Άγνοια

Ποσο αναζητω την αγνοια αναρωτιεμαι; Αγνοια, μια ηθελημενη η μη κατασταση ληθαργου. Ενας μανδραγορας που χαμογελα, με τα κυμματιστα του χειλη και τα ανθη του τα χρωματιστα -πανεμορφα δωσμενα - για να ομορφενη η πλανη του - Η Αγνοια μοιραζει χαμογελα - Αντιφαση γεννιεται παλι μεσα μου. Κι ομως χαιρομαι που αντιφασκω. Ειναι φορες που χαιρομαι να πλανιεμαι στα πελαγη της αγνοιας για την ζωη την ψευτικη, για την ζωη την επιπλαστη. Αγνοια, βαλσαμο λεω. Βεβαιως και θελω να αγνοω τα ομορφα τα του κοσμου σας. Η περιεργεια μου ομως, μικρου παιδιου. Τα παντα θελω να γνωριζω. Αντιφαση. Εφημερα φιλια και σωματα δοσμενα οχι στο συναισθημα, μα στην δουλεψη και την πλανη του μυαλου. Σωματα, εκτελεστικα οργανα χωρις σκοπο και λογικη, εκτελουν σπασμοδικα για να ικανοποιησουν μιαν αναγκη. Συναισθηματα κινουν το σωμα μου και αυτα το εξουσιαζουν. Μα η ψυχη μου τα γεννα και οχι το μυαλο το μολυσμενο. Στρατιωτες σε εναν πολεμο με την ιδια σας την φυση... Αγνοω την χαρα σας, την ευημερια της ελαφραδας που ζειτε. Προσωπα και σωματα πλαστικοποιημενα... Ελαφροτητα, αηδια και βλακεια; γιατι ολα αυτα; Μολυνατε το μυαλο σας και η ψυχη στο χαδι του μανδραγορα. Ουτε οι ποταμοι δεν μπορουν να ξεπλυνουν την βρωμια σας. Η αγνοια, απεραντη μαυριλα, τους μολυνε και αυτους. Να που ζω μεσα στην αγνοια κι εγω. Αγνοω, κι ας αφησω το σωμα μου, χλωμο, γερασμενο, ξερακιανο. Η ψυχη μου ομως; θελω να μεινει στην αγνοια κι αυτη; Δεν θελει να ζησει τιποτα απο αυτα που οι ανθρωποι γεννησαν, για να λεν - μες την δικια τους αγνοια - οτι ζουν αληθινα, ντυνοντας παντα τον αναποφευκτο πονο της υπαρξης, με μεταξωτα και πανακριβα ρουχα. Τι κι αν αναζητω μιαν αληθεια περα απο την ηθελημενη αγνοια μου, παντα καταλιγω σε μιαν εικονα. Ο κρυσταλλινος ουρανος και τα κατακοκκινα συννεφα του. Ο ουρανος δεν μπορει να με αφησει να αγνοησω την ομορφια των ψυχων μας. Αυτη η εικονα, αυτο το συναισθημα σβηνει ολα τα αλλα. Η εικονα των ματιων σας; Καμια αγνοτητα. Τα βλεμματα σας λαγνα. Αναζητηστε το ναρκωτικο της ηδονης και δωστε το στο σωμα σας. Δοσεις μεχρι τελους. Δοσεις μεχρι να σιωπησει η ψυχη σας και να ρθει το κενο. Καμια επιστροφη δεν θα επελθει τοτε. Η εικονα αυτου του κενου ειναι σαν να μην υπαρχει μπροστα μου. Αγνοω με το μυαλο, κι ομως η ψυχη μου ανυμπορη να αγνοησει, πονα. Κι ολα καταλιγουν παλι εκει... Φαυλος κυκλος της υπαρξης μου. Γινεται να αγνοησεις οταν πονας και λυπασε;