"Νοσταλγω τον καιρό εκείνο που μπορούσα να νοσταλγώ...
Ο χρόνος πίσω μου σαν γεφύρι που, μολις πέρασα και πάτησα σε στέρεο έδαφος, κατεδαφιστηκε.Στην ορμή του γκρεμίστηκαν όλα, στον αχό του μπλέκονται μέσα και φωνές από στιγμές που δεν άξιζε να χαθούν. Προσπαθώ ενώ οι πέτρες χτυπούν δεξιά κι αριστερά στον γκρεμό να αφουγκραστώ τι μου φωνάζουν. Πνίγονται όμως οι φωνές από τον πάταγο, δεν αξίζει καν η προσπάθεια. "

Γελοιότητες... σαν τραγωδία... Γιατί είναι κατάντια κύριοι και κυρίες "ποιητές" και "ποιήτριες" αυτή η νοσταλγία. Αυτή η αιώνια νοσταλγία για τα πάντα είναι κατάντια. Πόσες φορές αναρωτήθηκα αν όντως ζείτε - ζούμε ή μόνο νοσταλγούμε εκ των υστέρων. Όλες αυτές οι "υπερευαίσθητες" ψυχές μας που σκαλίζουν συνεχώς το χώμα του παρελθόντος, που σκαλίζουν συνεχώς το τώρα και το μέλλον σαν να πρόκειται για μία επιστήμη που ποτέ όμως δεν καταλήγει σε λογικά συμπεράσματα, σε μεθόδους και λύσεις είναι απλά άρρωστες. Ας πάρουμε τις αποφάσεις μας και ας συνεχίσουμε να ζούμε ως ασθενείς. Προστατευμένοι και αποστειρωμένοι. Ή ας πάψουμε απλά και ας πέσουμε με το γεφύρι κι εμείς μαζί του.

*** Σαν να μην το 'γραψα αυτό...