ΖΗΤΙΑΝΟΙ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑΣ

Μπήκα και χτύπησα το εισιτήριο μου. Κάθισα. «Νομοταγής πολίτης», «φιλήσυχος». Πάντα. Δεν σκέφτηκα ποτέ να συντρίψω έτσι απλά ότι νοιώθω να με περιορίζει. Ποτέ δεν έκανα την παραπάνω αυτή σκέψη που θα με χωρίσει απ’ το ανούσιο και την ανία της εποχής μας .. Πάντα κλεισμένος στο δωμάτιο που έχτισαν για’ μένα να παραμένω εκεί και να αφουγκράζομαι την ζωή 24 ώρες το 24ωρο. Πότε θα ξεσπάσω ; Το έχω στ’ αλήθεια ανάγκη. Να φτύσω κατάμουτρα όσα μίσησα.. Όσα μου καταστρέφουν την κάθε μέρα. Την κάθε στιγμή. Ένας πλανόδιος μουσικός μπήκε μερικές στάσεις μετά από ‘μένα . Φλάουτο. Ααααχ… Γαλήνη. Μέσα στη βουή ,τη τόση φασαρία ένα όργανο που βγάζει γλυκές μελωδίες σαν της σιωπής. . Νότες που ταξίδεψαν απ’ τα δέντρα και τις πεδιάδες , τα βουνά , τους βοσκούς και τα κελαριστά νερά ήρθαν ως εδώ για να με συναντήσουν . Σ’ ευχαριστώ... Δεν ξέρω τ’ όνομα του. Κοιτάω στ’ αριστερά . Μια τεράστια έντονα φωτισμένη διαφήμιση με φτιασιδωμένες «καλλιτέχνιδες» και «καλλιτέχνες». Αψεγάδιαστα πρόσωπα με χρώματα κλόουν στο απαλότερο τους. Ο πλανόδιος μουσικός συνέχισε να παίζει … Κοίταξα γύρω και όπως μάντεψα: Όλοι ήταν αδιάφοροι. Έμοιαζε μουσικός καταδικασμένος στη μοναξιά του. Σ’ αυτή την σκληρή μοναξιά που ένας καλλιτέχνης νοιώθει όταν φανερώνει την ψυχή του σε ακροατήριο χωρίς ψυχή. Μια άλλη φωτεινή διαφήμιση τώρα τραβούσε σε όλους την προσοχή. Νοιώθω την ανάγκη να δώσω μια και να πυροβολήσω αυτό το ψέμα. Να βάλω φωτιά σε όσα περιβάλλουν την ουσία μας. Σε όσα με σάρκα και ψέμα κρύβουν την αλήθεια μας. Να λιώσουν εκεί μπροστά στα μάτια μου και να ξέρω πως δεν θα τα ξαναδώ.

Πόσοι θα πουν αυτόν τον άνθρωπο ζητιάνο…;

Μα ποιος στ’ αλήθεια είναι ο ζητιάνος ; Αυτός ;; Αυτός που απέμεινε με το μικρό ,ταπεινό του φλάουτο να παίζει τις πιο γλυκές του μελωδίες στα λεωφορεία ή αυτά τα τόσο εκνευριστικά χαμογελαστά , φωτισμένα πρόσωπα της επιγραφής ; Ποιος ζητιάνεψε την δόξα και τον πλούτο ; Ποιος εμφανίζεται συνεχώς μπροστά στα αποχαυνωμένα μας μάτια ζητιανεύοντας φήμη ; Ποιος έπνιξε την «τέχνη» - την ψυχή του στα σκατά για τα λεφτά ; Τόσες κι άλλες τόσες σκέψεις… Δεν άντεξα. Η αηδία υπερχείλισε στο μυαλό μου.

Χαμογέλασα… Έδωσα 50 λεπτά στον μουσικό και κατέβηκα .

Έψαξα αρκετή ώρα για να βρω μια πέτρα στα μέτρα που ήθελα. Πήγα κοντά στην επιγραφή…

... Αντίο Ζητιάνοι Πολυτελείας!

(Το σκίτσο , πολυχρησιμοποιμένο . Απ'τον banksy.)

Αυτός Είμαι

Αίμα απ’το αίμα σου. Σώμα απ’το σώμα σου. Ψυχή απ’την ψυχή σου. Αγάπη απ’την αγάπη σου. Πόνος απ’τον πόνο σου. Θάνατος απ’τον θάνατο σου...

Αυτός είμαι μητέρα...

Ευχαριστώ την Έλενα Σίμου για την ζωγραφιά

«Σε είχα δει σε μια ζωγραφιά ξαφνικά έγινες νότες.

Σε είχα αφήσει κρυμμένο μέσα στο μυαλό μου, ξαφνικά έγινες λέξεις.

Ήσουν ξεχασμένη στο σκοτάδι και είπα να σε κάνω όνειρα.

Αυτά πέρασαν πια, τώρα σε ψάχνω κάθε μέρα που περνά για να σε κάνω στιγμή από το παρελθόν.»

Καλημέρα,

Ανασαίνεις μέσα σε ένα ψέμα. Ναι είναι αλήθεια. Μπορεί να σου μοιάζει αληθινό ότι έκανες τόσο καιρό όμως λάθος κατάλαβες. Αδημονώ να σε πείσω γι’ αυτό κι είπα να σου γράψω. Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος ή μήπως δύο; Μήπως πάντα ήταν έτσι; ‘ Και τι με αυτό; ’ θα μου πεις. Δίκιο θα χεις. Θα μείνω πάλι με ένα χαμόγελο στο στόμα, ειρωνικό, που θα ναι μέσα στα δάκρυα. Όπως και να ‘χει . Για μια στιγμή μου φάνηκε ότι έγινες πέτρα και εγώ έψαχνα να βρω τα μάτια σου. Να σε κοιτάξω. Να σου μιλήσω. Η καρδιά μου καιγόταν. Είχα ακούσει μια ιστορία που θέλω να στην πω.

Ήταν μια πέτρα κάποτε, που θέλησε να αποκτήσει ψυχή. Θέλησε να νιώθει κάθε χτύπημα. Κάθε στιγμή που θα την χτυπά ο άνεμος και θα την βρέχει η βροχή. Να νιώσει κάθε ακτίνα του ήλιου. Να ζήσει στην θάλασσα και να κάνει παρέα με τα ψάρια. Να ζήσει με τους ανθρώπους και να αποκτήσει θύμησες. Πότε της όμως δεν κατάλαβε πως τόσο καιρό είχε ψυχή και λαχταρούσε. Λαχταρούσε να ζήσει την ψυχή της.
Έμενε εκεί, ακούνητη. Δεν κατάφερνε να νιώσει ότι ποθούσε. Δεν έκανε βήμα, όλα αυτά μόνο τ’ ονειρευόταν και έκανε υπομονή. Το μόνο που ήθελε πια ήταν να μη περάσει άλλη στιγμή της ζωής της σαν πέτρα. Τότε ήταν που θέλησε να φύγει, να κουνηθεί. Θέλησε να αλλάξει και να πορευτεί σαν κάτι άλλο. Πίστευε πως μόνο έτσι θα ζούσε την ζωή της, τα όνειρα της. Μόνο που τώρα το μόνο της όνειρό, ήταν να μην είναι πέτρα. Έχασε τα πάντα. Το χρώμα της, το σχήμα της. Τα όνειρά τις έγιναν θύμησες τελικά, αλλά δεν το κατάλαβε. Έμπαινε μπροστά σε ζώα και ανθρώπους για να την κουνήσουν, να την πετάξουν κάπου, όπου ήθελαν. Έτσι, για να μπορέσει να βρει τρόπο να αλλάξει. Δεν ξαναγύρισε πίσω στην θέση που έμενε τόσο καιρό. Ξέχασε την θέα που ‘χε ο ουρανός από το μέρος της. Τόσο την είχε λατρέψει. Κ’ όμως ούτε που την θυμόταν πια. Έφτασε κοντά στην θάλασσα το μόνο που θυμόταν ήταν το μίσος της. Την είχαν συνθλίψει, την είχα λαξεύσει, της είχαν χαρίσει ότι ποθούσε πλέον για να αλλάξει, αλλά ήταν ακόμα πέτρα. Έτσι έπεσε μέσα. Χάθηκε. Έγινε χώμα του βυθού...

