Les miettes - Crumbs (Pierre Pinaud)

Είχα πάει πριν κάνα δυο χρόνια (δεν θυμάμαι) σε ένα μαλακισμένο φεστιβαλ ταινιών μικρού μήκους αλλά με υπέροχες ταινίες κατά τα άλλα. Είχα και ενα φόβο μην τυχόν και δεν καταλαβαίνω τίποτα μιας και οι ταινίες θα ήταν στα αγγλικά οι περισσότερες αλλά τελικά χαλαρά καταλάβαινα τουλάχιστον το 90% πράγμα που με έκανε πολύ περήφανο. Χεχε! Ε, λίγο η περηφάνια λοιπόν, λίγο τα πολύ καλά ταινιάκια , και λίγο η καλή παρέα, αυτή η βραδιά έμεινε στις πολύ καλές αναμνήσεις.
Μετά όμως όταν επέστρεψα σπίτι άρχισα ενθουσιασμένος να αναζητώ στο ιντερνετ τα ταινιάκια μπας και βρω τίποτα απ' αυτά αλλά δυστυχώς... Εκνευρίστηκα αφάνταστα... Και μέχρι τώρα δλδ δεν τις έχω βρει όλες. Όσες βέβαια βρήκα, το κατάφερα μετα κόπων και βασάνων!
Πραγματικά αυτό το καθεστώς όσον αφορά τα ταινιάκια μικρού μήκους δεν το καταλαβαίνω. Και ειδικά στην Ελλάδα. Εννοείται πιο εύκολα μπορώ να βρω ακόμα και μία ταινία ρώσικης προέλευσης. Ελληνική με τίποτα. Συνηθίζω πλέον να λέω σε διάφορες συζητήσεις: "Ε, είναι ελληνικές οι ταινίες αυτές που λες, που να τις βρούμε;!;!;".. Ε βέβαια στην Ελλάδα είναι δύσκολο να βρεις τις ελληνικές ταινίες. Λογικό δεν φαίνεται??? Πέραν δλδ του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου και του όλου κυκλώματος, ακόμα και τις δουλειές ανεξάρτητων δημιουργών δύσκολα τις βρίσκει κανείς.
Ντάξει, γενικά έιμαι άσχετος με όλα αυτά, έιμαι απλά θεατής στην όλη ιστορία αλλά ρε γμτ δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται ένας δημιουργός να μην νιώθει την ανάγκη να δει ο κόσμος την δουλειά του; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί να περιμένει κανείς πότε κάποιο φεστιβαλάκι ή κάποιο πολιτιστικό κάποιου δήμου, θα ενδιαφερθεί να προβάλει τις ταινίες του; Αλλά και όσον αφορά το ΕΚΚ θα ήθελα να μάθω αν τυχόν χρηματοδοτηθείς μετά χάνεις παντελώς τα δικαιώματα πάνω σε αυτήν; Τα κατέχουν μόνο οι εταιρίες προώθησης ας πούμε; Υπάρχουν ταινίες που χρηματοδοτούνται και μετά δεν παιζονται πουθενά. Ακόμα και σε αυτήν τη περίπτωση ο δημιουργός δεν μπορεί να κάνει κάτι; πχ να την ανεβάσει στο ιντερνετ; Γιατί διαφορετικά μένει η ταινία απλά σε ένα χρονοντούλαπο και κανείς δεν την είδε ποτέ.Τέλοσπάντων αν κάποιος γνωρίζει κάποια πράγματα ας μας διαφωτίσει.
Ας επιστρέψουμε σε εκείνη την ωραία βραδιά με τα ταινιάκια μικρού μήκους. Τότε λοιπόν είχα δει και την εν λόγω ταινία που παραθέτω παρακάτω. Την οποία πάλι έκανα καιρό να την βρω άλλα πήρα διπλή χαρά όταν τη βρήκα πια(έτσι όπως μας έχουν κάνει...) ! Η συγκεκριμένη είναι βουβή οπότε ήταν ακόμα καλύτερα για μένα τον "αγγλομαθή"! Θα χαρώ πολύ να την δείτε (όσοι δεν ήσασταν τότε εδώ) και να μου πείτε πως σας φάνηκε. Βέβαια το "μικρού μήκους" είναι σχετικό, καθώς το ταινιάκι κρατάει κανα μισάωρο. Οπότε χρειάζεται να έχετε λίγο χρόνο. Σβήστε φώτα, βάλτε full screen, δυναμώστε τα ηχεία γιατί η μουσική επένδυση είναι εκπληκτική) και απολαύστε...



