Εναλλακτικος Τουρισμους. Ενα βημα πιο κοντα στην καταντια...

Μετα απο τρια 2ωρα νουμερα στην σκοπια της αποθηκης πυρομαχικων, περιμενουμε την αλλαγη.. Εγω και ο συναδελφος. Πανω μας τα 25κιλα αλεξισφαιρα γιλεκα. Κεραμικο και κεβλαρ. Ολα για την προσωπικη μας ασφαλεια, ο Ε.Σ περιφανος το διατυμπανιζει... γιατι ποτε δεν ξερεις πια 17 Νοεμβρη θα κανει ντου και θα κανει ριφιφι για να κλεψει τα πολυτιμα οπλα των ενοπλων δυναμεων...ετσι μας λεει ενας υλαρχος ο οποιος μας πριζει καθε φορα στην φρουρα, με καθε ειδους κινδυνολογια και προσβολη. Γιατι οπως λεει δεν θελει κρεατα στην σκοπια, αλλα ξυπνιους αντρες. Μικρη η παρενθεση. Μετα απο 3 νουμερα λοιπον, ο συναδελφος κι εγω εχουμε καταφερει να συζητησουμε περα των τετριμενων ζητηματων των φανταρων, δηλαδη τις γκομενες, τις εξοδους, τους αξιωματικους, τις σχεσεις και τα κουτσομπολια μεταξυ στρατιωτων, τις μεταθεσεις, την μπαλα κτλ. Η κουβεντα μας πηγε απο την πολιτικη στην υγεια και την ιατρικη, απο την επιστημη στο τι σπουδασαμε, απο την μαγειρικη στην τεχνη και τελος στα μερη που εχει επισκεφτει ο καθενας μας. Τωρα βεβαια εχει επικρατησει η σιωπη. Πραγμα φυσικο. Τι να αλλο να αναλυσεις και να κουβεντιασεις μετα απο τοσες ωρες. Ειμαστε πιστευω ακρως ευχαριστημενοι που μετα απο την κουβεντα μας, επικρατησε η σιωπη. Ηρεμια. Ακουμε τα πουλια και χαζευουμε τα σπουργιτια που μας πλησιαζουν σιγα σιγα, διστακτικα και προσεκτικα, προς αναζητηση λιχουδιων. Πανεμορφο πρωινο. Ο βαρδαρης εχει καθαρισει την ατμοσφαιρα και υπαρχει τετοια διαυγεια που το βλεμμα σου μπορει να ταξιδεψει χιλιομετρα μακρυα. Περιμενουμε τον ηλιο για να ζεσταθουμε, αν και η τοποθεσια του κτηριου που ειναι η σκοπια μας τον κρυβει μεχρι και αυτην την ωρα. Μεχρι να ερθει εδω θα εχουμε φυγει.
Μεγαλη η παρενθεση. Δειλα δειλα και λιγο ακομψα, επωφελήθηκα απο την σιωπη και επιασα το κινητο. Σκεφτομαι διαρκως οτι δεν ειναι σωστο που παραμεριζω τον διπλανο μου για να γραψω, αλλα η αναγκη μου να μοιραστω μια εμπειρια μου μεσω του γραπτου λογου ειναι μεγαλη...
Μεταξυ ολων αυτων που κουβεντιασαμε, αναφερα και την εμπειρια της επισκεψης μου στον Αγ. Αθανασιο Πελλας. Η διαδρομη για να φτασει κανεις απο την πανεμορφη Εδεσσα στους προποδες του Βορα-καιμακτσαλαν δεν ειναι πανω απο μιση ωρα. Ειχα την εντυπωση οτι θα επισκεφτω ακομη ενα γραφικο πετρινο χωριο που αναζητα ζωντανια και διεξοδο απο την ερημωση. Δυστυχως απο οτι φαινεται μεσω του τουρισμου. Μεγαλη η κουβεντα για τα οφελη και τα αρνητικα της μονοπλευρης τουριστικης και αγροτουριστικης αναπτυξης της Ελληνικης επαρχιας. Οπως και να εχει, δεν θελω να κανω μια αναλυση των πτυχων εκεινων που χρηζουν την αναπτυξη αυτη ως επικινδυνη για την υπαιθρο. Αυτο που θελω ειναι να μεταφερω την αισθηση της δικιας μου απογοητευσης αλλα και της σαπιλας που μεταδιδει ο καπιταλιστικος πολιτισμος στην Ελληνικη επαρχια.

