Γέφυρες

" Το προσωπο μου γερασμενο. Ανοιγω τα ματια μου. Για ποσο ακομα θα βρισκομαι εδω; Βαριανασενω. Η οραση μου; Τα παντα θολα. Οπως και η μορφη σου... Εισαι εκει; Εσεις που με βλεπετε απο ψηλα τ'αντεχετε; Τοσο καιρο δεμενος σε αυτο το σημειο. Η τοξοτη πετρινη γεφυρα... Οι δυο οχθες του ποταμου... Στην ακρη της γεφυρας, εγω, ξεχασμενος. Αραγε ξεχωριζετε τα ασπρα μαλλια μου; το ρυτιδιασμενο μου προσωπο; την αγωνια μου; την προσμονη; -αυτες με καθηλωσαν εδω - Το φαραγγι απο πανω μου; την ερημια του τοπιου; Αποσταση, ψυχες σε αποσταση. Το ποταμι εχει στερεψει παλι. Τα ποδια μου, ενα με το πετρινο γεφυρι. Οι γεφυρες που φτιαχτηκαν, φτιαχτηκαν για να μας ενωνουν. Εγω στην μια ακρη, εσυ στην αλλη. Ο δρομος ανοιχτος. Κι ομως η αποσταση. Εχουν ματωσει τα ποδια μου. Η προσπαθεια μου παντα επιμονη. Θελω να σε φτασω. Αλλα αμα δεν σε νιωσω; Ψυχες σε αποσταση. Πως μικραινει αραγε η αποσταση; Τα δεντρα και τα κλαδια τους ντυνουν τον ουρανο πανω απο το κεφαλι μου. Σηκωνω τα ματια, καθαριζω τον ιδρωτα απο το μετωπο μου. Εισαι ακομη εκει αραγε; Ποιος εισαι; Η ανασα μου δυσκολευει οσο η ομιχλη πλησιαζει. Μια μου μετακινηση, κανει τα κλαδια να μεγαλωνουν. Απλωνονται γυρω απο τις πετρες και κλεινουν το δρομο. Το σκοταδι εχει επελθει πλεον. Παλι απετυχα. Χαιρετω το φεγγαρι τωρα. Η ωρα ομως ερχεται. Ενα με τα φυλλα, ενα με τα κλαδια, ανηψωνομαι... Εχω ηδη κανει ενα βημα προς εσενα. Τα κλαδια με αφηνουν σας πουπουλο πανω στην πετρα και ο περιπατος μου αρχιζει. Ποσο προσμενω μια αγκαλια. Η ζεστασια μιας αγκαλιας πυρωνει την ψυχη μου. Αλλα η προσμονη θα ειναι αυτη που θα με γυρισει πισω τελικα. Φαρμακι... Κι ομως οσο σε νιωθω, δεν ματαιοδοξω... Προχωρω, οι πετρες αρχιζουν να πρασινηζουν. Βλεπω το χορταρι που εχει ξετρυπωσει απο μεσα τους. Ξαφνου το περιβαλλον χρωματιζεται στα ματια μου... Η απεναντι οχθη, διπλα. Η αισθηση της αποστασης χαθηκε. Το φεγγαρι φωτιζει τις μορφες μας. Ξαφνου οι ανασες μας γιναν ενα. Βρισκομαστε προσωπο με προσωπο. Το νερο με ορμη γεμιζει την κοιτη του ποταμου. Τα παντα γυρω μου ανθισαν. Οπως και η καρδια μου. Το νερο ξεπλενει τα ματωμενα ποδια μου...Τοτε ακουω το φωνη σου"

- Δεν σ' αφησα ποτε. Παντα σε αναζητουσα και εγω. Ποτε ποτε σε ενιωθα, ησουν κοντα μου, με πλησιαζες. Η μεγαλη μου προσμονη ομως κι απογοητευση σου... Η αποσταση μεγαλωσε. Η γεφυρα μπροστα μου ερειπωμενη. Σε εβλεπα αλλα η σιωπη σου με τρομαζε. Πως να σε νιωσω; Πως να σε φερω κοντα; Αφηνα την θλιψη απεναντι μου αλλα επρεπε να ταξιδευω. Η μοναξια σου συντροφια. Τωρα ηρθες. Τωρα με ενιωσες. Μια στιγμη που το μυαλο σου σταματησε, βρηκες την μαγεια. Και εκει που η ομιχλη ειχε καλυψει τα παντα, ηρθες. Δεν ειχες σταματησει ποτε να με νιωθεις. Αλλα η γεφυρα παντα μας χωριζε. Σε ευχαριστω. Μοιραστηκαμε μια στιγμη ελευθερη. Γιναμε ενα. Βγηκες επιτελους απο την θλιψη. Ηρθες και με βρηκες, αλλα τωρα ξανα θα πεταξω. Θα σε περιμενω.

" Το χαμογελο μου, πηρε μαζι του τα χρονια. Πηρε μαζι του την απελπισια. Πλησιασα. Βρεθηκα για μια στιγμη μαζι σου, μιαν αιωνιοτητα "

Κι εμεις απο εκει ψηλα, αντικρυσαμε την εικονα του... Οι γεφυρες μπροστα του χιλιαδες. Η ομιχλη καλυπτε τα παντα στο βαθος του φαραγγιου. Το φαραγγι ντυμενο με καταπρασινα ελατα, τα αρχαια καφετια πετρωματα και τον αποτομο γκρεμο... Σαν ανοιξε τα χερια του και επεσε στα γονατα, ακουστηκε η φωνη του. Δεν ηταν θλιμμενη, ουτε χαρουμενη. Στεκοταν εκει και γελαγε. Ουτε ειρωνια, ουτε πικρια ειχε μεσα του. Χαμογελαγε και υστερα δακρυσε, απλα γιατι εβλεπε οτι το νερο του ποταμου κυλουσε.