Ανασαίνεις μέσα σε ένα ψέμα. Ακόμα το πιστεύω. Δεν ξέρω, δεν νομίζω να σε πείσω εύκολα. Ξέρω… θες να ξεφύγεις, προσπαθείς. Από τα λόγια σου το καταλαβαίνω.

«Σε είχα δει σε μια ζωγραφιά ξαφνικά έγινες νότες.

Σε είχα αφήσει κρυμμένο μέσα στο μυαλό μου, ξαφνικά έγινες λέξεις.

Ήσουν ξεχασμένη στο σκοτάδι και είπα να σε κάνω όνειρα.

Αυτά πέρασαν πια, τώρα σε ψάχνω κάθε μέρα που περνά για να σε κάνω στιγμή από το παρελθόν.»

Νοσταλγοί του Παρελθόντος

Δεν θυμάμαι που το διάβασα…
«Λαχταράμε όσα αφήνουμε πίσω και ονειρευόμαστε το μέλλον»…

Είναι ακριβώς έτσι. Νοσταλγοί του παρελθόντος και των αναμνήσεων και παρόλα αυτά ονειρευόμαστε το μέλλον. Η αντίφαση σε όλο της το μεγαλείο.
Η ζωή μας… μια αντίφαση. Όπως κι ένας θάνατος αγαπημένου μας προσώπου.
Το μόνο που θέλουμε είναι να τον ξαναδούμε όμως τίποτα δεν γίνεται να τον φέρει πίσω. Κι έτσι υπάρχουν αυτοί που θα προχωρήσουν μπροστά και θα φτιάξουν ξανά τη ζωή τους , θα καταφέρουν να ’χουν όνειρα και πάλι για το μέλλον και υπάρχουν και άλλοι που δεν καταφέρνουν ή συνειδητά επιλέγουν να μην ξεγελάσουν τον εαυτό τους, κι έτσι η ζωή τους και το μέλλον τους είναι μια φωτογραφία με αυτόν , ένα γράμμα του , η φωνή του ηχογραφημένη σε μια κασέτα….

Έτσι και το παρελθόν μας. Τίποτα δεν μπορεί να το φέρει πίσω. Άλλοι λοιπόν ξαναφτιάχνουν τη ζωή τους με όνειρα για το μέλλον ενώ άλλοι ονειροπολούν και αναθυμούνται το παρελθόν. Όμως εδώ υπάρχει μια σημαντική διαφορά : Αυτοί που κατάφεραν να φτιάξουν μια νέα ζωή στη πραγματικότητα κατάφεραν να φτιάξουν ένα ακόμη παρελθόν που ίσως στο μέλλον τους δυσκολέψει να το προσπεράσουν όταν θα πρέπει – όταν θα ’ναι η ώρα. Επομένως πως πρέπει ένας άνθρωπος να ‘ναι φτιαγμένος για να προσπερνά πάντα το παρελθόν του, πρόσφατο ή μη ;

Οι στιγμές λοιπόν είναι το πιο όμορφο έγκλημα. Έγκλημα και αυτοκτονία μαζί. Τις ζεις σαν να μην πρόκειται αυτές να τελειώσουν ποτέ. Σαν να υπάρχει μια αστείρευτη πηγή απ’ αυτές και ξάφνου όλα αλλάζουν. Και στέκεσαι εκεί στη μέση του πουθενά ψάχνοντας για στήριγμα. Το μηδέν , το κενό , το τίποτα και όλα όσα το εκφράζουν σε περιβάλλουν. Μπορείς να στηριχτείς σ’ αυτά. Και όσα πιο πολλά ήταν αυτά που είχες και έζησες πριν απ’ αυτή τη καταραμένη στιγμή τόσο πιο αποτρόπαιο είναι το έγκλημα . Όσο πιο πολύ ερωτεύτηκες τόσο πιο πολύ θα κλάψεις . Όσο πιο πολύ αγάπησες τόσο πιο πολύ θα πονέσεις Όσο πιο πολύ πίστεψες – εμπιστεύτηκες τόσο πιο πολλά αγκάθια θα φορέσει η ψυχή σου για να προστατευτείς τις επόμενες φορές. Μα θα υπάρξουν επόμενες φορές ; Πως μπορεί αυτή η «πέτρα» να γίνει και πάλι «σφουγγάρι», να ρουφήξει ξανά στιγμές , να δεχτεί αγάπη και πόσο μάλλον να ξαναγαπήσει… ;

Παραθέτω σχετικούς στίχους :

Κάθε τι που ανασαίνει ζητάει να δοθεί
Ματώνει τα νύχια ,παλεύει με κτήνη
Είναι σπόρος που πέφτει σε άγονη γη
Κι όμως βγάζει φύλλα, ανθίζει ,διψάει να ομορφύνει....
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

…Κι έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ’ απόγνωση
Αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την κόλαση
Κι εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω
(ΔΙΆΦΑΝΑ ΚΡΊΝΑ)

Στιγμές είναι το πιο όμορφο έγκλημα σου λέω
Γεννιέται η ζωή σου , πεθαίνεις μαζί τους
Κλαις και γελάς ανασταίνεις , σκοτώνεις
Και πριν το σκεφτείς το μαχαίρι σηκώνεις
Θυμάσαι λες…πείθεις το εγώ σου
Κλαις ξανά-θυμάσαι- ήταν ο εαυτός σου
Στιγμές ομορφιάς που έζησες …
Λίγο σπρώχνεις το μαχαίρι κι έσβησες.

Το Τελευταίο Δάκρυ

Mια στάλα…
το τελευταίο δάκρυ σου...Αυτό φοβάμαι. Αυτό φοβάμαι πως θα μείνει για πάντα εκεί. Φεύγεις τόσο μακριά και δεν προλαβαίνεις να δακρύσεις… ή δεν κατάφερες. Και είναι πιο σημαντικό σίγουρα αυτό από ένα χαμόγελο αποχαιρετισμού. Εύκολο αλήθεια πριν φύγεις να μου χαμογελάσεις μα αν αντί αυτού κρύβεις καλά ένα δάκρυ , πόσο δύσκολο είναι να στάξει; Κι εγώ περίμενα... Κι εσύ περίμενες…

Μάταια. «Η σιωπή ενίκησε» , είπα από μέσα μου, στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. Να ξεφύγει από την πεζότητα της συνήθειας. Ακόμα και την ώρα που διαδραματίζονται όλα. Ακόμα και τώρα. Εμμονή του νου μου να ντύνει την κυνικότητα με μυστήριο , με μαγεία. Τελικά γέλασα μόνος αφού δεν με έβλεπες. Γέλασα γι’ αυτό το δάκρυ που ποτέ δεν είδα. Είτε για την ειρωνεία της ζωής είτε για την αρρώστια του μυαλού μου να περιμένει αυτό που φαντάστηκε . «Άλλη μια στιγμή για να περνά στις προθανάτιες γρήγορα εναλλασσόμενες εικόνες» , σκέφτηκα. Μέχρι ο θάνατος να σου κάνει γνωστό ότι δεν θυμάσαι τίποτα. Να δείξει κι αυτός πόσο πεζός είναι. Άψυχος ο θάνατος. Δεν βοηθά να θυμηθώ. Δεν συγκινείται ; Κι ένα δάκρυ.. μια στάλα θα μείνει στα μάτια μου που δεν θυμήθηκα και θα φύγω βιαστικά δίχως να το θέλω . Χωρίς το δάκρυ μου να στάξει ποτέ. Κι εγώ περίμενα… Κι εσύ περίμενες.