Και μ' όλα αυτά τώρα μου ήρθε στο νου και εκείνη η ταινία που πέρασε από χίλια μύρια κύματα. " Οι ισοβίτες " του Θ. Μαραγκού. Είχε και αυτή τη τιμητική της στα σινεμα. Παίχτηκε καμιά δυο φορές και αυτό ήταν όλο. Παρόλο που μιλάμε και για έναν αναγνωρισμένο υποτίθεται σκηνοθέτη. Τεσπά, μπορούμε να την βρούμε πουθενά;

Άγραφα - Ελατάκος - Λίμνη Πλαστήρα (μέρος 1)

Είχα πει πριν κάμποσο καιρό πως θα βγάλω και τις δικές μου φωτογραφίες... Η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα λοιπόν μόνο λίγες μέρες από εκείνο το ποστάκι. Τόσο καιρό έλεγα να ανεβάσω κάποιες , αλλά δεν το έκανα γιατί δεν ήξερα με τι λόγια να τις συνοδέψω. Αργότερα σκέφτηκα απλά να τις ανεβάσω μόνες τους, αρκετές λέω δεν είναι; Αυτές οι φωτογραφίες δεν περιγράφονται με λόγια μάλλον. Τελικά τώρα που τις ξανάβλεπα αναρωτιόμουν μήπως είχα ταξιδέψει απλά μέσα σε ένα παραμύθι:

Μια φορά κι έναν καιρό 8 συνοδοιπόροι ξεκίνησαν για ένα πολύ μεγάλο ταξίδι χωρίς να έχουν κάποιον οδηγό, κάποιον χάρτη και χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι ψάχνουν. Αυτό το ταξίδι το είχαν υποσχεθεί σε ένα πνεύμα που είχε εμφανιστεί μπροστά τους μία μέρα που ήταν όλοι μαζεμένοι σε ένα χωριό με χαμηλά πέτρινα σπίτια και αλώνια. Εκεί που πίναν και έτρωγαν σε ένα τέτοιο πέτρινο σπίτι, εμφανίστηκε το πνεύμα και είπε:

"Βρείτε το μέρος εκείνο που οι κορυφές των δέντρων αγγίζουν τον ουρανό, οι παγωμένες φτέρες σχηματίζουν απέραντα λιβάδια και τα βράδια ξεπαγώνουν, αργοσαλεύουν και αρχίζουν το κουβεντολόι. Βρείτε αυτό το μέρος που οι αράχνες φτιάχνουν ιστούς από πάγο και τους σκαλίζουν περίτεχνα. Εκείνο το μέρος όπου το χιόνι δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά από την δύση προς την ανατολή. Εκείνο το μέρος που οι οξιές γειτονεύουν με τα έλατα και στήνουν συχνά πυκνά μεγάλα γλέντια και ακούγεται το τράνταγμα της γης από τα βαριά τους βήματα ως τα πέρατα. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου εκεί θα βρείτε και εκείνα τα παράξενα μανιταρόσπιτα απ΄το στρουμφοχωριό. Πηγαίνετε σε εκείνο το μέρος και όταν θα συναντήσετε μπροστά σας δύο πελώριες - γιγαντιαίες πόρτες τότε θα έρθω ξανά και θα σας αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό."

Οι 8 φίλοι ξεκίνησαν γρήγορα... Τόσο γρήγορα που το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκαν άλλα έφυγαν με μιας. Πέρασαν βουνά, πεδιάδες και μια μεγάλη λίμνη...

Κάπου στο δρόμο όμως τους έπιασε χιονιάς. Εκεί καταρχήν κατάλαβαν ότι ακόμη δεν έχουν φτάσει στο μέρος που το πνεύμα τους είχε περιγράψει αφού το χιόνι έπεφτε ακόμη από τον ουρανό.

Το χιόνι όμως άρχιζε σιγά σιγά να πυκνώνει όσο ανέβαιναν το βουνό κι έτσι αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στην πρώτη καλύβα που βρήκαν μπροστά τους. Το χιόνι δεν σταμάταγε και το κρύο ολοένα και γινόταν πιο τσουχτερό όσο νύχτωνε. Τότε οι φίλοι κατάλαβαν ότι θα διανυκτέρευαν εκεί. Και είπαν πως θα πρέπει να ανάψουν φωτιά στο καλύβι και βγήκαν στο δάσος με τσεκούρια και πριόνια για να κόψουνε ξύλα.

