Κόκκινο ανεξίτηλο

Αυτό που πληγώνει πολύ είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ένα συναίσθημα έχει πεθάνει...Κάτι που γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να ξανανιώσεις ποτέ όσο και αν το θες. Η παιδική αθωότητα; Η αθωότητα γενικότερα; Ένα συναίσθημα που η μοναδικότητά του σε στοιχειώνει μόνο και μόνο επειδή το έζησες και εντέλει σβήστηκε;

Αυτό που πληγώνει ακόμη περισσότερο είναι όταν αντιλαμβάνεσαι, κοιτώντας το σημειωματάριον των συναισθημάτων σου – κάποιοι το λένε ψυχή – ότι πολλές εγγραφές, είναι σβησμένες με κόκκινο χρώμα...

Αυτό όμως που είναι περίεργο αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό, είναι ότι συνεχίζουμε να αισθανόμαστε... ή εν' ολίγοις ότι υπάρχουν πολλές κενές θέσεις εγγραφής αλλά και πολλές σελίδες με εγγραφές που δεν έχουν σβηστεί ακόμη...

Τελικά όμως αυτό που δεν αντέχεται -αδιέξοδο από τα λίγα- είναι ότι το κόκκινο μελάνι είναι ανεξίτηλο. Όσο και να θες να σβήσεις αυτήν την κόκκινη αναθεματισμένη γραμμή δεν γίνεται τίποτα...

Ίσως κάποιος-κάπου-κάποτε να έσβησε ένα συναίσθημα καταλάθος ή κάποιος να μην ήξερε τι να το κάνει το κόκκινο μελάνι...

μετά το λάθος τί;

μα γιατί ανεξίτηλο;

.

.

.

.

Ποίοι κρατάμε στα χέρια μας αυτό το κόκκινο μαρκαδόρο; αν δεν αφεθεί χάμω...δεν θα απομείνει τίποτα πια.

Άραγε θα τελειώσει ποτέ αυτό το κόκκινο μελάνι;

Ρητορική ερώτηση...δεν χρειάζεται απάντηση...

Εντός και πρός τα έξω...

- Οι τύψεις είναι καρποί απαγορευμένοι για όσους τοποθέτησαν τις αναμνήσεις τους,
σε μια συρμάτινη, διπλοκλειδωμένη φυλακή -την λήθη-.

- Οι τύψεις είναι καρπός - δηλητήριο - για όσους εγκλωβίστηκαν σε ένα ίσως ή ένα γιατί,
σε ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ- μια λύτρωση- που ποτέ δεν ήρθε.

15-MASIS cd- ΓΕΙΣ, Ταξίδι χωρίς χάρτη by taxidixwrisxarti

Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες απ' τις μέρες σας - Raphaele Billetdoux

