Τι σχέση μπορεί να έχει η ατμόσφαιρα με τα όνειρα ?

Ο χαρακτήρας μου σφυρηλατημένος από τις σκέψεις, από τις απογοητεύσεις και από το άγχος. Έτσι έχει σφυρηλατηθεί και η ψυχή μου. Τα εργαλεία αυτά ήταν -βέβαια υπάρχει και η αγάπη-. Στον πυρήνα της ψυχής, η καλοσύνη και γύρω ένα χάος.

Ένας χαρακτήρας που όσο περνάν τα χρόνια, μοιάζει ανήμπορος να αντιδράσει.
Ποίος άνθρωπος άραγε μας εμπνέει πια? Ποίος θα μας δώσει την ελπίδα να παλέψουμε? Ο ίδιος μας ο εαυτός... Παραπαίει μόνος...
Γίνεται μια χαοτική κατάσταση να σε κάνει αναίσθητο? Γίνεται να παιδεύεσαι για να ονειρευτείς και να ελπίζεις ότι το όνειρο σου δεν θα μολυνθεί από την πραγματικότητα?

Είναι ένα απλό φαινόμενο αμυντικής συμπεριφοράς. Ενός χαρακτήρα σε έναν ανεξέλεγκτο κόσμο... σε αλλοπρόσαλλους καιρούς... Ακόμα και τα όνειρα συμβιβάζονται με την ιδέα του ότι, η αποτυχία έχει προκαθοριστεί! Πως θα διαφυλάξεις τα όνειρά σου από την μόλυνση του προκαθορισμού? Μήπως παύεις να ονειρεύεσαι? Η μήπως ξεκινάς να πετάς σε έναν κόσμο πάνω από αυτόν που ζείς? Μεταξύ της θερμόσφαιρας και της ιονόσφαιρας ? Εκεί που βρίσκεται μόνο παγωμένος αέρας, εκεί που το περιβάλλον είναι καθαρό...Ο τόπος αυτός είναι μόνο για να ονειρεύεσαι και αυτό που επιθυμείς, καλύτερα να μένει εκεί, καθάριο... Εκεί που δεν μπορεί να μολυνθεί από τις ανώφελες, μακάβριες, ανόητες, μα κλασσικές, προκαθορισμένες – γεννημένες από τις πράξεις (μη πράξεις) των ανθρώπων – σκέψεις.

Τα έχω ξαναγράψει αυτά? Μάλλον ναι. Μεταξύ πεζογραφήματος και ημερολογίου κινούμε. Όποιος διαβάζει αυτά τα “αβάσταχτα” για μερικούς, μην πελαγώνει! Ας αναρωτηθεί καλύτερα. Εγώ όπως και να έχει ονειρεύομαι! Γιατί τα όνειρα μου, μου δίνουν ζωή (αυτό το έχω ξαναπεί πολλές φορές). Μικρά κομμάτια στιγμών ή έστω κάποιες νότες ή ακόμα ακόμα μερικές στιγμές που με συντροφεύει η αγάπη, με κάνουν να ονειρεύομαι. Πόσο μάλλον όταν ονειρεύομαι για χάρη της - μίας δημιουργίας. Αυτή είναι η ουσία οι πράξεις σου- οι δημιουργίες – να σε οδηγούν σε περισσότερα όνειρα. Μπορείς να ονειρευτείς έως ότου η ψυχή σου να ραγίσει από την ίδια της την πεμπτουσία, τα όνειρα? Οι λόγοι του ραγίσματος ευνόητοι... Αυτή η αναθεματισμένη μόλυνση και ο χαρακτήρας σου.

Κι όμως καθώς γράφω αυτά, σκέφτομαι ότι μπορώ ακόμα να ονειρεύομαι όπως και να έχει και ίσως, με οποιοδήποτε κόστος. Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί θα φτάσω στο σημείο που δεν θα έχω μέσα μου την ανάγκη να ονειρευτώ - που θα νιώθω στείρος- .

Μήπως τελικά είναι προτιμότερο να φυλάσσω τα όνειρά μου κάπου εκεί ψηλά όπως προείπα. Μακρυά από την μόλυνση της πραγματικότητας. Μεταξύ θερμοσφαιρας και ιονόσφραιρας ή ακόμα και πιο ψηλά....Μήπως έξω από την Γή? Να γαληνεύω, να ζώ και ονειρεύομαι... με την συντροφιά ήχων και ρυθμών από μια duduk ή ένα σαντούρι ? Τραγούδια που κανείς δεν θα μπορεί να ακούσει. Θα είναι η πόρτα που πίσω από αυτήν, θα βρίσκονται τα όνειρα και η ψυχή μου.

Πολλά τα λόγια, πολλά τα όνειρα, πολλά χαμένα χρόνια
πονάς και γίνεσαι, μικρός και αφήνεσαι, να σε πάρει η μπόρα...

Λόγια από ένα τραγούδι του Βαγγέλη.

Προωθήστε και αυτό!

Έλαβα ένα απ' αυτά τα κλασσικά μαλακισμένα mail :

Όπως ανέφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις

μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές, να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν

θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ. Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία,Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας.

Guess who?... Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας βλέπε Άρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!...

Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών ανέφεραν ότι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.

Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα ότι δεν είμαστε σύμφωνοι και ότι δεν

αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών.

Οι τωρινές 202.700 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε

2.000.000, αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

αλλά και στον ΟΗΕ.

www.petitiononline.com/forestgr/

Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!!!

Και απαντάω:

Άντε γαμηθείτε εσείς και οι ευαισθησίες σας που φτάνουν μέχρι την επαναστατική γαμημένη υπογραφή σας!

Σας σιχάθηκα! Σας σιχαίνομαι προ πολλού και κάθε μέρα και περισσότερο! Άντε γαμηθείτε! "Αυτό προωθήστε το παντού"!

Να σημειώσω ότι δεν έψαξα δεν ρώτησα δεν ξέρω τίποτα για το θέμα αυτό που θίγει το e mail και δεν με ενδιαφέρει κι όλας . Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το θίγει το mail.

PAUSE

Κάποια στιγμή πρέπει να πατάς pause στην ζωή και να συνειδητοποιείς τι έζησες , που βρίσκεσαι, να καταγράφεις όλα όσα πέρασαν μετά το τελευταίο pause με ταχύτητα τέτοια που σε κάνει να λες ότι δεν προλαβαίνεις την ίδια σου τη ζωή. Ο έρωτας , οι φιλίες , οι τόσες στιγμές, οι τσακωμοί , οι συγκρούσεις , οι πολιτικές εμπειρίες , η συναναστροφή σου με τον κοινωνικό περίγυρο , να παγώνουν.

Και τότε.. Τότε θα φτιάξεις μουσική, τότε θα γράψεις, τότε θα σου δοθεί ο χρόνος να μιλήσεις με εσένα που τόσο παραμελείς. Να εμβαθύνεις στην δική σου ύπαρξη που τόσο απλόχερα μοιράζεις σε μια ατζέντα γεμάτη «πρέπει», «θέλω» και πάλι «πρέπει» που δεν τελειώνουν ποτέ.

Χρειάζομαι αυτό το pause…

Το ερώτημα είναι πότε είναι η στιγμή να το πατήσεις?
Και τι γίνεται αν έχεις χάσει το τηλεκοντρόλ?

Σημείωση: Το dvd – player έχει πάνω μόνο 2 κουμπιά: “stop” και “play”.

Πεζοπορία στον Χολομώντα

Πλέον οι επισκέψεις σε μονοπάτια στα βουνά έχουν γίνει θα έλεγα, αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Έτσι μια καλή ιδέα που προέκυψε περπατώντας στο βουνό, ήταν να μοιραστούμε πληροφορίες και εμπειρίες από αυτήν την επίσκεψη στην φύση, στην πικραλίδα αλλά και στον διάπορο.

Πληροφορίες

Νομός: Χαλκιδικής

Τόπος: Όρος Χολομώντας (Υωίζωνος),(Ορεινή Χαλκιδική, Πανεπιστημιακό Δάσος Ταξιάρχη)

Προσέγγιση διαδρομής: Παλαιόκαστρο Προς Αρναία (διασχίζοντας τον Χολομώντα).

Διαδρομή: Μονοπάτι Δασικών Θέσεων Αυγό - Πιπέλι.

Κύρια Βλάστηση: Δρύς, Οξίες, Έλατα

Υψόμετρο: 1000 – 887μ

Γενικά, ο ορεινός όγκος του Χολομώντα βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική, με μέγιστο υψόμετρο 1.164 μ. Μπορεί ο ορεινός όγκος να μην προκαλεί δέος με τις ψηλές κορυφές του, ωστόσο αυτό που προκαλεί δέος είναι οι απίστευτες κατάφυτες, πλαγιές του. Πραγματικά η εικόνα του δάσους σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται σε έναν τελείως άγριο και ανέγγιχτο, από τον άνθρωπο, τόπο. Τα δέντρα που συναντήσαμε, ήταν Δρύς (Βελανιδιές), Οξιές και Έλατα (Οι πληροφορίες για τα είδη των δέντρων δόθηκαν από ένα Βοσκό ο οποίος βρέθηκε, μαζί με τα πρόβατα του, στον δρόμο μας…). Γενικά στον Χολομώντα μπορεί κανείς να συναντήσει και καστανιές, πεύκα και πολλά είδη χαμηλής βλάστησης.

Στην αρχαιότητα (πω…δεν πίστευα πότε ότι θα το έγραφα αυτό…) ο χολομώντας ήταν πηγή ξυλείας για τους αρχαίους ναυπηγούς…καθώς επίσης και το όνομά του, Υωίζωνος που σημαίνει ‘υψηλά εζωσμένον’ που του έδωσαν οι αρχαίοι…οι οποίοι προφανώς είχαν πάθει την πλάκα τους στο τόπο που ζούσαν…

Επίσης νομάδες Σαρακατσάνων έβρισκαν κατάλυμα στο όρος τα καλοκαίρια, που το ευνοούσαν οι καιρικές συνθήκες, ενώ τον χειμώνα κατέβαιναν προς τα παραλιακά μέρη, και αυτό μερικές δεκαετίες πριν…

Το μονοπάτι

H είσοδος του μονοπατιού προσεγγίζεται παίρνοντας τον δρόμο 2 περίπου χιλιόμετρα πριν τον οικισμό του Ταξιάρχη, προς Αρναία. Βέβαια, οδικώς υπάρχουν αρκετοί τρόποι για να φτάσει κανείς στην περιοχή. Το μονοπάτι ξεκινά είτε από την δασική θέση Πιπέλι και τερματίζει στην θέση Αυγό, είτε αντίθετα. Ένα πρόβλημα είναι ότι οι χάρτες του εμπορίου είτε των ταξιδιωτικών οδηγών δεν έχουν τις ονομασίες των δασικών αυτών θέσεων. Η διαδρομή που επιλέξαμε ήταν Αυγό – Πιπέλι. Γενικά η διαδρομή δεν είναι πολύ μεγάλης δυσκολίας, ωστόσο θεωρείται μέτριας έως και υψηλής, βάση των ταμπελών που βρίσκει κανείς στην αφετηρία και στον τερματισμό.

Ξεκινώντας λοιπόν να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να αφήσει κάποιος το αμάξι του. Ωστόσο λίγο πριν την είσοδο στο μονοπάτι, υπάρχει ένα μικρό άνοιγμα για πάρκινγκ. Οι είσοδοι - έξοδοι του μονοπατιού βρίσκονται στα δεξιά (Πηγαίνοντας προς Αρναία) του δρόμου και συνοδεύονται από τις αντίστοιχες ταμπέλες με πληροφορίες. Το μήκος του μονοπατιού είναι περίπου 4 χιλίομετρα με διάρκεια περίπου 2 ώρες με μικρές στάσεις (πολύ μικρές… δυστυχώς ο χρόνος πίεζε, αλλά και οι ανηφόρες ήταν μεγάλες…). Αναγκαία προετοιμασία… ένα ζευγάρι παπούτσια κατάλληλά για να μην γλιστρήσει κανείς και ένα μπουκάλι με νερό.

Η διαδρομή επιφύλασσε εξαρχής εκπλήξεις. Στην θέση Αυγό, εκτός της ταμπέλας δεν υπήρχε κανένα άλλο σημάδι για το πού ακριβώς ξεκινάει το μονοπάτι. Ευτυχώς το μονοπάτι είναι αρκετά καλά πατημένο και φαρδύ, έτσι ώστε να διακρίνει κάποιος προς τα πού πρέπει να κατευθυνθεί. Το υψόμετρο από το οποίο ξεκινάμε είναι 1000μ και η κατεύθυνση που κινηθήκαμε ήταν ΝΔ. Το πρώτο κομμάτι του μονοπατιού, αν χωρίσει κανείς σε κομμάτια το μονοπάτι είναι έως την πηγή. Ναι υπάρχει και πηγή στην διαδρομή με πολύ δροσερό νεράκι. Μετά από μία μεγαλοπρεπέστατη κατηφόρα που την κατεβήκαμε με την βοήθεια του άκρως ειδικού εξοπλισμό στηρίγματος, ενός ξύλου δηλαδή, φτάσαμε στην πηγή. Το νερό δροσερό και σε αυτό το σημείο υπάρχουν και 2-3 παγκάκια για να κάτσει κανείς και να απολαύσει την κατάφυτη ανατολική πλευρά του χολομόντα.

Ωστόσο στο βάθος μπορεί να διακρίνει κανείς πως την πράσινη ¨μονοτονία¨ (χαχα) σπάει ένα κτίσμα. Μέσα στον ορεινό όγκο υπάρχει ένας βουδιστικός ναός, ο οποίος όπως διαβάσαμε υπολειτουργεί. Μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες, συνεχίσαμε ανηφορικά μέχρι να βγούμε σε ένα ξέφωτο με πολύ όμορφη θεα. Από πάνω μας βρίσκονταν πανύψηλες βελανιδιές. Αυτό το σημείο είναι και το πίο δύσκολο της διαδρομής και όχι λόγω κάποιας ανηφόρας ή κάποιου εμποδίου, αλλά διότι δεν υπήρχε σήμανση για το που συνεχίζει το μονοπάτι. Το σημείο αυτό είναι μια μεγάλη διασταύρωση που έχει τουλάχιστον 2-3 διαφορετικές κατευθύνσεις. Έτσι βασιζόμενοι και λίγο στην εικόνα του χάρτη που είχαμε από τις ταμπέλες συνεχίσαμε ΝΔ, δηλαδή απέναντι από το μονοπάτι που βγήκαμε στο ξέφωτο (υπάρχει και σχετική φωτο).

