Ό,τι επιθυμείς

Σκεφτόμουν πρόσφατα εκείνο το πανηγυράκι που έγινε πρόσφατα με αυτό που λένε "δημοτικές εκλογές" αν θυμάμαι καλά... Και έλεγα από μέσα μου...

- Μαλάκα! ε Μαλάκα!!! Μαλάκααααααα!!!!!! Όλο λάθη! Μια ζωή λάθηηηηη!!! Θυμάσαι σε κάτι γιορτές που έλεγες σ' εκείνο το φιλαράκι σου "Σταύρο χρόνια πολλά ρε, ό,τι επιθυμείς! " τι Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΒΡΕ ΜΑΛΑΚΑΑΑΑΑ! Που ξέρεις εσύ τι θα επιθυμεί το "φιλαράκι" μετά από ένα - δύο - δέκα χρόνια;;;; Μπορεί να επιθυμέι την κοπέλα σου! Ή μπορεί να επιθυμεί τον θάνατο σου τέλοσπαντων... Π-Ο-Υ Ξ-Ε-Ρ-Ε-Ι-Σ???

Το 2010 λοιπόν ο "Σταύρος" "επιθυμεί" να γίνει δημοτικός σύμβουλος με το σχήμα της δεξιάς στην περιοχή όπου μεγαλώσατε μαζί ... ναι, ναι... κι εσύ Μαλάκα έχεις ευχηθεί ότι επιθυμεί! Ανεξάρτητα από το εκλογικό αποτέλεσμα (που ακόμα δεν έμαθα) αναλαμβάνω λοιπόν την ευθύνη... Ναι Κύριοι... Έφταιξα. Αμάρτησα. Και δεν είναι μόνο αυτός. Μαθαίνω και για άλλους παλιούς φίλους τα ίδια. Έφταιξα εις διπλούν λοιπόν... έις τριπλούν. (Πόσο να αντέξει κανείς;) Και ξαναλέω: Αναλαμβάνω κάθε ευθύνη που μου αναλογεί καθώς βοήθησα με τις καταραμένες ευχές μου να γίνει ο τύπος "αυτό που επιθυμεί". Και αν κάποιος απ ' αυτούς που εγώ υποβοήθησα με τις ευχές μου σας φορτωθεί στο κεφάλι, γίνει αφεντικό σας, δήμαρχος σας, πρωθυπουργός, πλανητάρχης... να ξέρετε ότι πάλι αναλαμβάνω την ευθύνη! Ρίξτε με στην πυρά! Έχω κάνει ηλιθιωδώς πολλές φορές αυτή την ευχή. Ως εκ τούτου λοιπόν σας συμβουλεύω κι εσάς γι' αυτή την προπαγάνδα του "Ό,τι επιθυμείς" προσέξτε την επόμενη φορά που θα την ξεστομίσετε! Ή μπορείτε να κάνετε πίσω από την πλάτη σας αυτό:

"Χεχε.. ότι επιθυμείς Σταύρο..."

Κρατήστε λοιπόν μια πισινή... Ποτέ δεν ξέρεις... Αν και για ' μένα πρέπει απλά η ευχή αυτή να καταργηθεί. Ζητάμε λοιπόν άμεση απόσυρση της ευχής ΤΩΡΑ! Και διαγραφή των παλαιότερων παραπτωμάτων για ανθρώπους που ευχήθηκαν τα λάθος πράγματα στις λάθος στιγμές. Οι ευθύνες είναι πολλές, το παρελθόν βαρύ! Πως να αντέξει κανείς τόσο βάρος στις πλάτες!;!;

Και κάπου εδώ έρχεται να συμπληρώσει ο παρακάτω κύριος Kurt Vonnegut (1922 - 2007 Αμερικανός συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας) (ιδέα δεν είχα ποιος είναι αλλά αυτό που είπε είναι επικό) :
"Ο πραγματικός τρόμος είναι να ξυπνήσεις ένα πρωί και να ανακαλύψεις ότι οι συμμαθητές σου από το Γυμνάσιο κυβερνάνε τη χώρα."

...εμένα μου λές...

FreeFall

You're out on the ocean and you get pulled down
Freefall to the bottom
Like when you're drowning or falling asleep
You get turned around
And when you think you're swimming to the surface
You're swimming straight down.
Down to the bottom. All the way to the bottom.

Secret codes and cryptograms
I'm lost in your words I'm swimming.
We're going down to the bottom. All the way to the bottom.
Rapture of the deep.

I got your letter. I couldn't read it. It was a cryptogram.
Did it say Take me with you or Take me as I am?
We're going down to the bottom.
All the way to the bottom. We get turned around.
There is another world spinning inside of this one.

I remember where I came from
There were tropical breezes and a wide open sea
I remember my childhood
I remember being free.

Down to the bottom.
All the way to the bottom. We get turned around.
There is another world inside of this one.
Rapture of the deep.

We're going down to the bottom.
There is another world spinning inside of this one.

Ίσως να μπορούν να δοθούν αρκετές ερμηνείες στους στίχους αυτού του κομματιού:

Ώρες ώρες αυτή η αίσθηση της ατέρμονης πτώσης... απλώνεται σε όλα τα στάδια της ζωής
Η ελπίδα μας κάνει να νομίζουμε ότι επιπλέουμε στην επιφάνεια... όμως η πτώση μας καλά κρατεί.

Όντως υπάρχει ένας κόσμος που στριφογυρνάει μέσα σε αυτόν... χτίζεται και γκρεμίζεται... Ξανά και ξανά. Ο καθημερινός αγώνας για την διεκδίκηση της ζωής μας καλά κρατεί.

Ελπίζουμε ότι επιπλεόυμε...
Μέχρι να γίνει ξεκάθαρη η πτώση μας.

Η φαντασία σας συμπληρώνει την ερμηνεία του κομματιού. Άλλωστε αυτό το δικαίωμα μας το έδωσε η δημιουργός του...

Πλησιάζουμε...

Νοιώθετε τις ανάσες μας;

H αίσθηση της παρατήρησης

Κέντρο του δωματίου,

μετράω αντίστροφα, οι ανάσες μετρημένες...

Τόσο βαριά πλέον αυτή η αίσθηση... Μια καθημερινή θορυβώδης υπόκωφη μουρμούρα.

Η αίσθηση της παρατήρησης - σαν να υπήρχα και να παρατηρούσα ως ένα δεύτερο αιωρούμενο πρόσωπο -. Στρέφομαι αέναα γύρω από τον άξονα μου άλλα ταυτόχρονα υφίσταμαι ως παρατηρητής αψηφώντας την βαρύτητα.

Τι παρατηρώ; Μια παρατήρηση δεν αρκεί να γεμίσει το κενό ανάμεσα μου. Αέναες στροφές γύρω από τις παρατηρήσεις. Αέναες στροφές γύρω από το κενό.

Η αέναη εικόνα...

Ακόμη στο κέντρο του δωματίου,

μετρήσιμες παράμετροι - οι στιγμές.

Ο άξονας - μεταφορικά- είναι η σύνδεση της ζωής με τα λάθη, τις επιλογές, τις επαναλαμβανόμενες συνθήκες θλίψης και τις εικονικές ελπίδες. Το κενό δεν γεμίζει παρατηρώντας. Θα είναι τελικά αέναη η θορυβώδης λειψή-ανεκπλήρωτη καθημερινότητα; Ανασαίνοντας όλο και πιο γρήγορα πλέον...

Η φαντασία είναι μία χίμαιρα... Δεν συμπληρώνεται, δεν μορφοποιείται, δεν καλουπώνεται γι' αυτό γεννιέται πάντα ως “μερικό” - στο περίπου δηλαδή - Παραμένει εγκλωβισμένη μέσα σου, τρώει τα σωθικά σου και μετά ζει από την αναγέννηση τους.

Ήδη παρατηρώ τον εαυτό μου, να παρατηρεί το σώμα μου, που περιστρέφεται...

Τελικά νιώθω σαν ένας καθρέπτης. Άπειρες επαναλαμβανόμενες εικόνες... και εγώ να παρατηρώ το βάθος των επαναλήψεων μου -μία να περιστρέφομαι στο κέντρο του δωματίου και μία να με κοιτάω από ψηλά- παρατηρώντας τι συμβαίνει μέσα μου. Άπειρες παρατηρήσεις, άπειρο το βάθος... αέναος ο εγκλωβισμός μου.

Η επαναλαμβανόμενη φαντασιακή οπτική και μέτρηση των παραμέτρων κούρασε.

Κουράστηκα να παρατηρώ το κενό γύρω μου να συνθλίβει τον άξονα μου, προτιμώ απλά την αέναη αιώρηση... Άλλωστε η φαντασία μου λειτουργεί πλέον χωρίς σύνδεση με τον άξονα...

Η φαντασία ως τελική εικόνα δεν θα υπάρξει ποτέ... Υπάρχει μόνο στην μοναδικότητα της στιγμής της γέννησης ενός ονείρου, μίας ιδέας... Σκεφτείτε λίγο τα δευτερόλεπτα της γέννησης.

Πριν λίγο πέρασε η στιγμή της αναγέννησης. Το τώρα... με κερνάει με την ματαιότητα του ξανά.

(photo: Robert & Shana Parkeharrison- "Earth Elegies")

Μουσική συνοδεία (πατήστε τον τίτλο) Hauschka-One wish

Puppeteer Philippe Genty

Όταν μια κούκλα συνειδητοποιεί ότι δεν είναι αυτοκινούμενη... Καιρός είναι να συνειδητοποιούν και οι δημιουργοί τους ότι δεν είναι αυτοκινούμενοι και να αυτονομούνται σιγά σιγά...

"Ο τυχαίος ξεπεσμός ενός γελωτοποιού"

Αναδημοσίευση από το Ταξίδι Χωρίς Χάρτη:

Κάποια στιγμή κάπου στο 1968 ο Ντάριο Φο σε μία συνέντευξη στην εφημερίδα Λιμπερασιόν λέει: "...Η αστική τάξη δεχοταν να την κριτικάρουμε ακόμη και άγρια μέσα από την σάτιρα και το γκροτέσκο, αλλά με τον όρο να την κριτικάρουμε από το εσωτερικό της δικής της δομής. Όπως ακριβώς ο γελωτοποιός του βασιλιά έχει το ελεύθερο να λέει τα πιο βαριά πράγματα ακόμα και για τον ίδιο τον βασιλιά, φτάνει να το κάνει μεσα στην αυλή, ανάμεσα στους αυλικούς που γελούν , χειροκροτούν και λένε: "Για κοίτα πόσο δημοκρατικός είναι ο μονάρχης μας". Για την αστική τάξη ήταν μάλιστα ένας τρόπος να αποδείξει στον εαυτό της πόση κατανόηση είχε, πόσο ήταν...δημοκρατική. Οι μεγάλοι βασιλιάδες, οι ισχυροί που καταλαβαίνουν καλά ορισμένα πράματα πληρώνουν πάντα τους γελωτοποιούς της αυλής για να τους ειρωνεύονται..."

Κάπως έτσι λοιπόν οι Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε αποφασίζουν να σταματήσουν παρά την επιτυχία τους τις παραστάσεις στα αστικά θέατρα. "Είχαμε βαρεθεί να κάνουμε τους γελωτοποιούς της αστικής τάξης..." Και ενώ φαίνεται πως ο λόγος τους τελικά στηρίχθηκε και από τις πράξεις όταν η εξουσία μεταλλάσεται και ελίσεται με ακόμη πιο έξυπνους τρόπους αποφασίζει να χειραγωγήσει ακόμη και αυτό το ριζοσπαστικό καλλιτεχνικό κομμάτι της Ιταλίας και έτσι το 1997 το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας απονέμεται στον Ντάριο Φο!Μεγάλη η έκπληξη για όλους... "Μα καλά είναι δυνατόν να πάρει το βραβείο ένας κλόουν;;" Ο φασίστας Ιταλός πολιτικός θα πει πως "έιναι ντροπή να παίρνει το Νόμπελ ο Φο" άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν δεχτεί επιθέσεις ο Φο και η Ράμε από ακροδεξιούς, η τελευταία μάλιστα βιάστηκε και ξυλοκοπήθηκε άγρια σε μία από αυτές τις επιθέσεις. Άλλοι λέγανε πως "επιτέλους το πήρε και ένας δικός μας" και άλλοι περιμένουν πως δεν θα το δεχτεί. Όμως ο Φο θα παραλάβει τελικά το βραβείο και δηλώνει σε ένα εμβρόντητο κοινό ότι το ενα εκκατομύριο δολλάρια που συνοδεύουν το Νόμπελ θα δωθούν για τον αγώνα απελευθέρωσης 3 πολιτικών κρατούμενων (Σόφρι, Μπομπρέσι, Πιέτροστεφάνι) μέλη της Lotta Continua (πολιτική οργάνωση και εφημερίδα), που εκείνη την εποχή είχαν καταδικαστεί σε 21 χρόνια φυλάκιση, ως υπεύθυνοι για τη δολοφονία του διοικητή της αστυνομίας Καλαμπρέζι στο Μιλάνο το 1972. Ο Καλαμπρέζι βέβαια δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν ένα πρόσωπο από τα πιο γνωστά στο ισχυρό παρακράτος της Ιταλίας με πολλές διασυνδέσεις με στρατιωτικούς αξιωματικούς που ονειρεύονταν το πραξικόπημα αλλά ήταν και ο υπαίτιος κατά πολλούς για την δολοφονία που βαφτίστηκε "αυτοκτονία" του Τζουζέπε Πινέλι, καθώς ήταν ο επικεφαλής των τριήμερων ανακρίσεων του κατά τις οποίες προσπαθούσε να φορτώσει σε αυτόν την έκρηξη στην Πιάτσα Φοντάνα που στοίχισε την ζωή 16 ατόμων. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων κάποιοι διακρίνουν το σώμα του Πινέλι να εκπαραθυρώνεται από τα γραφεία της αστυνομίας. Από εκεί εμπνέεται και ο Φο και γράφει τον "Τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού". Αργότερα θα αποδειχτεί πως η έκρηξη ήταν έργο των μυστικών υπηρεσιών.

Από εκείνες τις εποχές των βασιλιάδων και των γελωτοποιών της αυλής ή από εκείνες τις εποχές των μολυβένιων χρόνων της ιταλικής δικαιοσύνης δεν απέχουμε σχεδόν καθόλου. "Η εξουσία και η έννοια της είναι διαχρονική, η μορφή της όμως αναδημιουργείται διαφορετική κατά καιρούς απ’ τον ίδιο της τον εαυτό" θα πει αργότερα, στο περίπου, ο επίσης Ιταλός Πιερ Πάολο Παζολίνι στο θεατρικό του έργο "Καλντερόν" και δεν θα έχει καθόλου άδικο.

Μετεξέλιξη σημερινών γελωτοποιών της αυλής απεικονίζει και το "παρακάτω εικαστικό έργο":

Τώρα βέβαια αναρωτιέται κανείς, να τους συμπεριλάβουμε ως τους γελωτοποιούς του βασιλιά, ή τους ίδιους τους εξουσιαστές; Μικρή η διαφορά, ε; Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα και η ιστορια συνεχίζεται και καπηλεύεται συνεχώς τις αξίες κάποιων πιο γνήσιων ανθρώπων και έιναι σημαντικό να μπορεί κανείς να διακρίνει που κρύβεται από πίσω το "φίδι"... Έτσι λοιπόν φέτος στο "αστικό" θέατρο (θα μου πεις ποιο αστικό και ποιο όχι τώρα όπως έχουμε γίνει...και δεν θα'χεις και άδικο) "Ριάλτο" ο πάμπλουτος "αριστερών φρονημάτων" Κ.Σπύρος Παπαδόπουλος έναντι 18 ευρακίων, έκαστος, μας παρουσιάζει την παράσταση του Ντάριο Φο "Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού". Και εννοείται τα παραπάνω δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα συμβαίνουν αλλά έτσι αναφέρω κάποια παραδείγματα που τώρα μου ήρθαν. Και τέλος έτσι γιατί μόλις τώρα μου ήρθαν και αυτά στο μυαλό...

