Άγραφα - Ελατάκος - Λίμνη Πλαστήρα (μέρος 1)

Είχα πει πριν κάμποσο καιρό πως θα βγάλω και τις δικές μου φωτογραφίες... Η υπόσχεση έγινε πραγματικότητα λοιπόν μόνο λίγες μέρες από εκείνο το ποστάκι. Τόσο καιρό έλεγα να ανεβάσω κάποιες , αλλά δεν το έκανα γιατί δεν ήξερα με τι λόγια να τις συνοδέψω. Αργότερα σκέφτηκα απλά να τις ανεβάσω μόνες τους, αρκετές λέω δεν είναι; Αυτές οι φωτογραφίες δεν περιγράφονται με λόγια μάλλον. Τελικά τώρα που τις ξανάβλεπα αναρωτιόμουν μήπως είχα ταξιδέψει απλά μέσα σε ένα παραμύθι:

Μια φορά κι έναν καιρό 8 συνοδοιπόροι ξεκίνησαν για ένα πολύ μεγάλο ταξίδι χωρίς να έχουν κάποιον οδηγό, κάποιον χάρτη και χωρίς να ξέρουν ακριβώς τι ψάχνουν. Αυτό το ταξίδι το είχαν υποσχεθεί σε ένα πνεύμα που είχε εμφανιστεί μπροστά τους μία μέρα που ήταν όλοι μαζεμένοι σε ένα χωριό με χαμηλά πέτρινα σπίτια και αλώνια. Εκεί που πίναν και έτρωγαν σε ένα τέτοιο πέτρινο σπίτι, εμφανίστηκε το πνεύμα και είπε:

"Βρείτε το μέρος εκείνο που οι κορυφές των δέντρων αγγίζουν τον ουρανό, οι παγωμένες φτέρες σχηματίζουν απέραντα λιβάδια και τα βράδια ξεπαγώνουν, αργοσαλεύουν και αρχίζουν το κουβεντολόι. Βρείτε αυτό το μέρος που οι αράχνες φτιάχνουν ιστούς από πάγο και τους σκαλίζουν περίτεχνα. Εκείνο το μέρος όπου το χιόνι δεν πέφτει από τον ουρανό αλλά από την δύση προς την ανατολή. Εκείνο το μέρος που οι οξιές γειτονεύουν με τα έλατα και στήνουν συχνά πυκνά μεγάλα γλέντια και ακούγεται το τράνταγμα της γης από τα βαριά τους βήματα ως τα πέρατα. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου εκεί θα βρείτε και εκείνα τα παράξενα μανιταρόσπιτα απ΄το στρουμφοχωριό. Πηγαίνετε σε εκείνο το μέρος και όταν θα συναντήσετε μπροστά σας δύο πελώριες - γιγαντιαίες πόρτες τότε θα έρθω ξανά και θα σας αποκαλύψω ένα μεγάλο μυστικό."

Οι 8 φίλοι ξεκίνησαν γρήγορα... Τόσο γρήγορα που το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμήθηκαν άλλα έφυγαν με μιας. Πέρασαν βουνά, πεδιάδες και μια μεγάλη λίμνη...

Κάπου στο δρόμο όμως τους έπιασε χιονιάς. Εκεί καταρχήν κατάλαβαν ότι ακόμη δεν έχουν φτάσει στο μέρος που το πνεύμα τους είχε περιγράψει αφού το χιόνι έπεφτε ακόμη από τον ουρανό.

Το χιόνι όμως άρχιζε σιγά σιγά να πυκνώνει όσο ανέβαιναν το βουνό κι έτσι αναγκάστηκαν να βρουν καταφύγιο στην πρώτη καλύβα που βρήκαν μπροστά τους. Το χιόνι δεν σταμάταγε και το κρύο ολοένα και γινόταν πιο τσουχτερό όσο νύχτωνε. Τότε οι φίλοι κατάλαβαν ότι θα διανυκτέρευαν εκεί. Και είπαν πως θα πρέπει να ανάψουν φωτιά στο καλύβι και βγήκαν στο δάσος με τσεκούρια και πριόνια για να κόψουνε ξύλα.

Και είπαν ότι θα ‘πρεπε να βρούνε και νερό γιατί άμα νυχτώσει θα είναι δύσκολα και οι 3 απ’ αυτούς παρά τις δυσκολίες του καιρού ξεκίνησαν για αναζήτηση νερού ενώ ένας άλλος έβαλε ένα ταψί έξω για να γεμίσει με το χιόνι που αργότερα θα το λιώνανε στη φωτιά. Κι ενώ τους 3 τους χτυπούσε ο αγέρας δυνατά και το χιόνι, προς μεγάλη τους χαρά βρήκαν ένα ποτιστήρι για τα ζώα, που χρησιμοποιούσαν μάλλον οι βοσκοί, και αποφάσισαν από εκεί πως θα γεμίσουν μπουκάλια και θα φέρναν νερό στο καλύβι.

Έτσι κι έγινε. Πήραν το δρόμο του γυρισμού και βρήκαν ήδη τη φωτιά αναμμένη για να ζεσταθούν μετά απ’ τη δύσκολη και κρύα αυτή ημέρα. Η νύχτα δεν άργησε να πέσει στο δάσος… Λίγη κριθαρόσουπα, λίγο τσίπουρο και κρασάκι ήταν ότι πρέπει, ενώ ένα κορίτσι απ’ την παρέα τους εξιστορούσε παραμύθια από την Περσία.

…

Ενώ μέσα στο δάσος ξεχώριζε κανείς λίγο φως απ’ τα κεριά και τη φωτιά που η παρέα είχε ανάψει μέσα στο καλύβι, ένα αλεπουδάκι κοιτούσε ανάμεσα απ’ τα δέντρα από μακριά τα παράθυρα και τα μάτια του σπινθηροβολούσαν. Ίσως να ‘ταν και το πνεύμα που παρακολουθούσε τους 8 ταξιδιώτες του παραμυθιού μας…

(Η ιστορία μας συνεχίζεται)