Η εικονα του χωριου.
Με το που φτανει κανεις σε αυτο το χωριο αντικρυζει ενα τεραστιο χωρο παρκινγκ το οποιο κατακλιζεται με καθε ειδους ι.χ (εννοειται μεγαλης αξιας) αλλα και αρκετα τουριστικα λεωφορια. Πραγματικα πιστεψα οτι εφτασα σε καποιο τουριστικο θερετρο η καποια ντισνειλαντ. Γυρω μου παντου διαφημιστικες ταμπελες απο ειδη σκι και σνουμπορντ. Ο οικισμος ναι μεν πετρινος αλλα εντελως νεοκτιστος. Δεν μπορεσε να ξεχωρισω καποια τεχνοτροπια παραδοσιακων χωριατικων σπιτιων. Παντου μια ομοιομορφια. Απο το χρωμα των πετρων μεχρι τα σχεδια των ταμπελων. Τιποτα δεν θυμιζε παραδοση. Αντιθετα αυτο που μου εκανε εντυπωση ηταν το ποσες φορες διαβασα την λεξη παραδοσιακο στις ταμπελες των ταβερνων. Οποτε τις εβλεπα με επιανε νευρικο γελιο. Αναριθμητες ταβερνες, καφε, σαλε. Απο το χωριο η βιλατζ Αγ. Αθανασιος δεν ελειπε το εμπορικο κεντρο για καθε ειδος χειμερινου σπορτ. Επισης το χωριο ειχε και ταμπελες καθοδηγησης. Απο δω ο δρομος για το εμπορικο κεντρο, απο κει για την εκκλησια, απο κει για την κεντρικη πλατεια. Μολις κατεφθανες εκει εβλεπες να κυματιζει η Καναδικη σημαια. Να μην μιλησω λοιπον για τιμες φαγητου, η εναλλακτικουρα και ο αγροτουρισμος πληρωνεται ακριβα. Μαγαζια που πουλουσαν γουνες, χρυσαφικα, ρολογια και οτι μπορει κανεις να φανταστει κανεις. Βεβαια φατσα καρτα εβλεπες και τα πλανόδια παραδοσιακα προιντα. Δεν μπορουσε να λειψει αυτο απο την ομορφη πετρινη ψευδαιστηση της αναβιωσης του παραδοσιακου... Το αηδιαστικο προσωπο της μπουρζουαζιας παντου.







Επιλογος.
Παραδοση για καποιους στις μερες μας σημαινει χρημα. Στα ερειπια του παλιου Αγ.Αθανασιου που σταματησε να κατοικητε γυρω στο 80, αναδυθηκε ενα εκτρωμα καπιταλιστικων οργιων. Ενα θερετρο εναλλακτικης αναψυχης. Αναπαλεωθηκαν τα ερειπια και ο βουνισιος αερας μολυνθηκε απο την μυρωδια του χρηματος και της παραδοδικης επισκεψης. Οταν επισκεπτομαι ενα μερος το οποιο θαυμαζω για την καθαροτητα και την ομορφια της απλοτητας του και της αρμονικης συνηπαρξη ς του με την φυση αφηνω ενα κομματι της ψυχης μου εκει. Διοτι με πληγωνει η ανικανοτητα μου να γινω ενα με αυτο. Οταν ομως αντικριζω την καταντια της δηθεν παραδοσιακοτητας εξοργιζομαι. Ασελγηστε λοιπον σε οτι απεμενει απο την παραδοσιακη κουλτουρα αγνωοντας τα παντα, εκτος του χρηματος.

