Περνουν οι μερες και χανονται. Θυμαμαι. Ο χειμωνιατικος ουρανος. Η εικονα του ακομη στο μυαλο μου. Ακομη νιωθω το κρυο στο σωμα μου. Τωρα ο ανοιξιατικος ανεμος χαϊδεύει την ψυχη μου. Κλεινω τα ματια μου και χαμογελω. Ολα αλλαζουν μα εγω ενας απλος παρατηρητης. Περνουν οι εποχες. Νοσταλγια. Η εποχη που ερχεται με κερναει το γλυκο νεκταρ της. Ενα ανεξήγητο συναισθημα. Κατι αφηνουν μεσα σου οι εποχες και καθε που γινεται η αλλαγη τους, νιωθεις ενα κενο. Ο ηλιος κι η θαλασσα, τα κατακοκκινα φυλλα, τα πανεμορφα ηλιοβασιλέματα, το αερακι, η βροχη, το χιονι, η μυρωδια των λουλουδιων... Μια πανεμορφη κυκλικη διαδρομη. Το κορμι χρειαζεται αυτες τις αλλαγες, οπως και η ψυχη. Το κενο; η νοσταλγια; Τι κι αν συμβιβαζομαι με τα βασανα. Τι κι αν η ζωη μοιαζει σαν ενας φαυλος κυκλος. Αυτη η αλλαγη με κανει να νιωθω ξεχωριστα. Μια μαγευτικη γαληνη. Σαν τα παντα να σταματουν γυρω μου και απλα να νιωθω την φυση, κι ν' ακουω τα πουλια να συντροφευουν και γλυκαινουν την θλιψη μου.
Οι εποχες. Τον χειμωνα απουσιαζει η μυρωδια του γιασεμιου, το καλοκαιρι απουσιαζει το κατασπρο του χιονου, το φθινοπωρο απουσιαζει η πανχρωμια των λιβαδιων και την ανοιξη το χαλι απο καφε και κοκκινα φυλλα κι αυτη η μυρωδια των πρωτων βροχων που ποτιζει τους δρομους. Σε καθε εποχη κατι χανεις και κατι κερδιζεις. Καθε εποχη ομως αγαπω να την μοιροζομαι. Οταν αυτο απουσιαζει το κενο αλλαζει οψη. Η απουσια αντιστρεφει τα παντα. Το πως νιωθει καποιος την απουσια φαινεται στην αλλαγη των εποχων. Οποιος νιωθει καταλαβαινει. Το σωμα μου αναζητα την ζεστασια του δικου σου, οταν αρχιζει να το διαπερνα το κρυο. Η καρδια μου αναζητα την ζεστασια των στιγμων εκεινων, που μοιραζομαστε τα παντα μπροστα απο την φωτια που μας ζεσταινει. Η ψυχη μου αναζητα την δικια σου και μαζι αναζητουμε την δροσια του ποταμιου και της θαλασσας μπροστα στο βλεμμα του ηλιου. Οταν με αγκαλιαζει μια ψυχη, με προστατευει απο την νοσταλγια που φερνουν τα πρωτοβροχια. Αλλο χρωμα εχει ο βροχερος ουρανος οταν τον βλεπουμε μαζι. Αλλη αισθηση εχει η ελπιδα, η θλιψη, η χαρα οταν μοιραζομαστε το χαδι του ανεμου μιαν νυχτα σαν και αυτην. Η απουσια παιρνει την μαγεια της υπαρξης μας μακρυα. Η απουσια ειναι το κενο στις ψυχες μας. Ειναι ενας ουρανος διχως συννεφα. Ενας χειμωνας χωρις βροχη. Ειναι η ανοιξη χωρις τα ανθη. Η απουσια κανει τις εποχες και την φυση να μοιαζουν παραταρες μεσα σε μια καρδια. Η απουσια με κανει εναν απλο ξεχασμενο παρατηρητη που κοιταει καθησμενος σε ενα βραχο το δεντρο να χανει τους καρπους του και να υποδεχεται τον χειμωνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου