Σάββατο, Μαρτίου 31, 2012

Νοσηρή Πραγματικότης... Η χιονάτη και οι 7 νάνοι...



Η δυσαρμονία είναι σίγουρα ένα υπαρκτό πρόβλημα στις ευτοπικές μας αναζητήσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφουγκραστούμε τις τόσο διαφορετικές επιθυμίες και να κατανοήσουμε πως σχεδόν .. ή μάλλον .. ή σιγουρα ...δεν υπάρχουν λύσεις. Οι επιθυμίες σου άθελα σου μου ασκούν βία και οι δικές μου με τη σειρά τους σε εσένα. Μία αναπόφευκτη ολική σύγκρουση.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά μου 'ρχεται στο μυαλό συνεχώς αυτό το καταραμένο παραμύθι. Αλλά ήρθε η ώρα να μοιραστώ το παραμύθι αυτό κι όποιος θέλει ας το διαβάσει.

Είναι γνωστό ως η Χιονάτη και οι 7 νάνοι αλλά από μικρός θυμάμαι δεν το πολυχώνευα. Μέχρι που κάποιο νοσηρό μυαλό μου είπε τα παρασκήνια του παραμυθιού. Όλα όσα κατα βάθος όλοι ξέραμε αλλά ποτέ δεν λέγαμε. Οι κλασσικές υπεκφυγές προκειμένου η ζωή να συνεχίζει να μοιάζει όμορφη...

Η στυγνή πραγματικότητα αυτού του παραμυθιού έχεις ως εξής λοιπόν...

Αναρωτήθηκε κανείς αν οι 7 νάνοι ήταν ετεροφυλόφιλοι; Αν ήταν τότε πως την έβγαζαν 7 άντρες μόνοι στο δάσος; Ή μήπως τότε ήταν ομοφυλόφιλοι; Τότε ο έβδομος με ποιον ήταν ζευγάρι; Ω τι κρίμα που το παραμύθι τελικά κρύβει πολλές παγίδες... 7 γιατι 7? Γιατί μονός αριθμός; Λοιπόν είμαι σίγουρος πως οι 6 ήταν ετεροφυλόφιλοι και ο ένας γκέι. Ο γκει γούσταρε τον έναν από τους έξι. Όμως αυτός όπως και οι άλλοι προτιμούσε τα γυναικεία χάδια.

Αυτά όμως τα χάδια δεν ήταν παρά ένα παραμύθι για το απομονωμένο στο δάσος παρεάκι που τα τελευταία θηλυκού γένους πόδια που είχαν δει ήταν της κουνέλας από την απέναντι καρυδιά. Ένα παραμύθι που όλως τυχαίως ο γκει τους εξιστορούσε κάθε βράδυ:
" Ένα ηλιόλουστο πρωινό ενώ οι 7 νάνοι έκοβαν ξύλα στο δάσος ήρθε μια όμορφη πριγκίπισσα να ξαποστάσει στο σπιτικό τους, ώσπου αυτοί επέστρεψαν και...¨
μέχρι που το παραμύθι πήρε πραγματικές διαστάσεις... Και όταν ένα παραμύθι ακόμη και μέσα σε ένα παραμύθι παίρνει πραγματικές διαστάσεις τότε ωφείλει να είναι ανάλογο και αντάξιο του πραγματικού γαμημένου κόσμου... Άρα μία πραγματικά γαμημένη πραγματικότητα που οι 7 νάνοι θα έπρεπε τώρα να αντιμετωπίσουν γιατί...

...Ένα ηλιόλουστο πρωινό η πένταμορφη Χιονάτη εμφανίστηκε στο σπιτικό τους. Όταν οι νάνοι, που τα πόδια της Χιονάτης τους φάνηκαν ομολογουμένως πιο όμορφα και πιο άτριχα από της κουνέλας, επέστρεψαν, ένιωσαν όλοι, εκτός από τον γκέι φυσικά, το σκίρτημα του έρωτα μέσα τους. Ο νάνος γκέι σηκώθηκε κι έφυγε από το σπίτι όταν είδε τον αγαπημένο του να φλερτάρει ασυστόλως την Χιονάτη. Οι υπόλοιποι 6, για να μην τα πολυλογούμε, κατέληξαν να μισιούνται θανάσιμα προσπαθώντας ο καθένας να ξεπεράσει τον άλλον στις κολακίες προς την Χιονάτη.

