Για ακομη μια φορα αναζητω την πραγματικη εννοια του συνολου. Για ακομη μια φορα, τα βαζω με τις λεξεις γιατι δεν μπορω να περιγραψω ικανοποιητικα αυτο που νιωθω. Ειναι οι μερες που δεν περναν με τιποτα, ειναι η εμπειρια που ζω αλλοπροσαλη, παραλογη. Για αλλη μια φορα μεσα σε περιεργες συνθηκες, σε συνθηκες ψυχοφθορες και ατερμονες, χωρις λογικη, εγω βρισκομαι εκει προσπαθωντας να ξεφυγω απο την φυλακη του πνευματος και της λιγοστης ελευθεριας -που αγωνιζομαι να κρατησω-. Αναλωνομαι ως συνηθως σε σκεψεις, επεξεργασια των γεγονοτων, φιλοσοφιες και σε ολες του μυαλου μου τις ζωτικες λειτουργιες. Γιατι ολα αυτα; γιατι προσπαθω ξανα, να ζησω, αλλα εντελει, επιβιωνω μεσα σε ενα συνολο; Στο συγκεκριμενο συνολο ανθρωπων, που ουτε καν επελεξα; Τα χαρακτηριστικα του οποιου ανα πασα στιγμη δινουν μια αισθηση χαους και παραλογισμου. Καπου εδω χτυπαει την πορτα η δημιουργια. Ειναι η δικη μου αμυνα. Να εκφρασω παλι την ευγνομωσυνη μου στο απειρο, για το ποσο τυχερος νιωθω που εντοπιζω οτι χρειαζομαι καθε μορφη δημιουργιας να εκφραζει καθε μου πραξη, σκεψη, επιλογη ζωης και συναισθημα; ο ψυχικος εγκλεισμος απο μια μου επιλογη ειναι η αιτια...να αμυνθω, οπως γνωριζω καλυτερα και ειλικρινα τουτη την στιγμη ποσος με ενδιαφερει τι σκεφτεται οποιοσδηποτε. Η δικια μου αμυνα ειναι αυτο που λεμε δημιουργια.
" Ξυπνησα. Αλλο ενα πρωινο στο κρυο θαλαμο. Πλημμυρισε η καρδια μου απο τα δακρυα σας. Δεν το αντεχω αλλο αυτο. Αφορα τους παντες αυτη η κανταντια μας. Ολοι φορτωμενοι στις πλατες το ιδιο φορτιο. Εντολες, εντολες, εντολες. Ανοιξαν οι πληγες. Βλεπω ποιοι εχουν πληγωθει. Ναι εσυ, σου εχω πει...ξεφορτωσε την μιζερια σου. Δεν σε γνωριζω καλα, αλλα η μιζερια σου σε καταβαλει. Δεν μπορω να σου μιλησω ανοιχτα, αλλα για αλλη μια φορα εχω φορτωθει αυτο το φορτιο του να κατανοω και να θελω να σε προστατεψω. Η συμπαθεια μου ομως δοκιμαζεται καθε φορα. Κουβεντα στην κουβεντα... Παρολη την δυσκολια του να κρατησεις ακεραιο το ειναι σου μεσα σε αυτην την παγωνια, ο πρωτος σου λογος, λογος απεχθειας για τους γυρω σου. Σωσε τον ευατο σου. Ειλικρινα ποσες φορες συναντησα την ιδια αντιμετωπιση; θα αντεξεις αραγε; ποσο θα υπομενω και εγω. Καθε σου κινηση, γεματη αβεβαιοτητα και αγχος. Μετα ερχεται η ερωτηση! Χαρη...; ποτε θα νιωσεις οτι πρεπει να επιδιωξεις το να ειμαστε ολοι μαζι στο ιδιο στρατοπεδο για να αντεξουμε. Ξανα αυτος ο ατομικισμος. Αυτο το σαρακι που εχει απλωθει παντου και σιγοτρωει τα σωθικα μας. Περιγραφη μιας σχεσης. Χαμογελα θαμμενα. Η πραγματικοτητα που ζουμε παραλογη, η θλιψη και η βαρεμαρα μη αναστρεψιμη. Ξαπλωμενος μεσα στη κουβερτα μου, προσπαθω να την