Το μυστικό του υποσυνείδητου στον συνηθισμένο άνθρωπο: να ζει ανήσυχα τη ρομαντική πλευρά των πραγμάτων, και ρομαντικά τη χυδαία πλευρά της ζωής.
...
Απόδιωξα το όνειρο, θεωρώντας πως είναι ελάττωμα των γυμνασιόπαιδων ή των τρελών. Όμως ταυτόχρονα απόδιωξα και την πραγματικότητα, ή μάλλον μ' απόδιωξε εκείνη, δεν ξέρω γιατί - από ανικανότητα, θλίψη ή έλλειψη κατανόησης. Δεν ήμουν ικανός να απολαύσω κανέναν από τους δύο δυνατούς δρόμους - ούτε τη πραγματική, ούτε τη φανταστική ηδονή.
...
Παρακολουθώ λοιπόν, όπως παρακολουθούσα πάντα (από τότε, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, που νιώθω να βιώνω τα πιο ευγενή συναισθήματα), τον πόνο, την αδικία και την αθλιότητα που υπάρχουν στον κόσμο, όπως ένας παραλυτικός παρακολουθεί τον πνιγμό ενός ανθρώπου που κανείς, ακόμα και ένας εύρωστος δεν θα μπορούσε να σώσει. Ο πόνος των άλλων έγινε μέσα μου κάτι πολύ μεγαλύτερο από έναν απλό πόνο: είναι ο πόνος να τον βλέπω, να βλέπω πως είναι ανεπανόρθωτος, και τελικά να νιώθω πως η βεβαιότητα ότι είναι ανεπανόρθωτος με φτωχαίνει ακόμα περισσότερο σε σχέση με αυτή την άχρηστη ευγένεια του να θέλω να κάνω κάτι προκειμένου να τον επανορθώσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου