Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΝΕΛΑΟΥ ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Βρήκα ένα βιβλίο πρόσφατα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Πρόκειται για ένα βιβλίο που εξιστορεί μια ακόμη μαύρη σελίδα στην ελληνική ιστορία. Κάπου στην εποχή όπου αυτοί που αυτοαποκαλούνταν πατριώτες συνεργάζονταν με μια ιδιαίτερη ευκολία με τους Γερμανούς και αργότερα με τους Άγγλους και την Αμερική. Καταδίκαζαν – εκτελούσαν – φυλάκιζαν και εξόριζαν στις υπαίθριες φυλακές. Μακρόνησος – Αη Στράτης – Ικαρία – Φολέγανδρος… Για όσους δεν γνωρίζουν ο Λουντέμης κατηγορήθηκε για έσχατη προδοσία, για αντεθνική δράση κλπ γνωστά της εποχής και μετά από χρόνια εξορίας στην Ικαρία – Μακρόνησο και Αη Στράτη και ενώ πλέον είναι ετοιμοθάνατος από τις κακουχίες και το ξύλο δικάζεται για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» . Αλλά θα περάσω κατευθείαν στο θέμα χωρίς να κάνω καθόλου σχολιασμό των γεγονότων αφού μιλάνε από μόνα τους. Παραθέτω λοιπόν ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Λάμπρου Ζιώγα , φίλο του Μενέλαου Λουντέμη , «Η Δίκη του Μενέλαου Λουντέμη»:

Ο Θεοτοκάτος (συνήγορος του Λουντέμη) παίρνει από το τραπέζι ένα πανόδετο βιβλίο με γαλάζια ξεθωριασμένα εξώφυλλα, το ανοίγει και αρχίζει να απαγγέλει, καθαρά και βροντόφωνα για να μπορούν να τον παρακολουθούν όλοι:

Εγώ είμαι ο γκρεμιστής

Γιατί εγώ είμαι κι ο χτίστης

Ο διαλεχτός της άρνησης

Κι ο ακριβογιός της πίστης.

Και θέλει και το γκρέμισμα

Νου και καρδιά και χέρι.

Στου μίσους τα μεσάνυχτα

Τρέμει ενός πόθου αστέρι.

Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός,

Του χαλασμού πατέρας,

Πάντα κοιτάζω προς το φως

Το απόμαυρο της μέρας.

Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος,

Εγώ κι ο ανοιχτομάτης

Του μακρεμένου αγναντευτής

Κι ο κλέφτης κι ο απελάτης

Και με το καριοφύλλι μου

Και με το απελατίκι

Την πολιτεία την κάνω ερμιά,

Γη χέρσα το χωράφι.

Εδώ ο θεοτοκάτος σταματά , στρέφεται προς το μάρτυρα και λέει:

- Περιμένω ν’ ακούσω τη γνώμης σας γι’ αυτό το κείμενο κύριε μάρτυς.

Ο Καραχάλιος (μάρτυρας- αστυνόμος γενικής ασφάλειας) όμως σωπαίνει. Ύστερα από λίγο λέει:

- Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη μόνο από ένα απόσπασμα.

- Τότε παρακαλώ τον πρόεδρο να μου επιτρέψει να συνεχίσω, λέει ο Θεοτοκάτος.

Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές

Και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,

Κάλλιο φουσκώστε ποταμοί,

Και κάλλιο ανοίχτε , τάφοι,

Και , δυναμίτη, βρόντηξε

Και σιγοστάλαξε αίμα

Παρά σε πύργους άρχοντας

Και σε ναούς το ψέμα.

Των πρωτογέννητων καιρών

Η πλάση με τα’ αγρίμια

Ξανάρχεται. Καλώς να’ ρθη.

Γκρεμίζω την ασχήμια…

Εδώ σταματάει πάλι ο συνήγορος και ξαναρωτάει το μάρτυρα:

- Μήπως τώρα κύριε μάρτυς, σχηματίσατε γνώμη;

Αντί για απάντηση ο μάρτυρας ρωτά:

- Τίνος είναι αυτό το βιβλίο;

- Γιατί κύριε μάρτυς σας ενδιαφέρει;

- Ναι, με ενδιαφέρει.

- Γιατί σας ενδιαφέρει; Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε άποψη για κάποιο έργο δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας αλλά το περιεχόμενο και μόνο αυτό.

- Μα ξέρετε κύριε συνήγορε… Όταν γνωρίζουμε το συγγραφέα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει. Λοιπόν πέστε μου σας παρακαλώ τίνος είναι για να μπορέσω να κρίνω και να εκφέρω γνώμη.

- Δεν θα σας τον πω, γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν λίγο. Κι ύστερα εσείς μόνος σας είπατε ότι κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό έργο. Το κρίνετε απ’ το περιεχόμενο κι όχι από το συγγραφέα του.

Εδώ επεμβαίνει ο εισαγγελέας :

- Τέλος πάντων, κύριε συνήγορε, θα μας τον πείτε καμιά φορά αυτόν το συγγραφέα του κειμένου;

Ο Πρόεδρος Φαρμάκης, που έχει χάσει φαίνεται την υπομονή του, γυρίζει προς τον εισαγγελέα και λέει:

- Αφήστε κύριε εισαγγελέα . Κάποιος του ίδιου φυράματος με το Λουντέμη θα είναι κι αυτός.

Ο Θεοτοκάτος ήρεμος άνοιξε το βιβλίο για να συνεχίσει το διάβασμα. Βλέποντας τον ο πρόεδρος τινάχτηκε πάνω σαν να τον σούβλισαν με πυρωμένα σουβλιά και λέει ουρλιάζοντας:

- Κύριε συνήγορε δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε. Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα. Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα, είναι λίβελλος εναντίον του έθνους, είναι ένα κείμενο αντεθνικόν, που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως, ενώ εκείνος που το’ γραψε , αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα , πρέπει να καθήσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου, να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να κρεμαστεί… Αυτός δεν είναι Έλλην , είναι προδότης, εχθρός της πατρίδας… είπε ο πρόεδρος και κάθησε. Έτρεμε ολόκληρος από το θυμό του.

- Κύριε πρόεδρε, λέει ο Θεοτοκάτος, ομολογώ πως τέτοιο λαβράκι δεν το περίμενα στα δίχτυα μου. Εγώ αλλού ψάρευα ,συμπληρώνει, δείχνοντας τον μάρτυρα κατηγορίας. Το ποίημα που απήγγειλα πριν λίγο ενώπιόν σας και που εσείς το χαρακτηρίσατε λίβελλον εναντίον του έθνους, αντεθνικόν κλπ κλπ είναι απόσπασμα απ’ το γνωστό ποίημα «Ο εκδικητής» που κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα ελεύθερα και διαβάζεται από όλους τους Έλληνες . Εκείνος που τόγραψε και που κατά τη γνώμη σας πρέπει να δικαστεί για προδοσία δεν είναι άλλος από τον εθνικό μας ποιητή Κωστή Παλαμά, που όλο το έθνος τον διαβάζει, τον αγαπά και τον τιμά. Ναι, ο Κωστής Παλαμάς κύριε πρόεδρε. Και για να πεισθείτε καταθέτω το βιβλίο με τα γκρίζα εξώφυλλα λέγοντας:

- Όσο προδότης είναι, κύριε πρόεδρε, ο εθνικός μας ποιητής, άλλο τόσο είναι προδότης κι ο Λουντέμης, που έγραψε το βιβλίο «Βουρκωμένες μέρες» και για το οποίο τόσο λυσσαλέα διώκεται.

Το ακροατήριο ξεσπά σε χειροκροτήματα. Ο πρόεδρος αιφνιδιάζεται, τα χάνει. Δεν ξέρει τι να κάνει. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση χτυπά το κουδούνι αμήχανα και διακόπτει τη συνεδρίαση λέγοντας:

- Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν μπορεί να τα ξέρουμε όλα.

Άτιτλο

Για τους εν ζωή άψυχους

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι. Κι όμως κάπως έτσι έχουν τα πράγματα. Έχω χρόνια αναπηρία. Δυστυχώς. Μια ζωή καταδικασμένη σ’ αυτή την καταραμένη αναπηρία. Πάει καιρός, θυμάμαι που άρχισε να διαφαίνεται.