χρησιμοποιω σαν μανδυα για να προστατευτω απο την παγωνια των ψυχων σας. Γιατι; ατομικισμος! Λαμπει το μαυρο αστρο του πανω απο το κεφαλι μου. Και εγω κατω απο το σκοταδι της κουβερτας μου... Για αλλη μια φορα το ιδιο σκηνικο, σε αλλο χρονο σε αλλο τοπο... Προσπαθεια στην προσπαθεια να προσπαθω να σπασω αυτο το τοιχος, αλλα η ευνοια του ενος, ορθωνει ακομα περισσοτερο το τοιχος. Παγωνια. Τι ειναι αυτο που θα μας κανει να αντεξουμε; Αυθορμητα χαμογελα και πραξεις ανιδιοτελειας. Το ξερω οτι η γλωσσα μας δυσκολευει. Δεν μιλαμε την ιδια γλωσσα κυριολεκτικα και μεταφορικα. Κι ομως το χαμογελο σου μου δινει κουραγιο. Ειμαστε τελειως διαφορετικα ατομα. Διαφορετικος πολιτισμος, διαφορετικη κουλτουρα κι ομως υπαρχει κοινη η αισθηση της περιεργειας. Σιγα σιγα γνωριζομαστε ερχομαστε κοντα. Τοτε παλι ερχονται οι διαταγες. Τοτε το φορτιο βαρυ, μας καταστρεφει. Νευρα, φωνες. Οι χαρακτηρες μας και οτι μαυριζει το μεσα μας, πετουν φαρμακι και πληγωνουν. Μοιραζουν την αισθηση της απεχθειας, ξανα, αδικαιολογητα. Καμια αλληλεγγυη. Λεξεις, βρυσιες. Ξαφνου εχθροι. Δεν υπαρχει τροπος συνυπαρξης. Περιγραφη σχεσεων. Υπαρχουν τα γελια, υπαρχουν οι χαλαρες στιγμες. Η πιεση ομως μας κανει απολυτους. Το χρωμα που βαζουμε στον καμβα λιγοστευει. Το σημαντικοτερο. Δεν υπαρχει τροπος να ερθουμε κοντα. Γιατι; οτι εχουμε μαθει σε αυτην την αναθεματισμενη ζωη ποτε δεν μας εδειξε τον τροπο, που οι δεσμοι μιας μας σχεσης, θα μας κανει να παλεψουμε τα παντα. Να ξεπερασουμε καθε εγωισμο και βλεψη για το προσωπικο ωφελος. Κι ομως προσπαθω. Κι ολοι με πληγωνεται. Πως θα γινοταν αλλωστε. Σκαστε ολοι. Προσκαιρα χαμογελα, ψευτικα ολα. Κι εσεις, βαρεθηκα που κουβαλατε ολοι την ιδια αηδιαστικη μασκα μαζι σας. Μανδυας της ποιησης οι λεξεις. Λεξεις που μακαρι να γεμιζαν τις ψυχες σας. Μεσα απο αυτες προσπαθω να ζω. Το δικο μου πρισμα χαρισμα σας. Το δικο σας το ποδοπαταω. Οσοτου φυγω απο δω δεν θα χαριστω στον ευατο μου. Θα προσπαθησω τουλαχιστον... Θα ζησω στο συνολο αυτο, παλι μονος. Το μονο που με κρατα, ειναι η παιδικη σου αγνοτητα, δεν προκειτε να με ακουσεις ποτε να σου μιλω ετσι, αλλα πανω στην πανεμορφη αυτη αληθεια που ζεις, θα αναζητησω την θεση μου ως ενα ατομο σε ενα συνολο, με μια καταδικασμενη αφελη αντιληψη, οτι θα γινουμε ενα γεματο φωτεινο αστρο σε ενα καταμαυρο ουρανο. Ενα παραδειγμα που θα εχω να καυχιεμαι σαν αυτην την ζωη. Μια ατοφια, καθαρια εμπειρια ανιδιοτελειας. Μα που ψαχνω;Το συνολο, ουτοπια."
To post , για όσους δεν κατάλαβαν, είναι του Χάρη. Το ανέβασα εγώ αφού η διαδικασία με το κινητό στο στρατό δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντα.