Δυο χαμογελα

Μια κουβεντα μπορει να ανηψωσει την υπαρξη μου στα ψηλοτερα σημεια τ'ουρανου κι επειτα να την αφησει, σε ελευθερη πτωση, απανω στο στρωμενο με ροδοπεταλα εδαφος. Μια κουβεντα φτανει για να δειξει καποιος τον σεβασμο, την κατανοηση, την αγαπη, την ευγνωμοσυνη, τα εσωψυχα του. Μια κουβεντα, με κανει να χαμογελω. Πικρο χαμογελο. Μια πραγματικοτητα. Το ειναι σου, ανοικτο βιβλιο. Οι φοβοι σου, τα συναισθηματα. Ποσο αναγκη εχεις την βοηθεια. Ποσο σημαντικο ειναι να νιωθεις οτι σε νιωθουν και με μια κουβεντα ολα να γινονται ξεκαθαρα. Η ανταποδωση σε μια κουβεντα ευγνωμοσυνης, μεταφραζεται σε ενα χαμογελο. Ενα ντροπαλο χαμογελο. Αν δεις τα ματια μου, θα δεις οτι εχουν δακρυσει. Συγκινηση.
Ειναι που ξαφνου οι λεξεις με μετεφεραν σε μιαν αλλη διασταση.
Ενα λευκο καθαριο σκηνικο. Λιτο.
Εκει τα δυο σωματα μας και γυρω γυρω, εικονες να προβαλοντε απο στιγμες που περασαν και πληγωσαν την ψυχη.
Μεταφερθηκα σε αυτο το σκηνικο και τα ενιωσα ολα.
Το πονεμενο, μισο χαμογελο σου, ρημαγμενο απο την θλιψη. Οι δυο σου λεξεις, ηταν το κλειδι που ανοιξε τις ψυχες μας. Μας ενωσαν, αφηνοντας τα συναισθηματα να μας δειξουν οτι μπορουμε να δωσουμε ο ενας στον αλλον. Οτι δινουμε ο ενας στον αλλο. Ενα χαμογελο, ενα δακρυ, μια στιγμη σε αυτον τον λευκο απειρο χωρο. Διχως ορια. Με τα συναισθηματα να μας δειχνουν ποσο σημαντικες ειναι οι στιγμες που ζουμε. Χαμογελω κι ας θελω να κλαψω. Χαμογελω κι ανταποδιδω...

Απουσια - Εποχες

Περνουν οι μερες και χανονται. Θυμαμαι. Ο χειμωνιατικος ουρανος. Η εικονα του ακομη στο μυαλο μου. Ακομη νιωθω το κρυο στο σωμα μου. Τωρα ο ανοιξιατικος ανεμος χαϊδεύει την ψυχη μου. Κλεινω τα ματια μου και χαμογελω. Ολα αλλαζουν μα εγω ενας απλος παρατηρητης. Περνουν οι εποχες. Νοσταλγια. Η εποχη που ερχεται με κερναει το γλυκο νεκταρ της. Ενα ανεξήγητο συναισθημα. Κατι αφηνουν μεσα σου οι εποχες και καθε που γινεται η αλλαγη τους, νιωθεις ενα κενο. Ο ηλιος κι η θαλασσα, τα κατακοκκινα φυλλα, τα πανεμορφα ηλιοβασιλέματα, το αερακι, η βροχη, το χιονι, η μυρωδια των λουλουδιων... Μια πανεμορφη κυκλικη διαδρομη. Το κορμι χρειαζεται αυτες τις αλλαγες, οπως και η ψυχη. Το κενο; η νοσταλγια; Τι κι αν συμβιβαζομαι με τα βασανα. Τι κι αν η ζωη μοιαζει σαν ενας φαυλος κυκλος. Αυτη η αλλαγη με κανει να νιωθω ξεχωριστα. Μια μαγευτικη γαληνη. Σαν τα παντα να σταματουν γυρω μου και απλα να νιωθω την φυση, κι ν' ακουω τα πουλια να συντροφευουν και γλυκαινουν την θλιψη μου.
Οι εποχες. Τον χειμωνα απουσιαζει η μυρωδια του γιασεμιου, το καλοκαιρι απουσιαζει το κατασπρο του χιονου, το φθινοπωρο απουσιαζει η πανχρωμια των λιβαδιων και την ανοιξη το χαλι απο καφε και κοκκινα φυλλα κι αυτη η μυρωδια των πρωτων βροχων που ποτιζει τους δρομους. Σε καθε εποχη κατι χανεις και κατι κερδιζεις. Καθε εποχη ομως αγαπω να την μοιροζομαι. Οταν αυτο απουσιαζει το κενο αλλαζει οψη. Η απουσια αντιστρεφει τα παντα. Το πως νιωθει καποιος την απουσια φαινεται στην αλλαγη των εποχων. Οποιος νιωθει καταλαβαινει. Το σωμα μου αναζητα την ζεστασια του δικου σου, οταν αρχιζει να το διαπερνα το κρυο. Η καρδια μου αναζητα την ζεστασια των στιγμων εκεινων, που μοιραζομαστε τα παντα μπροστα απο την φωτια που μας ζεσταινει. Η ψυχη μου αναζητα την δικια σου και μαζι αναζητουμε την δροσια του ποταμιου και της θαλασσας μπροστα στο βλεμμα του ηλιου. Οταν με αγκαλιαζει μια ψυχη, με προστατευει απο την νοσταλγια που φερνουν τα πρωτοβροχια. Αλλο χρωμα εχει ο βροχερος ουρανος οταν τον βλεπουμε μαζι. Αλλη αισθηση εχει η ελπιδα, η θλιψη, η χαρα οταν μοιραζομαστε το χαδι του ανεμου μιαν νυχτα σαν και αυτην. Η απουσια παιρνει την μαγεια της υπαρξης μας μακρυα. Η απουσια ειναι το κενο στις ψυχες μας. Ειναι ενας ουρανος διχως συννεφα. Ενας χειμωνας χωρις βροχη. Ειναι η ανοιξη χωρις τα ανθη. Η απουσια κανει τις εποχες και την φυση να μοιαζουν παραταρες μεσα σε μια καρδια. Η απουσια με κανει εναν απλο ξεχασμενο παρατηρητη που κοιταει καθησμενος σε ενα βραχο το δεντρο να χανει τους καρπους του και να υποδεχεται τον χειμωνα.

Ακομη πιο μακρυα...

Δεν μπορω να ξεφυγω. Πολλα τα λογια, με επνιξαν. Πως να ανασανω πια; Ανουσιο μου φαινεται που γραφω. Πιο πολυ απο ποτε. Γιατι; Να καταλαγιασω την οργη και την απογοητευση; Γιατι; Ακομα κι η υπαρξη της μικροτερης πηγης εξουσιας μας συνθλιβει, μας σκλαβωνει, μας διαφθειρει. Αυτο αισθανομαι. Αν εσεις αντέχετε την εξουσια και θελετε να βρισκεστε κοντα της, καλως. Εγω θα σιωπησω. Θα δεκτω καθε σας χτυπημα. Θα δεκτω την θλιψη που μου προσφερετε απλοχερα και την υποβαθμιση της υπαρξης μου... Θα την δεκτω αλλα πρωτα θα σας διαγραψω απο μεσα μου. Κοντευω να το κανω. Η μοναξια ειναι παντου. Μου χαμογελαει γιατι σιγα σιγα την αναζητω. Σε παρακαλω, μην κλαψεις. Μοιρασου μαζι μου την θλιψη αλλα οχι δακρυα. Μην δακρυζεις για την καταληξη των ανθρωπων. Μπηκα σε ενα μερος οπου η εξουσια εχει προσωπο, οι διαταγες ειναι παραπανω απο την κριτικη σκεψη και οι σχεσεις εξαρτωντε απο οτι φαινεται μονο στον κυριαρχο λογο, αφου αυτος εχει σημασια εδω. Ποσο πολυπλοκα ειναι τα πραγματα. Πραγματικα δεν ξερω πως να εκφραστω. Καλυτερα να σιωπησω. Δεν μου μενει κατι αλλο. Κανεις δεν με νιωθει, κανεις δεν καταλαβαινει γιατι θελω να ειμαι εδω μεσα αμεροληπτος. Γιατι θελω να ειμαι, τουλαχιστον οσο μπορω, μακρυα απο την εξουσια. Ανθρωπος που εχει στα χερια του εξουσια επιρεαζει και μολυνει μονο με την υπαρξη του την ψυχη ενος αλλου ανθρωπου. Η υπαρξη του σηματοδοτει κατωτεροτητα, αγωνια, φθονο, μισος, απεχθεια, φοβο, λαγνεια, πονο, θλιψη, αδικια, ανταγωνισμο. Σημερα διαλεγω να σιωπησω. Να δω μεχρι ποτε θα εχω την ψευδαισθηση, οτι υπο την υπαρξη της εξουσιας, η αμεροληψια και η συμπαθεια μου θα φαινονται οπως πραγματικα ειναι, δηλαδη αληθινα. Οι προθεσεις μου οσο αγνες κι αν ειναι, ποδοπατουντε απο μια διαταγη. Μα εγω εκει να προσπαθω να δειξω οτι δεν κρυβω κατι σε κανεναν και οτι δεν θελω να επωφελουμαι απο καμια διαταγη. Μακαρι να ηταν τα πραγματα δικαια για ολους, μα η κυριαρχια φροντιζει για την ανισοτητα μας. Παντα.

Τι μενει;

Διχως αυτην την σκοτεινια ειμαι ενα αστερι που αιωρητε διχως ουρανο.
Διχως αυτην την μοναξια, ειμαι ενα πλασμα αφυσικο σε αυτην την πλαση της υποκρισιας.

Δεν ζητησα ποτε τα λειψα, μα ουτε και τα παντα. Μοναχα αυτο που ζητησα μοιαζει κατα πολυ ουτοπια.
Να μοιραζομαι. Να αγαπαω διχως ορια. Να ζηταω στην πλαση, η αληθεια, να απαντα πανω στις ψυχες μας.

Ουτοπικα ειν τα φτερα που κουβαλαω στις πλατες μου, τα βλεπω που ανοιγουν οταν τα χτυπα ο ηλιος. Τα βλεπω στο χωμα, χαμο, κι ακομα και τοτε ευγνωμονω αυτο που ονομαζεται σκια. Ακομα να πεταξω. Ποτε θα βρω γαληνη; ποτε το προσωπο μου θα γινει ενα μ'ενα συννεφο;

Διχως αυτην την λαχταρα του να νιωθω, ειμαι ενα τιποτα.
Διχως αυτην την θλιψη ειμαι μια πηγη που στερευει.
Δεν πιστευω οτι η γεννηση μου ταυτιστηκε με την προσμονη μου για την δημιουργια. Μα κι αν το θελετε ετσι, γιατι να μοιαζει τοσο αδιανοητο; Η ψυχη μια θαλασσα κι η δημιουργια το αλας..
Διχως αγαπη ειμαι μια πηγη που στερευει. Αγαπη για ζωη.

Ποσες φορες θα το νιωσω ακομα; Ευγνώμονω το συμπαν, τον θεο, τους φιλους, τους συνοδηπορους, ολους. Και φωναζω οτι διχως ελευθερια στην ζωη, διχως συναισθηματα, ειμαστε ενα τιποτα. Διχως το ανοιγμα των ψυχων μας, ειμαστε ερείπιονες... Τι μας κανει να νιωθουμε σε αυτην την ζωη; Αυτη ειναι η διαρκης αναζητηση μου. Να εξερευνω την ψυχη μου, να διαβαζω, να βλεπω, να ακουω, να αγαπω, να νιωθω...διχως αυτο...