Δεν είναι δικό σου το λάθος μαμά, δεν είναι ούτε δικό μου, όχι, δεν θέλω να πεθάνεις, όχι δεν θέλω να σ’ αφήσω, δεν υπάρχουν δύο τρόποι να πεις αντίο, λες αντίο σημαίνει ν΄αρχίσεις να μην ασχολείσαι πια με τα ρούχα μου, να αρχίσεις να μην με ακούς όταν τραγουδάω, να μη με ντοπάρεις με λόγια προτρεπτικά, που εσύ μόνο ξέρεις να βρίσκεις για να μου δίνεις κουράγιο, δεν υπάρχεις πάρα μόνο εσύ στον κόσμο, μαμά, που πιστεύεις σε εμένα… Για να πεις αντίο, αρχίζεις λέγοντας την αλήθεια, λέγοντας ότι ο μπαμπάς κι εσύ δεν ήσασταν ο κόσμος, ότι αυτά που μας λέγατε για τον κόσμο δεν ήταν παρά στο κεφάλι σας, και αυτό που θέλατε, πάση θυσία, να πιστέψετε εσείς οι ίδιοι, για να μην ξεσπάσετε σε λυγμούς. Αρχίζεις λέγοντας ότι ο κόσμος, ο αληθινός κόσμος δεν είναι ωραίος κι ότι μέσα σ΄αυτόν εσύ, ο πρώτος μου δυνατός έρωτας, δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις ούτε ο άντρας μου, ούτε γυναίκα μου, ούτε υπηρέτρια, ούτε μέλλον μου, ότι δεν θα μπορέσεις καν να κρατήσεις τις υποσχέσεις που μου έδωσες, ότι αυτά που μου υποσχέθηκες, που με άφησες να ονειρευτώ και να υποψιαστώ, τα υποσχέθηκες αβασάνιστα, γιατί το ήξερες ότι θα ερχόταν μία στιγμή όπου όλα θα παραγράφονταν, να την, ήρθε… Ακόμη και για το πέταγμα της ηδονής επέτρεψες στον εαυτό σου να υποσχεθεί και να αναγγείλει: « Και τότε, μικρές μου, εκείνη τη στιγμή η γυναίκα βγαίνει από το σώμα της, βλέπει τα έλατα, τους χείμαρρους, τους πιο αιχμηρούς πάγους, είναι νύχτα κι ωστόσο ο ήλιος είναι εκτυφλωτικός», και τα λοιπά και τα λοιπά, δε θα συνέλθω ποτέ απ’ αυτό. Έπρεπε να μας πεις πρώτα ότι, αν θέλαμε να συνεχίσουμε να φιλιόμαστε το ίδιο ειλικρινά, το ίδιο υπέροχα, όπως όταν μας φιλούσες εσύ βράδυ και πρωί, έπρεπε να ψάξουμε πολύ, μακριά για χρόνια, να υποστούμε πολλές δοκιμασίες και ότι κινδυνεύαμε να μη βρούμε ποτέ παρά μητριές και πατριούς, σαν αυτούς που κρύβονται πίσω απ’ τον κορμό κάθε δέντρου στο δάσος, που μ’ αυτό μας φοβέριζες όταν ήμαστε παιδιά, στρογγυλεύοντας το στόμα σου. «Και τότε…» έλεγες εσύ. Και τότε; Και τότε μαμά; Τι έγινε; Ξέχασες τη συνέχεια; Τώρα όμως τα παιδιά, την ξέρουν τη συνέχεια. Την είδαν, την έμαθαν με δικά τους έξοδα. Και μπορούν να σας τη διηγηθούν τη συνέχεια, και πως το παραμύθι με τις νεράιδες γίνεται εφιάλτης, και πως υπάρχει εξαπάτηση στην ιστορία και πως, για να χαρίσετε στα παιδιά δεκαπέντε χρόνια ευτυχίας, τους ετοιμάζετε πενήντα χρόνια γεμάτα χτυπήματα και απογοητεύσεις…

Universe217, Need, Sequence Theory Project - Fire

Οι λέξεις

Πως μπορεί κανείς να σου ζητάει να μην παίζεις με τις λέξεις; Αφού οι λέξεις είναι παιχνίδια. Πως γίνεται κανείς να έχει παιχνίδια στα χέρια του και να μην παίξει με αυτά;

Θα επανορθώσω - (head on)