Μάταια. «Ο θάνατος ενίκησε» , είπα από μέσα μου , στη προσπάθεια που κάνει το μυαλό μου να κάνει τον αποχωρισμό και τη στιγμή ετούτη ποίηση. . .

ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ

Αγνοώντας το σήμερα μπορώ κάλλιστα να ονειρευτώ το αύριο.
Αν όμως σήμερα δεν δουλέψω για να είναι το αύριο όσο όμορφο το ονειρεύομαι, το αύριο θα μείνει για πάντα ένα όμορφο όνειρο.
Άρα λοιπόν ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα για να έχω ένα ονειρεμένο αύριο.
Ναι , όμως όταν το αύριο έρθει θα είναι το σήμερα. Οπότε κάθε μέρα συνεπάγεται δουλειά για το αύριο. Οπότε ανασυντάσσω:

Δουλεύω σήμερα αγνοώντας το αύριο.
Γιατί σκεπτόμενος το αύριο συνειδητοποιώ ότι και αύριο θα δουλεύω οπότε δεν θα βρίσκω το νόημα να δουλεύω κάθε σήμερα για το αύριο.

Αν όμως δεν έχεις στο μυαλό σου το αύριο πώς είναι δυνατόν να κάνεις όνειρα ;
Και πως είναι δυνατόν να ζήσει κανείς δίχως όνειρα ;



Ανασυντάσσω και συμπληρώνω:

Δουλεύω σήμερα ονειρευόμενος το αύριο αγνοώντας την πραγματικότητα.
Διότι αν σκεφτώ την πραγματικότητα θα διαπιστώσω πως δεν έχει νόημα να ονειρεύομαι οπότε δεν θα το καταφέρνω πια. Και..ζωή δίχως όνειρα = ζωή δίχως νόημα.

Κάποιος όμως με γερά νεύρα ή με ανυπόφορο μυαλό σαν το δικό μου θα σημείωνε πως αφού αγνοώ επιτηδευμένα την πραγματικότητα για να πετύχει αυτή η «θεωρία ζωής» θα ’πρεπε να αγνοώ τον εαυτό μου που γνωρίζει ότι επιτηδευμένα «ξεχνώ» την πραγματικότητα. Διαφορετικά θα ‘ταν εύκολο να καταρρεύσουν τα πάντα. Η θεωρία , τα όνειρα , η δουλειά ...η ζωή.... Και πάει λέγοντας ο ψυχολογικός εμφύλιος πόλεμος του μυαλού.
Πως όμως θα μπορούσα να τον αποφύγει κανείς ;
Ιδού η ερώτησης. Παρακαλώ πείτε την γνώμη σας γιατί αναμένεται συνέχεια του post.(...πιο σπαστική).

ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΣ

Δύο καθρέφτες.. Ο Α και ο Β. Ο ένας απέναντι στον άλλον. Ο Α έβλεπε το είδωλο του στον απέναντι , που κι αυτός με τη σειρά του αντικατόπτριζε το είδωλο του Α ξανά πάνω στον Α και ο Α ξανά πάνω στον Β και ούτω καθεξής.

Δύο άνθρωποι. Ο Α και ο Β. Ο ένας απέναντι στον άλλον. O A έβλεπε το είδωλο του όταν παρατηρούσε τα μάτια του Β , που κι αυτός με τη σειρά του αντικατόπτριζε το είδωλο του Α ξανά πάνω στο βλέμμα του Α και ο Α ξανά πάνω στον Β και ούτω καθεξής.

Ο Β καθρέφτης έβλεπε πάνω στον Α και το είδωλο του Α , που αυτός αντικατόπτριζε πάνω του, μα και το είδωλο του…. Που ο Α αντικατόπτριζε ξανά πάνω στον Β κι έτσι ο Β αντικατόπτριζε το είδωλο του πάνω στον Α ξανά και ούτω καθεξής.

Ο Β άνθρωπος έβλεπε στα μάτια του Α και το είδωλο του Α , που ο ίδιος αντικατόπτριζε πάνω του, μα και τον εαυτό του.. Που ο Α αντικατόπτριζε ξανά πάνω στον Β κι έτσι ο Β αντικατόπτριζε το είδωλο του πάνω στον Α ξανά και ούτω καθεξής.

Οι καθρέφτες σιωπηλοί, ακίνητοι , συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι της εικόνας…

Ο Α γύρισε αλλού τη ματιά του και διστάζοντας στην αρχή ,
φώναξε : “Παράτα με!!” και πετάχτηκαν οι φλέβες στο λαιμό του απ’ το ουρλιαχτό..
Ο Β γύρισε το βλέμμα του και δάκρυσε.

Οι καθρέφτες σιωπηλοί, ακίνητοι, συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι της εικόνας…

Ο Α έμοιαζε να μην καταλαβαίνει….. Τι τον έκανε να φωνάξει έτσι ;

Ο Β κοιτούσε ξανά τον Α και στο βλέμμα του έβλεπε κανείς τον Α να αντικατοπτρίζεται.. Γι’ αυτό έμοιαζε κι αυτός να μην καταλαβαίνει.. “Τι μ’ έκανε να φωνάξω έτσι;”.

Οι καθρέφτες σιωπηλοί, ακίνητοι, συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι της εικόνας…

Ενώ ο Β δεν είχε ποτέ φωνάξει , ο Α όταν τον κοίταξε στα μάτια αντίκρισε την δική του απορία : «Τι μ’ έκανε να φωνάξω έτσι;».Έτσι νόμιζε πως εκείνος φώναξε .Ο Α θύμωσε κι έφυγε. Να μην ξαναντικρίσει και να μην ξανακαθρεφτίσει ποτέ τον Β. «Να μην ξαναδεί ποτέ ο Β το βλέμμα του στο βλέμμα μου.» σκέφτηκε…

Οι καθρέφτες σιωπηλοί, ακίνητοι, συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι της εικόνας…

Ο Β δεν πρόλαβε να ξαναδεί το βλέμμα του Α , κι έτσι όλοι θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν πως στην πραγματικότητα το βλέμμα του έλεγε : «Μα σ’ αγαπώ, γιατί;»

Σκέφτηκε να φωνάξει στον Α. Να γυρίσει… Να δει τι πραγματικά έλεγε το βλέμμα του : «Μα σ’ αγαπάω ,γιατί ;» Αλλά κοντοστάθηκε… Τίποτα δεν είχε νόημα πια. Γιατί ό,τι κι αν το δικό του βλέμμα πραγματικά έλεγε, όταν ο Α γυρίσει ο Β θα αντικατοπτρίσει το δικό του βλέμμα. Οπότε ο Α θα ’χει και πάλι την ίδια αντίδραση. Τίποτα…Θα περιμένει εδώ ,μέχρι ο Α να γυρίσει από μόνος. Με το παλιό καλό βλέμμα. Αυτό που τόσα χρόνια του άρεσε να αντικατοπτρίζει..