Κατηφορος

Αλλο ενα πρωινο. Δεν φαινεται να εχει αλλαξει κατι μεσα σου. Εγκλοβισμενος στο ιδιο σημειο. Συνεχιζεις απο εκει που σταματησες. Κατεβαινεις τα σκαλια ενα ενα. Σιγα σιγα. Δεξια και αριστερα λουλουδια. Το βλεμμα καρφωμενο στις πανεμορφες τριανταφυλιες, τα χρυσανθεμα, τα κρινα. Οι μυροδιες απλωνουν στην ατμοσφαιρα ενα διαφανο πανεμορφο πεπλο. Μυριζεις, ερχεσαι κοντα, αλλα δεν ακουμπας τα λουλουδια. Παντα σε αποσταση. Ακους τα τραγουδια των δεντρων. Τα κατασπρα ανθοι απο τις μανωλιες διπλα σου, μα δεν σταματας το βημα σου. Κατηφοριζεις. Καμια σταση. Κατι σε κραταει μακρυα απο την ομορφια. Την βλεπεις, την μυριζεις την νιωθεις. Μα τιποτα. Η πορεια μοιαζει διαγεγραμμενη. Αγνωστη η καταληψη, μα το χαμογελο σου, τα λογια σου, παντα γεματα πικρια.
Τα αναρηχωμενα φυτα δημιουργουν εναν πρασινογαλαζιο καμπυλο ουρανο. Τα φυτα ενωνονται απο δεξια και αριστερα και ισορροπουν διχως στηριγμα. Οι δεσμοι που εχουν δημιουργησει και οι δυνατες ριζες τους, πραγμα αξιοθαυμαστο. Ποσο ομορφο θα ηταν να ριζωνες και συ σαν ανθρωπος στο χωμα που θελεις, στην πατριδα και την θαλπορη που αναζητας. Ποσο ομορφο θα ηταν οι δεσμοι που ενωναν τα φυτα να ηταν στην πραγματικοτητα η αγαπη και οι στιγμες που αναζητας να ζησεις μαζι με αλλους ανθρωπους. Κι ομως στο βαθος εσυ νομιζεις οτι βλεπεις φως. Συνηθιζες να ελπιζεις, να ξερεις ποτε και που θα σταματας; τωρα σιγουρα δεν γνωριζεις. Ποτε θα αλλαξεις διαδρομη και θα ανεβεις τον δρομο της εξιλεωσης σου. Τωρα πραγματικα εχεις χαθει. Δεν μπορεις να εξηγησεις τι συμβαινει, ουτε καν στον ευατο σου. Απλα προχωρας και οι στιγμες σου αντι να σε γεμιζουν σε πνιγουν, σε μπερδευουν.
Τα σκαλια συνεχιζουν. Ο ουρανος ειναι πλεον πετρινος, δεξια και αριστερα δεν υπαρχουν ομορφιες. Μοναχα σκληρες, σκουρες αδιαπεραστες πετρες... Ο αερας λιγοστος, οπως η καθαρια σκεψη σου. Τι να σκεφτεις; που να βρεις γιατρια; να εμπιστευτεις το μυαλου σου που σε εφερε ως εδω; τοσα σκαλια ακομα, κι ομως νομιζεις οτι εισαι κοντα στο τελος, η σκεψη του οτι θα επιστρεψεις ανωφελη. Το φως δεν υπαρχει πλεον σε αυτο τον χωρο. Κι ομως τα ομορφα ηταν τοσο κοντα. Μακαρι να ανοιγα την πορτα αυτην και γω και να σε τραβαγα πισω στο φως, στο χρωμα...Οι λεξεις στενευουν το περασμα και τα σκαλια αυξανονται. Η διαδρομη της επιστροφης, το ιδιο δυσκολη οπως ηταν και τη πτωση σου. Αραγε θα σε συναντησω κατεβαινοντας τα σκαλια; θα καταφερω να ανεβω; Ηδη μοιριζω το αρωμα των λουλουδιων και αυτο που δεν με κανει καταρευσω ειναι οτι προσπαθω να τα αγγιξω πιστεψε με.


Ποσο δυσκολο ειναι ωρες ωρες να πνιγεσαι απο την ανικανοτητα σου να βοηθησεις, παρολο που γευεσαι την λυπη του αλλου. Μακαρι να μπορουσες να κανεις κατι που πραγματικα θα παρει μακρυα την λυπη και θα αλλαξει αυτην την κατηφορικη πορεια...

Ελευθερα

Ελευθερια, η πρωτη σελιδα ενος βιβλιου, γραμμενου με μελανι αορατο. Σελιδα γεματη λεξεις, αγνωστες. Η πενα, το μολυβι... Η καρδια, το συναισθημα.

Ελευθερια, η πτωση. Η ζεστασια της καρδια, η δυνατοτητα, η διαδρομη, το ανταμωμα, τα δακρυα, η ενωση, οι ψυχες, τα κομματια μας, η ελπιδα, η αγαπη, η προσπαθεια, η ευτυχια. Τα βασανα, φρικτα σημαδια της υπαρξης ελευθεριας. Το ταξιδι ...

Ελευθερα νιωθω τα βουνα, τα πουλια, τον πλατανο. Ελευθερα πεφτει η βροχη, ελευθερα αναζητω τα ονειρα μου. Ορισες τον ουρανο. Ακομη και την ελευθερια ορισες. Τα καταφερνεις; εγω την φανταζομαι μια γραμμη στο απειρο και εμεις οι κουκιδες ενος διαγραμματος διασπορας. Τιμη η ελευθερια. Ορισες τον κοσμο, απολυταρχικα, ολοκληρωτικα και ομορφα... Ορισες τα παντα. Ορισες την τεχνη, την εκφραση, τον πολιτισμο, την αγαπη. Ολα τα εκανες να εξαρτουντε απο την υλη, τις ορεξεις σου και την βολη σου. "Ορισες" λεξη ανελευθερη... Ολα με επιτυχια. Περιελουσες τα ονειρα με το δηλητηριο -δημιουργησες ψευδεστησεις, φοβο, απραξια και μια θεληση για απειρους συμβιβασμους - και τους εβαλες φωτια...μετα ο μεγαλος υπνος, το τελευταιο σταδιο της επιδρασης του δηλητηριου.