Πόσο γελοίο είναι να έχεις το φίλτατο Wyclef να τραγουδάει "Diallo Diallo" , για τον νεαρό μετανάστη Amadou Diallo που δολοφονήθηκε άνευ αιτίας με 16 πιστολιές το 1999, παραλαμβάνοντας το "Νόμπελ Ειρήνης" και φωνάζοντας ακίνδυνα συνθηματάκια "we dont need war" και άλλα τέτοια χαριτωμένα σε ένα επίσης χαριτωμένο κοινό που οι μίσοι απ' αυτούς ευθύνονται για τους πολέμους που αναφέρει ο Kύριος Wyclef;

http://www.youtube.com/watch?v=rhXAW32X5I8&feature=related

Πόσο γελοίο επίσης είναι η Κ.Λιάνα Κανέλη να μας κάνει πρωτοποριακές δηλώσεις παραλαμβανοντας βραβείο του Life and Style θέλοντας να μας υποδείξει μία λογική media assassin που καθόλου όμως δεν μας πείθει για αυτό!

http://www.youtube.com/watch?v=lDe3kp_FbqU

Μια χαρά την βλέπω να ταιριάζει με όλο τον υπόλοιπο συρφετό εκεί μέσα... Άντε καλά μυαλά να έχουμε για να ξεχωρίζουμε την τέχνη από τα σκατά (την είπα την λέξη, δεν άντεχα με τόση αηδία).

Τα όσα λέγονται για τον Ντάριο Φο βασισμένα εξ ολοκλήρου στο βιβλιαράκι που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πανοπτικόν "Ντάριο Φο - Εναντίον των γελωτοποιών" και συγκεκριμένα από την εισαγωγή του βιβλίου του Κώστα Δεσποινιάδη. Τα υπόλοιπα για τον Φο και για την Ιταλία του 70 από τον Ιο της Ελευθεροτυπίας εδώ:

http://www.iospress.gr/ios1998/ios19980118a.htm

ενώ για το Καλντερόν του Παζολίνι κάποια λίγα λέγονται εδώ:

http://pikralida.blogspot.com/2007/05/blog-post.html

Το στενσιλ παραπάνω από την ομάδα Political zoo.

Ενώ για τον Amadou Diallo μπορείτε να διαβάσετε εδώ: Amadou Diallo

Απόπειρες 21: Παλιό...

Απόπειρες 20: Η επανάληψη

Η έννοια...

<< Η έννοια της οικονομικής ανάπτυξης που υφίσταται εδώ είναι η μεγαλύτερη εναλλακτική λύση που υπάρχει σήμερα για να καταλάβει η κοινωνία, ότι με το να καταστρέψει αυτές τις περιοχές καταστρέφει και την επιχειρηματικότητα. Αν δώσετε κάποια οικονομική αξία σ' ένα φυσικό περιβάλλον, τότε είναι η μόνη εναλλακτική που υπάρχει προκειμένου αυτό να γίνει σεβαστό από την κοινωνία...>>

Η παραπάνω δήλωση έγινε από τον Κλοβίς Μπόρχες της ΜΚΟ SPVS (Society for Wildlife Research and Environmental Education) με έδρα τον Παναμά, αλλά με δράση σε όλων τον κόσμο...

Μετά από αρκετό καιρό είπα να δω το καινούριο ντοκιμαντερ του Εξάντα "Πουλώντας αέρα"... Το ντοκιμαντερ περιγράφει την νέα δράση τον πολυεθνικών οι οποίες στο ένα μέρος του ημισφαιρίου προστατεύουν ενα οικοσύστημα (με την λογική της συνθήκης Κίοτο και μίας οικονομικής επένδυσης...) και στο άλλο μέρος, καταστρέφουν ολοκληροτικά ένα άλλο. Εντάξει ίσως δεν δίνω με αυτά τα λίγα λόγια την πλήρη εικόνα του ντοκιμαντέρ, οπότε είναι ενδιαφέρον για τον καθένα μας να το δει...

Βασικά αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η δήλωση (μου έκατσε πολύ άσχημα) αυτού του τύπου από την συγκεκριμένη ΜΚΟ που διαχειρίζεται- ελέγχει τις εκτάσεις του δάσους του Ατλαντικού, για χάρη 4 πολυεθνικών... Ναι καλά ακούσατε...
Η δήλωση κάθε άλλο από τυχαία είναι. Διότι τα δάση μας πλέον, τα δέντρα... έχουν γίνει εμπορεύματα, έχουν οικονομική αξία...Κάποιος μπορεί να μου πει μα καλά είναι στανταρτ πλέον...τι σου κάνει τόσο μεγάλη εντύπωση...
Αλλά για μένα ήταν μία από τις στιγμές που λες... αν είναι δυνατόν να ζω σε έναν τέτοιο κόσμο. Εδώ ο τύπος υποστηρίζει ότι η προστασία του περιβάλλοντος, ο σεβασμός μας προς αυτό, η παιδεία μας τελοσπαντων στηρίζεται στο αν το περιβάλλον θαγίνει εμπόρευμα και έχει οικονομική αξία... Δηλαδή είναι κάτι στιγμές που εγώ τουλάχιστον αναρωτιέμαι, πώς είναι να δυνατόν να δεχόμαστε τέτοια μηνύματα και με τέτοια απάθεια να τα ξεπερνάμε... Είναι τραγικό να μιλάει ο τύπος με τέτοια άνεση και να δείχνει το μεγάλο του όραμα, (που είναι στηριγμένο στην λειτουργία της κοινωνίας μας)... Λέγοντας ωμά και ξεκάθαρα πως δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική - για να μάθουμε, για να διαπαιδαγωγηθούμε, να αποκτήσουμε αξίες και ιδανικά- από το να γίνουν τα πάντα εμπόρευμα. Δηλαδή λέω εγώ τώρα... (αφελέστατα, θέλοντας και την άποψη σας σε αυτό το θέμα) για να τα λέει όλα αυτά η κοινωνία μας έχει γίνει ένα εμπορεύσιμο πράγμα... και το μόνο που αναγνωρίζει είναι η οικονομική αξία και το χρήμα. Εμείς -για ακόμη μια φορά- πόσο χαζοχαρούμενα μέλη της κοινωνίας μπορεί να φαινόμαστε που βλέπουμε τον ΜΚΟ μάνατζερ να μας το βροντοφωνάζει; Πραγματικά μου έκατσε πολύ άσχημα αυτό που άκουσα... Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι με την στάση μας, με την απάθεια και την απραξία μας, έχουμε δώσει το δικαίωμα να λέγονται τέτοια πράγματα για την βελτίωση της κοινωνία μας...

Αν δείτε το ντοκιμαντέρ θα δείτε και άλλα τρελά πράγματα... του στυλ αστυνομία περιβάλλοντος με πράσινη περιβολή, γκανια και γλοπς σε μια βάρκα να αρμενίζουν στα ποτάμια του οικοσυστήματος του Δάσος του Ατλαντικού!!! Κόβοντας κλίσεις και συλλαμβάνοντας ψαράδες.
Επίσης θα δείτε πως ένα δάσος έχει αγοραστεί από τις 4-5 πολυεθνικές και έχει πραγματικά γίνει ιδιωτικό... Και πώς η αστυνομία περιβάλλοντος η οποία δείθεν δρα για να προστατεύσει το περιβάλλον καταστέλλει τους ανθρώπους των κοινοτήτων που ζουν από το δάσος και το ποτάμι.
Να σημειωθεί ότι κάθε δέντρο έχει ιδιοκτήτη μια πολυεθνική... Και οι ΜΚΟ κάνουν την έρευνα τους, με χρηματοδότηση των πολυεθνικών, -με ταμπελάκια σε κάθε δέντρο- για να διαπιστώσουν πώς τα δέντρα μπορούν να αποτελέσουν μια προσοδοφόρα επένδυση (όμορφη μελετητική και επιστημονική δράση)...