" Ξυπνησα. Αλλο ενα πρωινο στο κρυο θαλαμο. Πλημμυρισε η καρδια μου απο τα δακρυα σας. Δεν το αντεχω αλλο αυτο. Αφορα τους παντες αυτη η κανταντια μας. Ολοι φορτωμενοι στις πλατες το ιδιο φορτιο. Εντολες, εντολες, εντολες. Ανοιξαν οι πληγες. Βλεπω ποιοι εχουν πληγωθει. Ναι εσυ, σου εχω πει...ξεφορτωσε την μιζερια σου. Δεν σε γνωριζω καλα, αλλα η μιζερια σου σε καταβαλει. Δεν μπορω να σου μιλησω ανοιχτα, αλλα για αλλη μια φορα εχω φορτωθει αυτο το φορτιο του να κατανοω και να θελω να σε προστατεψω. Η συμπαθεια μου ομως δοκιμαζεται καθε φορα. Κουβεντα στην κουβεντα... Παρολη την δυσκολια του να κρατησεις ακεραιο το ειναι σου μεσα σε αυτην την παγωνια, ο πρωτος σου λογος, λογος απεχθειας για τους γυρω σου. Σωσε τον ευατο σου. Ειλικρινα ποσες φορες συναντησα την ιδια αντιμετωπιση; θα αντεξεις αραγε; ποσο θα υπομενω και εγω. Καθε σου κινηση, γεματη αβεβαιοτητα και αγχος. Μετα ερχεται η ερωτηση! Χαρη...; ποτε θα νιωσεις οτι πρεπει να επιδιωξεις το να ειμαστε ολοι μαζι στο ιδιο στρατοπεδο για να αντεξουμε. Ξανα αυτος ο ατομικισμος. Αυτο το σαρακι που εχει απλωθει παντου και σιγοτρωει τα σωθικα μας. Περιγραφη μιας σχεσης. Χαμογελα θαμμενα. Η πραγματικοτητα που ζουμε παραλογη, η θλιψη και η βαρεμαρα μη αναστρεψιμη. Ξαπλωμενος μεσα στη κουβερτα μου, προσπαθω να την χρησιμοποιω σαν μανδυα για να προστατευτω απο την παγωνια των ψυχων σας. Γιατι; ατομικισμος! Λαμπει το μαυρο αστρο του πανω απο το κεφαλι μου. Και εγω κατω απο το σκοταδι της κουβερτας μου... Για αλλη μια φορα το ιδιο σκηνικο, σε αλλο χρονο σε αλλο τοπο... Προσπαθεια στην προσπαθεια να προσπαθω να σπασω αυτο το τοιχος, αλλα η ευνοια του ενος, ορθωνει ακομα περισσοτερο το τοιχος. Παγωνια. Τι ειναι αυτο που θα μας κανει να αντεξουμε; Αυθορμητα χαμογελα και πραξεις ανιδιοτελειας. Το ξερω οτι η γλωσσα μας δυσκολευει. Δεν μιλαμε την ιδια γλωσσα κυριολεκτικα και μεταφορικα. Κι ομως το χαμογελο σου μου δινει κουραγιο. Ειμαστε τελειως διαφορετικα ατομα. Διαφορετικος πολιτισμος, διαφορετικη κουλτουρα κι ομως υπαρχει κοινη η αισθηση της περιεργειας. Σιγα σιγα γνωριζομαστε ερχομαστε κοντα. Τοτε παλι ερχονται οι διαταγες. Τοτε το φορτιο βαρυ, μας καταστρεφει. Νευρα, φωνες. Οι χαρακτηρες μας και οτι μαυριζει το μεσα μας, πετουν φαρμακι και πληγωνουν. Μοιραζουν την αισθηση της απεχθειας, ξανα, αδικαιολογητα. Καμια αλληλεγγυη. Λεξεις, βρυσιες. Ξαφνου εχθροι. Δεν υπαρχει τροπος συνυπαρξης. Περιγραφη σχεσεων. Υπαρχουν τα γελια, υπαρχουν οι χαλαρες στιγμες. Η πιεση ομως μας κανει απολυτους. Το χρωμα που βαζουμε στον καμβα λιγοστευει. Το σημαντικοτερο. Δεν υπαρχει τροπος να ερθουμε κοντα. Γιατι; οτι εχουμε μαθει σε αυτην την αναθεματισμενη ζωη ποτε δεν μας εδειξε τον τροπο, που οι δεσμοι μιας μας σχεσης, θα μας κανει να παλεψουμε τα παντα. Να ξεπερασουμε καθε εγωισμο και βλεψη για το προσωπικο ωφελος. Κι ομως προσπαθω. Κι ολοι με πληγωνεται. Πως θα γινοταν αλλωστε. Σκαστε ολοι. Προσκαιρα χαμογελα, ψευτικα ολα. Κι εσεις, βαρεθηκα που κουβαλατε ολοι την ιδια αηδιαστικη μασκα μαζι σας. Μανδυας της ποιησης οι λεξεις. Λεξεις που μακαρι να γεμιζαν τις ψυχες σας. Μεσα απο αυτες προσπαθω να ζω. Το δικο μου πρισμα χαρισμα σας. Το δικο σας το ποδοπαταω. Οσοτου φυγω απο δω δεν θα χαριστω στον ευατο μου. Θα προσπαθησω τουλαχιστον... Θα ζησω στο συνολο αυτο, παλι μονος. Το μονο που με κρατα, ειναι η παιδικη σου αγνοτητα, δεν προκειτε να με ακουσεις ποτε να σου μιλω ετσι, αλλα πανω στην πανεμορφη αυτη αληθεια που ζεις, θα αναζητησω την θεση μου ως ενα ατομο σε ενα συνολο, με μια καταδικασμενη αφελη αντιληψη, οτι θα γινουμε ενα γεματο φωτεινο αστρο σε ενα καταμαυρο ουρανο. Ενα παραδειγμα που θα εχω να καυχιεμαι σαν αυτην την ζωη. Μια ατοφια, καθαρια εμπειρια ανιδιοτελειας. Μα που ψαχνω;Το συνολο, ουτοπια."
To post , για όσους δεν κατάλαβαν, είναι του Χάρη. Το ανέβασα εγώ αφού η διαδικασία με το κινητό στο στρατό δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου