Κόκκινο ανεξίτηλο

Αυτό που πληγώνει πολύ είναι όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ένα συναίσθημα έχει πεθάνει...Κάτι που γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να ξανανιώσεις ποτέ όσο και αν το θες. Η παιδική αθωότητα; Η αθωότητα γενικότερα; Ένα συναίσθημα που η μοναδικότητά του σε στοιχειώνει μόνο και μόνο επειδή το έζησες και εντέλει σβήστηκε;

Αυτό που πληγώνει ακόμη περισσότερο είναι όταν αντιλαμβάνεσαι, κοιτώντας το σημειωματάριον των συναισθημάτων σου – κάποιοι το λένε ψυχή – ότι πολλές εγγραφές, είναι σβησμένες με κόκκινο χρώμα...

Αυτό όμως που είναι περίεργο αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό, είναι ότι συνεχίζουμε να αισθανόμαστε... ή εν' ολίγοις ότι υπάρχουν πολλές κενές θέσεις εγγραφής αλλά και πολλές σελίδες με εγγραφές που δεν έχουν σβηστεί ακόμη...

Τελικά όμως αυτό που δεν αντέχεται -αδιέξοδο από τα λίγα- είναι ότι το κόκκινο μελάνι είναι ανεξίτηλο. Όσο και να θες να σβήσεις αυτήν την κόκκινη αναθεματισμένη γραμμή δεν γίνεται τίποτα...

Ίσως κάποιος-κάπου-κάποτε να έσβησε ένα συναίσθημα καταλάθος ή κάποιος να μην ήξερε τι να το κάνει το κόκκινο μελάνι...

μετά το λάθος τί;

μα γιατί ανεξίτηλο;

.

.

.

.

Ποίοι κρατάμε στα χέρια μας αυτό το κόκκινο μαρκαδόρο; αν δεν αφεθεί χάμω...δεν θα απομείνει τίποτα πια.

Άραγε θα τελειώσει ποτέ αυτό το κόκκινο μελάνι;

Ρητορική ερώτηση...δεν χρειάζεται απάντηση...