Υ.Γ Φώτο από το ντοκιμαντέρ του Εξάντα...

Ελατάκος Οκτώβριος 2010

Αν μας αναζητήσει κανείς θα είμαστε σ' αυτό εδώ το καλύβι:


Περάστε καμιά βόλτα ή βάλτε μια φωνή!!!
Τα λεμε! Αντε για παρηγοριά σας αφήνω να ακούσετε ένα όμορφο τραγουδάκι από τους υπέροχους oneira 6tet η quartet τελοσπάντων... αμάν κι αυτοί ένα πιο φυσιολογικό όνομα δεν θα έβλαπτε!



υγ. Η φωτογραφία δεν είναι δική μου. Αλλά θα τις βγάλω κι εγώ τις φωτο μου που θα πάει. Προς το παρών ευχαριστώ τα παιδιά που παραχώρησαν χρήσιμες πληροφορίες και φωτογραφίες στο oreibasia.gr

Πρός Αναζήτηση...

Κάνοντας την συνηθισμένη -καθημερινή- διαδρομή πλέον Βούλα-Πετράλωνα, συνειδητοποίησα ότι μόλις που είχα εντοπίσει γιατί τώρα τελευταία νιώθω λειψός και μπερδεμένος (παρόλα τα εντοπισμένα προβλήματα...)
Κοινώς κάτι δεν μου πήγαινε καλά... κάτι μου έλειπε...

Ακούγοντας λοιπόν το She dances απο GravenHurst...ένα απλό και όμορφο τραγούδι ξαφνικά κάτι άλλαξε μέσα μου... Συνειδητοποίησα ότι στο συγκεκριμένο κομμάτι γίνεται μία αλλαγή στο ύφος του, πράγμα που το έκανε ξάφνου ξεχωριστό και ενδιαφέρον... Κάπως έτσι απρόσμενα γεννήθηκαν οι σκέψεις μου...

Όλη αυτή η πίεση, το άγχος της καθημερινότητας, τα κεφάλαια που δεν κλείνουν στην ζωή μου και μου προκαλούν ασφυξία, η λαχτάρα για την πραγματοποίησή των ονείρων μας, η απογοήτευση, τόσα κι άλλα τόσα συναισθήματα... οι κουβέντες μας, όλες οι εμπειρίες που ζήσαμε τον μήνα Οκτωβρίου ( που πραγματικά ήταν κάθε μία ξεχωριστή) μαζεύονταν η μία μετά την άλλη για να με σπρώξουν τελικά στην μουσική...

Αλλά ασυνείδητα ή και συνειδητά μερικές φορές εγώ τα έσπρωχνα στην άκρη, όπως και την μουσική... Η απλά δεν έδινα τον χρόνο που έπρεπε... Η απλά είχα βάλει τον εαυτό σε αναμονή... Γιατί πρέπει να τρέξουν τόσα και άλλα τόσα πράγματα. Δυστυχώς η ευτυχώς το καμπανάκι χτύπησε...
Αναζητώ από δω και πέρα νότες, ήχους, ατέλειωτες ώρες μπροστά από την οθόνη αγκαλιά με τα πλήκτρα και το κλασσικό μπέρδεμα-παίδεμα με τα χέρια στα τάστα.

Η μελωδία ηχεί ήδη μέσα μου... Μελωδίες είναι όλα αυτά που ζούμε...Αρκεί να μπορούμε να τα κάνουμε τραγούδια... κι ας μην ξέρουμε καν ούτε μία νότα...Καλή ώρα σαν και εμένα !!!

Καλό βράδυ...
Αυτές οι σκέψεις με συντρόφευαν σήμερα μέχρι το "Ταξίδι χωρίς χάρτη"... Μόλις έφτασα!

3 ερωτηματικά γεννιούνται από τις απεργίες στην Γαλλία

Ok. Μπορεί να είμαι απαράδεκτος που θα αστειευτώ με το εν λόγω θέμα ενώ θα έπρεπε ίσως να κάνω πολιτικές αναλύσεις, παραλληλισμούς της κατάστασης της Γαλλίας με την Ελλάδα και μπλα μπλα μπλα αλλά δεν έχω καμία ορεξη για όλα αυτά οπότε θα αρκεστώ στους πραγματικούς προβληματισμούς μου για το θέμα. Αυτοί προέκειψαν από το παρακάτω επίμαχο βίντεο:



Και έρχομαι να ρωτήσω λοιπόν...
1. Τι ρόλο βαράει η μαυροκόκκινη σημαία cnt??? (και που είναι ο Ντουρουτι...)(0.58)

2. Τι ρόλο παίζει ο μπάτσος με το κυκλαλφάδι στην πλάτη???? (0.50)
και τέλος...καθώς και το πιο συνταρακτικό...

3. Ποιό παιχνίδι παίζεται με τον μπάτσο με το μπουφάν redbull?????????? (1.34)

Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Οι ξεχασμένες λέξεις μας αιωρούνται μέσα στους υδρατμούς και περιμένουν...

Δεν φταίει τόσο που τελικά τα λεγόμενα μας δεν πήραν ποτέ υπόσταση.
Δεν φταίει τόσο ο χρόνος.

Ούτε καν η ανεπάρκεια του νου μας που παρακαλά το συναίσθημα για να δείξει το δρόμο για ένα σύννεφο - για μην μένει άπραγος-.

Φταίει τελικά που οι λέξεις βάλθηκαν να μεσολαβούν μεταξύ των ψυχών μας.

Η ομορφιά και η ελπίδα που βιώνουμε κρίνεται από τις λέξεις που χρησιμοποιούμε. Πολύ εύκολα η ελπίδα μετατρέπεται σε υδρατμούς και οι ομορφιά ξεχνιέται σαν τις λέξεις και τις κουβέντες που περνάν στην λήθη.

Μα πόσο πιο ουσιαστική μοιάζει κάποιες στιγμές η ζωή
όταν μοιράζεται μόνο με σιωπή και με συναισθήματα.

Κάπως πρέπει ν' ανέβω στο σύννεφο; Πρέπει τουλάχιστον να θυμηθώ τις λέξεις και ίσως να θυμηθώ κι αυτό που βάλθηκαν να ντύσουν...

Απόπειρες 19: Ζωή

Ναι είναι άχαρες οι ζωές μας. Ανυπόφορες. Πηδάμε από ταράτσες 8 πατωμάτων και την μία καταφέρνουμε και ανοίγουμε φτερά ενώ την άλλη κυλιόμαστε αιμόφυρτοι στο πεζοδρόμιο. Και η αλήθεια είναι ότι τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνουμε. Άλλες πάλι κρίνουμε ανώφελη, άσκοπη την προσπάθεια για την πτήση και απλά πηδάμε. Δεν γαμιέται! Ούτως η άλλως το κτίριο καίγεται.

Απόπειρες 18: Λυπάμαι

Πολύ λυπάμαι για τον θιγμένο που πληγώθηκε.
Μα πιο πολύ λυπάμαι για τον πληγωμένο που σιωπά. Για να μην θίξει τον προηγούμενο.

Απόπειρες 17: Τι είμαστε...