Στην συνέχεια φτάσαμε σε έναν χωματόδρομο, τον οποίο από ότι φάνηκε χρησιμοποιούν οι υλοτόμοι της περιοχής για να μετακινούνται και να στοιβάζουν την ξυλεία. Τους ήχους του δάσους διαδέχονταν οι ήχοι των πριονιών και των φωνών των υλοτόμων. Παρόλο που αυτός ο χωματόδρομος φάνταζε τελείως ξένος στο γενικό τοπίο, δεν χάλαγε τίποτα από την ομορφιά της διαδρομής. Το επόμενο εμπόδιο ήταν τα 3 μεγάλα άλογα που έπαιρναν το κολατσιό τους κλείνοντας τον δρόμο. Λόγω ανωτέρας βίας και φόβου… κάναμε μια πολύ μικρή παράκαμψη σκαρφαλώνοντας την πλαγία. Εγώ βέβαια θα προτιμούσα να είχαμε ανοίξει φιλίες με τα άλογα και έτσι να μας άφηναν να περάσουμε…η Φωτεινή δεν ξέρω…Νομίζω φοβόταν ενδεχόμενες κλοτσιές…λες και θα τα πειράζαμε…Από ότι λέει θα απαντήσει σε σχόλιο…

Η διαδρομή πάνω σε χωματόδρομο είναι το δεύτερο μεγάλο κομμάτι του μονοπατιού. Περίπου μετά από 20 λεπτά, στα δεξιά της διαδρομής φαίνεται ένα μικρότερο μονοπάτι που ανεβαίνει την πλαγία προς το τελευταίο μεγάλο κομμάτι της διαδρομής. Εδώ να σημειώσουμε την βοήθεια του υλοτόμου που έτυχε να βρίσκεται εκεί παρέα με τα άλογα και τους σκύλους του. Ένα ακόμη σημάδι για το μονοπάτι που ανεβαίνει στα δεξιά, είναι και η μικρή αυτοσχέδια καλύβα του υλοτόμου που είναι 1-2 μ πιο κάτω από το μονοπάτι στα αριστερά.

Το τελευταίο κομμάτι του μονοπατιού είναι και το πιο δύσκολο. Τα επόμενα 40 λεπτά, είναι ανηφορικό, μέχρι το τέρμα. Και εδώ χρειάζεται μεγάλη προσοχή διότι το μονοπάτι δεν σηματοδοτείτε καθόλου σε αυτό το σημείο. Ουσιαστικά, είναι δρόμος των υλοτόμων που κατεβαίνουν με τα άλογα προς του χώρους υλοτόμησης. Οπότε θα ήταν καλό να προσέξει κανείς και να μην μπερδευτεί, παίρνοντας κάποιο άλλο μικρότερο μονοπάτι. Σημάδια, αποτελούν οι πατημασιές των αλόγων που φαίνονται έως και το τέλος της διαδρομής. Πριν από το τέλος συναντά κανείς πάλι ένα ξέφωτο και μετά από μερικά μέτρα την έξοδο στην θέση Πιπέλι.

Εάν κανείς επιλέξει να γυρίσει από τον επαρχιακό δρόμο έως την θέση που πάρκαρε, θέση Αυγό, τον περιμένουν λιχουδιές του δάσους δηλαδή βατόμουρα. Δυστυχώς δεν ήταν η εποχής τους ακόμα... και εμείς τα γευτήκαμε λίγο ξινά !!! Επίσης στην επιστροφή από τον δρόμο φαίνονται αρκετές φυτείες ελάτων οι οποίες τροφοδοτούν την αγορά με φρέσκα χριστουγεννιάτικα δέντρα…Ευτυχώς δεν κόβονται δέντρα από το δάσος… Μεγάλο θέμα… Οι καλλιέργειες των ελάτων ξεκίνησαν από παλιά, με έλατα που είχαν μεταφυτευθεί από τον Όλυμπο. Πολλά έλατα όμως, από αυτές τις καλλιέργειες ¨γλίτωσαν¨ και έτσι έχουν εμπλουτίσει τον Χολομώντα με το είδος τους.

Γενικά το βουνό του χολομώντα έχει αρκετές διαδρομές. Σε εμάς είναι άλλες 3 γνωστές, αλλά κατά το μήκος του επαρχιακού δρόμου είδαμε και άλλες ταμπέλες που οδηγούσαν σε άλλα μονοπάτια.

Πραγματικά κάποιες στιγμές στην διαδρομή, τα δέντρα έκρυβαν τον ουρανό και δημιουργούσαν μια ατμόσφαιρα άγριας ζούγκλας. Το υγρό κλίμα σε συνδυασμό με τον συννεφιασμένο ουρανό και την μικρές δόσεις ήλιου αλλά και την μυρωδιά της οξιάς και των άλλων δέντρων, μας έκαναν να ξεχαστούμε εντελώς, θέλοντας να εξερευνήσουμε κάθε σπιθαμή αυτού του δάσους και κάνοντας μας να νιώθουμε όλο και περισσότερο ένα με τα αιωνόβια, καταπράσινα δέντρα.

Υ.Γ: Σε όσους καταπιάνονται με τις νέες τεχνολογίες, το παρόν ταξίδι στα μονοπάτια της φύσης, συνοδεύεται και με δεδομένα για GPS. Έτσι όποιος χρησιμοποιεί αρχεία .shp (arcpad), μπορεί να κατεβάσει από το link, την διαδρομή (tracking) καθώς και κάποια χαρακτηριστικά σημεία ενδιαφέροντος για το μονοπάτι (είσοδος, έξοδος, πηγή). Όποιος θέλει παραπάνω πληροφορίες οι μετατροπές δεδομένων κ.τ.λ… ας επικοινωνήσει στο taxidixwrisxarti@gmail.com (το ονομά του email είναι λίγο άστοχό σε αυτή την περίπτωση...αλλα ποίος φτίαχνει άλλα mail τώρα...) ή ας στείλει comment. Τα αρχεία έχουν γίνει μετατροπή και σε .kml μορφή για επισκόπηση στο google earth. Θα τα βρείτε όλα στο link.

Υ.Γ 2 : Προσοχή γιατί το μονοπάτι δεν έχει σημάδια καθοδήγησης σχεδόν σε κανένα σημείο, εκτός από την αρχή του.

Φωτεινή, Χάρης.

Ανακαλύπτοντας τον κόσμο (1)

Η συγκεκριμένη ενότητα προέκυψε τελείως αυθόρμητα. Άσε που είναι και η πρώτη φορά που θα φτιάξω μια ενότητα για την Πικραλίδα. Εκεί που σκεφτόμουν λοιπόν να γράψω κάτι για τα φαλανστήρια του Φουριέ για τα οποία διάβαζα πρόσφατα τελικά προέκυψε ένα πολύ πιο ανάλαφρο θέμα και ίσως και περισσότερο χρήσιμο να διαβάσει κανείς, που δεν είχα σκεφτεί κι όλας ότι θα μπορούσα να γράψω στην Πικραλίδα. Τελευταία λοιπόν ο μικρός Βαγγέλης ανακαλύπτει τον κόσμο. Όχι δεν αστειεύομαι, αυτό είναι μία αλήθεια όπως θα διαπιστώσετε και στη συνέχεια. Τα θέματα που θα ασχοληθεί η ενότητα είναι πολλά και πολλές φορές εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Αρχίζω αμέσως να καταγράφω για αρχή τις καινούριες γνώσεις που απέκτησα κατά τη διάρκεια του Αυγούστου. Στο πρώτο κατά σειρά post θα ασχοληθούμε με τον κύριο από κάτω:

Τζιτζίκι

Η αναζήτηση για το τζιτζίκι άρχισε ενώ καθόμασταν στον λόφο Φιλοπάππου και διαβάζαμε (λόγω εξεταστικής περιόδου). Η εύλογη απορία ήταν πως στο διάολο δημιουργούν αυτόν τον ήχο. Ο μύθος που κάποιος εκ της παρέας μας είπε ( και αργότερα ψάχνοντας το διαπίστωσα ότι είναι πολλοί που νομίζουν το ίδιο ) ήταν ότι τρίβοντας τα δύο μπροστινά τους πόδια δημιουργείται αυτό το «τζιτζίρισμα».

Η πραγματικότητα βέβαια απέχει κατά πολύ και απεδήχθη και δια της προσωπικής παρατηρητικότητας αλλά και δια της επιστημονικής έρευνας. Εγώ λοιπόν απ’ την μια δεν παρατήρησα κανέναν τζίτζικα να γυμνάζει τους γλουτούς του τρίβοντας τα πόδια του σαν να είναι ο κάτοχος του «λύχνου του Αλλαντίνου» αλλά και οι εγκυκλοπαίδειες μας ενημερώνουν πως ο τέτιξ είναι ιδιοκτήτης ενός παράξενου μηχανισμού τείνοντος να ομοιάσει στα γνωστά μας subwoofer (καμία σχέση). Διαθέτουν λοιπόν μηχανισμό ευρισκόμενο ανάμεσα κοιλιακής χώρας και πνευμόνων που έχει δύο κοιλότητες απ’ τις οποίες φιλτράρεται ο αέρας και αναπάλλεται μία μεμβράνη ευρισκόμενη ακριβώς πάνω από αυτές που είναι και η υπεύθυνη για το τραγούδι των τζιτζικιών. Ο ήχος δυναμώνει μέσα στις κοιλότητες που λειτουργούν ως αντηχείο. Τώρα δεν ξέρω αν κανείς πρέπει να υποθέσει πως όταν πλησιάζεις πολύ ένα τζιτζίκι και το βουλώσει τότε αυτό σημαίνει ότι ο δύστυχος τζίτζικας δεν αναπνέει με τον άμεσο κίνδυνο εάν δεν απομακρυνθείς να σκάσει…

Με αφορμή όμως τα παραπάνω μπορεί κανείς να επωφεληθεί της ευκαιρίας και να γίνει «τέρας γνώσεων»! Ο επόμενος γρίφος ήταν πόσο είναι η διάρκεια ζωής των τζιτζικιών. Εδώ ο μύθος είναι πασίγνωστος και αγαπημένο παραμύθι (και παιδικό) . Ο τεμπέλης καλλιτέχνης τζίτζικας που ξεχνάει ακόμη και να φάει παραδομένος στα τραγούδια του και ο εργατικός μυρμήγκης , μάλλον κλασσικός απεργοσπάστης και μισθωτός σκλάβος του την σπάει κατηγορώντας τον για απρονοησία και οκνηρότητα.

Εδώ να κάνω μία παρατήρηση. Είναι ευτυχές το γεγονός και δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση τους δικούς μας «καλλιτέχνες» ότι ο τζίτζικας λησμονούσε το φαί.

Αυτός ο μύθος λοιπόν προϊδεάζει ότι αφού ο τζίτζικας δεν εργάστηκε για να μαζέψει την τροφή του για τον χειμώνα ζει μόνο ένα καλοκαίρι και ύστερα βλέπει τα τζιτζίκια ανάποδα – τα ραδίκια συγγνώμη! Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα τζιτζίκια είναι ουσιαστικά η τελευταία μορφή αυτών των εντόμων διότι προηγουμένως ζουν 4 έως και 17 χρόνια (ανάλογα το είδος) στο χώμα ως νύμφες έως ώτου μεταμορφωθούν στην γνωστή μορφή για να γλεντήσουν το τελευταίο τους καλοκαιράκι!

Άλλος ένας μύθος που ίσως αποτελεί και αλήθεια η οποία όμως δεν είναι αποδεδειγμένη ακόμα είναι ότι σε κάποια συγκεκριμένα είδη οι νύμφες μεταμορφώνονται σε τζιτζίκια μόνο μετά από 13 ή 17 χρόνια δηλαδή μετά από μονό αριθμό προσπαθώντας να αποφύγει κάποιο παράσιτο (που μάλλον αποτελεί κάποιον κίνδυνο για αυτό) που έχει παρόμοιο κύκλο ζωής. Για παράδειγμα αν το παράσιτο εμφανίζεται κάθε 4 χρόνια το τζιτζίκι αποφεύγει έναν κύκλο που διαιρείται με το 4 και ούτω καθ’ εξής. Κατ’ αυτόν τον τρόπο και με πολλά μαθηματικά καταλήγουμε στο ότι υπάρχουν περιπτώσεις που τα τζιτζίκια θα κάνουν να συναντήσουν τα παράσιτα – εχθρούς έως και 272 χρόνια. Και ο μύθος φτάνει στα όρια πραγματικά της φαντασίας γιατί υποστηρίζεται επίσης ότι για αυτόν ακριβώς τον λόγο πριν πολλά χρόνια τα παράσιτα αυτά αφανίσθηκαν.

Τέλος αξιοσημείωτο και άγνωστο στους περισσότερους είναι ότι υπάρχουν και θηλυκά τζιτζίκια τα οποία όμως δεν διαθέτουν ηχογόνα συσκευή. Η φύση μάλλον δεν προνόησε για την ισότητα των φύλων και φαντάζομαι πως οι τζιτζικίνες διεκδικούν χρόνια από γενιά σε γενιά τα δικαιώματα τους.

Να είστε σε αναμονή για τις επόμενες γνώσεις του μήνα Αυγούστου ασχέτως εάν έχουμε μπει στα τέλη Σεπτεμβρίου και ο καιρός άλλαξε για τα καλά.

Τι κι αν πάμε στο φεγγάρι αφού και πάλι θα υπάρχουν σύνορα

ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΜΟΥ

Για εκείνα τα καλοκαίρια
που δεν ήρθα σ' εσένα - γιατί ήμουν δέσμιος
Δέσμιος της μικροπρέπειας,
δέσμιος των τερατόμορφων εξουσιαστικών υπάρξεων,
ΔΕΣΜΙΟΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΣ ΜΟΥ.


Για εκείνους τους χειμώνες
που δεν ήρθες σ' εμένα - γιατί ήσουν δέσμια
Δέσμια της μικροπρέπειας,
δέσμια των τερατόμορφων εξουσιαστικών υπάρξεων,
ΔΕΣΜΙΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΜΑΣ.


( photo: Robert & Shana Parkeharrison)

Αντίθεση

Αντίθεση, κάπως σαν και αυτήν. Ανάποδα χρώματα
που μαρτυρούν ότι η πραγματικότητα…

Δεν έχει καμία σχέση με τα αληθινά χρώματα
της ψυχής…

Ανήμπορος, σαν ένα βράχο.

Καμία κίνηση.
Κανένα σημάδι ελευθερίας. Ούτε καν ελεύθερη ψυχή.

Η αίσθηση της ελευθερίας... μονάχα όταν οι αισθήσεις,
βρίσκονται σε έξαρση και το μυαλό παγώνει.

Όταν οι σκέψεις σε πλημμυρίζουν από ευτυχία. Άραγε σκέφτεσαι τότε ?

Φώς. Μόνο τότε ελευθερώνεσαι πραγματικά, μόνο για αυτά τα λιγοστά δευτερόλεπτα.

Ήξερα πως ανήκω σε κόσμους σαν και αυτόν - στα σύννεφα ή σ’ εφιάλτες, μαζί με αυτούς που έχουν φύγει ή αυτούς που βρίσκονται ακόμα εδώ - κόσμους αληθινούς – Ουτοπίες –

Ελεύθεροι και όμως πάντα σκλαβωμένοι.
Ελεύθεροι κι όμως πάντα κάτι υπάρχει που θυμίζει πως όλα γύρω είναι μία φυλακή.

Και συ κάπου στην μέση.

Απέναντι?

Μια ζωή που χάνεται, μια ζωή που ζητάει βοήθεια.
Μια ζωή που είναι κοντά σου και παράλληλα ζείτε.

Απέναντι?

Ένα άδικο που δεν φαίνεται να κερδίζεται… Όσο και αν αγωνίζεσαι. Όσο κι αν ο αγώνας αυτός σε φέρνει μια ανάσα από την ελευθερία.

Το παράδοξο?

Ζωή και ελευθερία, μια αντίθεση.
Η πραγματικότητα μιας εικόνας από την ζωή,
ίσως να βρίσκεται τελικά στην αντίθεση των χρωμάτων της

σε μια ουτοπία…

Νοσηρή Πραγματικότητα

Δεν ξέρω γιατί ακριβώς και πως εξηγείτε δηλαδή ψυχολογικά αλλά έχω παρατηρήσει, τουλάχιστον μιλώντας για’ μένα, ότι η χαρά είναι ιδιαίτερη όταν σκέψεις που έκανα τις συναντώ αργότερα, και πολλές φορές πανομοιότυπες από άλλους. Δεν θα σταθώ βέβαια στο ψυχολογικό κομμάτι της όλης υπόθεσης. Και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα.

Συνήθιζα λοιπόν προσπαθώντας να ψυχολογήσω κάποιες αντιδράσεις μεσήλικων συνήθως να λέω πως…

Αν τους πει το παιδί τους ότι ξέρετε κάτι θα πάω για πεζοπορία στο βουνό με την παρέα μου, η άμεση αντίδραση είναι σαν να έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι μη φυσιολογικό, σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά και ισως να θεωρηθεί ανεπίτρεπτο, άκρως επικύνδυνο κ.α. ενώ αντίθετα στην περίπτωση που το παιδί τους έλεγε «Μαμά, μπαμπά θα πάω σήμερα το βράδυ σε ένα κλαμπ να διασκεδάσω με τους φίλους μου», ή ακόμα καλύτερα «έχω κλείσει τραπέζι για απόψε στον Τερζή» οι αντιδράσεις τότε είναι πολύ πιο ευχάριστες! «Έλα εδώ παιδί μου…. Πάρε και αυτά να κεράσεις τους φίλους σου» ή «άντε, άντε καλά να περάσεις … Εμείς να δούμε πότε θα πάμε!» και άλλα τέτοια. Σκεπτόμενος λοιπόν κανείς και τους ανασταλτικούς παράγοντες για την δεύτερη περίπτωση, που παίζουν όλα όσα υποτίθεται ότι οι γονείς έχουν ως τσιτάτα «πρόσεξε μην σου ρίξουν τίποτα στο ποτήρι σου» ή «μην πιείτε πολύ και μετά οδηγείτε» κ.α τέτοια τότε καταλαβαίνεις την νοσηρότητα της όλης κατάστασης καθώς και την αντιφατικότητα. Ελπίζω βέβαια πως δεν χρειάζεται κάποια εκτενέστερη ανάλυση για να αντιληφθούμε την αντίφαση στο παράδειγμα.

Αυτό λοιπόν είναι η κλασσική δικιά μου κουβέντα. Διαβάζοντας χθες το κείμενο που μοιράστηκε για το διήμερο στη Πάρνηθα από την ανοιχτή συνέλευση στο λόφο του Στρέφη βρήκα μία πολύ παρόμοια που χρησιμοποιούν και έχει γράψει κάποιος άγνωστος σε εμένα μέχρι χθές αλλά μάλλον γενικότερα γνωστός εν ονόματι «Χένρι Ντέιβιντ Θόροου» όπου έγραφε:

«Αν ένας άνθρωπος γυρίζει στα δάση κάθε μέρα γιατί τα αγαπά, κινδυνεύει να τον πουν χασομέρη. Αλλά αν περνά τον καιρό του ως κερδοσκόπος, κόβοντας αυτά τα δάση και απογυμνώνοντας τη γη πριν την ώρα της, θεωρείται δραστήριος και εργατικός πολίτης.»

Σίγουρα με αρκετά διαφορετικό λόγο και κίνητρα αλλά στο ίδιο κλίμα.

Όλα αυτά βέβαια δεν γράφτηκαν για να αναδείξω κάποια ομοιότητα μου με τον συγκεκριμένο αλλά για να σκεφτούμε πάνω σε αυτά. Εγώ όλο αυτό το θεωρώ απλά τραγελαφικό. Είναι απίστευτο το που έχουμε φτάσει. Αν σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει τρομοκρατία και για τα πιο γελοιά πράγματα. Για τα αυτονόητα. Γιατί η τρομοκρατία δεν είναι κάτι που σέρνεται γύρω – τριγύρω και μας εξουσιάζει αλλά είναι στην ίδια μας την ψυχή και μας αρρωσταίνει. Γιατί πραγματικά είμαστε άρρωστοι.

ΕΚΣΤΑΣΗ

Απόσπασμα από την «Έκσταση» του Μενέλαου Λουντέμη:

… Η ύλη φίλε μου… Η ύλη. Αρκεί να εμπιστευτεί κανείς την ύλη, κι η ύλη δε σφάλλει. Οι αισθήσεις μας δεν είναι παραπάνω από πέντε μα είναι αρκετές όταν τις υπηρετούμε καλά.

- Τις βρίσκετε αρκετές λοιπόν για να μας εξασφαλίσουν την πληρότητα;

- Ούτε αρκετές ούτε λίγες. Είναι όσες χρειάζονται. Θα μου πείτε τώρα: «και οι επιθυμίες μας;» Φίλε μου, δεν υπάρχουν επιθυμίες πέρα απ’ τις αισθήσεις μας.

- Και τότε λοιπόν η ευτυχία; Αν πραγματικά είναι τόσο απλή όσο λέτε, τι είναι το άλυτο πρόβλημα της;

- Η ευτυχία, φίλε μου, δεν έχει προβλήματα. Να πω ότι δεν υπάρχει; Αυτό θα ήταν η πιο οχληρή κοινοτοπία. Οι άνθρωποι είναι δυστυχισμένοι ή αδιάφοροι. Και πιο πολύ δυστυχισμένοι είναι, κατά κανόνα, εκείνοι που ζητούν την ευτυχία. Όλοι αυτοί αποτελούν την ομάδα των αξιολύπητων εκείνων ανθρώπων με τις «αναζητήσεις» και τα ανεκπλήρωτα όνειρα. Σ’ όλους αυτούς θα είχα να δώσω μια συμβουλή: Αν στ’ αλήθεια θέλουν, τα όνειρά τους να μην μείνουν ανεκπλήρωτα, ας μην κάνουν…

Ανόητη Απολογία...

