Κατηφορος

Αλλο ενα πρωινο. Δεν φαινεται να εχει αλλαξει κατι μεσα σου. Εγκλοβισμενος στο ιδιο σημειο. Συνεχιζεις απο εκει που σταματησες. Κατεβαινεις τα σκαλια ενα ενα. Σιγα σιγα. Δεξια και αριστερα λουλουδια. Το βλεμμα καρφωμενο στις πανεμορφες τριανταφυλιες, τα χρυσανθεμα, τα κρινα. Οι μυροδιες απλωνουν στην ατμοσφαιρα ενα διαφανο πανεμορφο πεπλο. Μυριζεις, ερχεσαι κοντα, αλλα δεν ακουμπας τα λουλουδια. Παντα σε αποσταση. Ακους τα τραγουδια των δεντρων. Τα κατασπρα ανθοι απο τις μανωλιες διπλα σου, μα δεν σταματας το βημα σου. Κατηφοριζεις. Καμια σταση. Κατι σε κραταει μακρυα απο την ομορφια. Την βλεπεις, την μυριζεις την νιωθεις. Μα τιποτα. Η πορεια μοιαζει διαγεγραμμενη. Αγνωστη η καταληψη, μα το χαμογελο σου, τα λογια σου, παντα γεματα πικρια.
Τα αναρηχωμενα φυτα δημιουργουν εναν πρασινογαλαζιο καμπυλο ουρανο. Τα φυτα ενωνονται απο δεξια και αριστερα και ισορροπουν διχως στηριγμα. Οι δεσμοι που εχουν δημιουργησει και οι δυνατες ριζες τους, πραγμα αξιοθαυμαστο. Ποσο ομορφο θα ηταν να ριζωνες και συ σαν ανθρωπος στο χωμα που θελεις, στην πατριδα και την θαλπορη που αναζητας. Ποσο ομορφο θα ηταν οι δεσμοι που ενωναν τα φυτα να ηταν στην πραγματικοτητα η αγαπη και οι στιγμες που αναζητας να ζησεις μαζι με αλλους ανθρωπους. Κι ομως στο βαθος εσυ νομιζεις οτι βλεπεις φως. Συνηθιζες να ελπιζεις, να ξερεις ποτε και που θα σταματας; τωρα σιγουρα δεν γνωριζεις. Ποτε θα αλλαξεις διαδρομη και θα ανεβεις τον δρομο της εξιλεωσης σου. Τωρα πραγματικα εχεις χαθει. Δεν μπορεις να εξηγησεις τι συμβαινει, ουτε καν στον ευατο σου. Απλα προχωρας και οι στιγμες σου αντι να σε γεμιζουν σε πνιγουν, σε μπερδευουν.
Τα σκαλια συνεχιζουν. Ο ουρανος ειναι πλεον πετρινος, δεξια και αριστερα δεν υπαρχουν ομορφιες. Μοναχα σκληρες, σκουρες αδιαπεραστες πετρες... Ο αερας λιγοστος, οπως η καθαρια σκεψη σου. Τι να σκεφτεις; που να βρεις γιατρια; να εμπιστευτεις το μυαλου σου που σε εφερε ως εδω; τοσα σκαλια ακομα, κι ομως νομιζεις οτι εισαι κοντα στο τελος, η σκεψη του οτι θα επιστρεψεις ανωφελη. Το φως δεν υπαρχει πλεον σε αυτο τον χωρο. Κι ομως τα ομορφα ηταν τοσο κοντα. Μακαρι να ανοιγα την πορτα αυτην και γω και να σε τραβαγα πισω στο φως, στο χρωμα...Οι λεξεις στενευουν το περασμα και τα σκαλια αυξανονται. Η διαδρομη της επιστροφης, το ιδιο δυσκολη οπως ηταν και τη πτωση σου. Αραγε θα σε συναντησω κατεβαινοντας τα σκαλια; θα καταφερω να ανεβω; Ηδη μοιριζω το αρωμα των λουλουδιων και αυτο που δεν με κανει καταρευσω ειναι οτι προσπαθω να τα αγγιξω πιστεψε με.


Ποσο δυσκολο ειναι ωρες ωρες να πνιγεσαι απο την ανικανοτητα σου να βοηθησεις, παρολο που γευεσαι την λυπη του αλλου. Μακαρι να μπορουσες να κανεις κατι που πραγματικα θα παρει μακρυα την λυπη και θα αλλαξει αυτην την κατηφορικη πορεια...