Ακομη πιο μακρυα...

Δεν μπορω να ξεφυγω. Πολλα τα λογια, με επνιξαν. Πως να ανασανω πια; Ανουσιο μου φαινεται που γραφω. Πιο πολυ απο ποτε. Γιατι; Να καταλαγιασω την οργη και την απογοητευση; Γιατι; Ακομα κι η υπαρξη της μικροτερης πηγης εξουσιας μας συνθλιβει, μας σκλαβωνει, μας διαφθειρει. Αυτο αισθανομαι. Αν εσεις αντέχετε την εξουσια και θελετε να βρισκεστε κοντα της, καλως. Εγω θα σιωπησω. Θα δεκτω καθε σας χτυπημα. Θα δεκτω την θλιψη που μου προσφερετε απλοχερα και την υποβαθμιση της υπαρξης μου... Θα την δεκτω αλλα πρωτα θα σας διαγραψω απο μεσα μου. Κοντευω να το κανω. Η μοναξια ειναι παντου. Μου χαμογελαει γιατι σιγα σιγα την αναζητω. Σε παρακαλω, μην κλαψεις. Μοιρασου μαζι μου την θλιψη αλλα οχι δακρυα. Μην δακρυζεις για την καταληξη των ανθρωπων. Μπηκα σε ενα μερος οπου η εξουσια εχει προσωπο, οι διαταγες ειναι παραπανω απο την κριτικη σκεψη και οι σχεσεις εξαρτωντε απο οτι φαινεται μονο στον κυριαρχο λογο, αφου αυτος εχει σημασια εδω. Ποσο πολυπλοκα ειναι τα πραγματα. Πραγματικα δεν ξερω πως να εκφραστω. Καλυτερα να σιωπησω. Δεν μου μενει κατι αλλο. Κανεις δεν με νιωθει, κανεις δεν καταλαβαινει γιατι θελω να ειμαι εδω μεσα αμεροληπτος. Γιατι θελω να ειμαι, τουλαχιστον οσο μπορω, μακρυα απο την εξουσια. Ανθρωπος που εχει στα χερια του εξουσια επιρεαζει και μολυνει μονο με την υπαρξη του την ψυχη ενος αλλου ανθρωπου. Η υπαρξη του σηματοδοτει κατωτεροτητα, αγωνια, φθονο, μισος, απεχθεια, φοβο, λαγνεια, πονο, θλιψη, αδικια, ανταγωνισμο. Σημερα διαλεγω να σιωπησω. Να δω μεχρι ποτε θα εχω την ψευδαισθηση, οτι υπο την υπαρξη της εξουσιας, η αμεροληψια και η συμπαθεια μου θα φαινονται οπως πραγματικα ειναι, δηλαδη αληθινα. Οι προθεσεις μου οσο αγνες κι αν ειναι, ποδοπατουντε απο μια διαταγη. Μα εγω εκει να προσπαθω να δειξω οτι δεν κρυβω κατι σε κανεναν και οτι δεν θελω να επωφελουμαι απο καμια διαταγη. Μακαρι να ηταν τα πραγματα δικαια για ολους, μα η κυριαρχια φροντιζει για την ανισοτητα μας. Παντα.