Ξημέρωμα 30-1-2010 ωρα: 4.15

Πόσο λοιπόν απέχει η ψυχή μου απ' τη δική σου;

Πόσα χιλιάδες χιλιόμετρα

είμαστε αναγκασμένοι

να διανύσουμε

για να μπορέσω να σ' αγγίξω...

- να μ'αγγίξεις.

Πόσο κόπο - πόση υπομονή

- πόση καρτερικότητα χρειάστηκε

κι εμείς διψασμένοι

ταξιδευτές με ρούχα σκισμένα

με μάτια στερημένα δακρύων

αντέξαμε.

Βρήκαμε την όαση

ανάμεσα σε εκκατομύρια

πλανήτες έρημους

Σε είδα - σε ένιωσα - σε άγγιξα...

και πως διακτινιστήκαμε

σε λίγα δευτερόλεπτα

ξανά πίσω

Στις αρχικές μας θέσεις...

Μπορεί λίγο πιο κοντά

- ίσως και μακρύτερα

Όμως εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα...

εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα...

Άγνοια

Ποσο αναζητω την αγνοια αναρωτιεμαι; Αγνοια, μια ηθελημενη η μη κατασταση ληθαργου. Ενας μανδραγορας που χαμογελα, με τα κυμματιστα του χειλη και τα ανθη του τα χρωματιστα -πανεμορφα δωσμενα - για να ομορφενη η πλανη του - Η Αγνοια μοιραζει χαμογελα - Αντιφαση γεννιεται παλι μεσα μου. Κι ομως χαιρομαι που αντιφασκω. Ειναι φορες που χαιρομαι να πλανιεμαι στα πελαγη της αγνοιας για την ζωη την ψευτικη, για την ζωη την επιπλαστη. Αγνοια, βαλσαμο λεω. Βεβαιως και θελω να αγνοω τα ομορφα τα του κοσμου σας. Η περιεργεια μου ομως, μικρου παιδιου. Τα παντα θελω να γνωριζω. Αντιφαση. Εφημερα φιλια και σωματα δοσμενα οχι στο συναισθημα, μα στην δουλεψη και την πλανη του μυαλου. Σωματα, εκτελεστικα οργανα χωρις σκοπο και λογικη, εκτελουν σπασμοδικα για να ικανοποιησουν μιαν αναγκη. Συναισθηματα κινουν το σωμα μου και αυτα το εξουσιαζουν. Μα η ψυχη μου τα γεννα και οχι το μυαλο το μολυσμενο. Στρατιωτες σε εναν πολεμο με την ιδια σας την φυση... Αγνοω την χαρα σας, την ευημερια της ελαφραδας που ζειτε. Προσωπα και σωματα πλαστικοποιημενα... Ελαφροτητα, αηδια και βλακεια; γιατι ολα αυτα; Μολυνατε το μυαλο σας και η ψυχη στο χαδι του μανδραγορα. Ουτε οι ποταμοι δεν μπορουν να ξεπλυνουν την βρωμια σας. Η αγνοια, απεραντη μαυριλα, τους μολυνε και αυτους. Να που ζω μεσα στην αγνοια κι εγω. Αγνοω, κι ας αφησω το σωμα μου, χλωμο, γερασμενο, ξερακιανο. Η ψυχη μου ομως; θελω να μεινει στην αγνοια κι αυτη; Δεν θελει να ζησει τιποτα απο αυτα που οι ανθρωποι γεννησαν, για να λεν - μες την δικια τους αγνοια - οτι ζουν αληθινα, ντυνοντας παντα τον αναποφευκτο πονο της υπαρξης, με μεταξωτα και πανακριβα ρουχα. Τι κι αν αναζητω μιαν αληθεια περα απο την ηθελημενη αγνοια μου, παντα καταλιγω σε μιαν εικονα. Ο κρυσταλλινος ουρανος και τα κατακοκκινα συννεφα του. Ο ουρανος δεν μπορει να με αφησει να αγνοησω την ομορφια των ψυχων μας. Αυτη η εικονα, αυτο το συναισθημα σβηνει ολα τα αλλα. Η εικονα των ματιων σας; Καμια αγνοτητα. Τα βλεμματα σας λαγνα. Αναζητηστε το ναρκωτικο της ηδονης και δωστε το στο σωμα σας. Δοσεις μεχρι τελους. Δοσεις μεχρι να σιωπησει η ψυχη σας και να ρθει το κενο. Καμια επιστροφη δεν θα επελθει τοτε. Η εικονα αυτου του κενου ειναι σαν να μην υπαρχει μπροστα μου. Αγνοω με το μυαλο, κι ομως η ψυχη μου ανυμπορη να αγνοησει, πονα. Κι ολα καταλιγουν παλι εκει... Φαυλος κυκλος της υπαρξης μου. Γινεται να αγνοησεις οταν πονας και λυπασε;

Σύνολο

Για ακομη μια φορα αναζητω την πραγματικη εννοια του συνολου. Για ακομη μια φορα, τα βαζω με τις λεξεις γιατι δεν μπορω να περιγραψω ικανοποιητικα αυτο που νιωθω. Ειναι οι μερες που δεν περναν με τιποτα, ειναι η εμπειρια που ζω αλλοπροσαλη, παραλογη. Για αλλη μια φορα μεσα σε περιεργες συνθηκες, σε συνθηκες ψυχοφθορες και ατερμονες, χωρις λογικη, εγω βρισκομαι εκει προσπαθωντας να ξεφυγω απο την φυλακη του πνευματος και της λιγοστης ελευθεριας -που αγωνιζομαι να κρατησω-. Αναλωνομαι ως συνηθως σε σκεψεις, επεξεργασια των γεγονοτων, φιλοσοφιες και σε ολες του μυαλου μου τις ζωτικες λειτουργιες. Γιατι ολα αυτα; γιατι προσπαθω ξανα, να ζησω, αλλα εντελει, επιβιωνω μεσα σε ενα συνολο; Στο συγκεκριμενο συνολο ανθρωπων, που ουτε καν επελεξα; Τα χαρακτηριστικα του οποιου ανα πασα στιγμη δινουν μια αισθηση χαους και παραλογισμου. Καπου εδω χτυπαει την πορτα η δημιουργια. Ειναι η δικη μου αμυνα. Να εκφρασω παλι την ευγνομωσυνη μου στο απειρο, για το ποσο τυχερος νιωθω που εντοπιζω οτι χρειαζομαι καθε μορφη δημιουργιας να εκφραζει καθε μου πραξη, σκεψη, επιλογη ζωης και συναισθημα; ο ψυχικος εγκλεισμος απο μια μου επιλογη ειναι η αιτια...να αμυνθω, οπως γνωριζω καλυτερα και ειλικρινα τουτη την στιγμη ποσος με ενδιαφερει τι σκεφτεται οποιοσδηποτε. Η δικια μου αμυνα ειναι αυτο που λεμε δημιουργια.