Οι καθρέφτες σιωπηλοί, ακίνητοι , συνέχιζαν να παίζουν αυτό το παιχνίδι της εικόνας…

Eπίσκεψη στην Τήνο

Τάμα της μητέρας μου. Κακά τα ψέματα , μόλις ακούμε "Τήνος" ο συνειρμός είναι γνωστός .. Παναγιά της Τήνου - τάμα - γυναίκες στα γόνατα και η συνέχεια ίσως, πόνος - ελπίδα (μπορεί και πίστη). Εδώ υπάρχουν 2 θέματα.. Το 1ο μικρό και το θέτω σαν ερώτημα ρητορικό και μη : Γιατί δεν έχω δει ποτέ μου άντρες να είναι στα τέσσερα ; Γιατί έχω συνδέσει την λέξη τάμα με το γυναικείο φύλο ; Το 2ο (αν και άσχετο): Μίλησα για πίστη και οι σκέψεις κατακλυσμός στο μυαλό μου.. Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί μπορεί να θεωρούνται προνομιούχοι όσοι "πιστεύουν" ενώ οι υπόλοιποι υποτίθεται μειονεκτούν. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το "πρέπει να πιστέψεις". Γιατί έχει περαστεί έτσι σαν να' ναι υποχρέωση μας και όταν περνάει απ' το μυαλό κάποιου πως ίσως πιστεύει σ' ένα ψέμα να νοιώθει "αμαρτωλός"; Εντάξει, δεν θα σχολιάσω την φράση-κλισέ "πίστευε και μη ερεύνα" που ή δεν την αντιλαμβάνομαι σωστά έτσι όπως συνηθίζεται να χρησιμοποιείται ή αλλιώς αντηχεί στ' αυτιά μου σαν κατάρα. Δεν ξέρω.. Έχω την εντύπωση πως δεν έχει καν νόημα το αν θα πιστέψω εγώ ή όχι, στην επίγεια τουλάχιστον ζωή μου, σε κάποιο θεό . Δηλαδή ο Κος Κώστας ,ένας άνθρωπος αναμάρτητος , αλλά άθεος, τι , μπροστά στον "κριτή" θεό θα σταθεί με σκυμμένο κεφάλι και ταπείνωση παρακαλώντας να τον δεχτεί στον παράδεισο; Το ότι οι προσκυνημένες ψυχές των ανθρώπων έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο που θεωρούν ότι υπάρχει πορτιέρης και στον "παράδεισο", είναι ένα θέμα μάλλον προς προβληματισμό. Και ντροπή...

Ο Κος Κώστας ήταν άνθρωπος περήφανος. Βοήθησε πολλούς ανθρώπους στη ζωή του και γέρασε κρατώντας πάντα μόνο ό,τι του ήταν αναγκαίο για να ζήσει. Κράτησε και κάποια χρήματα για να τον θάψουν χωρίς να ξοδευτεί κανείς άλλος. Τέλος , έγινε και δωρητής οργάνων. Ελάχιστοι είναι αυτοί που κάνουν καλές πράξεις και μετά το θάνατο τους. Σ' όλη του τη ζωή δεν φοβήθηκε τόσο ώστε να υποκύψει σε μια θρησκεία. Σ' όλη του τη ζωή το μυαλό του δεν κατάφερε να τον πείσει για κάτι και γι' αυτό δεν πίστεψε σ' αυτό το κάτι. Όταν ο πόνος κυρίευε το κορμί του (καρκίνος) στάθηκε εκεί , αγέρωχος στα χτυπήματα. Δεν είχε συνηθίσει να ζητάει βοήθεια από όποιον βρει πρόχειρο. Πέθανε χωρίς ν' ανάψει ούτε ένα κεράκι στη ζωή του. Συνήθιζε να λέει πως αν τα χρήματα για τα κεράκια μιας μέρας τα δίναμε άμεσα σ' έναν άστεγο θα 'χε φαγητό για όλες τις μέρες της ζωής του.

Δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά αν ο θεός τον κατακρίνει , επειδή απλά δεν πίστευε σ' αυτόν , θα' ναι πολύ εγωιστής. Μάλλον ο θεός θα πρέπει να πάει στην "κόλαση".........(!)

Τελοσπάντων, όλα αυτά είναι αστεία! Αυτό στο οποίο, εγώ έστω, θέλω να πιστεύω απέχει πολύ. Το "καλό" και το "κακό" εύκολα κάποιος το διακρίνει και μπορεί να πάρει τον δρόμο του ανεξάρτητα από θρησκείες, απ' το αν πιστεύει ή όχι κλπ. Αλλά αυτό έτσι χοντρά - χοντρά και σε γενικές γραμμές. Αν σκεφτεί κανείς περισσότερο, ίσως να μην είναι κι έτσι. Ίσως και να μην είναι τόσο εύκολο να το διακρίνεις. Κι εδώ κάπου μάλλον θα 'πρεπε ν' αρχίσω με το ταξίδι μου στην Τήνο....

Τάμα της μητέρας μου λοιπόν, 7 του Ιούλη , μέρα κουραστική και... νυσταλέα για' μένα αφού την προηγούμενη είχα ξενυχτήσει. Ο ήλιος από πρωί - πρωί είχε δείξει τις άγριες διαθέσεις του.

Φτάνοντας στο λιμάνι του Πειραιά κανένα ταξιδιωτικό πρακτορείο δεν μπορούσε να μας εξυπηρετήσει αφού οι θέσεις για το πλοίο ήταν όλες κατειλημμένες.

Σκέψη (αμαρτία) νούμερο 1: "Μάλιστα...Πολύ χρήμα για την Τήνο. Ρε τι γίνεται για έναν άψυχο ναό....κλπ"

Στη συνέχεια βέβαια έμαθα πως το πλοίο μετά απ' την Τήνο είχε προορισμό τη Μύκονο. Εκεί η αλήθεια είναι πως το αμαρτωλό μυαλό μου καταλάγιασε λίγο....

Σκέψη (αμαρτία) νούμερο 2: "Α, οκ ... Τουλάχιστον ο περισσότερος κόσμος θα πηγαίνει στη Μύκονο.. Τουρίστες και τα γνωστά...Προτιμώ το χρήμα να το σέρνουν ξεκάθαρα καπιταλιστικές - επιχειρηματικές σκοπιμότητες παρά να σέρνεται πίσω από άτομα, θεσμούς και πράγματα που "υπηρετούν" τον θεό.(Αυτό πάλι πως γίνεται; Θεσμοί και πράγματα να υπηρετούν τον θεό... Λίγο οξύμωρο μου ακούγεται.)

Αφού προσπεράσω με fast forward την επιχείρηση μας "γίνε νόμιμος λαθρεπιβάτης σε λιγότερο από 2 λεπτά" , τις τουρίστριες στο πλοίο που είχαν ξεχάσει να φέρουν ρούχα απ' την πατρίδα , τους ελληναράδες άντρακλες που προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ενσαρκώσουν το ρόλο του "κυνηγού" που τους κατηγορούν πως πλέον δεν είναι, την τεράστια TV plasma (που αν ξέρναγα στο καράβι θα 'ταν αυτή η αιτία κι όχι η τρικυμία) που δεν σταμάτησε να αναδυκνείει το περίφημο πολιτισμό μας : Πρωινός καφές - Πρωινός φραπές - Πρωινό κους κους - πρωινοί τραγουδιστάδες(ευτυχώς δεν είχε volume η plasma) κλπ.

