Όμως τώρα ταξιδεύω και μόνο αυτό έχει σημασία. Ένα τρένο που μπορεί κανείς να αποκαλέσει κινητή πατρίδα.
Κι αφήνω λέει εδώ την ζωή μου να τριγυρνάει… Και αγκαλιάζω κάθε τόσο τους συνταξιδιώτες και τους ψιθυρίζω στο αυτί μια ακατάληπτη λέξη… και ξεχύνομαι κάθε τόσο τρέχοντας στα πίσω βαγόνια και γελώντας σαν τρελός κάθομαι μία εδώ και μία εκεί ενοχλώντας όσους νιώθουν απλά φιλοξενούμενοι. Και κλείνω την πόρτα στη καμπίνα και κάνω έρωτα με εκείνη την μοναχική γυναίκα με την κόκκινη κουβέρτα. «Κάνει κρύο εδώ μέσα, δεν κάνει;» με ρωτάει κάθε τόσο κι εγώ της λέω αν δεν έκανε δεν θα χες αυτή την όμορφη κόκκινη κουβέρτα τυλιγμένη απάνω σου. Και τότε τι θα ήταν «η γυναίκα με την κόκκινη κουβέρτα» χωρίς κόκκινη κουβέρτα;
Και να πάλι τα ίδια ερωτήματα… Η ύλη… Καθορίζει την υπόσταση της; Κάτι χαζομάρες γράφω και σκέφτομαι κι ελπίζω να μην τις ανεβάσω στο μπλογκ κι ελπίζω κανείς να μην τις διαβάσει όσο κι αν επιθυμώ τα αντίθετα. Και σκέφτομαι τι θα ήταν και η κοκκινοσκουφίτσα χωρίς το κόκκινο σκουφί… Κι όλη μου η ιδιοσυγκρασία τελικά μετεωρίζεται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά. Λέξεις υπέροχες που με εκφράζουν όσο τίποτα:
Μετέωρος
Ανάμεσα
Αντίφαση
Μάταια
Παραπαίω
Αμφιβολία
Αυτοαναίρεση
…
Ένας λόγος να σταματήσει κανείς να γράφει είναι να κοιτάξει το είδωλο του στον καθρέφτη. Ίσως και ένας λόγος να ξεκινήσει να γράφει.
Όμως συνήθως το πρώτο.
Η μετάβαση ευτυχώς συνεχίζεται για λίγο ακόμη...
...Τώρα που μές στα σύννεφα γλιστράει το φεγγάρι
τώρα που πήρε ο άνεμος να τραγουδάει με λύπη...
2 σχόλια:
Ωραίες οι μεταβάσεις... Σαν να ταξιδεύαμε μαζί... ;)
Υ.Γ το κομματάκι αυτού του ποστ τα σπάει... αν και στην αρχή μου έκατσε κάπως για να είμαι ειλικρινής...τώρα έχω κολλήσει...
Είδες; Κι ενώ έλεγα να κρατήσω τον doctor flake για όλη την ενότητα τελικά στο τέλος μας την έκανε ο papercut δεν μπόρεσα να μην το βάλω, αφού με έχει επηρεάσει ταμάλα... Το ακούω σε καθημερινή βάση σε επανάληψη 5-6 φορών! Ας πιούμε στις μεταβάσεις μας... Αφού δεν μπορεί κανείς να τις αποφύγει ας τις ζει έντονα τουλάχιστον. Φιλια!
Δημοσίευση σχολίου