαν να ήταν τίποτα παλιόχαρτα, κάποιες σκισμένες αποδείξεις ή κάποια άνευ ουσίας επιστολή από κάποια δημόσια υπηρεσία.

Τα μάζευες ένα-ένα και τα ’βαζες στην εσωτερική τσέπη του σακακιού και εγώ έβλεπα κάτι κουρασμένα τρεμάμενα γράμματα πάνω τους. Ξεθωριασμένα. Θα ΄βαζα στοίχημα είναι από αυτά τα στυλό που πουλάνε στα ψιλικατζίδικα. Συνέχισες χαμογελώντας να κάνεις επαναλαμβανόμενα την κίνηση από το πάτωμα στο σακάκι βιαστικά όσο στο επέτρεπε η ευελιξία του σώματος σου. Τα χέρια σου κινούνταν γεμάτα αβεβαιότητα. Το σακάκι είχε δύο τσέπες. Άλλα τα έβαζες στην πάνω, άλλα στην κάτω και ήταν τυχαίο κάθε φορά το που θα μπει το κάθε χαρτάκι. Όπου πήγαινε το χέρι από μόνο του, σαν να μην το έλεγχες.

Αναρωτήθηκα πως άλλοι με τόση μεγάλη αυτοπεποίθηση καταφέρνουν να μετρούν και τα εκατοστά ακόμα χωρίς καθόλου να κοιτούν. Είναι μεγάλος αγώνας κάθε κίνηση. Πόσος κόπος χρειάζεται για το καθετί. Πόσο όλοι αυτοί φαίνεται να αψηφούν την ζωή που τους έχει δοθεί. Πόση ύβρις να θεωρείς τα πράγματα τόσο αυτόματα. Και πόσο άδικο να τα καταφέρνουν όμως στα αλήθεια. Χωρίς κανένα λεπτό προσωπικής αδυναμίας.

Δεν σε βοήθησα καθόλου. Ήξερα πως ότι και να έκανα θα ήταν λάθος. Κι αυτές και αν είναι καταραμένες στιγμές. Αυτές οι στιγμές που ό,τι κι αν πράξεις μπροστά σε αυτό που συμβαίνει είναι λάθος. Ό,τι – ό,τι κι αν είναι αυτό. Όλα λάθος και να το γνωρίζεις εκ των προτέρων. Και η απραξία – το να μείνεις αμέτοχος – πάλι λάθος. Και έμεινα αμέτοχος. Απλά κοίταζα χαζομειδιάζοντας. Μετά ούτε αυτό. Γύρισα και το βλέμμα, ντράπηκα. Σκεφτόμουν τόσα πράγματα. Ήξερα πως αυτά τα χαρτιά δεν θα ’πρεπε να τα διαβάσω. Ούτε λέξη. Κι εσύ δεν θα’ θελες να βλέπω την αμηχανία σου καθώς τα μαζεύεις. Απ’ την άλλη κι άμα δεν κοίταζα, πόσο άσχημο θα ήταν να μην σε βοηθήσω καθόλου, πόσο άσχημο ενώ βλέπω την κούραση προσωποποιημένη στο άσπρο σου πρόσωπο να την αγνοήσω. Όλα λάθος. Πόση βία είμαι αναγκασμένος να σου ασκήσω. Η ύπαρξη σου είναι εκ φύσεως αδύναμη. Εκ φύσεως θα βρίσκεσαι για πάντα σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεν πρόκειται περί αναπηρίας αλλά περί αγνής υπόστασης. Μπορεί να εξηγηθεί αυτό ίσως σε κάποιον άλλον κόσμο. Να θυμηθούμε να το κοιτάξουμε όταν θα βρεθούμε εκεί. Θα το σημειώσω σε εκείνο το άδειο μπλοκάκι γράφοντας μια σημείωση με το διάφανο μελάνι. Ξέρεις αυτό το ανεξίτηλο.

Φεύγοντας τίποτα δεν έγινε. Απλά έφυγες. Κανένα ιδιαίτερο βλέμμα δεν ανταλλάξαμε, κανένα δάκρυ δεν κύλησε από κανέναν για κανέναν, τίποτα δεν νιώσαμε ούτε εσύ ούτε κι εγώ απλά κενό. Όπως πάντα. Αυτό το κενό που αγνοούσα την ύπαρξη του για τόσα χρόνια και πλέον έχει γίνει ο μόνιμος σύμμαχος της ζωής. Κενό. Αγαπημένο κενό το τίποτα.