Πατώντας λοιπόν ξανά το play φτάνω στη στιγμή ενός ακόμη αμαρτωλού διαλόγου...

- Πάντως θα φύγουν πολλά λεφτά.100 ευρώ έκαστος. Αν σκεφτείς το Ταξί , τα εισιτήρια , το φαγητό ,λαμπάδες κλπ κλπ

- Ε, δεν πειράζει.... Για την Παναγία...

- Ποια Παναγία ρε μαμά ; Αν θες να κάνεις κάτι για την Παναγία ας πάρουμε τα 200 ευρώ να τα πάμε σ' αυτούς που πεινάνε. Τα δίνουμε τώρα για τα πλοία αυτών που μας ρουφάνε το αίμα....(Χα! Η πολυεθνική Παναγία Βluestar Ferries!)

-Ωχ Βαγγέλη τώρα, θα μας το βγάλεις ξινό; (ταυτόχρονα ένα βλέμμα μάλλον κατανόησης) Τώρα έγινε....

-Τελοσπάντων , δεν πειράζει.. Το θέμα είναι να λέμε έστω πως πάμε και για μας.. Μια εκδρομή. Όχι όμως για την Παναγία.

Κάπως έτσι καταλογίστηκε στη πλάτη μου ακόμη ένα αμάρτημα (-1 για παράδεισο, ωχ...)και συνεχίσαμε το ταξίδι.

Στάση στη Σύρο. Οι Συριανοί πωλητές παραδοσιακών εδεσμάτων μπουκάρουν φουριόζοι στο πλοίο για να πουλήσουν τα προϊόντα τους. λουκούμια και χαλβαδόπιττες. Πραγματικά διασκεδαστικοί και ευχάριστοι άνθρωποι. Ηλιοκαμένοι νησιώτες - φωνακλάδες! (Πανάκριβες οι χαλβαδόπιττες και όχι ιδιαίτερα νόστιμες. Σε καμία περίπτωση δεν θύμιζαν παραδοσιακό γλυκό ελληνικών νησιών).

Ξεκινήσαμε και πάλι , αυτή τη φορά καρφί για Τήνο. Το 90% των επιβατών που κατέβαιναν στην Τήνο ,αποσκευές δεν είχαν . Άρα μάλλον όλοι για μονοήμερο προσκύνημα και σωτηρία της ψυχής είχαν έρθει.

Βγαίνοντας απ' το καράβι άλλοι νησιώτες φωνακλάδες μας περιστοίχισαν...<<Δωμάτια κοντά στον Ναό!!>>, <<Περιποιημένα δωμάτια 5 λεπτά απ' την εκκλησία!!>> και άλλα τέτοια φώναζαν ή έγραφαν (και στα αγγλικά) οι καρτέλες που κρατούσαν.

'Eνας ο κεντρικός δρόμος του νησιού που ανέβαινε προς τα πάνω και που αλλού να κατέληγε εκτός απ' τον Ναό..

Γεμάτος ο δρόμος δεξιά κι αριστερά από μαγαζιά που πουλάνε "πίστη" , που πουλάνε "σωτηρία της ψυχής" , που πουλάνε λίγη "αγάπη στον πλησίον" κλπ.

Μπουκαλάκια για το αγίασμα με 2 ευρώ τα πιο μικρά, 4 ευρώ τα μεσαίου μεγέθους και μια μικρή αγιογραφία επάνω και με 6 ή 8 για να πάρεις μπόλικο και για το σπίτι ή και για δώρο σε κάποιους που έχεις υποχρέωση.

Η ποικιλία της χριστιανικής boutique πραγματικά εντυπωσιάζει. Ναι, βέβαια , πως να ξεχάσει κανείς τα χριστιανικά ρολόγια , τα χριστιανικά πορτατίφ κλπ κλπ. Αυτά όλα όμως σαν κάτι να μου θυμίζουν....

......<<Και εισήλθεν ο Ιησούς εις το ιερόν του Θεού , και εξέβαλε πάντας τους πωλούντας και αγοράζοντας εν τω ιερώ και τας τραπέζας των κολλυβιστών (αργυραμοιβών) κατέστρεψε και τας καθέδρας των πωλούντων τας περιστεράς ,Και λέγει αυτοίς γέγραπται , ο οίκος μου οίκος προσευχής κληθήσεται υμείς δε αυτόν εποιήσατε σπήλαιον ληστών . >>

Εάν κάνω λάθος που πιστεύω πως το παράδειγμα είναι αντίστοιχο , να με συγχωρείτε. Ίσως ώρες - ώρες όταν όλα γίνονται κουβάρι στο μυαλό μου να οργίζομαι τόσο που να προχωρώ σε συμπεράσματα και κρίσεις βιαστικές , ίσως και άδικες - λανθασμένες. Όμως υπάρχουν και άλλες στιγμές σαν τούτη εδώ που το μυαλό πράο - γαλήνιο συνοδεύει τη ψυχή και κρίνει με αγάπη και συμπόνια.

Εάν εμφανιζόταν ένας άνθρωπος και είχε την ίδια αντίδραση με το Χριστό , εν έτη 2006 , (και επειδή ίσως κάποιοι να δυσκολεύονται να το φανταστούν , να το πω πιο συγκεκριμένα..) έσπαζε τους πάγκους αυτών των μαγαζιών , τις βιτρίνες και τα αντικείμενα που οι ιδιοκτήτες τους εμπορεύονται

1) Ποια πιστεύετε θα ήταν η αντίδραση της κοινής γνώμης ;

2)Ποια θα ήταν η δική σας γνώμη ;

Τα ερωτήματα δεν είναι ρητορικά αλλά αναμένω απαντήσεις. Αλλά επειδή αναγνώστες δεν υπάρχουν (τουλάχιστον ακόμα , εκτός ελαχίστων γνωστών και μη εξαιρετέων) ,απαντάω και μόνος μου.... :-)

Η δική μου γνώμη για το πρώτο είναι πως , ενώ μπορεί η επαναστατική επέμβαση αυτού του ανθρώπου στο θέμα μας να ήταν πανομοιότυπη με του Ιησού , ακόμα και οι πιο "θρήσκοι" θα κατέκριναν την στάση του (για να μην πω πρώτοι απ ' όλους). Συν τοις άλλοις τη πράξη αυτή θα μπορούσαν πολύ εύκολα να την χαρακτηρίσουν επίθεση αναρχικών (με όλο το κακοπροαίρετο ύφος που συνοδεύεται πάντα η συγκεκριμένη λέξη στα ΜΜΕ και γενικότερα) ή να θεωρηθεί ως συνήθως τρομοκρατική επίθεση . Και τα συνακόλουθα βέβαια , για έναν άνθρωπο που θα μπορούσε να ήταν κι ο ίδιος ο Ιησούς.

Η κατακραυγή του κόσμου - τα μαρτύρια - η σταύρωση.

Η κατακραυγή των media - τα δικαστήρια - οι φυλακές.

Η ιστορία κύκλους κάνει... Ίσως να μην είναι τελικά τυχαίο που κάθε χρόνο "γιορτάζουμε" την ανάσταση του. Μάλλον θέλουμε να συμβολίσουμε την ματαιότητα των πάντων τελικά και όχι κάτι άλλο. Κάθε χρόνο γεννιέται και κάθε χρόνο μαρτυρεί , κάθε χρόνο σταυρώνεται και κάθε χρόνο ανασταίνεται.

