Προετοίμαζα καιρό την απολογία μου… Να με συγχωρείτε για την τόση καθυστέρηση. Θα απολογηθώ. . .
Ω ναι είχατε δίκιο. Ύβρις… Αγνοούσα όλα τα δεδομένα που υπήρχαν ως τώρα. Αστείρευτα όνειρα για διαφορετική ζωή σε μία ζωή δεδομένη αυστηρή – πειθαρχημένη και τόσο μα τόσο καλουπωμένη. ΝΑΙ είχατε δίκιο. Όλα είναι εφηβικά όνειρα και μαλακίες παιδιάστικες… ΔΕΝ υπάρχουν επαναστάσεις. ΔΕΝ υπάρχει αλλαγή. ΔΕΝ υπάρχει αλληλοβοήθεια. ΔΕΝ υπάρχει αλληλεγγύη. ΔΕΝ υπάρχει κανένα νόημα να πιστέψει κανείς μα κανείς σε όλες αυτές τις μπούρδες. ΔΕΝ υπάρχει πραγματική ελευθερία. ΔΕΝ υπάρχει τίποτα. ΜΟΝΟ Η ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. ΜΟΝΑΞΙΑ. Γαμημένη πουτάνα μα τρυφερή πεντάμορφη. ΜΟΝΑΞΙΑ. Τέτοια που να σε κάνει να νιώθεις τύψεις για την παρόρμηση σου να την βρίσεις. Τέτοια μοναξιά. ΔΕΝ χτίζει κανείς τίποτα. Μόνο γκρεμίζει. Ό,τι και να κάνει… και είναι καλό να το αποδεχτεί κανείς αυτό αν θέλει να ζει αρμονικά, όχι με τον εαυτό του, γιατί ο εαυτός του άλλα μπορεί να θέλει και καλό θα είναι να μην τον πολυακούει, αλλά αρμονικά με την ίδια του τη ζωή. Γιατί αν νομίζετε ότι την ζωή μας την καθορίζουμε εμείς κάνετε μέγα λάθος. Καλό είναι λοιπόν να προσπαθήσεις να ζήσεις αρμονικά μαζί της γιατί αυτή θα ζήσεις φίλτατε θες δεν θες. Νομίζεις τυχαία όλοι αυτοί οι καταραμένοι ποιητές – οι καταραμένοι «καλλιτέχνες του δρόμου» με μια απίστευτη εικαστική παρέμβαση προσέθεσαν τον εαυτό τους – το άψυχο κουφάρι τους - σε έναν καμβά με ράγες τρένου ή σε έναν καμβά με ψηλά κτίρια και κάτω όμορφο-ατίθασο αίμα να ρέει άφθονο… Και αυτό το αίμα λέγεται αίμα επαναστατικό. Λέγεται αίμα αυτοκαθορισμού. Όμορφα – όμορφα – όμορφα κορμιά δοσμένα στην επανάσταση… Την αληθινή επανάσταση. Γεννιέσαι και έχεις το δικαίωμα να πεθάνεις όποτε θες. Ναι! Ένα αληθινό δικαίωμα επιτέλους. Τα άλλα επίπλαστα. Όσο ζεις ετεροκαθορίζεσαι και να το ξέρεις. Ξέχνα τις αυτονομίες τις αυτοοργανώσεις και όλες τις άλλες μπούρδες με το ίδιο γαμημένο πρώτο συνθετικό. Είμαι εδώ για να ανασύρω όλα όσα έχω πει. Μπορώ να σβήσω όλα μου τα γραπτά αν το θέλετε. Σκέφτηκα όμως πως ίσως είναι καλύτερα να υπάρχουν κάπου για να βλέπει κανείς και να παραδειγματίζεται για το αντίθετο. Παραδείγματα προς αποφυγή οι σκέψεις και τα γραπτά μου κύριοι. Σας συστήνω ανεπιφύλακτα να κάνετε μονάχα τα αντίθετα. Αλλά να… επιτρέψτε μου μία μικρή παρέκκλιση στην ομολογία μου. Τα γραπτά που μιλούν για την μοναξιά μην τα βάλετε στο ίδιο τσουβάλι. Όχι αυτά είναι τα μόνα που θα ήθελα αν γίνεται να τα κρατήσω. Σας ικετεύω. Όλα τα άλλα αν το θέλετε στα αλήθεια δεν το έχω σε τίποτα να τα κάψω τώρα εδώ μπροστά σας. Μόνο ζητήστε το και θα το κάνω. Μπροστά στην τόση σοφία όσων δεν σκέφτηκαν ποτέ όλες αυτές τις μπούρδες που εγώ αναλώθηκα απλά υποκλίνομαι. Κύριοι… επιτρέψτε μου να φτύσω προς τον ουρανό και ή θα πετύχω αυτόν που τόσο μας ταλαιπώρησε άδικα τελικά ή αν τα σάλια μου επιστρέψουν στο πρόσωπο μου τότε αποδεικνύεται και πάλι περίτρανα η ενοχή μου.
Φτου!
2 σχόλια:
Απολογία; το τραγικό; Νομίζεις ότι δίνει κανείς σημασία; Ο καθείς πετάει την μαλακία και μην τον είδατε...η καλύτερα ο καθείς καλουπώνει το μυαλό του όπως θέλει και με ότι θέλει και εσύ τα δέχεσαι όλα και τα δέχεσαι. ποιος δέχεται εσένα; Δεν ξέρω τι κάνουν αυτοί που έχουν "δίκιο", αυτό που παραθέτουν είναι η στάση αυτής της παθητικότητας. Ποιός κάθεισε να "πονέσει" αυτούς τους προβληματισμούς; Να τους καταλάβει; κανείς. Αυτό που βλέπει κανείς είναι τι δεν μπορεί να κάνει, τι έχει αποδεχθεί και τι δεν θα άλλαξει ποτέ λόγο συμβιβασμού. Έχει δίκιο; Παπάρια έχει. Στα όνειρα δεν υπάρχει δίκιο η άδικο. Αυτό που κάνει όπως λες είναι να σε παραχωρεί απλόχερα στην μοναξιά σου.
Ενοχές δεν θα αισθανθεί αυτός που νομίζει ότι έχει απόλυτο δίκιο... Θα νιώσει αυτός που δεν είναι απόλυτος. Αυτός που θα λέει μια ζωή μήπως έκανα κάτι λάθος. Οπότε τα ζουμιά μας περισσεύουν. Εγώ βλέπω διαρκώς τα δικά μου μάτια να δακρύζουν...
Εγώ δεν δέχομαι καμία απολογία φίλτατε (αν και δεν μου πέφτει λόγος, είναι προσωπικό όλο αυτό το καταλαβαίνω ωστόσο δεν έχεις την αποκλειστικότητα και θα με συγχωρέσεις αν συγχέω λίγο το πιο λογοτεχνικό σου λόγο με τις μαλακισμένες ερμηνείες μου) η μοναξιά ως συνήθως μας ξεβράζει στα πιο απόμακρα μέρη και αναγκαζόμαστε να βγάζουμε την λεκιασμένη ψυχή μας στον αέρα για να στεγνώσει. Δεν αλλάζει κάτι. Όπως και να έχει βαρέθηκα, αλλά δεν ξέρω αν τ΄αφήνω όλα στην τύχη τους. Κι ας αγκυλωθούμε στα όνειρα και στις προσδοκίες για κάτι καλύτερο...μόνοι; κι ας βγάλουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. οι αντοχές είν αντοχές το γνωρίζω τεσπά δεν έχει καν σημασία. Σημασία έχει ότι βαρέθηκα, μόνο και μόνο που υπάρχει το εμείς και οι άλλοι ή το εμείς κι εμείς. η το δίκιο και το άδικο. Δεν ξέρω τι υπάρχει και τι δεν υπάρχει, εγώ ξέρω ότι υπάρχει η μοναξιά και ότι πρέπει κάποια στιγμή να νίωθουμε στις ζωές μας οτι γίνεται λίγο ενάς καταμερισμός της ενόχης... Αλλιώς αν δεν του καίγεται κανενός καρφί μπορεί να πάει να γαμηθεί και να τελειώνει η υπόθεσηςςς. Να μην υπάρχει η ανάγκη καμίας απολογίας και καμίας αυτοαναίρεσης.
Γιατί αλλίως ζούμε μια καφκική κατάσταση, και οι ζωές μας είναι ένα όμορφο κλουβί, με λόγια, χρώματα κι αρώματα που ψάχνει να βρεί πουλία να κλείσει μέσα...
Υ.Γ Ας με συγχωρέσουν οι αναγνώστες τις πικραλίδας...
Εντάξει Γουίνι έχεις τη συγχώρεσή μου.
Γαμημένη πουτάνα μα τρυφερή πεντάμορφη η μοναξιά;
Άκου τι είπε κάποτε μία πουτάνα(ίσως η μοναξιά σου):"Όλα αυτά είναι μαλακίες.Παρ'όλα αυτά χύνω."
Κανείς δε χτίζει τίποτα;Μόνο γκρεμίζει;
Τότε το στέκι τι είναι;
Για εμένα δε σήμαινε τίποτα;Δε χτιζόταν κάτι;Δε χτίζεται;Προσωπικά,μπορώ να θεωρήσω πως όντως το στέκι γκρέμιζε και θα συνεχίσει να γκρεμίζει...τη μοναξιά των ανθρώπων,την κοινωνική αποστροφή,το αίσθημα της αδυναμίας,την αποξένωση και την αλλοτροίωση του ανθρώπου.Και στη θέση των ερειπίων χτίζονται ανθρώπινες σχέσεις,φιλίες και έρωτες,όνειρα,δημιουργικά κατασευάσματα,
ευτυχία,μία διαφορετική ζωή και όλα αυτά με τη θέλησή μας,αυτοοργανωνένα.Αν θες μην το παραδέχεσαι αλλά έτσι είναι.Εμείς ονειρευόμαστε κάτι,εμείς μαζί θα το πραγματοποιήσουμε.
Ίσως να μην καταφέρουμε να αλλάξουμε όλο τον κόσμο.ΟΚ.Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα.Ίσως να μη βιώσουμε καμιά μεγάλη επανάσταση.Αλλά σίγουρα έχουμε ήδη αλλάξει ένα μέρος αυτού του κόσμου.Δε σου λέει κάτι αύτο;Έχουμε ήδη βιώσει μικρές επαναστάσεις αλλά τόσο σημαντικές.Το στέκι είναι μία επανάσταση.Ακόμα και εσυ που σκέφτεσαι (ή σκεφτόσουν) έτσι είσαι μία επανάσταση για αυτή την κοινωνία των ανθρώπων.
Σαφώς και ετεροκαθοριζόμαστε σε αυτήν την κοινωνία αλλά όχι απολύτως.Αλλιώς δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε.Έχουμε αποφύγει τον ετεροκαθορισμό κατά πολύ σε σχέση με άλλους και έχουμε καταφέρει να αυτοκαθοριστούμε μέχρι ένα σημείο.
Συγγνώμη που μιλάω σε α'πληθυντικό αλλά έτσι νιώθω.
Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία.
(Γιατί τότε αποκτά νόημα η ζωή)
Δημοσίευση σχολίου