" Ξυπνησα. Αλλο ενα πρωινο στο κρυο θαλαμο. Πλημμυρισε η καρδια μου απο τα δακρυα σας. Δεν το αντεχω αλλο αυτο. Αφορα τους παντες αυτη η κανταντια μας. Ολοι φορτωμενοι στις πλατες το ιδιο φορτιο. Εντολες, εντολες, εντολες. Ανοιξαν οι πληγες. Βλεπω ποιοι εχουν πληγωθει. Ναι εσυ, σου εχω πει...ξεφορτωσε την μιζερια σου. Δεν σε γνωριζω καλα, αλλα η μιζερια σου σε καταβαλει. Δεν μπορω να σου μιλησω ανοιχτα, αλλα για αλλη μια φορα εχω φορτωθει αυτο το φορτιο του να κατανοω και να θελω να σε προστατεψω. Η συμπαθεια μου ομως δοκιμαζεται καθε φορα. Κουβεντα στην κουβεντα... Παρολη την δυσκολια του να κρατησεις ακεραιο το ειναι σου μεσα σε αυτην την παγωνια, ο πρωτος σου λογος, λογος απεχθειας για τους γυρω σου. Σωσε τον ευατο σου. Ειλικρινα ποσες φορες συναντησα την ιδια αντιμετωπιση; θα αντεξεις αραγε; ποσο θα υπομενω και εγω. Καθε σου κινηση, γεματη αβεβαιοτητα και αγχος. Μετα ερχεται η ερωτηση! Χαρη...; ποτε θα νιωσεις οτι πρεπει να επιδιωξεις το να ειμαστε ολοι μαζι στο ιδιο στρατοπεδο για να αντεξουμε. Ξανα αυτος ο ατομικισμος. Αυτο το σαρακι που εχει απλωθει παντου και σιγοτρωει τα σωθικα μας. Περιγραφη μιας σχεσης. Χαμογελα θαμμενα. Η πραγματικοτητα που ζουμε παραλογη, η θλιψη και η βαρεμαρα μη αναστρεψιμη. Ξαπλωμενος μεσα στη κουβερτα μου, προσπαθω να την χρησιμοποιω σαν μανδυα για να προστατευτω απο την παγωνια των ψυχων σας. Γιατι; ατομικισμος! Λαμπει το μαυρο αστρο του πανω απο το κεφαλι μου. Και εγω κατω απο το σκοταδι της κουβερτας μου... Για αλλη μια φορα το ιδιο σκηνικο, σε αλλο χρονο σε αλλο τοπο... Προσπαθεια στην προσπαθεια να προσπαθω να σπασω αυτο το τοιχος, αλλα η ευνοια του ενος, ορθωνει ακομα περισσοτερο το τοιχος. Παγωνια. Τι ειναι αυτο που θα μας κανει να αντεξουμε; Αυθορμητα χαμογελα και πραξεις ανιδιοτελειας. Το ξερω οτι η γλωσσα μας δυσκολευει. Δεν μιλαμε την ιδια γλωσσα κυριολεκτικα και μεταφορικα. Κι ομως το χαμογελο σου μου δινει κουραγιο. Ειμαστε τελειως διαφορετικα ατομα. Διαφορετικος πολιτισμος, διαφορετικη κουλτουρα κι ομως υπαρχει κοινη η αισθηση της περιεργειας. Σιγα σιγα γνωριζομαστε ερχομαστε κοντα. Τοτε παλι ερχονται οι διαταγες. Τοτε το φορτιο βαρυ, μας καταστρεφει. Νευρα, φωνες. Οι χαρακτηρες μας και οτι μαυριζει το μεσα μας, πετουν φαρμακι και πληγωνουν. Μοιραζουν την αισθηση της απεχθειας, ξανα, αδικαιολογητα. Καμια αλληλεγγυη. Λεξεις, βρυσιες. Ξαφνου εχθροι. Δεν υπαρχει τροπος συνυπαρξης. Περιγραφη σχεσεων. Υπαρχουν τα γελια, υπαρχουν οι χαλαρες στιγμες. Η πιεση ομως μας κανει απολυτους. Το χρωμα που βαζουμε στον καμβα λιγοστευει. Το σημαντικοτερο. Δεν υπαρχει τροπος να ερθουμε κοντα. Γιατι; οτι εχουμε μαθει σε αυτην την αναθεματισμενη ζωη ποτε δεν μας εδειξε τον τροπο, που οι δεσμοι μιας μας σχεσης, θα μας κανει να παλεψουμε τα παντα. Να ξεπερασουμε καθε εγωισμο και βλεψη για το προσωπικο ωφελος. Κι ομως προσπαθω. Κι ολοι με πληγωνεται. Πως θα γινοταν αλλωστε. Σκαστε ολοι. Προσκαιρα χαμογελα, ψευτικα ολα. Κι εσεις, βαρεθηκα που κουβαλατε ολοι την ιδια αηδιαστικη μασκα μαζι σας. Μανδυας της ποιησης οι λεξεις. Λεξεις που μακαρι να γεμιζαν τις ψυχες σας. Μεσα απο αυτες προσπαθω να ζω. Το δικο μου πρισμα χαρισμα σας. Το δικο σας το ποδοπαταω. Οσοτου φυγω απο δω δεν θα χαριστω στον ευατο μου. Θα προσπαθησω τουλαχιστον... Θα ζησω στο συνολο αυτο, παλι μονος. Το μονο που με κρατα, ειναι η παιδικη σου αγνοτητα, δεν προκειτε να με ακουσεις ποτε να σου μιλω ετσι, αλλα πανω στην πανεμορφη αυτη αληθεια που ζεις, θα αναζητησω την θεση μου ως ενα ατομο σε ενα συνολο, με μια καταδικασμενη αφελη αντιληψη, οτι θα γινουμε ενα γεματο φωτεινο αστρο σε ενα καταμαυρο ουρανο. Ενα παραδειγμα που θα εχω να καυχιεμαι σαν αυτην την ζωη. Μια ατοφια, καθαρια εμπειρια ανιδιοτελειας. Μα που ψαχνω;Το συνολο, ουτοπια."