Το χαρτί που ξέμεινε πίσω έγραφε «…στην πραγματικότητα δεν σε γνώριζα καθόλου και καθόλου δεν ξέρω τι υπάρχει μέσα σου. Αν με ρώταγε κανείς θα απάνταγα "τίποτα"…» Έγραφε κι άλλα. Όμως ποιος ο λόγος να σας τα γράψω.

Τώρα που ξεκινά το μεγάλο ταξίδι που να βρει κανείς το νόημα;

Θυμήθηκα εκείνο το τραγούδι με τους... παιδιάστικους στίχους... από τα ανέμελα εφηβικά χρόνια...

Τίποτα cd - "Σ' είδα να φεύγεις..." by Taxidi xwris xarti

D...

D by Taxidi xwris xarti


Ξεχασμένες νότες φωνάζουν μέσα από τα κυκλώματα και από τα μαγνητικά μέσα που βρίσκονται αποθηκευμένες...

Πόσα έχουμε ξεχάσει...
Πόσα αφήνουμε να περάσουν.
Πόσα περνάνε στην λήθη.

Συνεχίζουμε και προσπαθούμε να δώσουμε στην ψυχή μας λίγο από το ναρκωτικό της μουσικής.

Από το μηδέν προκύπτει οτιδήποτε δημιουργείτε;
Όταν σκαλίζεις τα εσώψυχα σου προκύπτει...

Αναρωτίεσαι και προσπαθείς να θυμηθείς τι δίαολο σκεφτοσουν όταν ακουγες ή όταν έπαιζες αυτή ή την τείνα μελωδία...

Αναζητάς την ανάμνηση
και σκαλίζεις...




ένα d -φάκελος και ένα αρχείο- μέσα στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή... πήρε την υπόσταση που έπρεπε να έχει πάρει εδώ και καιρό...

Είχε γίνει πλέον ένα πρόσωπο πίσω από ένα συρματόπλεγμα και φώναζεεεεε...

...μια μελωδία στην κιθάρα, που δεν έπρεπε να αφεθεί ποτέ κλεισμένη μέσα σε ένα φάκελο στο σκληρό δίσκο ..... τελικά τα κατάφερε!


ή αλλίως
http://www.youtube.com/watch?v=CnpYLLD-tPc


Δεκέμβρης με τις ίδιες αναμνήσεις, εμμονές και όνειρα...

Καλά τραγούδια και καλές ακροάσεις!

Ας είναι...

Όσους στ' αλήθεια συμπάθησα στη ζωή μου ήταν πάντοτε αυτοί που δεν ήξεραν πως να ζήσουν.
Ευχή ή κατάρα; Για αυτούς ή για εμένα;
Ας είναι να μην μάθουμε ποτέ τους τρόπους...
Ας είναι να κοιταζόμαστε για πάντα στα μάτια αμήχανα...
Να ερωτευόμαστε παράφορα το τίποτα και το τίποτα να ερωτεύεται εμάς...
Να υπάρχουμε και μάρτυρες της ύπαρξης μας να' ναι μονάχα όσοι ποτέ δεν υπήρξαν.
Να χανόμαστε στα κενά ανάμεσα από δύο όνειρα και να προσγειωνόμαστε στα βρωμόνερα των υπονόμων.
Να πέφτουμε...
Να πέφτουμε...
Να επιλέγουμε την πτώση για να χουμε μετά να ονειροπολούμε...

Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα βουνά στο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη

Από την Τρίτη 15/11 και ως την Παρασκευή 25/11 στο πολιτιστικό κοινωνικό χώρο Ταξίδι Χωρίς Χάρτη : Φωτογραφικό Οδοιπορικό στα ελληνικά βουνά. Διαβάστε το σχετικό κείμενο:

"Στόχος της έκθεσης είναι να αναδειχτεί μέσα από προσωπικά βιώματα - φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τις πεζοπορίες μας και τις αναβάσεις - η ομορφιά που πηγάζει απ’ τις στιγμές επαφής και αρμονίας με την φύση. Να αναδειχτεί ένας τρόπος πιο ειλικρινής και άμεσος να ζήσει κανείς μέσα σε αυτήν. Στις πεζοπορικές διαδρομές αισθάνεται κανείς τον αέρα που τον περιβάλλει, το χώμα που πατάει, μυρίζει, αγγίζει και προλαβαίνει να νιώσει και να σκεφτεί. Ελπίζουμε οι φωτογραφίες αυτές να αποτελέσουν μια αφορμή για να μοιραστούμε εμπειρίες, να προβληματιστούμε και να ανταλλάξουμε απόψεις σχετικά με την σχέση μας με τη φύση αλλά και την εμπορευματοποίηση της. Η συγκεκριμένη έκθεση φωτογραφίας, που πραγματοποιείται στο πολιτιστικό - κοινωνικό στέκι Ταξίδι Χωρίς Χάρτη, δεν αποτελεί υπόθεση κάποιων φωτογράφων - ειδικών ή κάποιας ομάδας καλλιτεχνών ούτε παρουσίαση του έργου ενός ορειβατικού συλλόγου. Δεν θα συναντήσει κάποιος τεχνικά άρτιες φωτογραφίες αλλά φωτογραφίες που μας ταξιδεύουν σε έναν κόσμο που τείνουμε να ξεχάσουμε, σε στιγμές συλλογικής συμβίωσης στα μονοπάτια των βουνών. Η αρτιότητα και η μαγεία βρίσκονται, όχι στο μέσο που χρησιμοποιήσαμε (φωτογραφίες), αλλά στο ίδιο το απεικονιζόμενο αντικείμενο που είναι η φύση."