Τι είμαστε ρωτάς... Περιπλανώμενες ευτυχισμένες θλίψεις που αναζητούν τα ανύπαρκτα. Γέλια ντροπαλά που νοιώσαν πως είναι να μην μπορεί κανείς να γελάσει και βιώνουν αέναα την αμηχανία. Ανάμεσα από ερείπια περνάμε και με κλεφτές ματιές κοιτάζουμε και κοιταζόμαστε. Βλέπουμε τις καταπλακωμένες ψυχές και αδυνατούμε να σηκώσουμε τα συντρίμια. Κοιτάμε δεξιά και αριστερά για βοήθεια κι ύστερα πλησιάζει μετά από ατελείωτη ώρα κάποιος. Και αυτός μαζί μας δίχως καμία αυταπάτη ότι θα καταφέρουμε κάτι ακόμη και μαζί, κάνει συνεχώς την ίδια κίνηση. Σπρώχνει κι αυτός, να σηκώσουμε τα συντρίμια. Να ξεθάψουμε την ψυχή. Και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν συμβαίνει και είναι σίγουρο πως τίποτα δεν θα συμβεί. Όμως ο εγκλωβισμένος είναι καλύτερα να πεθάνει ελπίζοντας πως θα σωθεί. Είναι καλύτερα.

Προσωπικό

Πρέπει πολύ να μ' αγαπά.
Μου έφτιαξε ένα μαξιλάρι με παραμυθένιο - μαγικό λεωφορείο με προορισμό εκείνη.
Ξαπλώνεις, κλείνεις τα μάτια και μεταφέρεσαι στην αγκαλιά της...

Την καημένη την αρκουδίτσα :-(

10 ημέρες έμεινε μ' αυτό το βάζο στο κεφάλι η δύστυχη! Αμ... Τι να τις κάνουμε που είναι λιχούδες και ψάχναν στα βάζα στα σκουπίδια;!

Σιγη κι αναμονη

Ο ανεμος, οπως και οι μυρωδιες, φερνει θυμησες. Φερνει συναισθηματα. Πανω στις ραχες των βουνων φαινεται οτι τοσο καιρο ταξιδευα. Πανω στις ραχες και διπλα στις οχθες του ποταμιου. Αυτο ηταν το τοπιο που αντικρυζα, σχεδον καθε μερα. Αυτο με ταξιδευε και μου εδινε εμπνευση και κουραγιο. Το παραμυθι φαινεται να τελειωνει. Κι εγω αυτο που κραταω στο μυαλο μου ειναι η σιγη κι η αναμονη. Μια σιγη που επηλθε μετα απο ενα ταξιδι, ιδανικο, απο οτι φαινεται. Ανακεφαλαιωνω αναπολωντας λεξεις, φρασεις, γραμμες, στιγμες. Το πιο ομορφο εγκλημα μου, αυτη την φορα, ηταν η καταθεση της ψυχης μου. Καθε στιγμη εμοιαζα αλλα και ημουν πραγματικα ευαλωτος. Ετοιμος να αφησω τον πονο και την θλιψη να γινει κατι ομορφο και να περασει στην μνημη μου με ικανοποιηση, χωρις να χαθει στη ληθη. Ηταν πολυ ευκολο να γινει αυτο...
Πλεον εχω να θυμαμαι με τον καλυτερο τροπο- απο τα ιδια μου τα λογια- οτι η μοναξια μου βρηκε αντικρυσμα μεσα στις λεξεις. Τωρα σιγα σιγα περναω στη πνευματικη παυση,την σιγη, αναζητωντας πραξεις. Τωρα αναμενω τα ονειρα, τις σκεψεις να ανθισουν.
Απο την αδυναμια και την τρελα, στο απαγκιο του γραπτου λογου, στην παυση των συναισθηματικων μεταπτωσεων -η σιγη- και τωρα στη γλυκοπικρη αναμονη η με λιγα λογια, οπως μπορει να περιγραψει ενα ευστοχο γνωμικο, "0 και σημερα".

Automata & Kinetic Art

Κάποιος κάτι θέλει να μας πει...




Και κάποιος άλλος μάλλον γελάει μαζί μας...

Απόπειρες 16: Τιτιβίσματα

Ξημερώματα Κυριακής. Κάπου 6 - 6.15. Τα μάτια βαριά. Ύπνος... Ακούγονται γλυκά τιτιβίσματα πουλιών. Και η δεκαοχτούρα με την χαρακτηριστική της φωνή. Μα όσο κι αν είναι καλοδεχούμενη αυτή η μελωδία, όχι από πλεονεξία αλλά από ενοχική ευγνωμοσύνη χτυπάω το χέρι μου στον τοίχο δίπλα στο κρεβάτι και ψιθυρίζω... " Μα γιατί... Γιατί δεν μας αφήνεται στη μοίρα μας; Ειδικά εσείς που με ένα φτερούγισμα σας αγγίζετε τον ουρανό. Είμαστε εδώ , σ' αυτή τη γαμημένη πόλη, γύρισα 6 γιατί απ' τις 12 ως τις 2 έψαχνα μια παραλία με υποφερτό πλήθος κόσμου, υποφερτή βρώμα και ελεύθερη πρόσβαση. Ο θόρυβος μας, του Σαββάτου ο θόρυβος, πρέπει να' ναι απ'τους χειρότερους εφιάλτες σας κι εσείς εδώ, υπομονετικά, στοργικά, ομορφαίνετε τα πρωινά... τιτιβίζοντας ... κελαηδόντας πάνω στο τελευταίο εναπομείναν δέντρο. Γιατί; Γιατί δεν φεύγετε; Ντρέπομαι...

Η στιγμή της δικαιοσύνης δεν μπορεί παρά να είναι η στιγμή που η φύση στρέφεται εναντίον μας. Δείτε το anime : Kaze no tani no Naushika

Απόπειρες 15: Χειμερία Νάρκη

Ξημερώματα Κυριακής κάπου 6 - 6.15, τα μάτια βαριά.Ύπνος... Απαραίτητος για τον βιολογικό κύκλο του ανθρώπου. Επομένως μας είναι απαραίτητο το μηδέν στα τόσα "συν" και "πλην" μας. Αυτά τα έντονα, ενθουσιώδη - χαζά ενθουσιώδη "συν" και αυτά τα ίδια πάντα "πλην", βαρετά και υποκριτικά "πλην". Η ύπαρξη μας προϋποθέτει την ανυπαρξία έστω και για λίγες ώρες ή τουλάχιστον μια προσωμοίωση της. Τουλάχιστον οι αρκουδες το κάνουν ακόμη κι αυτό περισσότερο αποφασιστικά από εμάς. Εμείς πάντα βιαστικοί - "σίγουροι" για τις αποφάσεις μας, σιγουριά που δεν κρατά παρά λίγα δευτερόλεπτα.

Human Being

Το πρώτο το θυμήθηκα μετά από καιρο. Για το δεύτερο ευθύνεται ο Χρήστος. Τον ευχαριστώ που μου το έστειλε και πολλά γουφ γουφ να τον συντροφεύουν για πάντα!