Δεν πειράζει.. Απόψε θα είμαι πολιτισμένη. Όπως είσαι κι εσύ. Αποφορτίζω τα συναισθήματα απόψε. Κλείνω τα μάτια κι αφήνω την γαλήνη να με πάρει από το χέρι, αποδιώχνω τους εφιάλτες με μία απότομη κίνηση πάνω από το κεφάλι. Ξεροβήχω κι αντιμετωπίζω τα τετελεσμένα σαν να μην με άγγιξαν ποτέ. Σαν η ματιά μου να μην διαπερνά τα πάντα. Όχι θα κρύψω την φανταστική μου ιδιότητα x-ray. Θα κρύψω αυτό που νομίζω ότι ξέρω. Θα το ξεχάσω. Η ματιά μας ποτέ δεν φτάνει πιο βαθυά απ' το δέρμα. Όταν έβλεπα τα μάτια σου, απλά έβλεπα τον αμφιβληστροειδή σου, την κόρη τα αγγεία. Όταν έβλεπα δάκρυα ήταν απλά ένα αλμυρό υγρό που ο αυτοματισμός των ματιών σου χρησιμοποιεί για να αποβάλλει τα περιττά.Μικροοργανισμούς και σκόνη. Τώρα δεν είχε να αποβάλει τίποτα. Όλα ήταν θεμιτά. Τίποτα περιττό. Τι άλλο να έβλεπα; Και το αίμα απ' τα αγγεία έβλεπα. Αυτό με εντυπωσίαζε. Μικρά κόκκινα ρυάκια, άπειρα που ενώνονται σε σημεία και τροφοδοτούν το μάτι σου με αίμα. Για όλα υπάρχει μια λογική εξήγηση. Ξεχνάω. Ξεχνάω ότι η ματιά μου έφτανε πιο βαθιά και απ' τις ακτινογραφίες. Μπορούσα να ζωγραφίσω την ακτινογραφία της ακτινογραφίας σου. χεχε! Διαπερνούσα το δέρμα, τους μυς και τα οστά εγώ! Αλλά να που το θυμάμαι τελικά καλύτερα πως τίποτα δεν έβλεπα. Μόνο το αίμα στα αγγεία. Μόνο το άιμα. Άψυχο υγρό. Ρέει και ζεις. Φορείς ζωής - όχι ψυχής. Αυτό δεν είμαστε; Ζούμε - Βαριόμαστε - Ζούμε αλλιώς... Απλά πράγματα. Οι αναμνήσεις είναι επίπλαστη έννοια που κάποιοι επινόησαν για να κρατούν την ανθρωπότητα σε λήθαργο. Ενώ η ανθρωπότητα, ευτυχώς, παρακάμπτει τις παγίδες, τα ψευτοδιλλήματα και κινείται αέναα. Χωρίς να σέρνει βαριές αλυσίδες από στιγμές πίσω της. Ζούμε - Βαριόμαστε - Ζούμε αλλιώς... Απλά τα πράγματα. Όχι, θα έιμαι πολιτισμένη απόψε... Στο υπόσχομαι. Ναι. Και ξέρεις τι θα κάνω; Θα κοιτάξω τα ζώδια απόψε. Να δω με ποιον ταιριάζω. Και θα δω επίσης ότι δεν ταίριαζα μαζί σου. Γι' αυτό απέτυχε... Αν το' χα κάνει τόσο καιρό θα είχα αποσώσει κάποια κομμάτια μου. Το λέει ξεκάθαρα. Το ζώδιο μου πιστό, το ζώδιο σου λέει βαριέται πιο εύκολα. Τόσο απλό ήταν. Ολική διαγραφή μνήμης και πίστη στα ζώδια. Αυτό χρειάζεται. Είπαμε. Απλά Ζούμε - Απλά βαριόμαστε - Απλά ζούμε αλλιώς. Και στους ανθρώπους. Καιρός να πιστέψω επιτέλους και σε αυτούς. Οι απαντήσεις τους είναι πάντα τόσο ορθολογιστικές. Τόσο σωστές. Κι εγώ αμελούσα να τις λάβω υπόψιν μου τόσα χρόνια. Αλλά δεν στο κρύβω πως με κάνουν θλιμμένη ακόμα οι απαντήσεις τους. Όλοι ξέρουν το ¨γιατί" εκτός από εμένα. Αυτό είναι που δείχνει περισσότερο από όλα πόσο ήμουν απών από την ζωή μου. Καιρός να πιστεψω λοιπόν στα λόγια τους. Ονειροπολούσα πάντα πως όχι.. δεν είναι έτσι... κανείς δεν μπορεί να ξέρει.. πόσο ιδιαίτερη είναι η σχέση αυτή.. Και αυτό λέγεται ύβρις. Αυτό λέγεται... ζω σε ταινίες. Θα επανορθώσω.

*Αφιερωμένο στην Α.

Hot 8 Brass Band - Sexual Healing

Απ' τα λίγα πράγματα που με κάνουν να έχω έτσι μια ψυχική ανάταση τον τελευταίο καιρό είναι αυτό το θεόπνευστο ρεμίξ του sexual healing του Marvin Gaye. . .

Αυτή την μουσική την ακούς και απλά ο ρυθμός αρχίζει και χτυπάει μέσα σου χωρίς να θες. Και φαίνεται τόσο γελοία παράταιρο να αρχίζεις να χτυπιέσαι άθελα σου ενώ το σώμα σου αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει... Ας είναι καλά ο φίλος που μου είπε "Άκου αυτή την κομματάρα!", χεχε!

Τελικά

Η βρώμικη αθέατη πλευρά μας... τόσο σκοτεινή και βρώμικη που κανείς ντρέπεται να μιλήσει γι' αυτή. Αυτή είναι η ποίηση τελικά.

Υποθήκαι

Είναι ντροπή να επικαλείσαι την θλίψη σου τις στιγμές που εσύ βούτηξες τους άλλους σε αυτήν. Μην το κάνεις αυτό. Όταν θα' ρθει η στιγμή δεν θα'χεις που να κρυφτείς.Κράτα την καθαρή. Δεν θυμάσαι εκείνο το παραμύθι με τον ψεύτη βοσκό, θα έλεγες κάποτε...

Grails - Deep Politics

Πόσο κουράζουν μερικές φορές τα λόγια.
και πως η μαγική μουσική έρχεται πάντα να σε βγάλει από αυτή την αμηχανία.
Σιωπηλή και όμως τόσο εκκωφαντική... τόσο συντροφική...

Ένα μεγάλο, σχετικά, μυρμήγκι περπατάει απάνω στο μπαούλο. Μάλλον με κάποιον τρόπο ανακάλυψε τις τροφές που είχαν απλωθεί επάνω. Σκαρφάλωσε εύκολα λοιπόν κι αφού έφτασε στις ξεραμένες στάλες του καρπουζιού στο δεξί μέρος από το καπάκι άρχισε να ανασηκώνει τα μπροστινά του πόδια και να κουνά επίμονα τις κεραίες του.

Η Φ. τραγουδούσε έναν ωραίο σκοπό. Ότι και να τραγουδούσε μια γλυκιά γυναικεία φωνή με απόηχο το κύμα της θάλασσας θα ήταν τουλάχιστον ευχάριστο. Αλλά ο καθένας είχε και έναν διαφορετικό κόσμο για να επιβιώσει σε αυτόν και να καταφέρει να περάσει ευχάριστα τον χρόνο του. Επομένως κανείς από τους άντρες που ανήκαν στην ίδια παρέα δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στο τραγούδισμα της Φ. Ο Χ. μουρμούραγε κι αυτός κάτι δικό του. Κάτι με περισσότερο ρυθμό και αντριλίκι. Ενώ ο τρίτος χτυπούσε έναν βαρύ σκοπό με τα πόδια του και τραγουδούσε μάλλον ένα νανούρισμα. Σαν να ήθελε να αποκοιμίσει το φαγητό που εκείνη τη στιγμή σιγοέβραζε στην κατσαρόλα. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι – τέσσερις διαφορετικοί ρυθμοί. Η Φ. , ο Χ., ο τρίτος και η θάλασσα.

Όσο μαγείρευε ο τρίτος χάζευε το μυρμήγκι. Μα τι κάνει άραγε; Γιατί σηκώνεται συνεχώς στα πίσω πόδια, βρήκε φαγητό; Ίσως με κάποιον τρόπο καλεί τους συντρόφους του… Τότε ο τρίτος σήκωσε το δυσανάλογα μεγάλο του δάχτυλο σε σχέση με την μικρογραφία ζωής που τώρα βρισκόταν μπροστά του, έκλεισε το ένα του μάτι στοχεύοντας και αργά, νιώθοντας με την αφή του πρώτα τις κεραίες και ύστερα το λίγο σκληρότερο κέλυφος του μυρμηγκιού το σκότωσε.