Το πρόγραμμα της έκθεσης είναι γραμμένο στην αφίσα:

Σας περιμένουμε όλους!

Παράσιτα (2)

Γεμάτος μετά από καιρό από ανθρώπινα βλέμματα. Έστω και για λίγο... Ας είναι... Κάποτε έλεγα για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πόσο τ' αξίζουν. Ω,ναι, είναι χίλιες φορές προτιμότερο ένα ειλικρινές - ντόμπρο ψέμα από πλευράς του εαυτού σου για σένα από τις "θανάσιμες" αλήθειες! Ένα ψέμα ολόδικο σου. Πόσο πιο όμορφο όταν, καλώς ή κακώς, όπως και να το κρίνει κανείς, δεν είναι και κλειστό. Ένας μικρόκοσμος γεμάτος ψέμα (κάτα κάποιους) γεμάτος άνθη (κατά άλλους, ίσως ακόμη και τους ίδιους) όμως ανοιχτός μικρόκοσμος. Άμα θες μίκρυνε και μπες κι εσύ. Όμως μην παραγίνεις μικρός. Φτιάχτηκε έτσι, μικρόκοσμος,για μικρούς ταπεινούς ανθρώπους, για να είναι πολύ πιο δύσκολο κάποιος να γίνει ακόμη πιο μικρός και να ζήσει μέσα σε αυτόν ως παράσιτο. Καταλαβαίνεις ότι όποιος τελικά το καταφέρνει ακόμη κι αυτό, τότε κατάφερε το ακατόρθωτο. "Συγχαρητήρια σας απονέμουμε το βραβείο του πιο μικρού - λεπτεπίλεπτου και αποτελεσματικού παράσιτου". Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να μην τα σκεφτώ όλα αυτά. Δεν μπορώ να τα πνίξω. Εσύ χρειάζεσαι και τον κόσμο για να επιβεβαιώνεσαι. Όχι εδώ δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Αυτές είναι οι παρασιτικές συμπεριφορές. Ένα παράσιτο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ζήσει αυτόνομα. Δεν ξέρω αν το έκανες λοιπόν ποτέ αυτό (να ζήσεις αυτόνομα) όμως αυτή σου η συμπεριφορά μου δείχνει την αδυναμία σου να θες να τρέφεσαι από το αίμα των άλλων. Κι αν το αίμα μου λιγόστεψε ή το αίμα μου έγινε πιο πικρό από τις απανωτές "θλίψεις" το φτύνεις; Πως τολμάς; Πόσο σε έθρεψα κι εσύ ακόμα μικρό παραμένεις. Σε παρακαλώ από εδώ και πέρα μεγάλωσε επιτέλους γιατί δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου άλλη ζωή να επιβιώνει πάνω στο δέρμα μου. Μεγάλωσε. Δεν το βλέπεις; Παραπαίεις!Στις λύπες σε ψάχνω μικρή μου συντροφιά και δεν σε βρίσκω πουθενά. Κι ας με κάνεις πιο αδύναμο ρουφώντας με, εγώ σε ψάχνω, σε έχω ανάγκη. Αλλά τίποτα. Στις χαρές ξαναπηδάς πάνω μου και προσπαθείς με το ατροφικό σου στόμα να με δαγκώσεις... Δεν το βλέπεις, μετεωρίζεσαι ανάμεσα στην αλήθεια σου και το ψέμα μου. Δεν αφήνεις τον εαυτό σου να ψηλώσει. Αποδέξου το σώμα σου και γίνε επιτέλους ανθρωπάκι. Πάρε τις αποφάσεις σου. Αυτονομήσου. Δέξου τις παράδοξες σκέψεις σου και αφέσου. Μην βαστάς συνεχώς το σχοινί της αλήθειας μπαίνοντας στο ψέμα μας. Φαίνεται ξεκάθαρα - κάνει μπαμ ότι είσαι μία προέκταση της γαμημένης αλήθειας μέσα στο συννεφάκι μας! Οπότε ή δίνε του ή πέτα το σχοινί και γίνε με μιας ανθρωπάκι. Άντε μπας και μπορέσεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς ποτέ στα αλήθεια! Ξέχνα τον κόσμο. Εσύ νιώσε. Νιώσε επιτέλους μέχρι τα βάθη σου. Μην περιμένεις να σου επιβεβαιώσουν τίποτα για να υπάρξεις. Ζήσε επιτέλους στο πλάι μας, σε αυτόν τον κόσμο και ξέχνα... Να σαι εδώ και στις χαρές και στις λύπες. Όχι σαν τώρα. Όχι σαν πάντα. Να γίνουμε εικόνα από το μέλλον όπως συνηθίζουν να λένε. Κάτι περισσότερο από το πάντα. Γιατί να θυμάσαι ως τώρα στα ζόρια ήμασταν χώρια. Κι αν δεν θυμάσαι εσύ, θυμάμαι εγώ. Δυστυχώς.

Αντόνιο Πόρτσια - άλλη μία απ' τις "Φωνές"

Αν αυτοί δεν σου έκαναν κακό, ο πόνος τους θα ήταν υπερβολικός πόνος για' σένα.

Like an owl exploding

Επειδή νοιάζομαι, έχω πάψει να πειθαρχώ στο σεβασμό.
Μια αντίληψη αντιφατική...
Όσο είχα υπομονή μπορούσα να σέβομαι κι έτσι ξοδευόμουν στις αντιφάσεις και βαπτιζόμουν με τ' ακάθαρτα νερά της σκέψης... *

Δεν λένε ότι για όλα υπάρχουν όρια;
Η ζωή παντρεύτηκε με την άγνοια. όμορφο τέλμα.

Η ελευθερία δεν έχει όρια. Οτιδήποτε άλλο έχει.
Πράττω ελεύθερα λοιπόν. Μην ακούσω κιχ...

Επειδή νοιάζομαι, έχω πάψει να πειθαρχώ στο σεβασμό.
Σέβομαι μόνο τον καθαρό αέρα, τ' άσπιλα βουνά και αυτούς που σέβονται.


*το ίδιο κάνω και τώρα...κάθε συζήτηση που κάνω
φέρει την ίδια αρχή από μέρους μου...




Το συνδέω με τα λεγόμενα μου:
.
.
.
Like an owl exploding in your life in your brain
like an owl who knows the devil all night all day
you hear the questions rise in a flame
like a whistle of a crazy dog who's the ruler of this hell

Δύο σφαίρες...

Να’ ρχόσουν, αλλά να’ρχόσουν όπως σε ξέρω. Σιωπηλός… Όπως τότε που πήγες στη θάλασσα. Καθισμένος σε εκείνη την κυματοτσακισμένη παλιά καρέκλα. Τότε που έγινες ένα μαζί της. Άφησες τα κύματα να σε τυλίξουν. Τη σιωπή της να σου μιλήσει. Δεν είναι πως με πρόδωσες. Αλλά να… θα΄ ταν αλλιώς να ήμασταν εγώ κι εσύ. Εσύ κι εγώ. Μόνοι. Και οι ήχοι μου, η ανάσα μου, τα σύννεφα να σκεπάσουν με ομίχλη τις στιγμές μας. Να χαρίσουν ξεχωριστή υπόσταση μοναδική. Τα σώματα να γίνουν για λίγο άνεμος και να ξαναενωθούν κάτω από τους χιλιάδες αστερισμούς. Μια σφαίρα η γη – πατάμε πάνω της – μια σφαίρα και ο ουρανός μεγαλύτερη και μας περιβάλλει. Ανάμεσα στις 2 σφαίρες εμείς πίσω από το γυαλί. Θολώνουμε το παιχνίδι με τις ανάσες μας. Ξεκινώ πατώντας πάνω στην πρώτη σφαίρα και ψηλώνω – ψηλώνω και οι κορφές μου σπάνε το γυαλί, βγαίνουν πιο έξω. Πάτα πάνω μου και θα δεις. Ανέβα. Θα βγούμε έξω. Θα σε βγάλω σου λέω από αυτόν τον κόσμο που σε κούρασε. Μ’ ένα πέπλο κατάλευκο θα σκεπάσω τις σφαίρες για να ξεχνάς. Όμως να’ ρχόσουν μόνος. Να’ ρχόσουν σιωπηλός. Εγώ έτσι σε περίμενα.