To post , για όσους δεν κατάλαβαν, είναι του Χάρη. Το ανέβασα εγώ αφού η διαδικασία με το κινητό στο στρατό δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντα.

Λυτρωση

Αγαπη που να μην σε κανει να πληγωνεσαι δεν νομιζω να υπαρχει. Αν υπαρχει ειναι καπου μακρυα απο εδω και δεν την εχουμε συναντησει. Κανεις μας δεν εχει δει την πλευρα του φεγγαριου οταν την φωτιζει ο ηλιος... Αλλωστε μην ξεχνας η αγαπη και ο πονος ειναι ενα λουλουδι... Η διψα του για νερο, για να το κανει να ανθισει ειναι η αγαπη... Ο πονος ειναι οτι δεν ξεδιψα και μενει με την προσμονη. Οταν θα δουμε αυτο του λουλουδι θα εχουμε ανακαλυψει τον ανθο της χαμενης ελπιδας μας. Η λυτρωση. Αναζητω καθε τροπο να σπασω τα δεσμα μου. Κι αν αυτο γινει απο το χερι σου που θα με ματωσει, μπορει να το δεκτω. Εσυ νιωθεις ελευθερος; Τα δεσμα που λεγαμε κανουν την δουλεια τους... Καλυτερα να χαριστουμε στο χαδι το ανεμου... Να χαρισουμε τις ψυχες μας εκει και οπου θελει να μας παει. Δεν βρισκω αλλο τροπο. Θελω να αφησω τον ευατο μου γυμνο στο χαδι του ανεμου. Οσο κι αν μοιαζει να ξεμακραινω, αν δεν λυτρωθω δεν ειμαι αξιος να ονειρευομαι κι αν δεν ονειρευομαι δεν ειμαι αξιος λυτρωσης. Μακαρι εκτος της αγαπης μου, που ειναι δικοπο μαχαιρι, να την προσφερα ως ονειρα. Ονειρα ομως οχι προσκαιρα μα για να μας ξεδιψουν, να μας μαθαινουν να αγαπαμε χωρις να ανοιγουμε πληγες. Κι ομως αυτο θα προτιμουσα να το κανω κι ας ειναι να χαθω. Η λυτρωση που αναζητω, ειναι μοναχα δεκτη σαν λυτρωσω οχι μονο τον πονο μου, αλλα σαν προσφορα μιας αγαπης λυτρωτικης. Ενα λουλουδι πανεμορφο που ανθιζει. Κατακοκκινο. Αξιο για να ονειρευομαστε και να δακριζουμε. Θα το ποτησουν τα δακρυα μας; Η προσμονη της λυτρωσης ειναι πραγμα που μαραζει την ψυχη σου; Τα λογια οταν ντυνουν ομορφα τον πονο μας γλυκαινουν την ψυχη; Μπορουν και να την θαψουν στα πιο βαθια της θλιψης μερη. Μακαρι να βρουμε το νοημα ακολουθοντας τον ανεμο. Αν πεταξουμε, θα βρεθουμε καπου ψηλα, μακρυα απο εδω. Ο χρονος ειναι εμποδιο. Εκτος κι αν εμαθες να πετας πιο ψηλα απο μενα. Η λυτρωση μου θα ρθει απο τον ανεμο που θα μας αγκαλιασει η απο τα χερια μας;