Όλα τα παρακάτω δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία αναζήτηση του τι πραγματικά μπορεί να συμβαίνει όταν κάποιος δεν μπορεί να γράψει. Ίσως άκουγε αστείο και κάπως… στον αναγνώστη. Στην περίπτωση την δική μας, μια συγνώμη προς όσους βρίσκονται κατά καιρούς περαστικοί από εδώ χρειάζεται… Ωστόσο το να αναζητήσει κανείς τους λόγους για τους οποίους δεν μπορεί να γράψει είναι κάτι γενικό. Ακόμα και αυτό το ποστ από μόνο του δεν έχει υπόσταση. Ίσως γράφτηκε ακριβώς γι’ αυτό τον λόγω. Δηλαδή για να μπουν τα πράγματα σε μία ροή ( που βέβαια το αν υπήρχε ροή κατά το παρελθόν… παίζεται).

Εδώ που τα λέμε προσωπικά έχω ξεχάσει την διασκευαστική διαδικασία του να ανεβάζει κανείς κάτι… Χαμός με τις αντιγραφές και τις επικολλήσεις… Γραμματοσειρές, μεγέθη και αποχρώσεις χρωμάτων που μπαίνουν από μόνα τους… Στοίχιση κειμένου που γίνεται αυτόματα, ανάλογα με τις διαθέσεις του υπολογιστή κ. α. Όπως και να έχει όλα αυτά ξεπερνιόντουσαν. Το να φτάνεις στο σημείο να γράφεις μία απολογία στον εαυτό σου και έτσι μέσα από αυτήν, να έρχεσαι στο σημείο να ξαναγράψεις…είναι και αυτό κάπως… είναι και αυτό κάτι.

Και κάπου φτάνει η ώρα του δια ταύτα…που λένε…

Α - Φάση

-Δεν γράφεις… γιατί;

-Δεν έχω χρόνο.

-Μπα…

-Ναι δεν προλαβαίνω…

-Α!! Τόσο απλά; Σιγά πολυάσχολε…δικαιολογίες.

Β - Φάση

-Δεν γράφεις… γιατί;

-Μεγάλη ιστορία…

-Δηλαδή;

-Συμβαίνουν τόσα πολλά στο μυαλό μου, που πραγματικά δεν ξέρω τι να πρώτο σκεφτώ. Καταρχήν πραγματικά δεν έχω και πολύ χρόνο… Άλλα αυτό δεν λέει κάτι. Απλά τα πράγματα είναι μπερδεμένα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, το συναίσθημα είναι αυτό που σε επηρεάζει στο να γράψεις… Είναι φορές που μόνο από μια εικόνα που βλέπεις ή από μία κατάσταση που ζεις, απλά σου ‘ρχεται να γράψεις. Το συναίσθημα σε οδηγεί. Οι λέξεις σε πνίγουν. Στην συνέχεια θέλουν να γίνουν λόγος και να βγουν από το στόμα σου. Μετά θες να συζητήσεις γι’ αυτό που ένιωσες. Να καταλάβεις τι σε έκανε να νιώσεις έτσι. Θες να μοιραστείς αυτά που ένιωσες και ας μην σε ακούει κανείς. Γράφεις κι ας μην διαβάσει κανείς αυτά που έγραψες. Ωστόσο είναι γεγονός ότι δεν είναι εύκολο να βάλεις τις σκέψεις που έρχονται σε σειρά, όταν δεν έχεις χρόνο να αφήσεις τα συναισθήματα να σε ταξιδεύσουν. Μεγάλο πρόβλημα. Από την άλλη τα ερεθίσματα που παίρνει το μυαλό καθημερινά καμία φορά σε εγκλωβίζουν. Πραγματικά νιώθεις σαν έναν παλιό δύτη, με την τρομερά βαριά σιδερένια μάσκα, που η μόνη του ισορροπία για να μην χάσει την αίσθηση του ότι θα βγει κάποια στιγμή στην επιφάνεια, είναι ο σωλήνας που του δίνει αέρα. Ένα πρόβλημα με το οξυγόνο… τα διαταράσσει όλα. Έτσι ότι δέχεται το μυαλό μπορεί να θεωρηθεί σαν οξυγόνο… Αλλά όταν το οξυγόνο μολύνεται και λιγοστεύει, όταν δηλαδή τα μηνύματα που δεχόμαστε καθημερινά είναι απρόσμενα αποκαρδιωτικά, δημιουργούν αποστροφή για την ζωή που ζούμε και φορτώνουν την ψυχή με θλίψη... Αλλεπάλληλα και βάναυσα, πως μπορεί κανείς να μην χαθεί; Δεν προλαβαίνεις να κατασταλάξεις σε αυτό που θέλεις να σχολιάσεις και αμέσως γίνεται κάτι άλλο… που επηρεάζει ακόμα περισσότερο... και θέλεις να μιλήσεις… να εκφέρεις άποψη… Αλλά δυστυχώς αμέσως αμέσως το ένα έρχεται και ακυρώνει το άλλο, αφήνοντας σε, στο να μην μπορείς να σκεφτείς τι συμβαίνει επιτέλους... Πως μπορείς να έχεις καθαρό μυαλό και να γράφεις; Δυστυχώς ακόμα και τώρα που στα λέω μπερδεύομαι. Γι’ αυτό σου λέω μεγάλη ιστορία…δεν βγάζω άκρη.
-Καλά, ότι να ‘ναι ρε …

Απόκρυφες εντολές

Κατά την διάρκεια της πομπής του επιταφίου περνώντας μπροστά από μία χριστιανή μεσήλικα που προσπαθούσε να φρονιμέψει το εγγόνι της για να παρακολουθήσουν, την άκουσα να του λέει γεμάτη ευλάβεια: « Αν δεν κάτσεις ήσυχα θα σε δώσω στον Αλβανό » ….

Φαντάζομαι αυτή η κουβέντα θα είχε πολύ χαριτωμένη συνέχεια... όπως..: «Να ο Αλβανός, τώρα έρχεται! Τώρα τώρα θα δεις… Αλβανέεε έλα να πάρεις την Αννούλα που δεν κάθεται ήσυχα!»… Πολύ χαριτωμένα όλα αυτά. Μπράβο της.

Ώρες ώρες σκέφτομαι πόσο πιο «αναμάρτητοι» θα ήμασταν αν δεν υποκρινόμασταν έστω ότι πιστεύουμε σε κάποια θρησκεία και ότι προσπαθούμε να βελτιωθούμε ως άνθρωποι κλπ κλπ.

Ή μήπως οι εντολές δεν είναι δέκα… μήπως κάποιες τις αποκρύψανε πχ. οι Άλβανοί;;; Ή μήπως η γνωστή «Ου φονεύσεις» έλεγε στην πραγματικότητα από κάτω με μικρά γράμματα : «υποσημείωση: εξαιρούνται οι μετανάστες» ή κάτι τέτοιο τέλοσπάντων.