Το σπίτι άδειασε. Η Χιονάτη έμεινε μόνη. Οι φιλοφρονήσεις των νάνων της φαίνονταν χυδαίες και βαρετές καθώς είχε συνηθίσει σε τέτοιου είδους σχόλια και από την άλλη ένιωθε απίστευτη μοναξιά μέσα στην ομορφιά της. Πολλές φορές σκέφτηκε να χαράξει το πρόσωπο της με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο. Έτσι ούτε οι νάνοι θα είχαν φύγει και θα την αγαπούσαν για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για την εμφάνιση αλλά ούτε ο γαμημένος ο καθρέφτης θα λέει στην άλλη τη καριόλα συνέχεια ότι η Χιονάτη είναι πιο όμορφη και άλλες τέτοιες μαλακίες και τέλοσπάντων βαρέθηκε κι αυτή το κωλοπαραμύθι. Άντε να εμφανιστεί ο τρόμπας ο πρίγκιπας να τελειώνουμε. Συμβατική πριγκηπική ζωή και τίποτα ριζοσπαστικό.

Ήρθε ο πρίγκιπας, την πήρε. Το σπίτι παρέμεινε άδειο. Οι νάνοι άφαντοι.

Ο μύθος λέει ότι όλοι ήταν κρυμμένοι σε διάφορα σκόρπια σημεία στο δάσος και είδαν τον πρίγκιπα και το άλογο του, την ομορφιά του και το ύψος του. Από τότε αυτός που τον γούσταρε ο γκέι απογοητεύτηκε πολύ με τις γυναίκες και είπε να ψάξει να βρει τον γκέι νάνο και να του πει πως πάντα έτρεφε συναισθήματα και ότι θα ήθελε να δοκιμάσουνε... Όμως λένε πως και ο γκέι είδε τον πρίγκιπα και μαντέψτε... Ο γκέι νάνος τον ερωτεύτηκε. Η συνέχεια εικονογραφημένη και αφιερωμένη στο μόνο άτομο που εκτίμησε τις ζωγραφικές ανησυχίες μου σχετικά με τα αυτοκτονημένα ανθρωπάρια.



Τρίτη, Μαρτίου 27, 2012

2 λεπτάκια και γίναμε στελέχη για ακόμη μια φορά!Αυτά είναι!

Το χθεσινό ευχάριστο πρωινό...

Συνεχίζοντας την αναζήτηση εργασίας!!!!


Σηκώνω το ακουστικό...

Πατάω αργά αργά τα νούμερα...

210404....

Τούτ τούτ....

“Ευχαριστούμε που καλέσατε την {εταιρία} μας... Παρακαλώ περιμένετε...”

Το ρομπότ συνεχίζει...

“Πατήστε εάν γνωρίζετε τον εσωτερικό αριθμό, αλλιώς παρακαλώ περιμένετε...”

Κλασσική ηλίθια μουσικούλα...

Τηλεφωνικό κέντρο: “Όνομα εταιρίας” καλήμερα τι θα θέλατε παρακαλώ;

Κλασσικές συνεννοήσεις: Λέγομαι Χάρης τάδε...θα ήθελα να μιλήσω με τον κ. Τάδε...

Τηλεφωνικό κέντρο: Μισό λεπτό παρακαλώ...

Ηλίθια μουσικούλα

Τηλεφωνικό κέντρο: ο κ.Τάδε είναι απασχολημένος αυτήν την στιγμή, θέλετε να του αφήσω κάποιο μήνυμα;

" Όχι Να καλέσω κάποια άλλη στιγμή καλύτερα;"

Τηλεφωνικό κέντρο: Γιατί όχι, αν θέλετε καλέστε μετά απο δύο ώρες.

Οκ, γεια σας και τα σχετικά...

Διάρκεια τηλεφωνήματος 2 λεπτά και κάτι


Δύο ώρες μετά


210404....

Τούτ τούτ...

“Ευχαριστούμε που καλέσατε την {εταιρία} μας... Παρακαλώ περιμένετε...”

“Πατήστε εάν γνωρίζετε τον εσωτερικό αριθμό, αλλιώς παρακαλώ περιμένετε...”

Μουσική...

Τηλεφωνικό κέντρο: “Όνομα εταιρίας” καλήμερα τι θα θέλατε παρακαλώ;

"Είχα τηλεφωνήσει πριν 2 ώρες ονομάζομαι Χάρης... θα ήθελα να μιλήσω στον κ. Τάδε"

Τηλεφωνικό κέντρο: Μάλιστα, μισό λεπτό παρακαλώ...

Ηλίθια μουσικούλα

Παρακαλώ;

" Κ.Τάδε είμαι ο Χάρης.... είχα στείλει ένα βιογραφικό πρίν 1 χρόνο περίπου και με είχατε καλέσει και για μία συνέντευξη...δεν ξέρω αν με θυμάστε..."

ο τάδε: Ναι....μάλιστα τι θα θέλατε;

"Θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχει κάτι όσον αφορά κάποια θέση εργασίας κτλ.. "

ο Τάδε: κ. ... αυτοσυντηρούμαστε...προσπαθούμε να κρατήσουμε το προσωπικό το οποίο έχουμε...όποτε όπως καταλαβαίνεται δεν υπάρχει τίποτα...Αν προκύψει κάτι θα σας ενοχλήσουμε..

"Μάλιστα..." κτλ κτλ...Γεια σας..

ο τάδε: Γεια χαρά

Διάρκεια τηλεφωνήματος 2 λεπτά και κάτι...


Μου φαίνεται εντελώς γελοία πλέον η φάση με τις δουλείες...εκτός ότι ακούω ότι μαλακία υπάρχει πια...άκου "αυτοσυντηρούμαστε"...

σκέφτομαι ότι έχω μαζέψει τόσα 2 λεπτά "επικοινωνίας" με τα υποψήφια αφεντικά και έχω αηδιάσει...

Πότε Θα προκύψει η στιγμή που θα σας ενοχλήσουμε εμείς κ. αφεντικά;

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2012

Η έκφραση

Η καθημερινότητα ή αλλιώς η αποσύνθεση.
Μια αργή και βασανιστική νωθρότητα που νεκρώνει τα εγκεφαλικά κύτταρα.

Αναζητώντας την έκφραση, η διαδικασία αυτή αρχίζει να λειτουργεί αντίστροφα.
Μια αργή, βασανιστική διαδικασία για να μπει σε τάξη το συναίσθημα...

Καλύτερα ν' αφήνεσαι λοιπόν σ' αυτήν την αργή, βασανιστική αντίστροφη διαδικασία της αποσύνθεσης.
Να ψάχνεις τους τρόπους να εκφράζεσαι.
Απλά, αργά και βασανιστικά.




Τουλάχιστον μερικοί το απολαμβάνουν.
...σε άλλους μοιάζει ανόητο.


Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2012

Διάρκεια


Βαρέθηκα... άντε να προσαρμοστείς πάλι...τσάμπα δηλαδή τόση προσπάθεια; ήμουν σίγουρος ότι μια μέρα θα κατέληγα ξανά σε αυτό το σημείο. Δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε κάτι τραγικό...


Παρόλα αυτά τους έλεγα, επέμενα... κοιτάξτε δεν είναι το θέμα να βρεθεί μια λύση τώρα... αλλά προσπαθήστε να με καταλάβετε έστω και λίγο. Δεν θα έπρεπε να μείνω πάλι εσώκλειστος εκεί μέσα, έπρεπε να βρω τρόπο να βγω, δεν γίνεται αλλιώς... μην μου λέτε ότι δεν είναι τίποτα, ότι θα τα καταφέρω ότι: εντάξει μωρέ, πως κάνεις έτσι, όλος ο κόσμος συμβιβάζεται... έτσι είναι τα πράγματα γιατί δηλαδή εσύ τι είσαι επιτέλους;;;


Απλά ακούστε με, μπορείτε άραγε; Θυμάστε αυτή την αίσθηση; Ακοή;;; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσπαθήσατε να καταλάβατε κάποιον κύριοι. Ε; Την μνήμη; την αγνοείται και αυτή ε; Αλλά γνωρίζω δεν σηκώνεται συναισθηματισμούς γενικότερα, δεν το επιτρέπετε στους εαυτούς σας. Το αφήνω αυτό τώρα διότι το ξέρω το τροπάριον σας:


προσαρμόζεσαι, συνηθίζεις, συμβιβάζεσαι, επιβιώνεις...οι συναισθηματισμοί είναι για άλλους...


Εσείς δεν γνωρίζετε όμως ότι το ίδιο μου το σώμα, τα ίδια μου τα κύτταρα δεν μπορούν να υπομείνουν αυτήν μου την “αδυναμία” κι όμως δεν αναζητώ λύση, δεν είναι θέμα το να βρεθεί λύση. Σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια και τα ίδια... καθημερινά... τα ίδια και τα ίδια: άνθρωποι, επιλογές, συνέπειες, τύψεις, διάλογος, επαναπροσδιορισμός...εγώ, εμείς, πράξη, αναμονή, πρωτοβουλία, τύψεις...άρνηση... κτλ κτλ κτλ κτλ...


εγώ;

οι άλλοι;

ποιοι;

επικοινωνίααα;


κτλ κτλ κτλ...διαρκείς επαναλήψεις.





Έχω βρει τρόπο να βγαίνω έξω τουλάχιστον!!!


Δευτέρα, Μαρτίου 19, 2012


Η αρχή συνήθως γίνεται κατά τύχη, το τέλος ποτέ.

Τρίτη, Μαρτίου 13, 2012

"Νοσταλγω τον καιρό εκείνο που μπορούσα να νοσταλγώ...
Ο χρόνος πίσω μου σαν γεφύρι που, μολις πέρασα και πάτησα σε στέρεο έδαφος, κατεδαφιστηκε.Στην ορμή του γκρεμίστηκαν όλα, στον αχό του μπλέκονται μέσα και φωνές από στιγμές που δεν άξιζε να χαθούν. Προσπαθώ ενώ οι πέτρες χτυπούν δεξιά κι αριστερά στον γκρεμό να αφουγκραστώ τι μου φωνάζουν. Πνίγονται όμως οι φωνές από τον πάταγο, δεν αξίζει καν η προσπάθεια. "

Γελοιότητες... σαν τραγωδία... Γιατί είναι κατάντια κύριοι και κυρίες "ποιητές" και "ποιήτριες" αυτή η νοσταλγία. Αυτή η αιώνια νοσταλγία για τα πάντα είναι κατάντια. Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν όντως ζείτε - ζούμε ή μόνο νοσταλγούμε εκ των υστέρων. Όλες αυτές οι "υπερευαίσθητες" ψυχές μας που σκαλίζουν συνεχώς το χώμα του παρελθόντος, που σκαλίζουν συνεχώς το τώρα και το μέλλον σαν να πρόκειται για μία επιστήμη που ποτέ όμως δεν καταλήγει σε λογικά συμπεράσματα, σε μεθόδους και λύσεις είναι απλά άρρωστες. Ας πάρουμε τις αποφάσεις μας και ας συνεχίσουμε να ζούμε ως ασθενείς. Προστατευμένοι και αποστειρωμένοι. Ή ας πάψουμε απλά και ας πέσουμε με το γεφύρι κι εμείς μαζί του.

*** Σαν να μην το 'γραψα αυτό...

Πέμπτη, Μαρτίου 08, 2012

Εξυπνάδες...

Χμ... Η αλήθεια είναι ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να πει την γνώμη του... Και η γνώμη μου είναι ότι πρέπει να σου στερηθεί το δικαίωμα της γνώμης! :-Ρ

Σάββατο, Μαρτίου 03, 2012

Παλιό συμπέρασμα...

Ίσως τελικά το μίσος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εργαλείο που χρησιμοποιούμε για να υπερμαχόμαστε την αγάπη.

Από εδώ.