"Σαν από άλλο κόσμο να' ρθα εδώ"...

Πόσο να' μουν; Πόσο να ήμασταν; 15; 16; Όσο μίζερο κι αν ακούγεται το στιχάκι... Όσο αναντίστοιχα με την ηλικία μας θλιμμένοι ήταν οι στίχοι μας και οι μουσικές μας. Δεν με ενδιαφέρει τίποτα! Και στο διάολο ο καθωσπρεπισμός μου και οι δικαιολογίες μου για να μην φαίνεται η ζωή μου άχαρη. Άλλωστε τα χουμε πει χίλιες φορές και για τον πεσιμισμό και για τις "θλίψεις"... Πάλι πριν από πολλά χρόνια. 2006 είδα στο ποστ και τρόμαξα. Και μάλιστα Ιούνιος. Πέντε χρόνια πριν θα' ταν λοιπόν που χαζά χαζά (ούτε που θυμάμαι πως το σκεφτήκαμε τότε) ξεκινήσαμε αυτό το μπλογκ.

Σημασία όμως απόψε έχει μόνο ότι αυτός ο στίχος μετά από τόσα χρόνια ακόμη με συντροφεύει. Από ένα τραγούδι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ... όπως και τόσα άλλα...

Όταν γεννιόμουν εγώ σου λέω πέθαινα
Κι όσο μεγάλωνα μακριά έφευγα
φτερά πάντα εγώ έψαχνα για να πετάξω
και οι νότες τα υλικά μου να τα φτιάξω

υγ1: χρειάζομαι υλικά λοιπόν...

υγ2:και το όνομα του group τότε... Κραυγές! (το είπα φτύνοντας το στήθος μου μην καταρεύσει και το blogger ολόκληρο καθώς παλιά όποτε λέγαμε την ακατανόμαστη λέξη κάτι έπεφτε, κάτι πέθαινε... κάτι "χαρμόσυνο" συνέβαινε πάντα. Κραυγές - Κραυγές - Κραυγές!

υγ3: Να είναι καλά όλοι όπου και να είναι, και μακάρι να θυμούνται έστω και λίγο αυτά που εγώ θυμάμαι και θα θυμάμαι για πάντα

εξώφυλλο στο χέρι και τέτοια...χα!