Ελευθερια, αισθηση, γεννηση. Τολμη, δεσμοι αδελφωσυνης, εμποδια. Η αποκυρηξη της ζωης που ορισες, αιμα, προδοσια, πονος. Φωτια. Παρακαταθηκη, αναγεννηση, ελπιδα, προσμονη, ενας δρομος, μια διαδρομη. Αυτη της ψυχης προς το απειρο.
Η ψυχη δημιουργει τους κανονες. Ετοιμαζει, ισορροπει, ενωνει. Δρομους να ζουμε ελευθερα δημιουργει. Να σκεφτομαστε, να ανακαλυπτουμε συνεχως ποσο σημαντικο ειναι να αναζητουμε στο παρελθον τους σπορους ελευθεριας.
Ελευθερα βηματα. Μια κουκιδα πιο κοντα στην γραμμη, που οδηγει στο αγνωστο, το απροσδοκητο. Μια κουκιδα μετεωρη σε ενα αναθεματισμενο, δυσνοητο διαγραμμα...Ζωη.

Πεθαινοντας στην Καταλωνια, George Orwell

Απόσπασμα της εμπειρίας του Οργουελ από τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

“ Το ουσιαστικό είναι ότι όλον αυτόν τον καιρό ήμουν απομονωμένος κοντά σε ανθρώπους που μπορούν σε γενικές γραμμές μάλλον δίκαια να χαρακτηριστούν επαναστάτες...
...Η επαναστατική νοοτροπία ήταν αποτέλεσμα του συστήματος Πολιτοφυλακής που δεν άλλαζε ριζικά στο μέτωπο της Αραγωνίας σχεδόν μέχρι του Ιούνη του 1937. Οι ομάδες της εργατικής Πολιτοφυλακής, που ήταν βασισμένες στα εργατικά συνδικάτα και αποτελούνταν από ανθρώπους με τις ίδιες περίπου ιδέες, είχαν αποτέλεσμα τη συγκέντρωση σ' ένα μέρος των πιο επαναστατικών ιδεών στην χώρα. Είχα πέσει σχεδόν κατα τύχη στη μόνη σημαντικού μεγέθους κοινότητα της Δυτικής Ευρώπης, όπου η πολιτική συνειδητοποίηση και η δυσπιστία στον καπιταλισμό ήταν πιο συνηθισμένα απο τα αντίθετα τους. Εδώ στην Αραγωνία βρισκόταν κανείς ανάμεσα σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, που προέρχονταν κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, από την εργατική τάξη, που ζούσαν όλοι στο ίδιο επίπεδο και που οι σχέσεις τους είχαν για βάση την ισότητα. Στη θεωρία ήταν η τέλεια ισότητα και ακόμα και στην πράξη δεν απείχε πολύ απ'αυτήν. Κατα κάποιο τρόπο θα ήταν αλήθεια να πούμε ότι δοκιμάζαμε μια προκαταβολική γεύση σοσιαλισμού, εννοώντας ότι η δεσπόζουσα νοοτροπία ήταν σοσιαλιστική. Πολλά απο τα συνηθισμένα κίνητρα της πολιτισμένης ζωής – σνομπισμός, απληστία, ο φόβος του αφεντικού κτλ- είχαν απλώς πάψει να υπάρχουν. Η συνηθισμένη διαίρεση σε τάξεις της κοινωνίας είχε εξαφανιστεί σε τέτοιο βαθμό, που θα ήταν αδιανόητος στο μολυσμένο από το χρήμα περιβάλλον της Αγγλίας. Δεν υπήρχε κανείς άλλος εκτός από τους χωρικούς και εμάς και κανείς δεν ανήκε σε κανένα αφεντικό. Φυσικά τέτοια κατάσταση πραγμάτων δεν μπορούσε να διαρκέσει. Ήταν απλώς μία προσωρινή και τοπική φάση σ' ένα τεράστιο παιχνίδι, που παίζεται σ'όλα τα πλάτη της Γής. Αλλά κράτησε αρκετά για ν' αφήσει τις επιδράσεις του σε όποιον την έζησε. Όσο και να έβριζε κανείς τότε, αντιλαμβανόταν ότι είχε έρθει σε επαφή με κάτι το πρωτοφανέρωτο και πολύτιμο. Είχε ζήσει σε μία κοινωνία όπου η ελπίδα ήταν πιο φυσιολογική κατάστασή από την απάθεια και τον κυνισμό, όπου η λέξη “σύντροφε” σήμαινε συντροφικότητα και όχι προσποίηση και απάτη, όπως γίνεται στι περισσότερες χώρες. Ανάσαινε κανείς τον αέρα της ισότητας. Ξέρω πολύ καλά ότι είναι της μόδα να αρνούνται ότι ο Σοσιαλισμός έχει σχέση με την ισότητα. Σε κάθε χώρα μια σημαντική μερίδα από καλοντυμένους καθηγητάκηδες και γραφιάδες των κομμάτων ασχολούνται πυρετωδώς να <<αποδείχνουν>> ότι ο Σοσιαλισμός δε σημαίνει τίποτα άλλο από έναν προγραμματισμένο κρατικό καπιταλισμό, με ανέπαφο το κίνητρο του κέρδους. Αλλά ευτυχώς υπάρχει επίσης ένα όραμα του Σοσιαλιασμού τελείως διαφορετικού. Αυτό, που τραβάει τους απλούς ανθρώπους στο σοσιαλισμό και τους κάνει πρόθυμους να ριψοκινδυνέψουν τη ζωή τους γι' αυτόν, η μυστικιστική ιδέα του Σοσιαλισμού για ισότητα. Και εδώ είναι που μου ήταν πολύτιμοι εκείνοι οι μήνες στην Πολιτοφυλακή. Γιατί οι Ισπανικές ομάδες την πολιτοφυλακής όσο διήρκεσαν ήταν κάτι σαν μικρογραφία αταξικής κοινωνίας. Σ' εκείνην την κοινότητα όπου κανένας δεν είχε την αγωνία του κέρδους, όπου υπήρχε έλλειψη των πάντων άλλα κανένα προνόμιο και καμία δουλοπρέπεια, έβλεπε κανείς ένα προμήνυμα για το πώς θα ήταν τα αρχικά στάδια του Σοσιαλισμού. Και αντί να με απογοητεύσει με προσέλκυσε ακόμη πιο γερά. Έκανε την επιθυμία μου να δώ τον Σοσιαλισμό να θριαμβεύει, πιο βαθιά απ ό, τι ήταν πριν. Αυτό ίσως να οφείλεται και στην καλή μου τύχη, που βρέθηκα ανάμεσα σε Ισπανούς. Με την έμφυτη καλοσύνη τους και την πάντα παρούσα επίδραση του Αναρχισμού, θα έκαναν ακόμα και τα αρχικά στάδια του Σοσιαλισμού ανεκτά αν τους δινόταν η ευκαιρία.”