Εξομολόγηση

Ναι, σε αγαπάω...
Είσαι σίγουρος πως αυτό θες;
Να σε αγαπάω;
Η αγάπη πνίγει και το ξέρεις κι εσύ. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μισώ τον εαυτό μου κι εσένα που σε αγάπησα. Φίλε... Δεν περνάει απ’ το μυαλό σου τι σκέφτομαι όσο κι αν με ξέρεις. Αλλά θα στο πω. Θα στο πω μήπως τρομάξεις και απομακρυνθείς τώρα που είναι ακόμα καιρός.
Σκέφτομαι πολλές φορές να σε σκοτώσω. Να σε σκοτώσω μέσα μου ή στα εγκόσμια, δεν τα ξεχωρίζω καμιά φορά και μπορεί να τα μπερδέψω. Να σε δω να κυλιέσαι στο χώμα και αιμόφυρτος να ξεψυχάς ... να ξεψυχάς και να δω την όμορφη, την χιλιοαγαπημένη μου ψυχή σου να φεύγει. Να χάνεται μακριά από εδώ... Και γω θα κλαίω ... με λυγμούς θα κλαίω... Όμως εδώ είναι καταδικασμένη να με πονάει. Η ψυχή σου. Με τα χίλια καλά τα χίλια ροδοπέταλα που την περιβάλλουν, μεταξωτά , απαλά που πάντα με αγγίζουν με το πιο τρυφερό άγγιγμα που έχω νιώσει. Κι όμως δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει αυτό το άγγιγμα. Γιατί εδώ ο πόνος παίρνει μαθηματική διάσταση. Γίνεται μετρήσιμος. Υπάρχουν συγκρίσεις. Υπάρχουν εξισώσεις – ανισώσεις. Δεν υπάρχουν αριθμοί μη προσημασμένοι. Αν λοιπόν ο πόνος είναι τιμή θετική με + μπροστά τότε το γλυκό άγγιγμα σου φίλε γιατί δεν αρκείται στο μηδεν;
‘Η δεν υπάρχει μηδέν;
Εσένα το αγγιγμά σου φίλε ξεπερνά το μηδεν κατα πολύ και φτάνει σε τιμές αρνητικές. Μπορείς να φανταστείς πως είναι να σε πονάει ο άλλος -10;
Θα σου πω εγώ... δεν αντέχεται.
Αυτός είναι ο κόσμος και είναι υποκρισία, και το ξέρουμε, να θες να ξεφεύγεις. Η επιλογή είναι απλά να παίζεις για πάντα θέατρο. Έστω και αν το έργο θα είναι καλό.
Με καταλαβαίνεις άραγε; Εσύ όλα τα καταλαβαίνεις αγαπημένε φίλε. Νοιώσε με λοιπόν και άγγιξε με πάλι με τα ροδοπέταλα, κάνε με να συγκινηθώ, να κλάψω. Δείξε και πάλι εκείνη την αξιοζήλευτη ανωτερότητα και συγχώρεσε με που θέλω να δω την ψυχή σου να ταξιδέψει μακριά απο δώ για να μην ζούμε μαζί αυτόν τον κόσμο αλλά να ζούμε μαζί σε αυτόν τον άλλον που και οι δύο ξέρουμε καλά πως φαντάζει.
Έχουμε ίσως λίγο χρόνο ακόμα να επιλέξουμε κάτι τέτοιο πριν μου φύγεις στον κόσμο αυτό. Και τότε πια ξέρεις, δεν θα μπορώ να σε συγχωρέσω. Έχουμε λίγο χρόνο...
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μου.. χάρισμα σου. Φίλε.

Αργύρης Χιόνης - Ο ακίνητος δρομέας

"Πάντα τον γοήτευαν ιστορίες ανθρώπων στους οποίους δεν συνέβη, ποτέ, τίποτε. Ανθρώπων που έζησαν χωρίς, ποτέ, να έχει γίνει αντιληπτό το γεγονός της γέννησης τους. Ανθρώπων που δεν πέθαναν ποτέ, γιατί κανείς δεν ένιωσε, ποτέ, την έλλειψη τους. Δύσκολες ιστορίες, οι πιο δύσκολες, που ιστορούνται μόνο με κλειστό το στόμα."

και το κλασσικό "soundtrack": The runaways - Babe Ruth

Θα χαρώ να προσέξετε τους στίχους. :-)

Μια θεση στον ηλιο

Μια θεση στο ηλιο, οραση απεριοριστη, μια ακτινα του. Χαλι απο κατω τα βουνα και οι λοφοι. Χαλι τα καταπρασσινα χωραφια. Προοπτικη αοριστη. Τα παντα φαινονται κοντα, τα παντα ξεμακραινουν. Παραμυθενια φτερα, ελευθερη πτωση, ταχυτητα. Αερας τρυπα το προσωπο, συννεφα υγραινουν το κορμι. Απο τα ψηλα στα χαμηλα. Ενας ανθρωπος αχνοφαινεται... Μια ευθεια γραμμη. Η ακτινα του ηλιου του χαμηλωνει το βλεμμα, τον καθηλωνει. Τον βρισκει καθησμενο, στο ιδιο σκηνικο. Μονος σαν το μονο κατακιτρινο χαμομηλι διπλα του. Πως να ανεβει στην ραχη του αγερα; Παντα το ιδιο τιμημα. Πως να σηκωσει την ματια του και να δει καταματα τον ηλιο; Μια εικονα. Το χορταρι χωρευει, ο αγερας δινει τον ρυθμο. Εκεινος χαζευει τα υγρα φυλλα και την χλοη. "Δεν ειμαι εγω αυτος που ανδροθικα κατω απο του ανεμου το χαδι, κι αυτην την νοητη μουσικη του. Δεν ειμαι αυτος που γεννηθηκε κατω απο τ' ηλιου την ζεστασια και του βουνου την καρτερικοτητα. Δεν ειμαι εγω αυτος που αναζητα την θλιψη η την μοναξια. Τα παντα θελω να αγαπησω, με μια καρδια, γωνατισα εδω μπροστα και το χωμα φιλαω. Ειν' μια αισθηση που κρυβω μεσα μου, για μενα την κραταω. Ως να ρθει η στιγμη που την μαρτυραω και φανερωνονται τα εσωψυχα, τα ομορφα και αυτα που το προσωπο μου δεν εχει τροπο να δειξει. Αυτη η αισθηση δεν εχει ονομα, ουτε λεξη την περιγραφει. Εγω την φωναζω που και που εμπνευση, μα κι αυτο δεν μ' αρκει. Κι οταν χανεται βαθια μεσα μου, τοτε δεν εχω λογω να χαμογελω. Η ψυχη μου σκιαζεται. Φοβουμαι μην εχει χαθει, μεσα μου, κι ευτυχια δεν ανταμωσω. Εγω που δεν καταφερα να ζησω την καλημερα του βουνου και των πουλιων το πεταγμα να μαθω, τωρα αντικρυζω τον ηλιο, γωνατισμενος χαμω και περιμενω την ακαθοριστη στιγμη που η καρδια μου θα φωτιστει και με το χαμογελο θα φυγω" Μια εικονα. Το χωμα ανασηκωθηκε, ο αγερας σημανε ξανα το τραγουδι του κι ο ανθρωπος, γωνατισμενος με τα χερια ανοιχτα σαν φτερα, αγκαλιασε μιαν ακτινα του ηλιου, με το κεφαλι του ψηλα και το χαμογελο στο στομα, ξαναρχισε για αυτο το αρχεγωνο ταξιδι στον ηλιο, οπως τοσοι και τοσοι πριν απο αυτον ειτε σαν αυτους που θα ταξιδεψουν μετα απο αυτον...το ταξιδι θα ναι το ιδιο μαγευτικο αιωνια.