Όπως όλα τα παιδιά αναπτύχθηκα κι εγώ φυσιολογικά. Όλα ήταν φαινομενικά καλά. Ψήλωνα… οι πρώτες τρίχες που σε κάνουν να αισθάνεσαι περήφανος μα και ταυτόχρονα περίεργα έκαναν αισθητή την παρουσία τους... Σιγά-σιγά χρειαζόταν να ξυρίζομαι… Τα χαρακτηριστικά άρχισαν να γίνονται περισσότερο αρρενωπά. Οι πρώτες ορμές… Οι πρώτες ανησυχίες για τις γυναίκες… Οι πρώτοι έρωτες…

Όλα λοιπόν ίδια με τους υπόλοιπους. Μέχρι εκεί όμως.

Το σημαντικότερο μέρος της ανάπτυξης είναι μάλλον το τελευταίο. Όλοι το πέρασαν με ιδιαίτερη ευκολία. Εγώ όμως δεν το πέρασα ποτέ. Έμεινα εκεί παγωμένος να βλέπω την αλλαγή των υπολοίπων στο τελευταίο αυτό στάδιο και να περιμένω την σειρά μου. Ήταν μάταιο. Είχα ένα σωστό προαίσθημα πως δεν θα γίνει ποτέ αυτό.

Το τελευταίο στάδιο λοιπόν σχετίζεται περισσότερο με τον εσωτερικό σου κόσμο. Είναι κάπου εκεί λίγο πριν την ενηλικίωση. Μαθαίνεις να κρύβεις τα συναισθήματα σου. Να προστατεύεις τον εαυτό σου κρύβοντας ή σκοτώνοντας για πάντα την ψυχή σου. Είναι κάτι σαν την περιτομή. Το κάνεις αυτό μια και καλή για να γλιτώσεις από τις μετέπειτα πληγές.

Λένε λοιπόν πως οι ψυχές δεν μπορούν να αντέξουν όσα βλέπουν τα μάτια μας – όσα ακούμε – όσα νιώθουμε. Κι έτσι είναι βασικό κομμάτι της φυσιολογικής εξέλιξης ενός ανθρώπινου σώματος να κρυφτεί η ψυχή σου.

Σε εμένα τα πράγματα δεν συνέβησαν όπως ακριβώς έπρεπε.

Κι από τότε δεν περπατάω – σέρνομαι. ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ – ΒΟΥΡΚΩΝΩ.

Γιατί πίσω από τις σκέψεις μου κρύβεται μια σακατεμένη αγέρωχη ψυχή που στέκεται όρθια στον κοινωνικό πόλεμο με τους…. « εν ζωή άψυχους».

Ο ΛΙΠΟΤΑΧΤΗΣ

Κύριε πρόεδρε

Σας γράφω ένα γράμμα

Που ίσως διαβάσετε

Αν έχετε καιρό

Φτάσανε τα χαρτιά μου

Πως πρέπει να καταταγώ

Να φύγω για τον πόλεμο

Τ’ αργότερο την Τετάρτη.

Όμως κύριε πρόεδρε

Δεν πρόκειται να πάω

Δεν βρέθηκα σ’ αυτή τη γη

Για να σκοτώνω αθώους.

Δεν θέλω να θυμώσετε

Μα πρέπει να σας πω

Πως το’ χα πάρει απόφαση

Να γίνω λιποτάχτης.

Βλέπω στη λίγη μου ζωή

Πως πέθανε ο πατέρας μου

Πως φύγανε τα αδέρφια μου

Και τα παιδιά μου κλαίνε

Η μάνα μου απ’ τα βάσανα

Τώρα βαθιά στον τάφο

Γελάει με τους εξοπλισμούς

Περιγελάει τους στίχους

Όταν με χώσαν φυλακή

Άρπαξαν τη γυναίκα μου

Άρπαξαν τη ψυχή μου

Το παρελθόν που αγάπησα.

Αύριο ξημερώματα

Την πόρτα θα χτυπήσω

Στα μούτρα των νεκρών

Καιρών

Και θα χυθώ στους δρόμους

Θα ζητιανέψω τη ζωή μου

Γυρνώντας τη Γαλλία

Από Βρετάνη ως Προβηγκία

Και σ’ όλους θα φωνάξω

Άρνηση στην υποταγή

Άρνηση στην κατάταξη

Μην πάει κανείς στον

Πόλεμο

Να φύγετε αρνηθείτε.

Αν πρέπει αίμα να χυθεί

Να δώσετε το δικό σας

Αφού αυτό διδάσκετε

Σε όλους κύριε πρόεδρε

Κι αν είναι να με πιάσετε

Πέστε στους χωροφύλακες

Ότι θα είμαι άοπλος

Κι αν θέλουν ας μου ρίξουν.

(Του Μπορίς Βιάν μεταφορά από το Πανοπτικόν τεύχος 9.)

Και ελπίζω στο τέλος ο ...ποιητής να μην είναι και τόσο ειλικρινής...

Απαρηγόρητο Παραλήρημα ( Σκοτεινές Ψυχές)

Δύο ταξιδιώτες ντυμένοι με ρούχα κουρελιασμένα λεν ό ένας στον άλλο : Νιώσαμε την αγάπη, αγαπήσαμε και αγαπηθήκαμε, μα η ψύχη μας είναι γεμάτη θλίψη. Αγαπάμε να ταξιδεύουμε, να ονειρευόμαστε και να πλέουμε, πέρα και από τα αστέρια του γαλαξία μας. Τα παιδικά μας χρόνια πέρασαν ανάμεσα από τα αστέρια, αυτά τα θλιμμένα παιδικά μας χρόνια που ποτέ δεν βρήκαν παρηγοριά. Η ζωή μας, γεμάτη από αναζητήσεις, πέρασε δίπλα μας σαν όνειρο. Θέλω να τραγουδήσω για την λαμπρότητα του θεού και για την μεγαλοπρέπεια της αγάπης, μα η καρδιά μου ξεχειλίζει από θλίψη και μένω εδώ τραγουδώντας το τραγούδια των δύσκολων, σκοτεινών καιρών μας. Κανείς δεν μας κατάλαβε σε αυτήν την ζωή και το φως δεν γέμισε ποτέ τις σκοτεινές ψυχές μας. Η ζωή πια, έγινε ένα απαρηγόρητο παραλήρημα.

Ο Πίνακας αποτελεί έργο του Jack B. Yeats
Οι στίχοι του παρακάτω τραγουδιού προέρχονται πιθανότατα απο κάποιο παραδοσιακό Αρμένικο Ποίημα. Η παραπάνω μετάφραση έγινε απο αγγλικό κείμενο.
Djivan Gasparyan & Michael Brook - Dark Souls

Επιδιώκοντας το κενό (Η δικτακτορία του μυαλού... Συνέχεια)

Το μικρό μας σύμπαν συρρικνώνετε… Ένας στίχος που άκουσα σε ένα τραγούδι… Όνειρα, ελπίδες, αποτυχίες, λόγια, κρίσεις, κανόνες, νόμοι, τραγούδια... Όλα μπορούν να συνυπάρχουν μαζί, σε ένα χώρο… Στο μυαλό.

Το μυαλό μας συρρικνώνετε λοιπόν.

Άφησε τα όλα στο μυαλό σου να γίνουν ένα λοιπόν μικρέ μου άνθρωπε. Να μην χρειάζεται να ξεχωρίζεις τίποτα. Συρρίκνωσε τα όλα σε ένα μικρό ναι ή ένα όχι. Σε ένα δε με νοιάζει, είτε σε ένα, δεν χρειάζεται. Άφησε το μυαλό σου να συρρικνωθεί. Επέτρεψε τα όλα. Ξέχνα την σκέψη. Άσε τους πάντες να αποφασίζουν χωρίς εσένα. Δεν χρειάζεται να επιδιώξεις τίποτα… Εκτός της υποταγής σου.

Πραγματικά δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις και πολύ. Στο να υπότασσε, εκπαιδεύεσαι κάθε μέρα. Η ελευθερία για σένα θεωρείτε, μια βόλτα με το κωλοφτιαγμένο σου αμάξι… ή το να οδηγείς μεθυσμένος, ή το να πίνεις μπάφους με τους κολλητούς σου, ή το να πειραματίζεσαι με οποιασδήποτε απαγορευμένη ουσία. Άλλωστε ακόμα και οι επαναστάσεις σου καταπιάνονται με θέματα όπως το να μπορείς ελεύθερος να βλέπεις το αγαπημένο σου reality. Είτε στο να αγωνίας για να αποβάλεις από πάνω σου τα ταμπού και να πηδιέσαι ελεύθερα με οποιονδήποτε άγνωστο γουστάρεις, έτσι για μία βραδιά. Τόσο απλά, αγωνίζεσαι για μία εκπαίδευση στην οποία θα πρέπει να πληρώνεις. Είτε επιτρέπεις σε κάποιον να επιβάλει την ελευθερία σου και να την προστατεύει, με τα γκλομπ.

