Κουραγιο

Σε αναζητω... Σε αναζητω στις νοτες... Mες στην ακατανοητη θαμπαδα των καιρων μας, ψαχουλευω λεξεις απεγνωσμενα. Καρφωμενος πανω απο ενα βιβλιο... Αντιθετα, με αυτον τον τροπο γοητευω την φαντασια μου, αλλα η θεληση μου, ατιθαση οπως παντα, δεν δινει κουραγιο στο κορμι μου να πεταξει. Παλι το βουνο της απραξιας και της στασιμοτητας. Κερναω το ειναι μου με μουσικη... Οπλα οι νοτες, μεθυσμενες υπαρξεις με πηγαινουν απο δω και απο κει. Εστω δινουν καποια δευτερα μιας γλυκιας ψευδαισθησης. Πολυ θα ηθελα να τα λες αυτα τα λογια εσυ... Να μεθας με νοτες. Να κερνας την ψυχη σου με κουραγιο. Βιαζεται η ψυχη μας. Απο παλια γνωριμο το ρητο. Γνωριμη η κουβεντα μας. Βρηκαμε γιατρεια; ζησαμε; Δεν ειναι ωρα για απολογισμους. Ο δρομος της κατανοησης εχει αλλαξει φαινεται και ο προσανατολισμος μας δυσκολος. Ακομα ακουω αυτον τον ηχο της κιθαρας. Τον ηχο οδηγο. Βλεπω τον δρομο τον ονειρικο... Κι ενα βουνο μπροστα, με τις ομορφιες, με το χιονι του με τους θαμνους, αλλωτε γεματο πολυχρωμες αμυγδαλιες, αλλωτε αγερωχα πλατανια. Αλλωτε η κρυμενη η σπηλια - ο δρομος για την αλλη μερια - προσπελασιμη και το φως του ονειρου ν' αχνοφαινεται, αλλωτε τα δεντρα κλεινουν το περασμα και τα κλαδια τους δημιουργουν μια αυλαια. Ονειρευτηκαμε αραγε μιαν ουτοπια; αν θες απαντα. Μπορεις να πεις στα ονειρα, κουραγιο; ψαχουλευω τα εσωτερα σαν να' ταν νοτες και λεξεις η μαλλον ονειρευομαι να ταν βιβλια κ τραγουδια. Πως να σου πω κουραγιο; οχι με λεξεις, ανωφελη η αναμονη μιας πραξης. Αλλα καπως το πλοιο πρεπει να βρει μια θαλασσα με ονειρα και μιαν αγκυρα να αραξει οπου θελει... Χαμογελω παρολα αυτα, παρολη την μοναξια, ισως χαζα, ισως ανοητα...μας αρεσει η ματαιοτητα. Στα ονειρα μας δεν πρεπει να εχει θεση. Τι να την κανεις την μοναξια ομως; Στα ονειρα μας δεν πρεπει να υπαρχει μοναξια. Κι ομως ακομα ο ιδιος πολεμος.