Όσον αφορά το 2 θα απαντήσω μάλλον με ερωτήσεις : Πώς μπορώ εγώ να κρίνω έτσι επιπόλαια το νησιώτη , που έχει μια οικογένεια απ' τις λίγες που δεν ήρθαν στην πανέμορφη μας Αθήνα , και προσπαθεί να επιβιώσει στον τόπο του ;Γιατί , αλήθεια , πόσο ανεπτυγμένη θα' ταν η Τήνος αν δεν υπήρχε αυτός ο ναός ; Πώς μπορώ εγώ να του έσπαζα το μαγαζί ή να επικροτούσα αυτόν που το έσπασε ; Θα μπορούσα κάλλιστα να ήμουν εγώ ιδιοκτήτης ενός τέτοιου μαγαζιού. Aλλά κι ο Ιησούς, αν κατέστρεφε το μαγαζί αυτό, πόσο σωστός θα ήταν; Θα κατέστρεφε μια οικογένεια... Πώς ένας πανάγαθος και άγιος θα έκανε τέτοιο κακό;

Βλέπουμε πως εάν ένα χωρίο απ' την Καινή Διαθήκη πάρει "σάρκα και οστά" ίσως και να εκφυλιζόταν. Μόνο και μόνο εξαιτίας της αλλαγής εποχής. Γιατί τι αντίκρισμα θα είχε μία τέτοια πράξη στη σημερινή εποχή όσο υπάρχει π.χ μια Coca-cola στην οποία καταλογίζονται , θα μπορούσε κανείς να πει , κατεστραμμένες οικονομίες , θάνατοι , μισθωτή δουλεία κλπ ; Μάλλον ο Ιησούς θα 'πρεπε να κατέβαινε με ολόκληρες στρατιές για να εξολοθρεύσει εταιρίες - κολοσσούς σαν αυτήν (!)

Tέλος , επειδή η Καινή Διαθήκη αναφέρει και τους αγοραστές , ποιος θα ήμουν εγώ που θα μπορούσα να κρίνω την μάνα , που το παιδί της χάνει , και δεν ξέρει τι να κάνει να το σώσει και κυλιέται εκλιπαρούσα στον δρόμο ικετεύοντας το θεό της να κοιτάξει και λίγο κάτω ; Με οποιονδήποτε τρόπο... με κεριά , λαμπάδες πιο ψηλές κι απ' την ίδια , σταυρούς , εικόνες και ό,τι άλλο βάζει ο νους...

Μπορώ ίσως όμως να κρίνω την κατάσταση που έχει καταντήσει έτσι. Το ανθρώπινο είδος που πάντα ξεχνά να ξεχωρίζει το υλικό απ' το άυλο. Να ψάξω να βρω ενόχους σ' αυτή τη χυδαία εκμετάλλευση. Ένα συμπέρασμα πάντως απ' αυτό το post γίγας και όλες μου τις σκέψεις αυτές τις μέρες είναι ότι σε μια κοινωνία χτισμένη με τις "αξίες" του καπιταλισμού είναι πραγματικά δυσδιάκριτοι οι ένοχοι και δύσκολα παίρνεις μια ξεκάθαρη θέση σ' όλα αυτά. Συγγνώμη εάν σας κούρασα θα χαρώ πολύ να γίνει μια ώριμη συζήτηση επί του θέματος.

Σημείωση : Με όλες αυτές τις σκέψεις λησμόνησα τελείως να γράψω την συνέχεια εκείνης της μέρας. Κάπως έτσι βέβαια λησμόνησα και τότε τον λόγο για τον οποίο πήγαμε. Και κάπως έτσι , προσκυνώντας την εικόνα της Παναγίας, ξέχασα για ποιο λόγο βρισκόμουν εκεί. Αφού στο "άγιο" εικόνισμα δεν αντίκριζες το πρόσωπο της, παρά μόνο ασημικά , που οι πιστοί είχαν αφήσει πάνω. Πόσο τραγικό να φαινόταν την ώρα που προσκυνούσα....ασημικά ;

Περί Παιδείας...

Τις μέρες που είχα μάθει ότι πέρασα σε ένα τμήμα του Τει Σερρών και ετοιμαζόμουν να κάνω την εγράφη μου, έμαθα ότι γίνονταν κινητοποιήσεις από συγκεκριμένο κλάδο ( μετείχε και το αντίστοιχο Πανεπιστήμιο ) για να γίνει σαφές στους υψηλά υφιστάμενους ότι οι απόφοιτοι του τμήματος μου δεν θα έπρεπε ( λόγω του χαμηλού βαθμού εισαγωγής και του χαμηλού επιπέδου σπουδών ) να διεκδικούν καν τις δουλειές που θα μπορούσαν να πάρουν αφού δεν μπορούν να θεωρούνται σε καμία περίπτωση ισάξιοι. ( Το θέμα προφανώς είναι ότι ποιος εργοδότης θα ήθελε να δίνει μεγαλύτερο μισθούς αφού μπορούσε να έχει μικρότερα έξοδα χρησιμοποιώντας αποφοίτους ΤΕΙ.) Μιλάω για συγκεκριμένες δουλειές που μπορούν να διεκδικήσουν και οι των Αει και οι των Τει . Κακά τα ψέματα από όσα είδα αυτόν τον καιρό που φοιτώ η γνώση που μπορεί να πάρει κάποιός είναι πολύ σημαντική απλά τα Τει έχουν πολλές ελλείψεις.

Εν ολίγης αυτό που κατάλαβα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια είναι ότι σαν σπουδαστής αυτού του τμήματος θα έχω πολλούς αντίδικους.
Είτε το Τ.Ε.Ε (Τεχνικό Επιμελιτίρειο Ελλάδας ) θα πρωτοστατεί στο να διασφαλίσει την ‘πίτα’ για αυτούς που υποκηντε σε αυτό και να διαφωνεί σε κάθε πρόταση που γίνεται από πλευράς των αποφοίτων Σ.τ.ε.φ των ΤΕΙ για τα επαγγελματικά δικαιώματα. Είτε κλάδους και συντεχνίες που θα έχουν τα προσωπικά τους συμφέροντα και θα είναι αντίθετοι και αυτοί. Το ζήτημα είναι πολύπλοκο ή μάλλον έγινε πολύπλοκο από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που δεν είχαν καμία πολιτική βούληση στο να δώσουν μια λύση στο μεγαλύτερο πρόβλημα που κατά την γνώμη μου έχουν αυτή την στιγμή οι σχολές των Τει, που είναι η έλλειψη επαγγελματικών δικαιώματών ( δλδ τα δικαιώματα που σου δίνει ό νομός και καθορίζουν τις επαγγελματικές σου δυνατότητες και επαγγελματικές ιδιότητες ).

Εν καιρό καταλήψεων λοιπόν βλέπω ότι άλλο ένα αίτημα μέσα στα πλαίσια των παρατάξεων που ψηφίζονται στις γενικές συνελεύσεις των τμημάτων των Τει, είναι η άμεση διευθέτηση των επαγγελματικών δικαιωμάτων τους. Εδώ μου δημιουργείτε η εξής απορία :

Το πλαίσιο νόμου που περιμένουμε έχει να κάνει με τα ΑΕΙ. Πουθενά δεν δίνεται σαφή εικόνα για το ποια θα είναι η θέση των Τει σε αυτή την ιστορία και τι θα γίνει στα Τει ( αν και μετά από την πρόταση που παρουσιάστηκε έγινε κάποια αναφορά ). Συμμερίζομαι βέβαια τις απόψεις που λένε ότι ο πρώτος παθών αυτής της ‘μεταρρύθμισης’ θα είναι τα Τει.