Μπορεί τόση ώρα να μην ακουγόταν τίποτα από αυτό το μυρμήγκι αλλά όποιος στα αλήθεια μπορούσε να αφουγκραστεί θα καταλάβαινε ότι χάθηκε ένας πέμπτος ρυθμός. Αυτός του μυρμηγκιού.

Αλλά ποιος δίνει δεκάρα… Οι τρεις συνέχισαν χωρίς να νιώσουν τίποτα από αυτή την σημαντική απουσία. Έτσι πρέπει. Ήταν άξιοι συγχαρητηρίων που δείξαν τέτοια απάθεια. Πόσο μάλλον ο τρίτος που ήταν και αυτός που αποφάσισε για αυτή την απουσία.

Αύριο ίσως πάλι τα καταφέρουν. Όταν θα πάψει η θάλασσα.

Υπέροχο 2011... τώρα και κουτσός...

Απολαμβάνοντας λοιπόν ένα ακόμη υπέροχο δώρο από αυτά που μόνο το αξιολάτρευτο 2011 ξέρει να μου χαρίζει, εμπνεόμενος από τον τρόπο με τον οποίο συνηθίζω να κινούμαι εδώ και περίπου 30 ώρες αλλά και από προσωπική εμπειρία την οποία κατέγραψα σας ενημερώνω για τα παρακάτω:

Ο κουτσός άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει σερβιτόρος. Μην ζητάτε ποτέ ένα ποτήρι νερό από έναν κουτσό εκτός αν θέλετε να σας το φέρει στη μούρη.

Ένας άπειρος κουτσός δεν ξέρει να χρησιμοποιεί τις πατερίτσες επομένως μην στέκεστε κοντά του και προφυλαχτείτε από τα φονικά όπλα που έχει στα χέρια του.

Ο φτωχός κουτσός δεν έχει καθόλου καλές πατερίτσες αλλά κάτι προπολεμικές ξύλινες οι οποίες χρησιμοποιούνταν για τα θύματα του β παγκοσμίου πολέμου. Αν δείτε στο δρόμο αυτές τις πατερίτσες θα τον ξεχωρίσετε.

Αυτό δεν χρειάζεται να σας το πω αλλά το πόδι του κουτσού, το κουτσό πόδι δλδ.... Βρωμάει. Για την ακρίβεια έχει να πλυθεί από όταν κουτσάθηκε. Όσο μεγαλύτερο το πρόβλημα τόσο πιο πολύ και η μπίχλα. Από μακριά λοιπόν.

Αν ένας κουτσός είναι κουτσός και στην ψυχή τότε χαίρεται με την εξέλιξη των πραγμάτων (που κουτσάθηκε δλδ) καθώς το σώμα του πλέον είναι ο καθρέφτης της ψυχής του. Είμαι αυτό που δείχνω και τέτοια πράγματα.

Ένας τεμπέλης κουτσός στεναχωριέται που είναι ρεμάλι και δεν δουλεύει γιατί αν δούλευε θα έπαιρνε άδεια.

Ένας χαζοαισιόδοξος οπτιμιστής κουτσός θέλει να πιστεύει ότι όλα καλά... Τώρα θα γυμνάσω περισσότερο το δεξί μου πόδι με αυτά τα αλματάκια.

Ένας κουτσός δυσκολεύεται απίστευτα να προσεγγίσει γλυκά ερωτικά μια γυναίκα... Ο απότομος και άγαρμπος τρόπος που χοροπηδάει προσπαθώντας να την πλησιάσει είναι κάτι που την απωθεί. Εκτός αν η εν λόγω κυρία έχει κάποιο φετίχ με τα ελατήρια.

Φεύγω!
Ντόινκ... Ντόινκ... Ντόινκ