Πως θα γίνεις άνθρωπος εάν δεν έχεις κάποιον να σου βάζει πρόστιμα όταν εσύ κάνεις λάθος… Όταν εσύ κάνεις το λάθος και πρέπει να γίνεις άνθρωπός…πρέπει να πληρώσεις το χρηματικό τίμημα... Σαν να αγοράζεις την τιμιότητα και τις αξίες σου…Αγοράζεις την δυνατότητα σου να κάνεις κακό. Ξεχρεώνοντας το, όχι με τύψεις ή ενοχές, ούτε καν σκεπτόμενος την πρόληψη του… Ξέρεις απλά, ότι στην τελική θα τα πληρώσεις όλα, με χρήμα. Βέβαια τα λεφτά και τα πρόστιμα είναι ότι ποιο έξυπνο και άμεσο μπόρεσες να βρεις για να σου θυμίζει ότι η ‘ελευθερία’ σου…μπορεί να κάνει κακό. Και ότι πρέπει να υπάρχουν και όρια. Εξού και οι νόμοι που σου χώρεσαν μέσα στο μυαλό.

Στο ότι συρρικνώνεις το σύμπαν σου, την ζωή σου, την δημιουργικότητα σου, το μυαλό σου... Οφείλετε και η συντριβή σου. Οφείλετε ο φόβος και οι αντιλήψεις σου.

Φύλλα

Συνάντησα τυχαία αυτό το δέντρο… Τα μυαλό μου αφέθηκε ελεύθερο….

Πώς θα είναι άραγε να ζεις συνεχώς ακούνητος; Πώς είναι άραγε να φυλάς στις πλάτες σου φωλιές και να προσφέρεις απλόχερα ζωή σε κάθε είδους ζωή που χώνεται εκεί… κοντά στις ρίζες σου… Πώς είναι άραγε να ριζώνεις κάπου; Και να ζεις από αυτές;

Δεν αρνιέσαι, σε οποιαδήποτε ζωή, να φιλιώσει με τα κλαδιά σου. Σαν να είσαι οικογένεια ή ακόμη πατρίδα και σπίτι … Βεβαία, τόσο ελεύθερα, μπορείς να μείνεις μόνο… Χωρίς να μπορείς να αλλάξεις κάτι… Απλά υπάρχεις και προσφέρεις... Προσφέρεις ζωή.

Είναι δυνατόν τότε να μην νιώθεις; Να μην έχεις ψυχή; Είναι δυνατόν να μην έχεις μιλιά; Να μην έχεις πονέσει ποτέ σου; Είτε να μην έχεις δακρύσει; Άραγε επιλέγεις να μένεις σιωπηλό; Ακόμα και όταν πονάς ή όταν πεθαίνεις; Ίσως οι άνθρωποι δεν είναι τίποτα μπροστά στην απλότητα και την ύπαρξη σου. Σιγά Σιγά αρχίζουν να μοιάζουν ακόμη ποιο ασήμαντοι απέναντι σου.

Ακόμη και μέσα από μια φωτογραφία του, φαίνεται η ελευθερία που ποτίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα φύλλα του.

« Όταν έχεις μια παιδική καρδιά

και δεν έχεις ένα φίλο,

Πήγαινε βάλε βέρα στα κλαδιά,

στην μπουτονέρια σου φύλλο »

Κ.Γ.Καρυωτάκης

ΟΙ ΑΠΟΝΤΕΣ

Για τα χρόνια που πέρασαν και ήταν ένας άλλος κόσμος …

Για την παρέα εκείνη που μου γέμιζε την καρδιά και ξέχναγα όλα τα υπόλοιπα.

Το ’χω ξαναπεί και τραγουδιστά πως πάντα θα μου λείπουν.

Ό,τι καινούριο κι αν ζήσω, όπου κι αν βρίσκομαι , ό,τι κι αν κάνω θα τους αναζητώ πάντα. Πάντα θα νιώθω την απουσία τους.

Για όλα αυτά τους αφιερώνω την ταινία «Οι Απόντες» του Νίκου Γραμματικού.

Η ταινία καταφέρνει να σε συγκινήσει χωρίς να υπερβάλλει ούτε για ένα δευτερόλεπτο. Μεταφορά της πραγματικότητας κατευθείαν στον φακό της κάμερας. Αποδεικνύοντας τη δραματικότητα αλλά και την ομορφιά της απλής ζωής.

Ας βρέξει...

Ας βρέξει επιτέλους… Τόσο καιρό περιμένω…

Αν γράψω κάτι θα είναι πραγματικά βαρύ. Καλύτερα να σας απαλλάξω από τη θλίψη μου……….. Αν καταφέρω να βρω έστω ένα παιχνίδι ή κάτι τέτοιο…..

……………………………………………………………..

Λοιπόν βρήκα! (Δεν είναι ψέμα! Πέρασαν 5-6 λεπτά για να καταφέρω να βρω…) Αν και δεν είναι πολύ διασκεδαστικό και άμεσο.

Τέλοσπαντων. Πάντα ήθελα να φτιάξω ένα διαδραστικό βιβλίο (ας το πούμε έτσι). Δηλαδή να δώσω ένα έναυσμα για να παρατηρήσω την γραφή των άλλων σχετικά με κάποιο θέμα. Η γραφή και ιδιαίτερα η λογοτεχνική πιστεύω πως δείχνει πολύ έντονα τη μοναδικότητα της προσωπικότητας μας. Ποτέ δεν το έκανα όμως τελικά (τουλάχιστον ως τώρα) γιατί πιστεύω ότι οι περισσότεροι δεν θα έβρισκαν νόημα σε κάτι τέτοιο κι έτσι η πρόταση μου θα έμενε χωρίς αντίκρισμα. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι ακριβώς το ίδιο και τώρα. Αλλά κάνω μια αρχή κι αν βρεθεί αντίκρισμα θα ακολουθήσουν κάποιες άλλες προτάσεις αργότερα.

Αν υπάρχει όρεξη λοιπόν θα ανταποκριθείτε. Κι επειδή η όρεξη για να γράψεις είναι ένα αλλόκοτο πράγμα που ποτέ δεν έρχεται όταν το θέλεις (όπως λέει και το τραγούδι) γι’ αυτό θα περιμένω απαντήσεις ακόμη και μετά από μέρες σε αυτό το post. Κι ας δημοσιευτούν νεότερα posts.

Δεν πρόκειται για διαγωνισμό – ούτε για ανεύρεση ταλέντων (αν και… γιατί όχι; :-ρ )

Απλά προσπάθησε να απολαύσεις το ταξίδι που σου χαρίζει η γραφή αλλά και η ανάγνωση των υπολοίπων.

Αλλά έναυσμα ακόμη δεν έδωσα. Το έναυσμα ας είναι μια παράγραφος. Η αρχή ας πούμε:

«Κρύωνε... Το τζάκι ήταν “στεγνό” από φωτιά όπως και η καρδιά της από θέρμη. Το σπίτι τόσο παγωμένο όσο και το κενό στο μυαλό της. Ενώ το κρύο πιρούνιαζε τα οστά, εκείνη έτρεμε αλλά ούτε κι η ίδια δεν ήξερε γιατί βρισκόταν σ’ αυτή την κατάσταση. Λόγω της τσουχτερής παγωνιάς ή λόγω του ακόμη πιο ανυπόφορου κρύου μέσα της που της τσάκιζε τη ψυχή;»

Κανόνες δεν υπάρχουν. Μια καλή περίπτωση είναι να συνεχίσει κάποιος και μετά ο επόμενος κλπ. Θα χαρώ πολύ αν στείλετε.

Μικρόκοσμος

Τα μυρμήγκια είναι ευτυχισμένα μες στο γκαζόν. Γύρω τους απλώνεται μια τεράστια έκταση άγριας βλάστησης. Ένα επιβλητικό δάσος…

Ένα μικρό παιδί με το παιχνίδι του είναι ευτυχισμένο κάτω από τη κουβέρτα του κρεβατιού του. Ένα σαλιγκάρι είναι ευτυχισμένο στη γλάστρα του μπαλκονιού μας. Ο Στρατής είναι ευτυχισμένος στον κόσμο του μυαλού του, να σκέπτεται όσα οι άλλοι δεν πρόσεξαν ποτέ στη ζωή τους και πιστεύοντας ότι η καμπάνα κλαίει γι’ αυτόν.
Ο Γιάννης είναι ευτυχισμένος οδηγώντας το τηλεκατευθυνόμενο αυτοκινητάκι του στους δρόμους του Περάματος. Ο Άρης είναι ευτυχισμένος από τότε που πήδηξε μέσα στο ποτάμι και ζει σε αρμονία με τα πλάσματα του νερού.

Αν δεν μπορείς να φτιάξεις όμορφο τον «τεράστιο» κόσμο που σε περιβάλλει, φτιάξε τουλάχιστον έναν μικρόκοσμο… «Σμικρύνσου» και χάσου μέσα του.

Συμβουλή:
Γενικότερα ο ρόλος και η έννοια ενός φράχτη πάντα με εκνεύριζε. Πάντα ήθελα να είμαι πέρα από αυτόν. Όμως σ’ αυτή την περίπτωση τον θεωρώ απόλυτα χρήσιμο. Πρέπει να περιορίσεις το βλέμμα σου από την ασχήμια τους. Φτιάξε έναν όμορφο φράχτη στον μικρόκοσμο σου. Οχύρωσε τα όνειρα σου.

(Οι ζωγραφιές με την καμπάνα και τον Άρη είναι της Έλενας Σίμου. Τα γράμματα είναι εσκεμμένα μικρά λόγω «μικρό»κοσμου)

Apart

Τα τραγούδια - οι στίχοι, δεν ερμηνεύονται από τραγουδιστές - καλλιτέχνες. Ερμηνεύονται από στιγμές και από συναισθήματα. Όχι απ'τους ανθρώπους αλλά από τα συναισθήματα τους. Δεν ξέρω τι νόημα έχει κι αν έχει, να τραγουδήσει κάποιος ευτυχισμένος με τον έρωτα του αυτή τη στιγμή , αυτό το τραγούδι:

The Cure - Apart

he waits for her to understand
but she won't understand at all
she waits all night for him to call
but he won't call anymore
he waits to hear her say forgive
but she just drops her pearl-black eyes
and prays to hear him say i love you
but he tells no more lies

he waits for her to sympathize 
but she won't sympathize at all 
she waits all night to feel his kiss
but always wakes alone
he waits to hear her say forget
but she just hangs her head in pain
and prays to hear him say no more
i'll never leave again

how did we get this far apart?
we used to be so close together
how did we get this far apart?
i thought this love would last forever

Εγώ όμως αυτή τη στιγμή δικαιωματικά του ανήκω
και δικαιωματικά μου ανήκει.

ΣΙΩΠΗ

Σιωπή…30 χρόνια σιωπή. Έμαθα να ακούω και να μιλάω. Κατάλαβα την υποκρισία ενός ανθρώπινου βίου. Είμαστε πιο μικροί κι απ’ το πιο μικρό-μικρό βότσαλο. Η γνώση μας είναι τόσο περιορισμένη ώστε νομίζουμε πως γνωρίζουμε ποια είναι αυτά που μας διαφεύγουν. Είμαστε τόσο ανόητοι που έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε να ξέρουμε τι δεν ξέρουμε. 30 χρόνια σ’ αυτήν την καρέκλα αδύναμος - πεινασμένος - κουλουριασμένος – ταλαιπωρημένος μα έμαθα ν’ ακούω και να μιλάω πια. Η θάλασσα νευρίασε πολλές φορές μαζί μου … Χτύπησε ολάκερες μέρες και νύχτες αλύπητα την καρέκλα μου. Εμένα…μ’ έπνιξε 1000 φορές. Κι εγώ εκεί… Προσπαθούσα να καταλάβω τι θέλει από μένα . Ξέρω να μιλήσω στη θάλασσα καλύτερα απ’ όσο ξέρω να γράψω ή να μιλήσω σε σένα. Εγώ κι η καρέκλα μου γίναμε πλάσματα γνωστά στον βυθό της. Ξέρεις κάτι; Δεν καταλάβαινε ότι μ’ έπνιγε… Μ’ αγάπησε κι ήθελε να μ’ αγκαλιάσει. Τίποτα παραπάνω. Είναι τόσο αθώα Και δεν είχε άδικο… Εμείς και οι ανθρώπινες μικρές φοβίες μας… Αυτό είναι όλο μας το σύμπαν. Πέρα απ’ αυτό τίποτα. Νόμιζες ότι έχουμε κατακτήσει αιθέρες και νερά και ό,τι μας περιβάλει; Πολύ κοντόφθαλμη άποψη..

Δεν είχε άδικο λοιπόν. Ένα βράδυ που ’ταν τόσο γλυκιά και ήρεμη μου θύμισε το δροσερό χάδι της μάνας μου. Όταν ήταν ευτυχισμένη και μόνο που με αντίκριζε. Με χάιδευε στο μάγουλο θέλοντας να με χορτάσει γνωρίζοντας όμως πως κάποια στιγμή θα φύγω.. Το ’κανε λοιπόν διστακτικά και για λίγο. Να γλιτώσουμε αργότερα τα πολλά δάκρυα.

Αυτό το βράδυ τα νερά της ήταν τόσο γαλήνια σαν της μάνας μου… Είχα συγχυστεί… Ποια ήταν η μάνα μου ; Η θάλασσα ή εκείνη η γλυκιά γυναίκα; Το χάδι της ήταν από νερό; Η ανάσα της πρέπει να μύριζε αρμύρα – ιώδιο… «Κράτα με μια για πάντα»… ψέλλισα … Αγανακτισμένος απ’ αυτό το κοφτό χάδι που πάντα δεχόμουν και τελείωνε τόσο γρήγορα. Πριν καλά καλά κλείσω τα μάτια μου. «Κράτα με λίγο παραπάνω έστω» φώναξα δειλά.

Γλυκός μα δυνατός αέρας… Το’χεις ξανανιώσει ποτέ αυτό;; «Μάνα! Αγκάλιασε με! Αγκάλίασε με! Κλέινω τα μάτια μητέρα..»

Ένα κύμα ήταν αρκετό για να κατακτήσω τα νερά της. Τώρα ζω μέσα της. Κανείς δεν μπορεί να με πάρει μακριά της. Κοντά της επιτέλους έμαθα να ακούω και να μιλάω… όλα απ’ την αρχή.

Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ

Το πιο απόλυτο καθεστώς βρίσκεται στο μυαλό σου, μικρέ μου άνθρωπε. Που δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς κάποιον να την κηδεμονεύει. Στο μυαλό σου, που δεν μπορεί να φανταστεί να έχει την εξουσία αυτό για’ σένα. Στο μυαλό σου, που δεν μπορείς να διασκεδάσεις χωρίς να σου υποδείξουν το πώς. Στο μυαλό σου που δεν μπορεί να σκεφτεί – να δράσει χωρίς να σου υποδείξουν το πώς. Στο μυαλό σου, που όταν σου έλεγα να δημιουργήσουμε , δεν μπορούσες να φανταστείς τον τρόπο χωρίς να σου ανοίξουν διάπλατα οι δρόμοι της καριέρας – των εταιριών ή των δημοσίων σχέσεων που χρόνια σου λέω πως καταστρέφουν την τέχνη. Αν και δεν ξέρω τι σημαίνει τέχνη. Απλά νοιώθω. Γιατί η τέχνη είναι καταρχήν η μοναξιά. Κι εσύ δεν κατάφερες ποτέ να νοιώσεις μόνος. Γιατί δεν άντεχες…

Άλλωστε σε τι ωφελούσε; Τα όνειρα σου είναι κρυμμένα πίσω από τις υποδείξεις του μεγαλύτερου δικτάτορα στο μυαλό σου. Γιατί η δικτατορία είναι στο μυαλό σου. Στο μυαλό σου που δεν αντέχει το μεγαλύτερο βάρος που θα μπορούσαν ποτέ να σου φορτώσουν στην πλάτη. Την ελευθερία. Στο μυαλό σου που δεν άντεξε όταν την αναζητούσες απ’ τα παιδικά σου χρόνια και σε εξόρισε μακριά από ‘σένα… Και το τραγικό; Τώρα σου λείπει ο εαυτός σου.