Κουραγιο

Σε αναζητω... Σε αναζητω στις νοτες... Mες στην ακατανοητη θαμπαδα των καιρων μας, ψαχουλευω λεξεις απεγνωσμενα. Καρφωμενος πανω απο ενα βιβλιο... Αντιθετα, με αυτον τον τροπο γοητευω την φαντασια μου, αλλα η θεληση μου, ατιθαση οπως παντα, δεν δινει κουραγιο στο κορμι μου να πεταξει. Παλι το βουνο της απραξιας και της στασιμοτητας. Κερναω το ειναι μου με μουσικη... Οπλα οι νοτες, μεθυσμενες υπαρξεις με πηγαινουν απο δω και απο κει. Εστω δινουν καποια δευτερα μιας γλυκιας ψευδαισθησης. Πολυ θα ηθελα να τα λες αυτα τα λογια εσυ... Να μεθας με νοτες. Να κερνας την ψυχη σου με κουραγιο. Βιαζεται η ψυχη μας. Απο παλια γνωριμο το ρητο. Γνωριμη η κουβεντα μας. Βρηκαμε γιατρεια; ζησαμε; Δεν ειναι ωρα για απολογισμους. Ο δρομος της κατανοησης εχει αλλαξει φαινεται και ο προσανατολισμος μας δυσκολος. Ακομα ακουω αυτον τον ηχο της κιθαρας. Τον ηχο οδηγο. Βλεπω τον δρομο τον ονειρικο... Κι ενα βουνο μπροστα, με τις ομορφιες, με το χιονι του με τους θαμνους, αλλωτε γεματο πολυχρωμες αμυγδαλιες, αλλωτε αγερωχα πλατανια. Αλλωτε η κρυμενη η σπηλια - ο δρομος για την αλλη μερια - προσπελασιμη και το φως του ονειρου ν' αχνοφαινεται, αλλωτε τα δεντρα κλεινουν το περασμα και τα κλαδια τους δημιουργουν μια αυλαια. Ονειρευτηκαμε αραγε μιαν ουτοπια; αν θες απαντα. Μπορεις να πεις στα ονειρα, κουραγιο; ψαχουλευω τα εσωτερα σαν να' ταν νοτες και λεξεις η μαλλον ονειρευομαι να ταν βιβλια κ τραγουδια. Πως να σου πω κουραγιο; οχι με λεξεις, ανωφελη η αναμονη μιας πραξης. Αλλα καπως το πλοιο πρεπει να βρει μια θαλασσα με ονειρα και μιαν αγκυρα να αραξει οπου θελει... Χαμογελω παρολα αυτα, παρολη την μοναξια, ισως χαζα, ισως ανοητα...μας αρεσει η ματαιοτητα. Στα ονειρα μας δεν πρεπει να εχει θεση. Τι να την κανεις την μοναξια ομως; Στα ονειρα μας δεν πρεπει να υπαρχει μοναξια. Κι ομως ακομα ο ιδιος πολεμος.

Προς καθε αποδεκτη

Μια πρωτογνωρη κατασταση. Μια εμπειρια αχρηστη. Προσαρμοζεσαι, συνηθιζεις, συμβιβαζεσαι, επιβιωνεις. Ζεις γνωριζοντας οτι το ιδιο σου το σωμα, τα ιδια σου τα κυτταρα, το ιδιο σου το ειναι και η ψυχη, δεν μπορουν να υπομενουν αυτην την επιλογη σου. Πως να περιγραψω την δειλια μου αραγε; πως να μην πιστεψω οτι δεν παυω να ειμαι κι εγω ενα σαπιο γραναζι αυτου του συστηματος; Δεν ειμαι κατι παραπανω. Εγω που θελω να λεω -τουλαχιστον στον ευατο μου - οτι μεχρι τελους θα αναζητω την ελευθερια - κι ας κατανταει ενας ειδος απομονωσης για μενα -. Βρηκα εστω και εδω μεσα, μια στιγμη διαυγειας για να μιλησω για αυτα που ζω. Ετσι οπως τα λεγαμε θυμασαι; μα ακομη και τωρα δεν μπορω να κρατησω τον ειρμο μου. Φυλακη. Η τιμωρια για μια σου πραξη. Φυλακη θελει να λεγεται ο εγκλεισμος σε ενα κελι και η στερηση ελευθεριας. Ο σωφρονισμος, οπως προσταζει η κοινωνια, εν συντομια. Αυτη η κοινωνια ειναι μια φυλακη. Οι τεσσερεις τοιχοι της ειναι η απραξια και η δειλια μας... Γελαω, ο κοσμος ειναι αστειος. Το πως θεωρουμε τους εαυτους μας ελευθερους ειναι αστειο. Σου μιλαω λοιπον μεσα απο μια φυλακη και γω. Αυτο βλεπω. Δεν μπορω να εκφρασω τα συναισθηματα μου. Δεν μπορω να νιωσω τιποτα εδω μεσα, ειτε να ανταλλαξω δυο κουβεντες, βαζοντας ενα λιθαρακι στην επαφη μου με τους αλλους. Αισθανομαι φοβισμενος. Αυτην την στιγμη που γραφω κρυβομαι...γιατι δεν θα επρεπε να εκφραζομαι στο χαρτι και να προσπαθω να επικοινωνησω μαζι σου. θα επρεπε να κανω το καθηκον μου, αυτο που μου επεδειξαν να κανω δηλαδη, ως ασχολια τουτη την στιγμη. Πανω απο ολα νιωθω μονος και η συμπαθεια μου για καποιους ως ενος σημειου... Εγκλωβισμενη η εξελιξη της, σε ανταλλαγη αποψεων, οχι περα των κοινων καθημερινων βιωματων μας. Εδω μεσα η ανελευθερια ειναι το ημιση του παντως. Τι νοηται τελικα φυλακη φιλτατε; Εγω ξερω οτι εγινα ερμαιο. Τους εδωσα την ελευθερια μου στο πιατο. Τους ειπα φατε κυριοι. Φατε. Παντα μαχιμοι εσεις με τα συνεργα σας, τρωτε. Τρεφεστε με την ελευθερια μου, μεταφορικα και κυριολεκτικα. Ηρθα εδω, για να σας παραχωρησω αυτο που υποτιθετε προστατευετε. Και εσεις ως ανταμοιβη, μου μαθαινεται να το εκτιμω κ να το προστατευω. Ακομη μια αντιφαση. Πειθαρχια, πειθαρχια, πειθαρχια. Ελευθερη βουληση. " Σας χρειαζομαστε οχι σαν πιονια, αβουλα, αλλα ελευθερα και με πρωτοβουλιες ", "Κοψε τον λαιμο σου, διαταζω και υπακους τωρα". Για αυτο σου λεω, εγω ο ιδιος με καθημερινες, μικρες η μεγαλες επιλογες, κοβω σιγα σιγα τα φτερα μου. Υποκυπτω σε αυτον τον κοσμο, καθως υποκυπτω στην λειτουργια του. Σου αφηνω παρακαταθηκη την δειλια μου. Εισαι μαζι μου σε αυτην την φυλακη, δεν βρισκεσαι τυχαια εδω, αρα σε θεωρω δειλο. Καλη σου νυχτα λοιπον, αναμενω...

