Διάρκεια

Βαρέθηκα... άντε να προσαρμοστείς πάλι...τσάμπα δηλαδή τόση προσπάθεια; ήμουν σίγουρος ότι μια μέρα θα κατέληγα ξανά σε αυτό το σημείο. Δεν είναι πρωτόγνωρο, ούτε κάτι τραγικό...

Παρόλα αυτά τους έλεγα, επέμενα... κοιτάξτε δεν είναι το θέμα να βρεθεί μια λύση τώρα... αλλά προσπαθήστε να με καταλάβετε έστω και λίγο. Δεν θα έπρεπε να μείνω πάλι εσώκλειστος εκεί μέσα, έπρεπε να βρω τρόπο να βγω, δεν γίνεται αλλιώς... μην μου λέτε ότι δεν είναι τίποτα, ότι θα τα καταφέρω ότι: εντάξει μωρέ, πως κάνεις έτσι, όλος ο κόσμος συμβιβάζεται... έτσι είναι τα πράγματα γιατί δηλαδή εσύ τι είσαι επιτέλους;;;

Απλά ακούστε με, μπορείτε άραγε; Θυμάστε αυτή την αίσθηση; Ακοή;;; Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσπαθήσατε να καταλάβατε κάποιον κύριοι. Ε; Την μνήμη; την αγνοείται και αυτή ε; Αλλά γνωρίζω δεν σηκώνεται συναισθηματισμούς γενικότερα, δεν το επιτρέπετε στους εαυτούς σας. Το αφήνω αυτό τώρα διότι το ξέρω το τροπάριον σας:

προσαρμόζεσαι, συνηθίζεις, συμβιβάζεσαι, επιβιώνεις...οι συναισθηματισμοί είναι για άλλους...

Εσείς δεν γνωρίζετε όμως ότι το ίδιο μου το σώμα, τα ίδια μου τα κύτταρα δεν μπορούν να υπομείνουν αυτήν μου την “αδυναμία” κι όμως δεν αναζητώ λύση, δεν είναι θέμα το να βρεθεί λύση. Σκέφτομαι συνέχεια τα ίδια και τα ίδια... καθημερινά... τα ίδια και τα ίδια: άνθρωποι, επιλογές, συνέπειες, τύψεις, διάλογος, επαναπροσδιορισμός...εγώ, εμείς, πράξη, αναμονή, πρωτοβουλία, τύψεις...άρνηση... κτλ κτλ κτλ κτλ...

εγώ;

οι άλλοι;

ποιοι;

επικοινωνίααα;

κτλ κτλ κτλ...διαρκείς επαναλήψεις.

Έχω βρει τρόπο να βγαίνω έξω τουλάχιστον!!!