Ένα μεγάλο, σχετικά, μυρμήγκι περπατάει απάνω στο μπαούλο. Μάλλον με κάποιον τρόπο ανακάλυψε τις τροφές που είχαν απλωθεί επάνω. Σκαρφάλωσε εύκολα λοιπόν κι αφού έφτασε στις ξεραμένες στάλες του καρπουζιού στο δεξί μέρος από το καπάκι άρχισε να ανασηκώνει τα μπροστινά του πόδια και να κουνά επίμονα τις κεραίες του.

Η Φ. τραγουδούσε έναν ωραίο σκοπό. Ότι και να τραγουδούσε μια γλυκιά γυναικεία φωνή με απόηχο το κύμα της θάλασσας θα ήταν τουλάχιστον ευχάριστο. Αλλά ο καθένας είχε και έναν διαφορετικό κόσμο για να επιβιώσει σε αυτόν και να καταφέρει να περάσει ευχάριστα τον χρόνο του. Επομένως κανείς από τους άντρες που ανήκαν στην ίδια παρέα δεν έδωσε την πρέπουσα σημασία στο τραγούδισμα της Φ. Ο Χ. μουρμούραγε κι αυτός κάτι δικό του. Κάτι με περισσότερο ρυθμό και αντριλίκι. Ενώ ο τρίτος χτυπούσε έναν βαρύ σκοπό με τα πόδια του και τραγουδούσε μάλλον ένα νανούρισμα. Σαν να ήθελε να αποκοιμίσει το φαγητό που εκείνη τη στιγμή σιγοέβραζε στην κατσαρόλα. Τέσσερις διαφορετικοί κόσμοι – τέσσερις διαφορετικοί ρυθμοί. Η Φ. , ο Χ., ο τρίτος και η θάλασσα.

Όσο μαγείρευε ο τρίτος χάζευε το μυρμήγκι. Μα τι κάνει άραγε; Γιατί σηκώνεται συνεχώς στα πίσω πόδια, βρήκε φαγητό; Ίσως με κάποιον τρόπο καλεί τους συντρόφους του… Τότε ο τρίτος σήκωσε το δυσανάλογα μεγάλο του δάχτυλο σε σχέση με την μικρογραφία ζωής που τώρα βρισκόταν μπροστά του, έκλεισε το ένα του μάτι στοχεύοντας και αργά, νιώθοντας με την αφή του πρώτα τις κεραίες και ύστερα το λίγο σκληρότερο κέλυφος του μυρμηγκιού το σκότωσε.

Μπορεί τόση ώρα να μην ακουγόταν τίποτα από αυτό το μυρμήγκι αλλά όποιος στα αλήθεια μπορούσε να αφουγκραστεί θα καταλάβαινε ότι χάθηκε ένας πέμπτος ρυθμός. Αυτός του μυρμηγκιού.

Αλλά ποιος δίνει δεκάρα… Οι τρεις συνέχισαν χωρίς να νιώσουν τίποτα από αυτή την σημαντική απουσία. Έτσι πρέπει. Ήταν άξιοι συγχαρητηρίων που δείξαν τέτοια απάθεια. Πόσο μάλλον ο τρίτος που ήταν και αυτός που αποφάσισε για αυτή την απουσία.

Αύριο ίσως πάλι τα καταφέρουν. Όταν θα πάψει η θάλασσα.