Τι μενει;

Διχως αυτην την σκοτεινια ειμαι ενα αστερι που αιωρητε διχως ουρανο.
Διχως αυτην την μοναξια, ειμαι ενα πλασμα αφυσικο σε αυτην την πλαση της υποκρισιας.

Δεν ζητησα ποτε τα λειψα, μα ουτε και τα παντα. Μοναχα αυτο που ζητησα μοιαζει κατα πολυ ουτοπια.
Να μοιραζομαι. Να αγαπαω διχως ορια. Να ζηταω στην πλαση, η αληθεια, να απαντα πανω στις ψυχες μας.

Ουτοπικα ειν τα φτερα που κουβαλαω στις πλατες μου, τα βλεπω που ανοιγουν οταν τα χτυπα ο ηλιος. Τα βλεπω στο χωμα, χαμο, κι ακομα και τοτε ευγνωμονω αυτο που ονομαζεται σκια. Ακομα να πεταξω. Ποτε θα βρω γαληνη; ποτε το προσωπο μου θα γινει ενα μ'ενα συννεφο;

Διχως αυτην την λαχταρα του να νιωθω, ειμαι ενα τιποτα.
Διχως αυτην την θλιψη ειμαι μια πηγη που στερευει.
Δεν πιστευω οτι η γεννηση μου ταυτιστηκε με την προσμονη μου για την δημιουργια. Μα κι αν το θελετε ετσι, γιατι να μοιαζει τοσο αδιανοητο; Η ψυχη μια θαλασσα κι η δημιουργια το αλας..
Διχως αγαπη ειμαι μια πηγη που στερευει. Αγαπη για ζωη.

Ποσες φορες θα το νιωσω ακομα; Ευγνώμονω το συμπαν, τον θεο, τους φιλους, τους συνοδηπορους, ολους. Και φωναζω οτι διχως ελευθερια στην ζωη, διχως συναισθηματα, ειμαστε ενα τιποτα. Διχως το ανοιγμα των ψυχων μας, ειμαστε ερείπιονες... Τι μας κανει να νιωθουμε σε αυτην την ζωη; Αυτη ειναι η διαρκης αναζητηση μου. Να εξερευνω την ψυχη μου, να διαβαζω, να βλεπω, να ακουω, να αγαπω, να νιωθω...διχως αυτο...