Παρόλα αυτά σε αυτή την μάχη μπήκαν όλοί οι φοιτητές είτε είναι φοιτητές Τει είτε Αει. Είναι λοιπόν το φοιτητικό κίνημα τόσο ώριμο ώστε να λάβει υπόψη του την κατάσταση των Τει και να διεκδίκηση πραγματικά μια παιδεία που θα είναι για όλους ισότιμη ? Πως είναι δυνατόν τόσα χρόνια τώρα να εναντιώνονται τα περισσότερα των Πανεπιστημίων* στην σαφή διευκρίνιση και τον ορισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων Τει ( Όλοι ξέρουμε τι εκτίμηση φέρουν τα Τει στην Ελλάδα ) και τελικά τώρα να είμαστε όλοι ενωμένοι για να νικήσουμε το νόμο πλαίσιο ? Δηλαδή η αποσαφήνιση των επαγγελματικών δικαιωμάτων δεν έχει να κάνει με την ισότιμη, δημοσιά παιδεία για όλους ? Έχω την εντύπωση ότι το χάσμα είναι πολύ μεγάλο στο φοιτητικό κίνημα αυτήν την στιγμή παρόλο την μεγάλη αντίδραση για τις μεταρρυθμίσεις που ζούμε και ελπίζω να μην δημιουργηθούν προβλήματα τέτοιου είδους μεταξύ των φοιτητών. Όπως και να έχει η αντίθεση σε αυτό το νομοσχέδιο πρέπει να είναι καθολική.

* ( συμπεριλαμβάνονται διοικήσεις, καθηγητές και ας βάλω τελευταίους τους φοιτητές που πιστεύω είναι οι πρώτοι που έχουν δημιουργήσει τους διαχωρισμούς αυτούς. )

Πικραλίδα

Από αυτό το μέρος λοιπόν, από την πικραλίδα, είπαμε για άλλη μια φορά να ανοίξουμε ένα παράθυρο σε όνειρα, σε προσδοκίες, σε σκέψεις, σε ευχές, σε κραυγές και σε όποια και όποιον θέλει να διαβάσει ότι γράφεται. Μου είναι δύσκολο να κάνω μια εισαγωγή ή ένα καλοσώρισμα, γιατί δεν είμαι συνηθισμένος σε κάτι τέτοιο.
Όπως και να έχει σκοπός αυτού του μέσου επικοινωνίας, είναι να γίνει πραγματικότητα η επικοινωνία. Κάθε σκέψη που θα βρίσκει τόπο και διαμονή στο παράξενο τούτο μέρος, νομίζω ότι αξίζει να της δώσουμε την σημασία και τον σεβασμό που της αρμόζει ανεξάρτητα από διαφωνίες. Θέλω να πιστεύω ότι, ότι θα γράφεται εδώ θα είναι μακριά από κάθε σκοπιμότητα. Η μόνη ‘σκοπιμότητα’, ελπίζω να είναι η επιδίωξη της ελεύθερης σκέψης από τον καθένα μας. Όσο και αν φαντάζει δύσκολο και παράδοξο να πραγματοποιηθεί. Σε μέρες που ο καθένας αναμασάει απόψεις, ιδέες και πρακτικές που δεν έχουν γίνει καν κατανοητές από τον ίδιο του τον εαυτό και δεν έχουν γίνει κτήμα του. Αν συνέβαινε το αντίθετο τουλάχιστον, να μάθει, σε τι και γιατί πιστεύει κάτι και το ακολουθεί ( μόδα, τρόπο ζωής, πολιτική πεποίθηση κ. τ. λ ) θα υπήρχε μεγαλύτερη ελπίδα ότι κάτι θα αλλάξει. Θα φτάσουμε λοιπόν κάποτε να λέμε ‘σκέφτομαι ελεύθερα’ ?

ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Ο Σταύρος έπεφτε κάτω μες στην μέση του δρόμου παριστάνοντας τον λιπόθυμο ναρκομανή. Εμείς μέσα σε πνιχτά γέλια να προσπαθούμε να συγκρατηθούμε για να ολοκληρώσουμε τον "θεατρικό ρόλο" που έτσι αυθόρμητα και αυτόματα μας είχε δοθεί . Να τον σέρνουμε , να τον σηκώνουμε , να τον χαστουκίζουμε φωνάζοντας σε μια προσπάθεια να τον "συνεφέρουμε", και ο κόσμος ολοένα και να μαζεύεται γύρω μας να δει τι συμβαίνει . Όχι να βοηθήσει . Απλά να καλύψει την περιέργεια του . Μέχρι που σκάγαμε όλοι στα γέλια .. Άλλοι έφευγαν απογοητευμένοι απ΄ την "νεολαία" και άλλοι πιο επιεικείς και με χιούμορ γέλαγαν μαζί μας . Μετά , ένας-ένας πάντα με την "εξαιρετική" μας υποκριτική ικανότητα παρατηρούσαμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και περιέργεια ένα τυχαίο αντικείμενο στην βιτρίνα ενός μαγαζιού . Πότε ο ένας και πότε ο άλλος και πότε όλοι μαζί σπρώχνοντας ο ένας τον άλλο. Οι περαστικοί ένας-ένας άρχιζαν και πάλι να συνωστίζονται από πίσω μας και άλλοι ακόμη πιο τολμηροί μας παραμέριζαν για να δουν . Μάταια όμως αφού δεν έβρισκαν τον λόγο που μπορεί να κάνει 5-6 πιτσιρικάδες να 'χουν σταθεί με τόση θαμπωμάρα μπροστά από μια βιτρίνα. Ύστερα παρατηρούσαν εμάς προσπαθώντας να καταλάβουν . Και πάλι το ίδιο τέλος στην "παράσταση"... Βροντερά γέλια και το "κοινό" αποχωρεί απογοητευμένο ....

Τώρα δουλεύω σε περίπτερο . Με τους φίλους μου δεν μιλάω . "Ωριμάσαμε".
Παρατηρώ τον κόσμο που περνάει από μπροστά . Κοιτούν όλοι κλεφτά και αδιάφορα τα κρεμασμένα περιοδικά . Ξάφνου ένας σταματάει διαβάζοντας τους τίτλους σ' ένα απ' αυτά . Έρχεται κι άλλος.. Πίσω απ' τον προηγούμενο .Να διαβάσει το ίδιο ακριβώς περιοδικό παρατηρώντας συγχρόνως και τον συν-αναγνώστη του . Δεν θέλει να διαβάσει τους τίτλους μα το βλέμμα και το μυαλό του τελευταίου . Ήρθε κι άλλος . Μαζεύτηκαν 6 άνθρωποι να διαβάσουν τα ίδια γράμματα στο ίδιο περιοδικό . Μαζεύτηκαν 6 άνθρωποι να παρακολουθήσουν ο ένας τον άλλον και να καλύψουν την αχόρταγη περιέργεια τους.

Δύο αντιφατικοί συνειρμοί .

Δύο αντιφατικές σκέψεις . Η μία θετική και η άλλη όχι.

1η) Ανθρώπινη επαφή - επικοινωνία - συλλογικότητα - κοινότητα - κοινωνία....

2η) Μιμητισμός - μαζοποίηση - καθοδήγηση - μόδα που οδηγούν σε ατομικότητα - περιθωριοποίηση - αποξένωση - μοναξιά...

ΜΕΡΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ

Aπαντήσεις και απορίες σε κοινότυπες απόψεις :

1)"Το 15-20% των φοιτητών αποφασίζει κατάληψη δημόσιας περιουσίας - το 2-3% συμμετέχει ενεργά"

Θα 'ταν νομίζω περιττό να υπενθυμίσουμε πως το 80-85% είναι κοινώς "απολιτίκ". Για να μην πούμε παραπάνω.. Τα αίτια βέβαια θα 'πρεπε να ψαχτούν σε βάθος γι' αυτό και δεν κατακρίνω εύκολα. Αλλά ίσως σε κάποιο άλλο post.. Φοιτητές οι οποίοι επωφελούνται της καταλήψεως για ένα τρικούβερτο γλέντι στο διασκεδαστήριο όπου κλείνει τραπέζια η ΠΑΣΠ . Φοιτητές οι οποίοι μπορεί να κλείσουν ένα οργιώδες τριήμερο στη Μύκονο μέσω ΔΑΠ κ.ο.κ.

Υπάρχουν βέβαια και οι μέσες καταστάσεις που είναι ή απλά μπερδεμένοι με τα πάντα που συμβαίνουν γύρω τους ή απλά δεν ασχολούνται γιατί δεν βλέπουν τον λόγο ή γιατί θέλουν να πάρουν αυτό το υπερτιμημένο τελικά πτυχίο και τίποτα άλλο στη ζωή τους.

Πως λοιπόν να μην αποφασιστεί κατάληψη της σχολής απ΄ το 15-20% των φοιτητών; Λογικό δεν φαίνεται;

Όταν σε κάθε γεν. συνέλευση συμμετέχει το 15-20% , το 15-20% θα 'ναι και αυτό που θα αποφασίσει.

Εάν λοιπόν όσοι στηρίζετε αυτή την θέση και ανήκετε στον φοιτητικό χώρο νομίζετε ότι είστε το 80% τότε είναι στο χέρι σας να ανοίξετε την κάθε σχολή. Ας βγει πλαίσιο στις συνελεύσεις που θα υπερψηφιστεί συντριπτικά λοιπόν : "ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ" !

Για να μην έχουμε αυταπάτες αυτό δεν συμβαίνει έτσι εύκολα. Εάν αυτό το 80% σήμερα σκεφτόταν λίγο περισσότερο θα έκανε άμεσα και πολιτική και μόνο που θα σκεφτόταν. Έτσι απλά. Και ως λογικό επόμενο δεν θα βρισκόταν ολόκληρη η ανθρωπότητα και η φύση που την περιβάλλει σ' αυτήν τη κατάντια. Δυστυχώς όμως...

Το ότι αποφασίζει τελικά αυτή η μειοψηφία δεν σημαίνει ότι η υπόλοιπη πλειοψηφία έχει κάποια άποψη επί του θέματος όπως και δεν σημαίνει πως η μειοψηφία δρα με λάθος τρόπο. Στην ιστορία υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που η μειοψηφία ήταν η "σωστή" και όλοι οι άλλοι "λάθος". Ακόμα κι αν η μειοψηφία αντιστοιχεί στον "παραλογισμό" του ενός ατόμου.

Θα ’ταν βέβαια μέγιστο λάθος να μην αναφέρω πως το μεγαλύτερο ποσοστό απ’ το 20% μόνο πολιτικοποιημένοι τελικά δεν είναι. Μιλάω για εκείνα τα άβουλα όντα που απλά συμμετέχουν στα «κοινά» γιατί ο κολλητός τους έτυχε να ανήκει στην τάδε ή δείνα παράταξη , ε , και είπαν τα παιδιά να περάσουν μια βόλτα απ’ τ’ αμφιθέατρο να ρίξουν κι έναν ψηφουλάκο. Όταν όμως ρωτήσεις γιατί ψήφισαν αυτό , η απάντηση μάλλον παιδική ή ανύπαρκτη θα’ ναι.

Τέλος αυτό το 2-3% που μένει και στην κατάληψη είναι μόνο οι γνωστοί μας «παραταξο»-ποιημένοι. Αυτή είναι και η κατάντια . Αυτοί που προκαλούν την απέχθεια και την αηδία μιλώντας πάντα μ’ αυτή τη γλοιώδη γλώσσα και τον ξύλινο λόγο . Αυτοί που στις συνελεύσεις αντί να κάνουν διάλογο αρκούνται στον ανούσιο διαπληκτισμό μεταξύ τους (και όχι μόνο στις συνελεύσεις). Αυτοί που τελικά καταφέρνουν τις καθαρές φωνές να τις κάνουν να σωπάσουν και ν’ απέχουν από οποιουδήποτε είδους κινητοποίηση γιατί δεν αντέχουν την ρητορική τους και ούτε να αντιπροσωπεύονται απ’ αυτήν.

2)"Παρεμποδίζεται η εκπαιδευτική διαδικασία για τους υπόλοιπους φοιτητές"

Αν και κατά κύριο λόγο έχει σχολιαστεί και αυτή η άποψη από τα παραπάνω έχω μια απορία.. Πως τελικά μπορεί το φοιτητικό κίνημα να διεκδικήσει ή να εναντιωποιηθεί στο οτιδήποτε δίχως κατάληψη ; Και ρωτάω τελείως καλοπροαίρετα.. Εάν κάποιος ξέρει θα ήθελα να μάθω.

Κατά τα άλλα αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι πως οποιαδήποτε μορφή πάλης έχει κατακριθεί με τον ίδιο ακριβώς επιπόλαιο τρόπο.

Σκουπιδιάρηδες --> μικρόβια - ποντίκια - κατσαρίδες - ανυπόφορη δυσοσμία κλπ

Λιμενεργάτες ---> νησιά απομονωμένα - αγρότες και σάπια οπωροκηπευτικά - δυστυχισμένοι και απογοητευμένοι τουρίστες.

Και πάει λέγοντας…

3)"Γιατί δηλαδή να μην καταργηθεί το άσυλο; Για να τa σπάνε κάθε χρόνο; Να καταστρέφουν την δημόσια περιουσία; "

Πάντα κοντόφθαλμοι και ετοιμόλογοι… Η σύγχυση πλανάται στον αέρα και ανά πάσα στιγμή κάποιος την αρπάζει σαν κρυολόγημα. Μάλλον η δημοκρατία φταίει… Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ ζήσανε δικτατορία μπορεί να ξεστομίσουν και την άλλη παρατραβηγμένη κοινότυπη άποψη «μια δικτατορία μας χρειάζεται>> έτσι, λησμονώντας τα πάντα ,απλά ,ανάλαφρα και επιπόλαια. Όπως και η εποχή μας…

Εποχή της τρομολαγνίας … Ζητάμε όλο και περισσότερη ασφάλεια-αστυνόμευση – αστυνόμευση – αστυνόμευση! Μέχρι που ζητάμε αστυνόμευση για την αστυνόμευση. Αλλά η πραγματική ασφάλεια κρύβεται μόνο στην έννοια του ενεργού πολίτη.

Δεν ξέρω δυσκολεύομαι πραγματικά να σχολιάσω. Παραθέτω απλά και αυτή την άποψη και αν θέλει κάποιος ας την σχολιάσει.

Συμπερασματικά βλέπω πως ο λαός μας αντιδρά και αποφεύγει την σκέψη όπως και ο βρικόλακας το σκόρδο. Γιατί η αλήθεια είναι πως μοιάζει ιδιαίτερα δύσκολο να λάβεις υπ’ όψιν σου όλες τις παραμέτρους για το κάθε τι. Ο καθένας ανάλογα πως βολεύει βρίσκει τον εχθρό του σ’ αυτόν που εμποδίζει το προσωρινό του συμφέρον και είναι και αδύνατον να του αλλάξεις γνώμη. Έτσι άμεσα ζει και «καλύτερα». Έμμεσα όμως ;