(Το παρων κειμενο γραφτηκε αναμενοντας μιαν απαντηση... Θα ηθελε η να ειναι η αρχη ενος διαλογου μεταξυ δυο παθοντων απο την ιδια επιλογη. Τουλαχιστον ετσι ειχε κανονιστει :-) )

Μαγευτείτε

Ωρες ωρες αναρωτιεμαι...γιατι προτιμω να χλευαζω τον τυποτενιο κοσμο σας. Τον γυαλινο, αχρειαστο, γαμημενο τροπο ζωης σας. Γιατι φτηνω αυτα που προσκυνατε και ακολουθειτε σαν χτικια. Γιατι θεωρω τα ομορφα στην ζωη κατι ξεχασμενο- σαν κερια αφημενα να σιγοσβηνουν- δεν με νοιαζει αν ειμαι δικτατορας του ιδιου μου του μυαλου- φιλε μου ξερεις σε τι αναφερομαι- εγω ακολουθω τις διαδρομες στα καθαρια μερη της ψυχης. Εκει γεννιεται αυτο που θεωρω εμπνευση και χαιρομαι οταν φτανω εκει, χαιρομαι σαν ενα παιδι αφημενο σε μια πλατεια με την παρεα του, χαζευοντας τον ουρανο κι αφηνοντας την μπαλα να πεσει γιατι ξαφνου την ματια του την εκλεψαν τα συννεφα... Δεν θελω να εχω καμια επαφη με τον πολιτισμο της ξεφτιλα σας, τα νυχτοπερπατηματα σας και τις παραδομενες ψυχες σας, στο φτηνο ανωδυνο δρομο του υπνου. Καποιες φορες γινομαι μισανθρωπος, καποιες φορες τα βαζω με τον εαυτο μου που δεν τα βγαζω περα με τις συνηθειες και τον εθισμο σας στην ανευ λογου φιλοσοφια σας -περναμε καλα, ολα καλα, ο κοσμος να χαλασει-. Επειδη δεν μπορω να σας πω τιποτα, δεν σκοπευω να καυχηθω οτι διαφερω η πρωτοτυπω, ουτε καν να αντιδικω, σας λεω... Μαγευτειτε! Ακουστε! Μαγευτειτε απο ενα τραγουδι, καντε το βιωμα σας. Αναψτε ενα κερι, βαλτε μουσικη, μαγευτε τις ψυχες και πεταχτε τα ανθρωπινα δεσμα και τα προσωπεια στις δηθεν γιορτες σας. Δωστε στην ψυχη σας τροπους να ερθει κοντα με καποιον αληθινα. Να διασκεδασει την μαγεια της συντροφικοτητας κ της παρεας. Να νιωσει την ζεστασια μιας αγκαλιας. Εγω μαγευομαι απο τα ιδια μου τα λογια. Μαγευομαι οταν η ψυχη μου αφηνεται ελευθερη. Μουσικη, κρυο, ενα βλεμμα στο πανεμορφο λοφο με τα ελατα το χορταρι, τις ελιες παραδιπλα... Μαγευομαι απο τις λεξεις του αδερφου μου, απο την καρδια της αγαπης μου, απο την συντροφια ολων οσων αγαπω... αισθανομαι και γραφω. Μαγεια. Απλοτητα, αναζητηση, ομορφια, λυτρωση. Τι αλλη αναγκη πρεπει να καλυψω; πειτε μου εσεις;

Βαδιζοντας

Βαδιζοντας αργα στα γνωριμα μερη μας. Τα μερη που μας δεχτηκαν ξανα και ξανα, ειναι ακομη εκει. Βαδιζοντας διπλα στο νερο, στις οχθες, το μερος γεματο με πευκα κ λευκες. Τα δεντρα ακολουθουν τον ηλιο κ απο τις κορφες τους βλεπουν τα βουνα. Ο δρομος που διαλεξαμε... Παει ψηλα, καπου εκει..μα εμεις ακομα εδω, διπλα στο νερο. Βαδιζοντας με βηματα αβεβαια κοντρα στον αγερα, κοντρα σε αυτα που κανουν την διαδρομη πιο δυσκολη. Στο ακουσμα της υπομονης η απελπισια, στο ακουσμα της αλλαγης η προσμονη, στο ακουσμα της ελπιδας η θλιψη. Θλιψη γιατι η ελπιδα ερχεται παντα μετα το δακρυ μας. Παγωνουν οι ψυχες μας. Το νερο διπλα αρχιζει να στερευει. Στεκεσαι ορθιος και αναρωτιεσαι το γιατι. Μα το ξερεις. Τι κι αν η θλιψη σαν συννεφο καλυπτει την καρδια σου. Ξερεις γιατι κανεις αυτον τον περιπατο. Για να μαθεις τι ζει μες στο νερο που σε ακολουθα. Να δεις τα χρωματα του βυθου, να γινεις αυτο που προσμενεις και μετα να πεταξεις μεσα απο το νερο, να φτασεις απο τα κλαδια στον ουρανο, να πεταξεις απο πανω σου ολη την μιζερια κι οτι ανθρωπινο συναισθημα κοβει τα φτερα σου. Μετα η ελευθερια...στην κορφη του βουνου... Βαδιζοντας στα γνωριμα μας μερη. Βαδιζοντας προς την ελευθερια. Καθε βημα προς την τεχνη ενα βημα ελευθεριας. Καθε βημα που μας φερνει πιο κοντα, βημα ελευθεριας. Καθε βημα διπλα στο νερο, βημα ελευθεριας.

Ξανα μαζι

Με κυνηγουν στα ονειρατα τα δυο, τα αγεροχα σου ματια. εσυ που μου μαθες να χαριζω στην ψυχη ατελειωτη αγαπη. Αγαπη για σενα,για τον ουρανο, για τα αστερια, για τα ονειρα. Ηξερες εσυ, γιατι εκει πια σε βρισκω, εκει πια μοιραζομαστε στιγμες. Αγαπη ατελειωτη, αγνη, απεγνωσμενη. Πλεον τα ματια σου στα ονειρα μοναχα αντικριζω κι αυτο αποσπασματικα, γοργα. Κοφτες θαμπες εικονες. Εκει ο χρονος μετραει αλλιως, αλλιως σε αισθανομαι στο χωρο... σαν να ειναι ολα φθαρμενα απο τον καιρο, με αποχρωση γκριζα η αλλωτε κιτρινη σαν την αποχρωση της αμμου. Κι ομως η αγαπη μας ακεραια. Ερχεσαι μπροστα μου,βρισκεσαι καθισμενη ...ανιστορεις, μιλας για τα ξεχασμενα. Ολοι ακουμε. Δεξια κι αριστερα μου βλεμματα μαγεμενα...κι εγω για αλλη μια φορα νιωθω ,βαθια μεσα μου,την απουσια σου,γιατι το ξερω κιας εισαι μπροστα μου...ξαφνου σε βλεπω να χανεσαι,τα ματια σου κλεινουν... Ξανα τα ιδια. Οχι παλι. Δεν θελω να σε χασω. Σου χαριζω μια αγκαλια. Τα δακρυα μου, ακουμπουν το μετωπο σου. Ειναι απιστευτο, σε αγκαλιαζει το μυαλο μου τωρα! Εκεινο ενεργοποιει τις αλλες μου αισθησεις. Με κοροιδευει, ειναι ολα φτιαχτα, το ξερω, μου χαριζει αυτην την στιγμη σαν δωρο...για να σε ξανανιωσω. Κι ετσι εγινε. Σε ξαναενιωσα. Σε εσωσα,σε κρατησα κοντα μου. Εκει που ανταμωθηκε ξανα η αγαπη μας, ξεχνας την πραγματικοτητα,δεν την εχεις αναγκη. Αλλιως τιποτα δεν θα γινοταν. Ανεφικτη θα ηταν η αγκαλια. Με κυνηγα η αγαπη σου. Να μην ξεχναω. Να μην ξεχναω να δινω την αγαπη μου, οπως εκανες εσυ. Την μοιραζες σε ολους μας. Με ενα χαμογελο, με μια λεξη,με μια φωνη. Ερχοταν η αυγη κ μαζι της η αγαπη σου. Δεν ξεχναω. Εσυ εισαι η αγαπη, εσυ εισαι τα ονειρα, εσυ εισαι αυτη που εφυγε πρωτη. Εισαι η εμπνευση και η τεχνη. Θελω να ερχεσαι να με βλεπεις...προσταζωντας το μυαλο μου να σε ονειρευτει. Εγω ειμαι αυτος που εμεινε και σε ευγνομωνει...ποσο σε εχω αναγκη;ποσο σε αναζητω; ποσο ανεφικτο μας κανει η πραγματικοτητα το να ξανασμιξουμε;κι ομως βρισκουμε τροπο να την κοροιδεψουμε, κι ας ειναι μετα πιο δυσκολη η επιστροφη των αισθησεων μας απο τα ονειρα, στο πραγματικο... Βλεπεις απο το χαμογελο μου κ απο αυτες τι λεξεις τι μου χαρησες. Εγω ξερω οτι σε ξαναειδα,σε ξαναενιωσα, σου χαρισα μια αγκαλια...

(Γραμμενο εν ωρα ομορφη και στιγμη μοναχικη στον πανεμορφο προβλεπομενο θαλαμο μας. Η υπαρξη σε ενα αδειο θαλαμο, ωρες ωρες ειναι μεγαλο ευτυχημα. Η τυχον προχειροτητα ας μεινει ασχολιαστη.)

Το βιβλίο της ανησυχίας - Μπερνάρντο Σοάρες (Φερνάντο Πεσσόα) (2)

Όλα τα προβλήματα είναι άλυτα. Η ουσία της ύπαρξης ενός προβλήματος είναι ότι δεν υπάρχει λύση. Αναζητώ ένα γεγονός σημαίνει δεν υπάρχει γεγονός. Σκέφτομαι είναι δεν ξέρω να υπάρχω.