Και το πραξικόπημα έγινε από πολύ νωρίς. Από τους γονείς σου έγινε το πραξικόπημα. Από τους δασκάλους έγινε. Από την ιστορία και την τηλεόραση. Από τα πρώτα κέρματα που έπιασες στα χέρια σου. Από την στιγμή της ύπαρξης σου.

Αλλά να μην ανησυχείς και να μην σκέφτεσαι… Γιατί θα καταστείλουν κάθε σου προσπάθεια. Μην ανησυχείς… Σε καταλαβαίνω. Άλλωστε κι εγώ είμαι άνθρωπος. Κάπου – κάπου…

«Η Πάρνηθα κάηκε»

Με 3 μονάχα λέξεις καταφέρνουμε να περιγράψουμε αυτό που συνέβη με τη καταραμένη – πικρόχολη – ανθρώπινη μιλιά μας. Πόσο άσχημοι φαντάζουν οι άνθρωποι ώρες – ώρες… Πόσο άσχημοι είμαστε ;

Και δεν έχω ούτε την όρεξη ούτε τη διαύγεια να αναπτύξω το θέμα…

Μόνο μια ερώτηση…:

Υπάρχει κάποιος «εμπρηστικός μηχανισμός» που να καίει τις αναμνήσεις;

Αναμνήσεις...

τώρα...


Υγ. Αν τυχόν ανοίξει κάποια συζήτηση για το θέμα θα προτιμούσα να μην είναι ούτε μνημόσυνο ούτε παραπάνω πληροφόρηση για τις καμμένες δασικές εκτάσεις. Αλλά να είναι συζήτηση για το τώρα.
Αν εξοργίζεστε όσο εγώ - αν στεναχωριέστε - αν αντιδράτε - αν συγκινείστε - αν ζείτε - αν υπάρχετε πείτε μου... Πως αντέχετε να το βλέπετε αυτό ; Πότε επιτέλους θα πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας ; Δεν νοιώθετε την ανάγκη να κάνουμε κάτι επιτέλους ; Και δεν λέω μόνο για την Πάρνηθα, αλλά ρε γαμώτο δεν έμεινε τίποτα στη κωλόπολη αυτά τα ελάχιστα δεν θα κάνουμε τίποτα να τα προστατέψουμε; Συνεχώς καταπατούνται τα πάντα. Οποιοδήποτε φυσικό τοπίο (θάλασσες - βουνά - πάρκα...) .Πρέπει να υπάρξει επιτέλους μια πρωτοβουλία. Πρέπει οι κάτοικοι όλων των περιοχών να νοιαστούν για το που ζούνε... Να μπορέσουν να δουν λίγο παραπέρα από τον μικροαστικό καναπέ τους. Ας δράσουμε.

Περι της έλλειψης των υδάτινων πόρων

Το ποστ αποτελεί κυρίως απάντηση στο ποστ που είχε κάνει ο Ras : (http://raslowbap.blogspot.com/2007/06/blog-post_12.html) (ΘΑ ΠΟΥΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΝΕΡΑΚΙ;)

Άμεσο θέμα σπανιότητας του νερού πιστεύω όντως δεν τίθεται, όσον αφορά δλδ ότι αύριο μπορεί να ξυπνήσουμε και να έχουν στερέψει τα πάντα… απλά παρόλη αυτήν την καταστροφολογία, όντως υπάρχουν σημαντικά προβλήματα με το νερό. Αυτό το λέω πάντα βάση αυτών που έχω εκλάβει με τις εμπειρίες που είχα, από τις παρατηρήσεις που κάνουν στα υπόγεια και μη νερά, οι αρμόδιοι φορείς που ερευνούν γεωτρήσεις και τις άλλες πηγές νερού. Συμφωνώ ότι η βαριά βιομηχανία και γενικότερα όλο το καπιταλιστικό σύστημα έχει συμβάλει όσο κανένας άλλος στην μόλυνση και επηρεασμό των υδάτινων πόρων.

Βασικά το θέμα είναι πολύπλοκο και ταυτόχρονα πολύ απλό. Μπορεί να ακουστεί λίγο στανταρτ αυτό αλλά… όντως η αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, (ανεξέλεγκτοι ρύποι, βιομηχανία) οι βροχές που δεν έρχονται όταν πρέπει ή δεν έρχονται καθόλου, (παράδειγμα ο χειμώνας που πέρασε χωρίς βροχές και η κακοκαιρία που είχαμε πριν καμια-δυο βδομάδες, που έκανε τους αγρότες να κλαίνε πάλι γιατί τώρα που δεν έπρεπε να βρέξει, έβρεξε και τους χάλασε τις καλλιέργιες…), η ζήτηση του νερού στα αστικά κέντρα που πλέον έχει γίνει πάρα πολύ μεγάλη, είναι πράγματα που επηρεάζουν τους υδάτινους πόρους και συνεπώς και την μελλοντική κατάσταση. Δλδ σε βάθος χρόνου, εάν μειωθούν οι βροχές λόγω της αλλαγής του κλήματος, είτε απουσιάσουν τα χιονιά κατά πολύ, τότε εννοείται θα υπάρχει πρόβλημα με το νερό...και δεν είναι κάτι που απέχει από την πραγματικότητα. Παράδειγμα φέτος με τους αγρότες και την κατάσταση που επικράτησε όλο τον χειμώνα με την απουσία βροχών που συντέλεσε στο ότι πλέον η στάθμη των υπόγειων νερών είναι τέτοια που δεν γνωρίζουν εάν θα υπάρχει αρκετή ποσότητα νερού για να ποτίσουν μέσα στο καλοκαίρι.

Το θέμα είναι ότι όλα αυτά μπορούν να επιβαρύνουν την κατάσταση με το νερό και ότι πλέον υπάρχει σημαντικό και ποιοτικό και ποσοτικό πρόβλημα. Πρέπει να δεχτούμε και να έχουμε μια συνείδηση ότι επιτέλους υπάρχει πρόβλημα και πρέπει κάπως να προφυλαχτούμε τουλάχιστον μαθαίνοντας τι συμβαίνει. Δεν μου είναι δύσκολο να φανταστώ μια εταιρία η οποία υποστηρίζοντας ότι επειδή υπάρχει έλλειψη νερού θα μπορούσε να διεκδίκηση ιδιωτικοποιήσεις η κάτι τέτοιο. Οι καθέ επιχείρηση έχει τις σκοπιμότητες της και κυρίως εκείνοι που θέλουν να κάνουν το νερό εμπόρευμα θα επικαλεστούν οτιδήποτε...

Διαφωνώ ότι δεν υπήρχε το θέμα έλλειψης νερού με τις παλαιότερες γενιές όπως αναφέρεται στο post του Ras : (http://raslowbap.blogspot.com/2007/06/blog-post_12.html) Έμαθα ότι επί περίοδο Μητσοτάκη, είχε βγει συμβουλή η οποία έλεγε ότι για οικονομία νερού θα ήταν καλό κάποιος να βάλει στα καζανάκια μέσα ένα τούβλο για να μην γεμίζει πολύ το καζανάκι…βέβαια ο Μητσοτάκης και οι Παπανδρεοικογένειες…είχαν τις βίλες με τα 585.. μπάνια και τις πισίνες… Τελειώνοντας να τονίσω ότι άμα το καλοσκεφτούμε δεν έχουμε κάνει και μείς οι ίδιοι τπτ από πλευράς μας για να προστατεύσουμε το νερό που σπαταλάμε στις καθημερινή μας ζωή. Επίσης δεν μπορώ να ακούω επιχειρήματα τύπου ότι η αύξηση τιμολογίων θα βοηθήσει στο να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι δεν πρέπει να χαλάει αλόγιστα το νερό, είναι κάτι που περνάει πολύ από τα αυτιά μου τον τελευταίο καιρό και πραγματικά με εκνευρίζει. Ίσως καταπιάνομαι με πολλά θέματα και δεν τα αναλύω όσο θα έπρεπε, απλά είναι μεγάλο το θέμα και αν γίνεται ας ανοίξει όσο μπορεί μια νέα συζήτηση.

Viva la revolution!

«Κάτοικοι» παραλιακών περιοχών της νότιας Αττικής κάνουν ριζοσπαστικές κινήσεις προκειμένου να διεκδικήσουν τις παραλίες και να αποφύγουν την ιδιωτικοποίηση τους… Πάντα με τη προστασία και την … αλληλεγγύη των επαναστατών δημάρχων τους , των γνωστών επίσης «καπελάκηδων» wanna be δημάρχων και αντιδημάρχων, συμβούλων κ… ο χορός καλά κρατεί…. Καθώς όμως και των ριζοσπαστικότερων όλων – νεοφιλελεύθερων – αριστερών – επαναστατικών – πρασινοκαρκινικών…

Έτσι λοιπόν στη παραλία του Ελληνικού όπου τα οδοφράγματα και οι φωτιές μαίνονται εθεάθη με τη μοτοσικλέτα του ο αντάρτης Τσε Γιώργος !

Ωραία…

Η επανάσταση άρχισε. Viva!

ΦΡΑΝΤΣ ΚΑΦΚΑ – Ο ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ ΤΗΣ ΠΕΙΝΑΣ

ΘΕΑΤΡΟ ΚΟΡΥΒΑΝΤΕΣ

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΑΝΤΡΕΑΣ ΘΕΟΧΑΡΗΣ – ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΦΕΛΟΥΖΗΣ

Πέρασαν 3 ή 4 μήνες; Μάλλον και παραπάνω… Κι όμως , ακόμη δεν λέει να βγει απ’ το κεφάλι μου αυτή η παράσταση. Έστω κι έτσι αόριστα νοιώθω την ανάγκη να συγχαρώ αυτά τα παιδιά που πραγματικά πιστεύω πως έκαναν μια δουλειά που μπορεί με αξιοπρέπεια να σταθεί μπροστά σε έναν τόσο ατμοσφαιρικό και ξεχωριστό συγγραφέα όπως ο Kafka.

Μάλλον δεν είναι μόνο η ανάγκη να τους συγχαρώ αλλά ώρες-ώρες όταν το μυαλό υπερχειλίζει από την αηδία της εποχής μας και της τέχνης που καθημερινά βιάζεται, φοβάμαι. Ειλικρινά φοβάμαι μην καταστραφεί ό,τι καλό υπάρχει. Μην εξαντληθεί η υπομονή όσων προσπαθούν με τις πιο αγνές προθέσεις να συνεχίσουν το μοναχικό ταξίδι στα βάθη της ψυχής τους για να κάνουν τέχνη.

Έχω βρεθεί πολλές φορές ξεγυμνωμένος από οτιδήποτε κρύβει την ψυχή μου , τη ζωή μου , τα συναισθήματα μου μπροστά στην «κακία» που μόνο ένα ανθρώπινο βλέμμα μπορεί να εκφράσει. Και είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό.

Αλλά έχω βρεθεί και κάποιες, ελάχιστες φορές, ξεγυμνωμένος μπροστά σε βλέμμα κατανόησης , αλληλεγγύης , πραγματικής αγνότητας και αγάπης. Και αυτές οι ελάχιστες φορές είναι πράγματι τόσο σημαντικές … Αναγκαίες για την συνέχεια της ζωής άρα και της τέχνης… της δημιουργίας. Γι’ αυτό λοιπόν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό να δείξεις σε κάποιον που κόπιασε πόσο σου άρεσε αυτό που έφτιαξε. Και ακόμη κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν περίμενα για να τους συγχαρώ.

Η ατμόσφαιρα απέξω ακόμη απ’ το θέατρο ήταν χαρακτηριστική. Πόσο μάλλον όταν μπήκαμε όπου όλος ο χώρος ήταν διαμορφωμένος για την παράσταση. Έμπαινες σε έναν κόσμο μεταφορικό του δικού μας κόσμου. Ίσως και στο μυαλό του Κάφκα.

Ίσως και στο μυαλό πολλών άλλων που σίγουρα ο Κάφκα τους εκφράζει.

Τα χειρόγραφα του Κάφκα στον τοίχο για να εισχωρήσεις ακόμη βαθύτερα σ’ αυτόν τον κόσμο. Να αισθανθείς και να κατανοήσεις τον ορισμό της ματαιότητας ίσως και της ζωής αλλά και στα συρματοπλέγματα πάνω τσακισμένα και σκισμένα τα χειρόγραφα του… «Ο καλλιτέχνης – ο ποιητής – ο δημιουργός» και η ευαισθησία του. Ο σκληρός κόσμος που ζει και η περιορισμένη, εξ αρχής των πάντων, ελευθερία. Δεν ήταν τυχαίο που ο Κάφκα ζήτησε από τον φίλο του Max Brod να κάψει μετά τον θάνατο του όλες του τις σημειώσεις και οτιδήποτε είχε γράψει… Κι εδώ υπενθυμίζω την εισαγωγή του post για το πώς νοιώθει ένας καλλιτέχνης (ίσως και όλοι οι άνθρωποι) όταν «πουλάνε τη ψυχή τους». Ακόμη και μετά τον θάνατο τους…

Τα ρολόγια , ο χρόνος απανταχού παρών να πιέζει, να αγχώνει και να θυμίζει πρώτος και καλύτερος ότι είσαι σκλάβος του. Ύστερα το γράμμα του Γκρέγκορ Σάμσα του ήρωα του Κάφκα για τον αρραβώνα του με την Φρίντα Μπράντεφελντ με αποστολέα και παραλήπτη…. τον ίδιο.

Και το πρόγραμμα της παράστασης που σε κανένα άλλο θέατρο δεν έχω πάρει καλύτερο. Αυτό το πρόγραμμα ήταν προσεγμένο και είχε πραγματικά κάτι να μας πει. Δεν υπήρχε απλά για να υπάρχει κι ένα πρόγραμμα στη παράσταση. Αντικατοπτρίζοντας την δουλειά αλλά και την όρεξη, το μεράκι αυτών των ανθρώπων για την παράσταση. Την μελέτη που έκαναν στο έργο του Κάφκα για να βγει αυτό το αποτέλεσμα.

Τι να πρωτοπώ… Και ειδικά εάν μιλήσω για τους ηθοποιούς, τις μουσικές, τη σκηνοθεσία, την κίνηση , το περιεχόμενο της παράστασης… δεν θα σταματήσω ποτέ.

Μια τέτοια προσπάθεια δεν είναι ένα θέαμα που απλά είδες , πέρασε και τελείωσε. Αφήνει πολλά πράγματα πίσω του και αυτό δικαιώνει τη δουλειά ενός καλλιτέχνη.

Κι όλα αυτά από ένα θέατρο που σε πολλούς ίσως προκαλούσε αποστροφή. Ένα υπόγειο στην οδό Μυλλέρου στο μεταξουργείο που πραγματικά μυρίζει άρωμα δημιουργικότητας. Σ’ έναν χώρο όπου δεν προωθείται το σταριλίκι , δεν είναι το διασκεδαστήριο για την αστική τάξη, χωρίς χορηγούς, χωρίς όμορφα χαλιά και αναπαυτικά καθίσματα, χλιδάτα φουαγιέ και προ πάντων χωρίς ανθρώπους υποκριτές που μεταφράζουν το θέατρο σε δημόσιες σχέσεις. Αλλά με το παγωμένο τσιμέντο και τους ακάλυπτους σωλήνες αποχετεύσεων να θυμίζουν ότι παντού μπορεί να γίνει θέατρο – παράσταση αρκεί το βλέμμα σου να έχει κάτι να πει. Και όλα αυτά χωρίς κανένα αντίτιμο. Μόνο προς τιμήν τους μπορεί να είναι αυτό. Και θέλω να πιστεύω πως όλα αυτά είναι εκ πεποιθήσεως. Ελπίζω αυτό το post με κάποιο περίεργο τρόπο να διαβαστεί από αυτούς τους ανθρώπους που πολύ εκτίμησα απ’ την πρώτη μου επαφή με την τέχνη τους (μακρυς άσπρος επίδεσμος) για να τους ευχαριστήσω γι’ αυτή την υπέροχη παράσταση να τους συγχαρώ και να τους ενθαρρύνω να συνεχίσουν!

ΦΩΣ

Είναι στιγμές που βλέποντας και μόνο πονάς γι αυτούς που δεν μπορούν να δουν. Κι είναι άλλες, όπως όταν αντικρίσεις κάτι που σου προκαλεί φρίκη, που ξεστομίζεις με λύπη και πικρία « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η σκέψη βέβαια αυτή, του να είσαι τυφλός, κάποιον που βλέπει μπορεί να τον κάνει να προσεύχεται…Άλλος μπορεί να προσεύχεται για να μην χάσει την όραση του και άλλος, μέσα από τις προσευχές του, να ζητά να μην χάσει όλα αυτά που θέλει να "βλέπει" η ψυχή του.

Ο δεύτερος ίσως φοβάται ότι πλέον, πολλά πράγματα αρχίζουν να χάνουν την υπόστασή τους, σαν να χάνονται από την όρασή του, σαν να σκοτεινιάζουν και να γίνονται αχνά, σαν να εκλείπουν από την ψυχή του, τα συναισθήματα από όλες αυτές τις πανέμορφες καθημερινές εικόνες που μπορεί να αντίκριζε κάποτε. Παρόλο που θα τις αναζητά παντού, στη γη, στον ουρανό, κοντά ή μακριά, σε ένα ταξίδι, σε μία εκδρομή, σε έναν δίκαιο και αγνό άνθρωπο, σε μία αγάπη, σε μία χαρά, στην φύση, εικόνες που γεννίουνται από ένα τραγούδι, είτε σε εικόνες που θα έχουν γεννηθεί από την φαντασία του, δεν θα μπορεί να τις αντικρύσει. Ήδη θα αρχίζουν να χάνονται. H όραση του θα αρχίσει να περιορίζεται, αφού παντού θα αντικρίζει εικόνες, οι οποίες το μόνο που θα τον κάνουν, είναι να ξεστομίζει την φράση, « μακάρι να μην έβλεπα, να’μένα στο σκοτάδι.».

Η προσευχή – ικεσία αυτή, ίσως σημαίνει ότι το μόνο που του μένει πια είναι να ελπίζει ότι με την όρασή του, θα προσπαθεί να χαρίζει εικόνες που θέλει η ψυχή του. Έτσι ακόμα και τυφλός να ήταν, θα είχε τουλάχιστον χαρίσει στην ψυχή του φως.

ΚΑΛΝΤΕΡΟΝ

Επιστροφή στο blog και επιστροφή κατά κάποιο τρόπο με ένα «post δικαιολογία» για την απουσία τουλάχιστον τη δική μου ,ο άλλος ας δικαιολογηθεί μόνος του J, τόσο καιρό απ’την Πικραλίδα.

Καλντερόν λοιπόν είναι το όνομα της παράστασης που ήταν ο λόγος να έρθω για πρώτη φορά σε επαφή με το θεατρικό «σανίδι». Ίσως επίσης η πρώτη φορά (μετά το σχολείο και τα ποιήματα) που βρέθηκα ενώπιον 100 και πάνω ανθρώπων να ξεμπροστιάζω την ψυχή μου.

Δεν θα μείνω στο τι σήμαινε για’ μένα όλο αυτό που έζησα μισό περίπου χρόνο με τη θεατρική ομάδα , τι κέρδισα , τι έζησα , πόσα κατάλαβα , πόσα ονειρεύτηκα και πόσο απογοητεύτηκα. Αλλά θα μείνω μόνο στην ουσία της παράστασης.

Μελετώντας το έργο περισσότερο από 3 μήνες αλλά και συζητώντας με πολλούς για την αποκωδικοποίηση του έργου κατέληξα στο ότι οποιαδήποτε ερμηνεία κι αν δώσεις , δεν θα’ ναι τίποτα άλλο από μια στενοκέφαλη άποψη. Άλλωστε στενοκέφαλος αισθάνεται μάλλον ακόμη κι ο ίδιος ο συγγραφέας μπροστά στο δημιούργημα του. Μην ξεχνάμε τα λόγια του σπήκερ:

«….Πως είναι κατώτερος ο συγγραφέας από το ίδιο του το έργο. Πως το κεφάλι του είναι πιο μικρό απ’ αυτό που το ίδιο του το κεφάλι φαντάζεται…..»

Παρόλα αυτά βέβαια δεν μπορώ να αποφύγω το καθήκον το οποίο μου ανατίθεται ακόμη και ως Βαγγέλης (και όχι ως σπήκερ).

Έτσι λοιπόν κι εγώ προσπάθησα παρόλα αυτα να γράψω δυο λόγια για το έργο χωρίς να το προσβάλλω. Με την πολύτιμη βοήθεια της Έλενας αλλά και του Χάρη που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε το πρώτο αναπόσπαστο κομμάτι απ’ την τελετουργία κάθε βραδιάς απ’ την 27^η Απριλίου ως και την 6^η του Μάη στο θέατρο κάτω απ’τη γέφυρα. Το video εισαγωγής . Ο συνδετικός κρίκος της πραγματικότητας μας με το όνειρο. Δηλαδή την παράσταση. Και άρχιζε κάπως έτσι…

Las meninas

ένας πίνακας του Ισπανού ζωγράφου Ντιέγκο Ροντρίγκεζ Βελάσκεθ. Μία σκηνή της καθημερινότητας ενός ζωγράφου της αυλής το 1656. 4 αιώνες μετά ο πίνακας φιλοξενείται στο μουσείο του Prado . Σ’ αυτόν οι επισκέπτες αντικρίζουν το μεγαλείο και το πλούτο μιας βασιλικής οικογένειας του 17^ου αιώνα. Μια εικόνα της απόλυτης εξουσίας, η έννοια της οποίας είναι διαχρονική. Η μορφή της όμως αναδημιουργείται διαφορετική κατά καιρούς απ’ τον ίδιο της τον εαυτό.

Φρανσίσκο Φράνκο

δικτάτορας της Ισπανίας

Υπάρχουν όμως άνθρωποι που εξεγείρονται στους αυστηρούς θεσμούς μιας ζωής τόσο αυστηρής και μονοκόμματης σαν τοίχος απέναντι στον ουρανό – σαν τοίχος μπροστά στην ελευθερία. Άνθρωποι που αρνούνται να ζήσουν την πραγματικότητα που τους επιβάλλεται και προσπαθούν να την ανατρέψουν.

Και είναι 2 οι περιπτώσεις με τις οποίες ο συγγραφέας καταπιάνεται συγκεκριμένα στο έργο. Ο Ισπανικός εμφύλιος και ο πολυτάραχος Μάης του 68 .

Η Ροζάουρα λοιπόν η ηρωίδα του Παζολίνι στο Καλντερόν δεν αντέχει να ζήσει καμία απ’ τις πραγματικότητες που της επιβάλλουν και διαλέγει να τις αποφύγει. Ο τρόπος που διάλεξε ήταν εμφανής στη παράσταση.

Κι όλα αυτά γιατί οι πραγματικότητες - ο κόσμος – η κοσμοθεωρία – το κράτος – η θρησκεία – ο τρόπος ζωής – ο τρόπος σκέψης ακόμη και ο τρόπος που θα επαναστατούμε είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένος. Απ’την στιγμή της γέννησης μας προσαρμοζόμαστε σ’ έναν κόσμο ιεραρχημένο και νοιώθουμε ευάλωτοι απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας.

Τα δικαιώματα που έχει κανείς είναι κι αυτά κατοχυρωμένα πριν καν την ύπαρξη του. Γιατί σίγουρα άλλα είναι τα δικαιώματα που έχει στη ζωή του ο Νέγρος ή ο μικρός Βιετναμέζος σαν έμβρυο καμένο απ’ τις ναπάλμ και άλλα ο μέσος Ευρωπαίος. Άλλα η Νιγηριανή μετανάστρια πόρνη άλλα ο Αλβανός άλλα ο Ιρακινός και άλλα ο Έλληνας. Η γέννηση βέβαια προσφέρει ζωές χιλιών ειδών και με πολλές διαφορετικές κατηγορίες . Όχι μόνο ανάλογα τον τόπο , όχι μόνο ανάλογα τον πλούτο αλλά και χρονολογικά. Γιατί άλλα δικαιώματα έχει ο αριστερός που έγινε και βουλευτής στο τώρα και άλλα δικαιώματα είχε ο αριστερός που θα ’ταν εξόριστος στον Αη Στράτη πριν κάποια χρόνια. Και αυτό το παιχνίδι δεν σταματάει ποτέ. Ένα παιχνίδι που καθορίζει ολόκληρες ζωές. Άλλωστε όπως ανέφερε ο ψυχίατρος του Παζολίνι….

«Η γέννηση είναι το παν… Βαδίζει κανείς στη συντριβή από τη γέννηση του ακόμα. Για φαντάσου να είχες γεννηθεί με σκούρα επιδερμίδα…»

Για φαντάσου… Μάλλον δεν μπορείς καν.