Τα λόγια αυτά του Οργουελ έκαναν το μυαλό μου να ταξιδέψει. Μπορεί πλέον όλα αυτά να μου μοιάζουν απόμακρα.... διότι η ελπίδα στην (πολιτική) πολυπλοκότητα που ζούμε, ξεμακραίνει, όμως με εμπνέουν. Με κάνουν να αποζητώ και να θαυμάζω μία τέτοια καθάρια και πρωτοφανέρωτη εμπειρία, όπως γράφει κι ο οργουελ. Η ιστορία έχει δείξει ότι μπορούμε να ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Έναν χειμώνα πριν, ανταμώσαμε την δικιά μας μικρή ιστορία... και με ουτοπική διάθεση, μεθύσαμε με όνειρα για ισότητα και αντικρίσαμε την δυνατότητα της καταστροφής των τοίχων που έχουν ορθωθεί μπροστά από τις ψυχές μας.
Φανταστείτε λοιπόν, όσοι ονειρεύεστε ένα κόσμο ίσο, τι μπορεί να έζησαν αυτοί οι άνθρωποι...Πώς μπορεί να ένιωθαν όταν κοιτούσαν στα μάτια τον διπλανό τους και γνώριζαν ότι θα μπορούσαν να φθάσουν έως και τον θάνατο για να ζήσουν ως ίσο προς ίσο. Η ευχή μου. Μακάρι να ζήσω και εγώ, έστω και για λίγο αλλά ολοκληρωτικά μια τέτοια καθοριστική εμπειρία. Μακάρι να μπορούσα να την περιγράψω, έστω κι αν τελικά η ματαιοδοξία θα ήταν ο επίλογος της.