Ναι, σε αγαπάω...
Είσαι σίγουρος πως αυτό θες;
Να σε αγαπάω;
Η αγάπη πνίγει και το ξέρεις κι εσύ. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μισώ τον εαυτό μου κι εσένα που σε αγάπησα. Φίλε... Δεν περνάει απ’ το μυαλό σου τι σκέφτομαι όσο κι αν με ξέρεις. Αλλά θα στο πω. Θα στο πω μήπως τρομάξεις και απομακρυνθείς τώρα που είναι ακόμα καιρός.
Σκέφτομαι πολλές φορές να σε σκοτώσω. Να σε σκοτώσω μέσα μου ή στα εγκόσμια, δεν τα ξεχωρίζω καμιά φορά και μπορεί να τα μπερδέψω. Να σε δω να κυλιέσαι στο χώμα και αιμόφυρτος να ξεψυχάς ... να ξεψυχάς και να δω την όμορφη, την χιλιοαγαπημένη μου ψυχή σου να φεύγει. Να χάνεται μακριά από εδώ... Και γω θα κλαίω ... με λυγμούς θα κλαίω... Όμως εδώ είναι καταδικασμένη να με πονάει. Η ψυχή σου. Με τα χίλια καλά τα χίλια ροδοπέταλα που την περιβάλλουν, μεταξωτά , απαλά που πάντα με αγγίζουν με το πιο τρυφερό άγγιγμα που έχω νιώσει. Κι όμως δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει αυτό το άγγιγμα. Γιατί εδώ ο πόνος παίρνει μαθηματική διάσταση. Γίνεται μετρήσιμος. Υπάρχουν συγκρίσεις. Υπάρχουν εξισώσεις – ανισώσεις. Δεν υπάρχουν αριθμοί μη προσημασμένοι. Αν λοιπόν ο πόνος είναι τιμή θετική με + μπροστά τότε το γλυκό άγγιγμα σου φίλε γιατί δεν αρκείται στο μηδεν;
‘Η δεν υπάρχει μηδέν;
Εσένα το αγγιγμά σου φίλε ξεπερνά το μηδεν κατα πολύ και φτάνει σε τιμές αρνητικές. Μπορείς να φανταστείς πως είναι να σε πονάει ο άλλος -10;
Θα σου πω εγώ... δεν αντέχεται.
Αυτός είναι ο κόσμος και είναι υποκρισία, και το ξέρουμε, να θες να ξεφεύγεις. Η επιλογή είναι απλά να παίζεις για πάντα θέατρο. Έστω και αν το έργο θα είναι καλό.
Με καταλαβαίνεις άραγε; Εσύ όλα τα καταλαβαίνεις αγαπημένε φίλε. Νοιώσε με λοιπόν και άγγιξε με πάλι με τα ροδοπέταλα, κάνε με να συγκινηθώ, να κλάψω. Δείξε και πάλι εκείνη την αξιοζήλευτη ανωτερότητα και συγχώρεσε με που θέλω να δω την ψυχή σου να ταξιδέψει μακριά απο δώ για να μην ζούμε μαζί αυτόν τον κόσμο αλλά να ζούμε μαζί σε αυτόν τον άλλον που και οι δύο ξέρουμε καλά πως φαντάζει.
Έχουμε ίσως λίγο χρόνο ακόμα να επιλέξουμε κάτι τέτοιο πριν μου φύγεις στον κόσμο αυτό. Και τότε πια ξέρεις, δεν θα μπορώ να σε συγχωρέσω. Έχουμε λίγο χρόνο...
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μου.. χάρισμα σου. Φίλε.
Είσαι σίγουρος πως αυτό θες;
Να σε αγαπάω;
Η αγάπη πνίγει και το ξέρεις κι εσύ. Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο μισώ τον εαυτό μου κι εσένα που σε αγάπησα. Φίλε... Δεν περνάει απ’ το μυαλό σου τι σκέφτομαι όσο κι αν με ξέρεις. Αλλά θα στο πω. Θα στο πω μήπως τρομάξεις και απομακρυνθείς τώρα που είναι ακόμα καιρός.
Σκέφτομαι πολλές φορές να σε σκοτώσω. Να σε σκοτώσω μέσα μου ή στα εγκόσμια, δεν τα ξεχωρίζω καμιά φορά και μπορεί να τα μπερδέψω. Να σε δω να κυλιέσαι στο χώμα και αιμόφυρτος να ξεψυχάς ... να ξεψυχάς και να δω την όμορφη, την χιλιοαγαπημένη μου ψυχή σου να φεύγει. Να χάνεται μακριά από εδώ... Και γω θα κλαίω ... με λυγμούς θα κλαίω... Όμως εδώ είναι καταδικασμένη να με πονάει. Η ψυχή σου. Με τα χίλια καλά τα χίλια ροδοπέταλα που την περιβάλλουν, μεταξωτά , απαλά που πάντα με αγγίζουν με το πιο τρυφερό άγγιγμα που έχω νιώσει. Κι όμως δεν φαντάζεσαι πόσο πονάει αυτό το άγγιγμα. Γιατί εδώ ο πόνος παίρνει μαθηματική διάσταση. Γίνεται μετρήσιμος. Υπάρχουν συγκρίσεις. Υπάρχουν εξισώσεις – ανισώσεις. Δεν υπάρχουν αριθμοί μη προσημασμένοι. Αν λοιπόν ο πόνος είναι τιμή θετική με + μπροστά τότε το γλυκό άγγιγμα σου φίλε γιατί δεν αρκείται στο μηδεν;
‘Η δεν υπάρχει μηδέν;
Εσένα το αγγιγμά σου φίλε ξεπερνά το μηδεν κατα πολύ και φτάνει σε τιμές αρνητικές. Μπορείς να φανταστείς πως είναι να σε πονάει ο άλλος -10;
Θα σου πω εγώ... δεν αντέχεται.
Αυτός είναι ο κόσμος και είναι υποκρισία, και το ξέρουμε, να θες να ξεφεύγεις. Η επιλογή είναι απλά να παίζεις για πάντα θέατρο. Έστω και αν το έργο θα είναι καλό.
Με καταλαβαίνεις άραγε; Εσύ όλα τα καταλαβαίνεις αγαπημένε φίλε. Νοιώσε με λοιπόν και άγγιξε με πάλι με τα ροδοπέταλα, κάνε με να συγκινηθώ, να κλάψω. Δείξε και πάλι εκείνη την αξιοζήλευτη ανωτερότητα και συγχώρεσε με που θέλω να δω την ψυχή σου να ταξιδέψει μακριά απο δώ για να μην ζούμε μαζί αυτόν τον κόσμο αλλά να ζούμε μαζί σε αυτόν τον άλλον που και οι δύο ξέρουμε καλά πως φαντάζει.
Έχουμε ίσως λίγο χρόνο ακόμα να επιλέξουμε κάτι τέτοιο πριν μου φύγεις στον κόσμο αυτό. Και τότε πια ξέρεις, δεν θα μπορώ να σε συγχωρέσω. Έχουμε λίγο χρόνο...
Οι πιο ενδόμυχες σκέψεις μου.. χάρισμα σου. Φίλε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου