Η συνέντευξη

-Με τι ασχολείστε;

-Με την ψυχή μου.

-Όχι ... εννοώ αν εργάζεστε.

-Μα ναι... Καθημερινά... Εξοντωτικά ωράρια. Εξαντλούμαι προσπαθώντας να μάθω να ζω. Αυτή είν' η δουλειά μου. Πιστέψτε με. Εργάζομαι πραγματικά σκληρά. Πολύ φοβαμαι ότι θα είμαι αιωνίως εργάτης. Ακούστε με...Καμία προαγωγή δεν προβλέπεται. Είμαι απ' αυτούς που δουλεύουν στα χαμηλώτερα στρώματα του εργοστασίου. Βουτώντας στα βρώμικα παχύρευστα υγρά, ανάμεσα στα γρασαρισμένα γρανάζια, την ζέστη και τον καυτό αέρα. Στα καζάνια που σκάνε, και στις ατελείωτες σκάλες. Στους μεγάλους σκοτεινούς διαδρόμους που καταλήγουν σε αδιέξοδο. Συνήθως ο κάθε ένας από εσάς έχει να αντιμετωπίσει μόνο ένα από τα δύο. Είτε την σωματική κούραση είτε την γραφειοκρατία. Εδώ δεν είναι έτσι. Εδώ τίθενται και οι δυο μέθοδοι σε πλήρη εφαρμογή. Η εξουσία δυσδιάκριτη. Δεν ξέρεις από ποιον και πως εποπτεύεσαι. Δεν αντέχω άλλο αυτό το κάτεργο. Ελπίζω μια μέρα να απολυθώ και την αποζημίωση από αναμνήσεις τους την χαρίζω. Πάντοτε αυτό διεκδικούσα, τα δεδουλευμένα μου. Τώρα ούτε αυτά δεν θέλω πια. Κουράστηκα. Δεν νοσταλγώ τίποτα πια. Μονάχα όσα δεν έζησα.