Και είπαν ότι θα ‘πρεπε να βρούνε και νερό γιατί άμα νυχτώσει θα είναι δύσκολα και οι 3 απ’ αυτούς παρά τις δυσκολίες του καιρού ξεκίνησαν για αναζήτηση νερού ενώ ένας άλλος έβαλε ένα ταψί έξω για να γεμίσει με το χιόνι που αργότερα θα το λιώνανε στη φωτιά. Κι ενώ τους 3 τους χτυπούσε ο αγέρας δυνατά και το χιόνι, προς μεγάλη τους χαρά βρήκαν ένα ποτιστήρι για τα ζώα, που χρησιμοποιούσαν μάλλον οι βοσκοί, και αποφάσισαν από εκεί πως θα γεμίσουν μπουκάλια και θα φέρναν νερό στο καλύβι.

Έτσι κι έγινε. Πήραν το δρόμο του γυρισμού και βρήκαν ήδη τη φωτιά αναμμένη για να ζεσταθούν μετά απ’ τη δύσκολη και κρύα αυτή ημέρα. Η νύχτα δεν άργησε να πέσει στο δάσος… Λίγη κριθαρόσουπα, λίγο τσίπουρο και κρασάκι ήταν ότι πρέπει, ενώ ένα κορίτσι απ’ την παρέα τους εξιστορούσε παραμύθια από την Περσία.

…

Ενώ μέσα στο δάσος ξεχώριζε κανείς λίγο φως απ’ τα κεριά και τη φωτιά που η παρέα είχε ανάψει μέσα στο καλύβι, ένα αλεπουδάκι κοιτούσε ανάμεσα απ’ τα δέντρα από μακριά τα παράθυρα και τα μάτια του σπινθηροβολούσαν. Ίσως να ‘ταν και το πνεύμα που παρακολουθούσε τους 8 ταξιδιώτες του παραμυθιού μας…

(Η ιστορία μας συνεχίζεται)

Χριστουγεννιάτικες εικόνες στην γειτονιά

Τα παιδιά λένε τα κάλαντα στην γειτονική τράπεζα. Μετά δεν μπορούν να βγούν. Ποιος ξέρει … Ίσως να φταίνε τα τριγωνάκια που είναι μεταλλικά. Περιμένουν την ρομποτική φωνή να τους πει πότε θα ανάψει το πράσινο.

Στο γειτονικό Πλαίσιο η πολιτική του καταστήματος προστάζει οι εργαζόμενοι να είναι στο κλίμα των ημερών. Φοράνε σκούφους με φωτιζόμενα λαμπάκια.

Στην ΔΟΥ της περιοχής τα παιδιά λένε τα κάλαντα. Κανείς δεν ακούει. Άπειρος κόσμος. Όλοι αγχωμένοι. Όσοι δεν είχαν τα λεφτά να πληρώσουν το σήμα παραδίδουν πινακίδες και άλλοι τα βρήκαν τελευταία στιγμή ή βρήκαν χρόνο τελευταία στιγμή.

Στα ΕΛΤΑ της γειτονιάς έχει πολύ μεγάλη ουρά. Τετοιες μέρες λογικό είναι. Όλοι σπεύδουν να στείλουν κάρτες – εγκάρδιες – ευχές – δέματα με δώρα! Κι εγώ πήρα αριθμό. Είχα ένα συστημένο. Περίμενα ανυπόμονα να το πάρω στα χέρια μου. Ποιος ξέρει ποιος με θυμήθηκε! Επιτέλους ένα γράμμα… Πέρασαν περίπου 2,5 ώρες για να έρθει η σειρά μου. Είχα το 198… Στο 6 ταμείο. Όλα τα έχω ταυτότητα, πορτοφόλι, το απόκομμα του συστημένου… όλα. Καλημέρα, χρόνια πολλά… Η ταμίας επιστρέφει με ένα φάκελο της Ατλαντικής ασφαλιστικής. Έληξε, έγραφε μέσα. Ευχαριστούμε για την συνεργασία. Βγαίνοντας κοίταξα καλύτερα τι κρατάνε όλοι αυτοί που περιμένουν στα χέρια τους. Τέλη κυκλοφορίας έγραφε.

Έχει μεσημεριάσει. Τα παιδιά με τα τρίγωνα τρώνε χάμπουργκερ στα goodys και σάντουιτς στον Γρηγόρη της γειτονιάς.