Ας είναι καλά όλοι αυτοί οι άνθρωποι που μου θυμίζουν πως συνεχώς ανυψωνόμαστε προς τον Θεό… Προς τον παράδεισο!

Παιχνίδι

Μετά από πολύ καιρό ξαναγράφω στο μπλόγκ και δεν κρύβω πως νιώθω αμήχανα. Ευτυχώς δόθηκε μία αφορμή να γράψω αφού καλέσαν την πικραλίδα μας σε ένα από αυτά τα γνωστά μπλογκοπαιχνίδια. Η αλήθεια είναι βέβαια πως συνήθως δεν συμμετέχουμε σε τέτοια ,όχι πως μας καλούν και συχνά δλδ, αλλά τέλοσπάντων τουλάχιστον εμένα προσωπικά δεν με διασκεδάζουν ιδιαιτέρως :-) . Αυτή τη φορά είχα όμως όρεξη και χάρηκα που μου δώθηκε η αφορμή να γραφτεί κάτι πιο φρέσκο στην σκονισμένη πικραλίδα. Ευχαριστώ πολύ λοιπόν τον Διάπορο και την sminefa για την πρόσκληση. Πρέπει να ξέρουν ότι αποτελούν κοινωνικό έργο...Βοήθησαν να γραψω.Τώρα βέβαια αυτό μπορεί να'ναι κακό για τους υπόλοιπους αλλά... εμένα μια φορά με βοήθησαν. Λοιπόν το βιβλίο που είχα δίπλα μου είναι το Έγκλημα και τιμωρία του Φιόντορ Ντοστογέφσκι αφού το διαβάζω τις τελευταίες μέρες... Μάλλον τις τελευταίες πολλές-πολλές μέρες αφού ο χρόνος είναι ελάχιστος και το βιβλίο πολυσέλιδο. Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο μεγάλο, αφού έχω και μια έκδοση του 1955 που είναι σε έναν τόμο ολόκληρο, κι έτσι δυσκολεύτηκα ακόμη και να το σκανάρω. Δεν χωρούσε το βιβλίο στο σκάνερ δλδ. Αλλά σπάζοντας το καπάκι του σκάνερ πολλά καταφέρνει κανείς. ( αστειεύομαι)

αυτο είναι το εξώφυλλο

και αυτή η σελίδα πατώντας πάνω μπορείτε να διαβάσετε:

(Λοιπόν το πήρα απόφαση θα ανεβάσω κι άλλο ποστ σύντομα. Μου το υποσχέθηκα.)

Εγκατάλειψη

Μόνη, μόνος. Εσύ και η ψυχή σου… Αναρωτιέμαι βρίσκεται ακόμα μέσα σου ; Νιώθεις τον χρόνο να περνάει ; Έχει σημασία για σένα πια ; Ζωή ε; Σε ενοχλεί η μοναξιά. Το καταλαβαίνω, είναι άλλωστε προφανές.

« Σιωπή, ησυχία… Γίνεσαι διαρκώς μια ενόχληση. Δεν μας ενδιαφέρει πια η ζωή σου, η ύπαρξη σου… Εν ολίγης, σκάσε σου λέω. »

Σε λίγο ξεχνιέσαι…μπορείς να κάνεις κι αλλιώς… ζητάς, ζητάς αλλά τίποτα. Άραγε πόσο καιρό βρίσκεται αγκαλιά με την μοναξιά, ένα, δύο… εκατό χρόνια ; Πώς νιώθεις όταν είσαι αγκαλιά με το τίποτα για τόσο πολύ καιρό ; Πώς κρατιέσαι στην ζωή ; Ας είναι καλά τα λεφτά και τα φάρμακα… Συνοδεύουν και γιατρεύουν τον σωματικό πόνο, την αδιαφορία και τις ενοχές…

« Ναι κύριε, πλήρωσα για να κρατήσω στην ζωή τον άνθρωπο που “αγαπάω”. Τι ; Νιώθει μοναξιά ; Έχω κάνει το παν, πληρώνω. Τι άλλο να κάνω, τόσα χρόνια την “φροντίζουν” εκεί, με τα λεφτά μου! Δεν μπορώ άλλο με αυτές τις επισκέψεις. Μαυρίζει η ψυχή μου σε αυτά τα μέρη. »

Κρατιέσαι λοιπόν, τα λεφτά δίνονται απλόχερα για να σε διατηρούν στην ζωή. Δεν λέω, ίσως χρειάζονται. Μήπως όμως θα αντάλλαζες αυτήν την ζωή που την κρατάνε τα ευρο… Με μία αγκαλιά της εγγονής σου; Με μια αγκαλιά της κόρης σου; Μήπως; Δεν ξέρω, δυσκολεύομαι να στα πω όλα αυτά…ίσως να μην έχω την δύναμη να κάνω αυτήν την συζήτηση μαζί σου… Ίσως σε πληγώσω ακόμα περισσότερο και σβήσω ότι συναίσθημα σου έχει μείνει. Σε ακούω να τους μιλάς στο τηλέφωνο, « Βρε με έχετε αφήσει εδώ χωρίς να έρθετε ούτε ένα λεπτό να με δείτε. Τόσες μέρες πέρασαν, δεν ντρέπεστε, επιτρέπονται τέτοια πράγματα ; Το καμάρι μου, άντε να σε καλά μικρή μου και να προσέχεις, σας αγαπάω. Άντε γεια σου και να έρθεις να με δεις ε ;» Παρόλο που τους μαλώνεις , παρόλο που σε πικραίνουν, αγαπάς πάνω από όλα. Έτσι υπάρχεις ε ; Πραγματικά θα με καταλάβαινες αν σου μιλούσα ; Η μήπως τα λόγια μου αυτά, λόγια για την μοναξιά, μαύριζαν τα σύννεφα και μάτωναν τα αστέρια σου ; Ποδοπάταγαν την ελπίδα σου ; Εσύ μου λες… «για πάρε μου ένα τηλέφωνο…» και γώ σκέφτομαι ότι η μοναξιά σε κομμάτιασε, λες… « είδες που δεν δίνουν σημασία…» Τι να πω και πώς θα βρω λόγια να περιγράψω και να βαλσαμώσω τις πληγές της απόγνωσης, της οργής, της αγανάκτησης, για την αγάπη που νιώθεις για αυτούς, που βλέπω ότι σε εγκατέλειψαν. Μπαίνω στο κόπο να σε νιώσω, εγώ ένας άγνωστος που, που και που με εκνευρίζεις κιόλας με την επιμονή σου και τις φωνές σου. Όλο ζητάς και φωνάζεις… Θυμάται κανένας άνθρωπος στις μέρες μας, ότι πρέπει να νιώθουμε τους γύρω μας, έστω αυτούς που πονάνε, ή είναι μεγάλος ο κόπος για να το κάνει κανείς αυτό ; Ας ελπίζουμε ότι υπάρχουν κάποιοι που νιώθουν.

Κάποιος μου είπε ότι καλός λόγος δεν βγαίνει από το στόμα σου. Στενοκεφαλιά, αποστροφή και αυθάδεια για όλους και για όσα λεν … Αναρωτιέμαι αν αυτό, κάποιος μπορεί να το κάνει επιχείρημα για να μην σε βοηθά ακόμα και όταν πνίγεσαι από το ίδιο σου το κορμί. Αλλά ξέρεις όταν φωνάξεις, θα ακουστεί μια επιβλητική φωνή ουρλιάζοντας…Σιωπή!!!

Μια ζωή τα ίδια, εγώ στην ηλικία μου, πλάθω την θλίψη της μοναξιάς μου, σε οποιοδήποτε δημιούργημα μπορεί να γεννήσει η ψύχη, τα χέρια και η καρδιά μου. Η έστω το προσπαθώ. Έτσι χαίρομαι φορές που νιώθω μόνος. Ναι χαίρομαι που η μοναξιά μου, με πλέει σε πελάγη, τα οποία μου έδωσαν ότι πολυτιμότερο έχω. Μοιάζει παράξενο για κάποιον αυτό ε ; Και τι, νομίζεις ότι με νοιάζει ; Το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι είναι αχαριστία να μιλάω εγώ για μοναξιά. Για το πόσο μόνος νιώθω, η για το πώς η μοναξιά μου γίνεται δημιουργία και μου δίνει ελπίδα. Αυτό που με τσακίζει, είναι να βλέπω ότι εσύ δεν έχεις την δυνατότητα να πιαστείς από κάτι, όταν βρίσκεται στην μοναξιά σου. Πόσο μάλλον όταν η μοναξιά καταπίνει την ζωή σου και ξάφνου μπορεί να υπάρχουν και στιγμές που να μην θυμάσαι τίποτα. Να τρελαίνεσαι… μα μου λες «Χριστινάκι έλα, τα σεντόνια μου είναι καθαρά, έλα ξάπλωσε εδώ κοντά μου. » Κι γώ ξέρω καλά ότι η μοναξιά, η εγκατάλειψη, ή τα φάρμακα που σε κάνουν “καλά”, σε τρέλαναν, γιατί ούτε Χρίστίνα με λένε αλλά ούτε το κρεβάτι σου με χωράει. Εδώ ίσα ίσα χωρά εσένα. Μήπως τους ονειρεύεσαι πάλι ; Τελικά δε θυμάσαι ποιος ή ποια είσαι, ούτε καν ότι μπορείς να κουνηθείς. Ότι έχεις την δύναμη να αγγίξεις κάτι. Όσο βλέπω τις κινήσεις σου μου δίνεται η εντύπωση ότι πια η ψυχή σου, δεν επικοινωνεί με το σώμα σου. Για να του δώσει δύναμη να αγγίξει, να νιώσει, να κοιτάξει. Τα πάντα σε καταβάλλουν πια. Ο πόνος αγιάτρευτος και η αγάπη καταντά φαρμάκι το οποίο παίρνεις σε μικρές δόσεις. Που και που… σαν συναντάς τα πρόσωπα που αγαπάς. Και μέρα με την μέρα, το φαρμάκι, απλώνεται στο κορμί σου μέχρι να σε κάνει φυτό και να έρθει το τέλος.

Παρόλα αυτά πιστεύω ότι οι άνθρωποί σου σε αγάπησαν. Ωστόσο σιγά σίγα η ενοχή του ότι δεν σε βλέπουν ξεχνιέται, κι η ανάγκη τους να σε φροντίζουν γίνεται βάρος, για λόγους διαφόρους, που δεν είναι της παρούσης. Πιστεύω ότι νιώθοντας μόνος έχω το δικαίωμα να φανταστώ πώς είναι να νιώθεις παντελώς την εγκατάλειψη. Το μόνο που καταφέρνω είναι να σε ακούω και υπήρχαν φορές που σε βοήθησα. Η μοναξιά σου όμως, σαν αντάμωσε την δικιά μου, με έκανε να γράψω αυτές εδώ τις αράδες, έτσι για να μπορώ να σε θυμάμαι. Εσένα και όποιον ή όποιαν έτυχε να επιζεί, αγκαλιά με τα όνειρα της μοναξιάς του.

Φράουλες και αίμα του Τζέημς Κούνεν

Βρήκα πριν κάνα μήνα το βιβλίο Φράουλες και αίμα του Τζέημς Κούνεν ελαφρώς μεταχειρισμένο μόνο με 3 ευρώ. Αρνούμενος να δω πρώτα την μεταφορά του βιβλίου σε ταινία αφού είμαι πεπεισμένος πλέον για το πολυειπωμένο «καμία ταινία δεν είναι άξια του βιβλίου», το αγόρασα αμέσως και το βιβλίο υπάρχει πλέον στο ράφι πλάι σε άλλα πολλά αδιάβαστα ακόμα αφού η συχνότητα που αγοράζω βιβλία είναι κατά πολύ δυσανάλογη με την συχνότητα που τα διαβάζω. Μια ιδιαίτερα ηδονική όμως διαδικασία είναι αυτή που χαζεύεις τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει και βλέποντας τα ανυπομονείς να έρθει η ώρα τους. Μετά κάποιο απ’ το ράφι σου τραβάει για τον τάδε η δείνα λόγο την προσοχή και αρχίζεις να το επεξεργάζεσαι ξεκλέβοντας λέξεις φράσεις ή και αν σου αποσπάσει κατά πολύ το ενδιαφέρον και ολόκληρες σελίδες διάσπαρτες και ξαφνικά συνειδητοποιείς τι μαλακία έκανες … Διάβασες το τέλος. Τέτοια και άλλα πολλά κωμικά συμβαίνουν, όμως οι στιγμές αυτές για όσους δεν το έχουν ζήσει , πιστέψτε με , είναι ίσως καλύτερες πολλές φορές κι από την ανάγνωση ολόκληρου του βιβλίου σειριακά. Κάπως έτσι διάβασα λοιπόν και τον επίλογο του συγκεκριμένου βιβλίου που παραθέτω παρακάτω και θεωρώ ιδιαίτερα γοητευτικό ώστε να διαβάσω ολόκληρο το «φράουλες και άιμα» το συντομότερο δυνατόν:

Υπάρχουν μερικοί που θέλουν την ένοπλη επανάσταση, αλλά εγώ δεν είμαι από αυτούς. Τουλάχιστον δεν είμαι τώρα. Έχω όμως, κύριοι, μία δήλωση να κάνω.

Εφόσον η Πρώτη Δημοκρατία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εκατόν ενενήντα δύο χρονών και εγώ είμαι δεκαεννιά, της δίνω άλλη μια ευκαιρία.

Αν όμως οι Δημοκρατικοί δεν αναδείξουν τον Αδιάφθορο, που τον αγαπώ , παρ’ όλες τις επιφυλάξεις μου, ή αν τον αναδείξουν , αλλά αυτός αποδειχθεί πως είναι αυτό που υποψιάζομαι και δε θέλω να παραδεχτώ, τότε δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα άλλο παρά να πω πως η δημοκρατία πέθανε και όχι μόνο πως πέθανε μα και πως δεν μπορεί πια να αναστηθεί με δημοκρατικά μέσα.

Εννοείται δεν θέλω να πολεμήσω στο Βιετνάμ. Ούτε όμως μ’ αρέσει να πολεμάω με την Στρατολογία ή με τον νόμο ή με οτιδήποτε είμαι ένας πολίτης δεκαεννιά χρονών και κουράστηκα να πολεμάω.

Κάποια μέρα θα σηκωθώ και θα πολεμήσω για καλά, για να μην χρειαστεί να ξαναπολεμήσω.