Βαδιζοντας

Βαδιζοντας αργα στα γνωριμα μερη μας. Τα μερη που μας δεχτηκαν ξανα και ξανα, ειναι ακομη εκει. Βαδιζοντας διπλα στο νερο, στις οχθες, το μερος γεματο με πευκα κ λευκες. Τα δεντρα ακολουθουν τον ηλιο κ απο τις κορφες τους βλεπουν τα βουνα. Ο δρομος που διαλεξαμε... Παει ψηλα, καπου εκει..μα εμεις ακομα εδω, διπλα στο νερο. Βαδιζοντας με βηματα αβεβαια κοντρα στον αγερα, κοντρα σε αυτα που κανουν την διαδρομη πιο δυσκολη. Στο ακουσμα της υπομονης η απελπισια, στο ακουσμα της αλλαγης η προσμονη, στο ακουσμα της ελπιδας η θλιψη. Θλιψη γιατι η ελπιδα ερχεται παντα μετα το δακρυ μας. Παγωνουν οι ψυχες μας. Το νερο διπλα αρχιζει να στερευει. Στεκεσαι ορθιος και αναρωτιεσαι το γιατι. Μα το ξερεις. Τι κι αν η θλιψη σαν συννεφο καλυπτει την καρδια σου. Ξερεις γιατι κανεις αυτον τον περιπατο. Για να μαθεις τι ζει μες στο νερο που σε ακολουθα. Να δεις τα χρωματα του βυθου, να γινεις αυτο που προσμενεις και μετα να πεταξεις μεσα απο το νερο, να φτασεις απο τα κλαδια στον ουρανο, να πεταξεις απο πανω σου ολη την μιζερια κι οτι ανθρωπινο συναισθημα κοβει τα φτερα σου. Μετα η ελευθερια...στην κορφη του βουνου... Βαδιζοντας στα γνωριμα μας μερη. Βαδιζοντας προς την ελευθερια. Καθε βημα προς την τεχνη ενα βημα ελευθεριας. Καθε βημα που μας φερνει πιο κοντα, βημα ελευθεριας. Καθε βημα διπλα στο νερο, βημα ελευθεριας.