Απόπειρες 14: Απειλή

Όταν μιλάω θα προτιμούσες να μην μιλούσα. Όταν όμως σιωπώ νιώθεις άβολα. Με σπρώχνεις να συμμετάσχω στην άσχημη έκβαση των γεγονότων ή μου φαίνεται;

Κιτρινο

Καθε μερα και ενα ταξιδι. Ποσα χιλιομετρα μακρυα; Οι αναμνησεις...γλυκοπικρη η γευση τους. Χαμενο το μυαλο μου. Η καθε σκεψη, το καθε συναισθημα ριζωνει στο χωμα... Στα κιτρινα λιβαδια της νοσταλγιας. Ομως οσο φυσαει ο ανεμος, τοσο πιο κοντα μας φερνει. Γιατι αναμεσα στην φωνη του, ακουω που ψιθυριζεις τ' ονομα μου. Ανατριχιαζω. Τα ματια σου ενας ουρανος βαμμενος με τα χρωματα της ψυχης σου. Ενας ουρανος που κουρνιαζουν τα συννεφα και η οψη του, ομορφαινει την υπαρξη μου. Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο την αυγη και το χαμογελο σου; Ποσα χιλιομετρα μακρυα απο τον ιδιο μου τον ευατο; Οι σταγονες της βροχης γινονται ενα με τα δακρυα μου. Τα ματια μου σε αναζητουν μεσα στις κιτρινες αποχρωσεις του τοπιο. Το προσωπο σου σχηματιζεται με την γυρη των λουλουδιων. Μοιρασου μαζι μου το φως που σαν φαρος θα με οδηγησει και παρε με μακρυα απο τα κυματα.
Απο τα λιβαδια, στα βουνα κι απο τις λιμνες, στην θαλασσα. Οι ψιθυροι σου, σαν πουλια, με πετουν περα απο την φυση, περα απο την πραγματικοτητα. Σε ενα κοσμο γαληνιο, πορτοκαλι, σαν το χρωμα των σκιων που δημιουργει ο ηλιος. Εκει που τα χερια μας κρατουν την αγαπη μας και οι ψυχες μας κυνηγουν την μοναδικη ομορφια των λουλουδιων. Ψιθυρησε μου κι αυτο το πρωινο. Οι λεξεις θα περασουν τα αγερωχα εμποδια της φυσης και θα σχηματισουν τ'ονειρα μου. Η αυγη και το χαμογελο σου. Ο τοπος της γαληνης βρισκεται περα απο 'δω, περα απο την θαμπαδα της κιτρινης αυτης γης που ριζωνει η νοσταλγια. Βρισκεται εκει που ο ηλιος ανατελει με ενα σου χαμογελο, εκει που η βροχη και το δακρυ γινονται βαλσαμο. Κι ομως καθε ταξιδι μου ξεκινα νοσταλγοντας το χαμογελο σου.

Η θαλασσα, το κυμα, το κενο.

Σε μια θαλασσα. Αναμεσα στα κυματα. Κατω απο αυτα, βρισκεται το μισο σωμα. Το αλλο, το χτυπαει η αλμυρα, ο ηλιος κι ο ανεμος. Επιπλεουμε σε αυτην την θαλασσα, σαν χαμενοι. Δεν ειναι ταξιδι αυτο. Απλα επιπλεουμε στο κενο. Μα το μεγαλυτερο κενο της φυσης ειν ο ανθρωπος. Ειναι αμπορετο να αναζητας την ταυτοτητα σου σε μια θαλασσα ανθρωπων. Αν καποιος κοιταγε απο ψηλα - ισως να 'ταν καθισμενος πανω σε ενα συννεφο - θα εβλεπε τα σωματα μας. Τα χερια μας ανοιχτα, διαπλατα! Τα ματια μας κλειστα, το ιδιο κ το στομα. Η φυση μιλα με τον ανεμο, το κυμα, το νερο. Ο ανθρωπος; Η εικονα του κενο υπερεχει... γιατι τα χερια μας ποτε δεν γινοντε ενα. Η φωνη μας ποτε δεν απομακρυνει την αισθηση του κενου - αυτου του βαθυπρασινου αρμυρου νερου-. Τα ματια μας; κλειστα. Η ελπιδα; Οσο δυσκολα μοιραζετε, τοσο δυσκολα διακρινετε. Αναμεσα μας το κενο. Το κενο που δημιουργουμε. Οποιος θυμαται να κολυμπα, ας το μοιραστει με τους αλλους. Οποιος θελει να χτυπησει το κορμι του δυνατα, κοντρα στο νερο, ας αντιδρασει. Οποιος θελει να αναπνευσει μεσ' το νερο σημαινει οτι θελει να ταξιδεψει κι οχι απλα να επιπλευει. Αυτος που αγαπα θα αρκεστει στο να βουτηξει, κι απο το συννεφο να βρεθει στο κυμα. Αυτος που θελει να ελπιζει ας ανοιξει τα ματια του. Τοσο καιρο περιμενω να αντικρυσω το χρωμα τους.

Απόπειρες 13: Η Πρωτοβουλία

Πρωτοβουλία σημαίνει να ξελαφρώνεις τον άλλον απ' την επίπονη διαδικασία της σκέψης. Να παίρνεις σύντομα το βάρος απ' τα χέρια του.Ή να το επωμίζεσαι εξ' αρχής.

Απόπειρες 12: Τα κάδρα

Σαν την σημερινή. Υπάρχουν πολλές τέτοιες μέρες. Αυτές που σηκώνεσαι απ' το κρεβάτι σαν σε αργή κίνηση. Και μέχρι να πλυθείς και να φτιάξεις το σάντουιτς για την δουλειά κάτι δεν σου πάει καλά αλλά δεν μπορείς να προσδιορίσεις τι. Βγαίνεις έξω και τότε η υποψία σου πάυει να είναι υποψία αλλά πραγματικότητα που την αντιλαμβάνεσαι με όλες σου τις αισθήσεις. Όλα γύρω σου είναι ακίνητα. Σαν παγωμένα. Μόνο εσύ κινείσαι μέσα σε εναλλασόμενες φωτογραφίες. Και προχωράς. Πας στο γραφείο. Πρέπει ναπάρεις κι εσύ μια θέση σε ένα κάδρο.

Απόπειρες 11: Μακριά απ' το παντού

Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να πιστεύει και να δωθεί κανείς από το ακαθόριστο, το αόριστο, το ανύπαρκτο. Ου και τόπος. Ένας τόπος ανύπαρκτος. Εκέι κρύβεται όλη μου η ζωή. Σ' αυτόν ακριβώς τον τόπο. Αρχίζει και γίνεται πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Μακριά απ' το παντού εκεί είναι η αλήθεια μας. Θα χαρώ πολύ να σας δω εκεί. Να με δείτε όπως στα αλήθεια είμαι. Να σας δω όπως αλήθεια είστε. Κύριοι συγγνώμη για την ανόητη ύπαρξη μου στον κόσμο αυτό.

Απόπειρες 10: Η Αμφιβολία

Πάντα σε ό,τι κι αν λέω - σε ό,τι κι αν γράψω υπάρχει ένα ανοιχτό παραθυράκι που φυσάει τον αέρα της αμφιβολίας. Ανά πάσα στιγμή μπορώ πολύ εύκολα και με βάσιμα επιχειρήματα να αποδείξω ότι αυτό που είπα ή εγραψα είναι ένα μεγαλειώδες λάθος. Όμως αρέσκομαι στο να αγνοώ επιτηδευμένα κομμάτια του εαυτού μου. Απ' τις μεγαλύτερες ενοχές μου αυτή η γνώση. Μόλις πρόσθεσα μια ακόμη ενοχή να με ταλαιπωρεί το βράδυ που σας χρησιμοποίησα για την εξομολόγηση μου.

Απόπειρες 9: Η ελπίδα

Αν δύο τελείως αντιφατικά μεταξύ τους πράγματα μπορούν να ενυπάρχουν ταυτόχρονα και να είναι και τα δύο σωστά τότε σε τι να ελπίζει κανείς;

Απόπειρες 8: Το αντίθετο

Καμιά φορά λέω πως αρκεί κανείς να ζήσει πολύ λίγα πράγματα για να καταλάβει τα πάντα. Καμιά φορά όμως λέω και το αντίθετο. Και τα δύο σωστά είναι, πως γίνεται αυτό;

Απόπειρες 7: Η επανάληψη

Αφού η ζωή είναι τόσο μα τόσο γρήγορη και τα συναισθήματα αναντίστοιχα αργά αναρωτιέμαι πως μπορεί κανείς να γράψει ή να κάνει τέχνη - οτιδήποτε - μουσική θέατρο - ποίηση - ζωγραφική... Καθώς χρειάζεται κάπως τα πράγματα να είναι σε έξαρση μέσα σου είτε να έχουν γαληνέψει - καταλαγιάσει. Επομένως χρειάζεται είτε άμεσα είτε σε βάθος χρόνου να κάνεις τις απαραίτητες διεργασίες για να εξάγεις συμπεράσματα - να εκφράσεις αληθινά συναισθήματα που επεξεργάστηκες και μπορείς να αναλύσεις ή να μιμηθείς. Αλλά είναι πάμπολλες οι φορές που ζούμε πράγματα που δεν έχουμε τον χρόνο να τα σκεφτούμε. Όμως η ζωή έχει φροντίσει και για αυτές τις περιπτώσεις... Με την στείρα επανάληψη.

Απόπειρες 6: Η γιορτή

Μια γιορτή. Ένα τόσο απλό καθημερινό βίωμα. Το σπίτι σου είναι γεμάτο κόσμο. Μια σκηνή θεάτρου όπου διαδραματίζονται δεκάδες μονόπρακτα ταυτόχρονα. Ποιο να πρωτοπαρακολουθήσεις; Τα πιτσιρίκια που παίζουν στο δωμάτιο; Τις γυναίκες που έχουν χωριστεί σε δύο σκηνές; Τους άντρες που έχουν χωριστεί σε τρεις; Τους εφήβους στο πίσω μπαλκόνι; Ξαφνικά όλοι φεύγουν. Πότε να προλάβεις να αισθανθείς την μοναξιά που είναι εκ φύσεως από τα πιο αργά συναισθήματα… Πότε να σκεφτείς όλα όσα είδες – όσα ακούστηκαν – να διαβάσεις τις κάρτες – να σκεφτείς για αυτές – να δεις τα δώρα, να αναλογιστείς τις σκέψεις που έκανε ο καθένας για να πάρει το συγκεκριμένο δώρο. Μια τρίωρη συνεστίαση αποτελεί τροφή για το μυαλό ίσως και για μια βδομάδα. Ενώ παράλληλα ζεις εκατοντάδες – χιλιάδες άλλες στιγμές – παραστάσεις αφού απ’ την επόμενη κιόλας μέρα πας στη δουλειά σου. Δεν προλαβαίνεις ούτε στο ελάχιστο και αυτό σε αποσυντονίζει.

Απόπειρες 5: Σκέψη και βίωμα

Τα βιώματα πρέπει να είναι πιο αργά από την σκέψη. Φαντάσου τον θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Πόσο χρόνο χρειάζεται κανείς για να σκεφτεί - να νοιώσει αυτόν τον θάνατο; Και πόσο διήρκησε ο θάνατος; Όταν η σκέψη δεν προφταίνει στον άτυπο αυτόν αγώνα δρόμου αποσυντονιζόμαστε - εκνευριζόμαστε.
Συγκρίνετε τον ξαφνικό θάνατο μ' έναν αργό. Ένα τροχαίο ας πούμε. Τι νεύρα! Εγωιστικό κι όμως ... είναι αυτό! Δεν αντέχουμε την τόσο ξαφνική μεταβολή των πραγμάτων.

Απόπειρες 4: Ο αποχωρισμός

Χρειάζεται να μείνεις καμιά ώρα έξω απ' την πόρτα που έκλεισε. Την πόρτα ας πούμε του αποχωρισμού. Για να συνειδητοποιήσεις τον χωρισμό.

Απόπειρες 3: Η τέχνη

Η τέχνη αν έχει ταχύτητα είναι αργή. Όπως ακριβώς και το συναίσθημα.

Απόπειρες 2: Η βόλτα

Καμιά φορά σκέφτομαι πως μια βόλτα μιας ώρας μπορεί και να φτάνει για μια ολόκληρη ζωή σκέψεων και ποίησης. Να μην χρειαστεί να ξαναβγείς έξω.

Απόπειρες 1: Ο Δύτης

Έχω ξεχάσει να ακούω τις σκέψεις μου. Εκείνες τις νύχτες επιστρέφοντας από τον Πειραιά με το λεωφορείο και τα ακουστικά στ’ αυτιά ακόμη τις νοσταλγώ. Περπατώντας- εμβαθύνοντας στη μουσική – στη ψυχή – στις σκέψεις – στις αστικές εικόνες. Θα ’λεγε κανείς πόσο απλό είναι για να γραφτεί κάτι τέτοιο. Εκεί λοιπόν αποδεικνύεται πως όλα είναι στο μυαλό ενός ανθρώπου. Γιατί ένας βλέπει απλά έναν άνθρωπο που επιστρέφει κουρασμένος απ’ τη δουλειά σπίτι κι ένας άλλος βλέπει μια ολόκληρη θεατρική ιεροτελεστία. Στις κινήσεις του έχουν χαραχτεί τα σημάδια όλων των χρόνων της ζωής του – στο βλέμμα. Αυτή είναι η μόνιμη κατάσταση που αλλάζει αργά και με δυσκαμψία. Τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο πολύπλοκα όταν προστίθεται η πιο πρόσφατη κατάσταση του «ήρωα» και του περιβάλλοντος του. Η συναισθηματική κατάσταση – οι καιρικές συνθήκες προσδίδουν μεταπτώσεις – η σωματική κούραση… Η μουσική αλλάζει ρυθμούς στο περπάτημα και τρόπο να κοιτάς – να νοιώθεις. Οι εικόνες – τα τοπία αλλά και όσα διαδραματίζονται μπροστά σου καθορίζουν την σκέψη – την ταχύτητα… Και το βάθος που κανείς φτάνει όλο και αυξάνεται. Με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής ο δύτης συνεχίζει σε βάθος.

Γκρίζο

Νωρίς το πρωί, το πρώιμο στάδιο της μέρας. Τα σύννεφα ξεκινούν την περιπλάνηση τους χαμηλά. Προσφέρουν την πάχνη και την υγρασία σε αυτό το κορμί. Το δωμάτιο ασφυκτικά κλειστό. Το μικρό παράθυρο του ξενώνα με την κατακίτρινη κουρτίνα κάνει την αίσθηση της παρακμής ακόμη πιο αβάσταχτη. Το μικρό κρεβάτι, το κατασκονισμένο κομοδίνο και το μισοκαμένο πορτατίφ. Η αναζήτηση κατοικεί σε τέτοια δωμάτια το ίδιο και ο Γ. Αυτό το πρωί βρίσκεται φιλοξενούμενος σε μια τέτοια κατοικία, που παρακμάζει και αργά αργά οδεύει προς το γκρέμισμα. Η αποσύνθεση μιας ζωής μπορεί να παρομοιαστεί με την αποσύνθεση της υλής. Με αντικείμενα όπως αυτό το μικρό τραπέζι και αυτούς τους ξεχασμένους στο χρόνο τοίχους, με αυτήν την χαζή ντεμοντέ γκρίζα ταπετσαρία. Αυτή η αίσθηση του γκρίζου μπορεί να στιγματίσει ολόκληρη την ζωή. Ο γκρίζος ουρανός φανερώνει αυτό το συναίσθημα. Το δυναμώνει.

Ο Γ. βρέθηκε σε αυτό το δωμάτιο. Αργά το βράδυ έφτασε, άνοιξε την πόρτα. Δεξιά του το γραφείο της υποδοχής με το χαρακτηριστικό κουδούνι να αστράφτει πάνω στο πάγκο της ρεσεψιον, αριστερά ο απαραίτητος καναπές, τα περιοδικά και το μεγάλο κοντό μαύρο τραπεζάκι. Δίνει την ταυτότητα, παίρνει τα κλειδιά, ο διάλογος με τον ξενοδόχο ανύπαρκτος. Το δωμάτιο βρισκόταν στον δεύτερο όροφο, μόλις εξήλθε του ασανσέρ, η μυρωδιά της κλεισούρας επικράτησε κάθε άλλης αίσθησης. Τα πάντα γύρω του γκρίζα...μισοφωτισμένα. Διακρίνοντας τον αριθμό του δωματίου, έσπευσε να φτάσει στην πόρτα. Το μοναχικό, παράξενο ταξίδι του, τον έφερε σε αυτό το ρημαγμένο ξενώνα. Η πόρτα πίσω του κλείνει. Ανάβει το φως. Στάθηκε ένα δεύτερο και πίσω του ακούστηκε βάδισμα. Ακούει τα κλειδιά, η πόρτα ανοίγει, βλέπει τον εαυτό του να ανάβει το φως. Το φως σβήνει. Τα πάντα παγώνουν. Ανάβει το φως του μπάνιου. Ο εαυτός του πουθενά. Παρ όλη την ταραχή δεν χάνει την ψυχραιμία του. Συνεχίζει να περιεργάζεται το δωμάτιο. Η κουβέρτα είναι στην απόχρωση του γκρίζου. Το μυαλό του στριφογυρνά στην κουβέντα που είχε προημερών με τον κ.Χ.

• Η μοναξιά συναντιέται σε κάθε κίνηση που κάνεις. Σε βρίσκει στο πρωινό ξύπνημα, βρίσκεται στην κίνηση του ανοίγματος της πόρτας και στην αίσθηση που δίνει αυτό το άνοιγμα. Βρίσκεται στο πώς επιλέγεις φαγητό, ρούχα, μια βόλτα, μια εκδρομή. Στο πώς γελάς, πώς τραγουδάς, πώς σκέφτεσαι. Από το πιο μικρό πράγμα στο πιο σύνθετο. Για αυτό είναι αμπόρετη. Γιατί κάθε φορά έρχεται και σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί μόνος; Σε κάνει να αμφιταλαντεύεσαι, αν έκανα κάτι λάθος. Οι επιλογές, αυτές οι ηλίθιες καθημερινές επιλογές σιγά σιγά γίνονται θηλιά στο λαιμό.

• Δηλαδή το ότι επιλέγω, σημαίνει ότι θα μένω και σιγά σιγά πιο μόνος;

• Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το είναι σου συναντά την μοναξιά πιο συχνά από ότι νομίζεις. Χτίζεις καθημερινά το μονοπάτι εκείνο που βγάζει σε αυτό το αδιέξοδο.

• Μα δεν θα έπρεπε να είμαι τόσο μόνος. Δεν μπορεί όλοι γύρω μου να είναι τόσο μόνοι. Εγώ αναζητώ τους τρόπους να ισοπεδώσω αυτήν την μοναξιά. Ωστόσο αυτό που νιώθω όμως ότι καταλαβαίνω καλά είναι ο εαυτός μου. Ίσως να πλανιέμαι γιατί σιγά σιγά νιώθω ότι τον χάνω και αυτόν. Η ανάγκη μου για ζωή και ευτυχία, έχει μετατραπεί σε ανάγκη για ησυχία και λιτότητα των αισθήσεών μου. Γιατί όσο περισσότερο νιώθω, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ αυτό το μοναχικό γκρίζο. Αυτό όμως δεν μπορώ να το αποφύγω...πάντα μα πάντα επιδιώκω αυτήν την αναζήτηση.

• Όλα πλέον στην ζωή τείνουν να μετατρέπονται σε απλοϊκά γνωμικά ή ακόμη ακόμη μπορεί κάποιος να τα παρομοιάσει με χρώματα. Άσπρο η μαύρο. Η αλήθεια είναι ότι κάποιες επιλογές δεν μπορούν να έχουν μια μέση κατάσταση ουδετερότητας, άλλα η ζωή δεν είναι ποτέ έτσι. Η ζωή εάν παρομοιαζόταν με χρώμα, για μένα θα ήταν το γκρίζο, για άλλους κάθε χρωματική απόχρωση η οποία θα ήταν το πάντρεμα ενός-δύο-τριών-άπειρων χρωμάτων.

• Εσύ αναζητάς; Η μονή ελπίδα που βρίσκω ώρες ώρες είναι στην αναζήτηση του εαυτού μου. Σε κανέναν άλλον. Θέλω να πορεύομαι μόνος, για να είναι όλα πιο εύκολα...

• Συνάμα όμως γίνονται όλα τόσο τραγικά και προβλεπόμενα, τόσο μοναχικά. Πραγματικά δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι η μοναξιά μου με ωθεί ακόμη πιο πολύ στην αναζήτηση. Αλλά άλλοτε με φέρνει ακόμη πιο κοντά στην σκιά μου και δεν το μπορώ. Όταν μένω μόνος τρέμω. Εκεί έχω καταλήξει. Ότι αυτή η σκιά αν απλωθεί κι άλλο κάποια στιγμή θα με στιγματίσει. Πάντα θέλησα να ακούσω, να καταλάβω, να συμμορφωθώ με τα συναισθήματα, να βοηθήσω, να εμπνεύσω και να εμπνευστώ, να χτίσω... αλλά τα πάντα γύρω μου γυρνάν μέσα σε έναν φαύλο κύκλο, με γνωστό αποτέλεσμα ,άλλα με τόσο απρόβλεπτη διάμετρο.

Ο Γ. πήγε να ξαπλώσει στο κρεβάτι μα ήδη είχαν σχηματιστεί στην κουβέρτα τα βαθουλώματα από ένα κορμί. Τρόμαξε. Τα πάντα πάγωσαν. Ήταν πολύ εκνευριστικό αυτό που γινόταν. Άπλωσε το χέρι του να σηκώσει τα σκεπάσματα. Έγειρε το κορμί του προς την πλευρά του παραθύρου και είδε ξανά τον εαυτό του να κοιτά έξω από το παράθυρο. Τα μάτια του έκλειναν. Το άλλο πρωί, σηκώθηκε και πήγε στο παράθυρο. Ανοιξε λίγο την κουρτίνα και κοίταξε το λιβάδι απέναντι. Το δωμάτιο ασφυκτικά κλειστό. Το πρωινό ήταν πολύ υγρό. Η ανάγκη του για να ξεφύγει από αυτήν την αλλόκοτη κατάσταση ήταν πολύ μεγάλη. Ήταν μόνος του μα πλέον ήταν τρομαγμένος. Αυτό που βίωνε ήταν ένα παράξενο σημάδι. Άνοιξε την πόρτα. Κοίταξε προς το ασανσέρ, είδε πάλι τον εαυτό του να περιμένει το ασανσέρ και να μπαίνει μέσα.... Έτρεξε προς την πόρτα μα το ασανσέρ ήταν στον ίδιο όροφο, δεν είχε μετακινηθεί. Έγνεψε στον ξενοδόχο. Βγήκε έξω, πάτησε το πλακόστρωτο. Αλαφιασμένος ανέβηκε προς το ύψωμα. Στα αριστερά του το μονοπάτι πέρναγε τις άσπρες αμυγδαλιές... πίσω του είδε πάλι μία γνώριμη φιγούρα να πετιέται έξω από τον ξενώνα. Γνωστό το πρόσωπο... Ανέβηκε στην κορφή του υψώματος. Ένιωθε ότι ήταν πλέον τόσο αργά, τόσες στιγμές, τόσες προσπάθειες, τόσος χρόνος και δεν είχε κερδίσει τίποτα... το μόνο που ένιωθε ήταν ότι έχανε τον ίδιο του τον εαυτό, έχανε τα λογικά του. Στην κορυφή του υψώματος, για άλλη μια φορά αντίκρισε το ίδιο πράγμα... μία ακόμη επιλογή. Κανείς δεν τον ένιωθε, κανείς δεν τον κατάλαβε. Η αναζήτηση. Το άγνωστο.

Ώρες ώρες τα πάντα περιστρέφονται σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Φαύλος γιατί μπορεί να είναι γνωστό το πού τελικά – ή μπορεί να φάνταζε γνωστό- μα ο Γ. ένιωθε ότι βάδιζε στο απρόβλεπτο δρόμο της διαμέτρου αυτού του κύκλου, για ακόμη μία φορά.