Έτσι λοιπόν για να γυρίσω στο video που το ξέχασα , αφού έδειξε όσα κρίναμε απαραίτητα για μια σύντομη αλλά περιεκτική αναδρομή στα γεγονότα του εμφυλίου αλλά και του Μάη τελειώνει κάπως έτσι (πάντα σύμφωνα με το Καλντερόν του Παζολίνι)….

Είναι λοιπόν χιλιάδες διαφορετικές πραγματικότητες που θα ’πρεπε κανείς να προσαρμοστεί. Με ή χωρίς τη θέληση του. Απ’ τη στιγμή της γέννησης , τη μεγαλύτερη πηγή δικαιωμάτων. Πολλοί αντέδρασαν και πολλοί αντιδρούν ακόμη. Παρά τη συντριβή τους. Υποτιμώντας μια ζωή άξια υποτίμησης. Ελπίζοντας να ζήσουν στα όνειρα τους.

Φύση

Όσες κι αν είναι οι εικόνες που μπορεί να δεί κάποιος από τις καταστροφές που προξενούν οι άνθρωποι στην φύση, δεν φαίνεται να μπορεί να κατανοήσει το πόσο ευθύνεται για την ασέβεια που δείχνει προς την ίδια του την ζωή. Πολύ φοβάμαι ότι κάποιος, για να νιώσει ότι καταστρέφεται αυτό που του δίνει ζωή, θα πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με μία τέτοια κατάσταση.

Θα πρέπει άραγε να βλέπει απέναντι του τις φλόγες να κατασπαράζουν κάτι που τον κρατάει ζωντανό ? ή θα πρέπει να πνίγεται μέσα σε τόνους νερού ?

Η μάχη όπως πάντα δίνεται για κάτι άλλο… Δίνεται για την διαφύλαξη κάτι ποιο ιερού από την φύση… του χρήματος. Δεν υπάρχει όριο στην καταστροφή της ζωής μας - της φύσης - για χάρη της ομαλής ροής του χρήματος. Δεν χρειάζεται να αναφερθώ για το τι οξυγόνο αναπνέουμε, ούτε για το τι νερό πίνουμε. Αναρωτιέμαι πόσο ακόμα θα επιτρέπουμε να καταστρέφεται η ζωή μας, έτσι απλά. Τελικά, μια φυσική καταστροφή που αποτυπώνεται μέσα στις εικόνες, πρέπει να αποτυπώνεται στην ψυχή, σαν μιαν ανάγκη για την διαφύλαξη της ζωής μας - της φύσης - χωρίς κανένα συμβιβασμό.

Michael Brook - Flood.mp3

Έμμισθοι Δολοφόνοι

Το κείμενο που ακολουθεί μας ζητήθηκε να δημοσιευτεί στη Πικραλίδα από κάποιον ανώνυμα. Η αλήθεια είναι ότι τα post που συνηθίζουν να ανεβαίνουν από εδώ δεν είναι ειδησεογραφικού χαρακτήρα αλλά παρόλο που και οι ενστάσεις μου , κι όχι ακριβώς αντιρρήσεις ,στο συγκεκριμένο κείμενο είναι αρκετές , επέλεξα να το δημοσιεύσω προσθέτοντας και την δικιά μου γνώμη γιατί είναι ένα έναυσμα για μια περαιτέρω συζήτηση.

ΜΠΑΤΣΟΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ

Μεσημέρι Κυριακής, κατάστημα έβερεστ στο Μαρούσι, ληστεία, αστυνομικοί, συμπλοκή, ένας ΝΕΚΡΟΣ.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή (σύμφωνα με τα media) …

Στις 15:45 δυο άτομα εισέβαλαν στο κατάστημα επί της λεωφόρου Κηφισίας. Σύμφωνα με τους υπαλλήλους φορούσαν κουκούλες και κρατούσαν όπλα. Άρπαξαν 200 ευρώ από το ταμείο και τράπηκαν σε φυγή.

Στο κατάστημα την ώρα εκείνη βρίσκονταν δυο αστυνομικοί της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με πολιτικά, οι οποίοι είχαν κάνει διάλειμμα από την υπηρεσία τους και έπιναν καφέ.

Μόλις άκουσαν την ταμία να φωνάζει «βοήθεια, ληστεία» και είδαν τους ληστές που είχαν βγει να απομακρύνονται κατευθυνόμενοι προς την οδό Πάρνωνος, ένα σκοτεινό στενάκι στα δεξιά της Κηφισίας, τους ακολούθησαν.

Σύμφωνα με την αστυνομία, ο ένας από τους κουκουλοφόρους πρότεινε το όπλο του εναντίον του ακάλυπτου αστυνομικού και ο συνάδελφός του που ήταν καλυμμένος, τον πυροβόλησε με αποτέλεσμα να τον τραυματίσει θανάσιμα.

Ο δεύτερος ληστής άρπαξε το πιστόλι του συνεργού του που είχε πέσει στο έδαφος και εξαφανίστηκε. Στη σύγχυση που δημιουργήθηκε κανείς δεν είδε με τι μέσο διέφυγε.

Ωστόσο από τις μέχρι τώρα έρευνες της αστυνομίας δεν έχει προκύψει αν ο δράστης ήταν αυτός που είχε το όπλο. Πάνω του βρέθηκαν 200 ευρώ, η λεία της ληστείας. Ενώ περισυνελέγησαν και δύο κάλυκες από το όπλο του αστυνομικού, πράγμα το οποίο αποδεικνύει πως ο ληστής δεν χρησιμοποίησε το όπλο του. Ο ιατροδικαστής που εξέτασε τον άτυχο άνδρα έκανε λόγω για δύο τραύματα από πυροβόλο όπλο, ένα στο πόδι και ένα στο μάγουλο. Λίγα μέτρα από το σημείο όπου έπεσε νεκρός από τα πυρά των αστυνομικών, βρέθηκε και το αυτοκίνητο με το οποίο είχαν φτάσει στο συγκεκριμένο σημείο οι ληστές και με το οποίο θα διέφευγαν.

Την κράτηση του αστυνομικού που πυροβόλησε και σκότωσε 32χρονο διέταξε αργά το βράδυ ο εισαγγελέας, όπως ανέφεραν πληροφορίες. Ο αστυφύλακας που ενεπλάκη τυχαία στο περιστατικό υποστήριξε ότι βρισκόταν σε νόμιμη άμυνα, αλλά το γεγονός πως δεν βρέθηκε το όπλο του θύματος (το άρπαξε ο συνεργός και εξαφανίστηκε, όπως λέει ο αστυνομικός) και ότι δεν βρέθηκαν κάλυκες πλην των δύο που έριξε ο αστυνομικός οδήγησαν τον εισαγγελέα στο να διατάξει την κράτησή του και σήμερα αναμένεται να οδηγηθεί στον εισαγγελέα δίωξης.

Ο αστυνομικός που τον πυροβόλησε και τον σκότωσε κατέθεσε ότι τον πυροβόλησε όταν έστρεψε το πιστόλι του σε βάρος του συναδέλφου του. Το πιστόλι του δεν βρέθηκε. Το πήρε ο συνεργός του, λένε, που εξαφανίστηκε πάνω στη σύγχυση και αναζητείται.

Τελικά ο εισαγγελέας του άσκησε ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση καθ' υπέρβαση των ορίων της άμυνας.

… και ας τα εξετάσουμε (σύμφωνα με τη λογική)

Διαβάζοντας κανείς τα παραπάνω καταλαβαίνει πως η υπόθεση βρωμάει.. Σε καμία περίπτωση ο συνεργός δε θα έσκυβε να πάρει το όπλο από τον δολοφονημένο χάνοντας χρόνο για τη διαφυγή του και μάλιστα την ώρα της συμπλοκής. Επίσης στο σημείο βρέθηκαν μόνο οι κάλυκες από τις σφαίρες του μπάτσου τη στιγμή που ο ίδιος ισχυρίστηκε πως ο ληστής το τράβηξε και γι’ αυτό του έριξε. Άρα δεν υπήρχε όπλο (αλλά ακόμα και να υπήρχε, αφού δε το χρησιμοποίησε) και καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως πρόκειται για μια ψυχρή δολοφονία.

Βέβαια όπως ήταν φυσικό η υπόθεση θα κατέληγε κάπως έτσι…

Ελεύθερος χωρίς την επιβολή περιοριστικών όρων αφέθηκε μετά την απολογία του ενώπιον του ανακριτή ο αστυνομικός της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, ο οποίος κατηγορείτο ότι σκότωσε, σε καταδίωξη, ληστή του ταχυφαγείου Everest στο Μαρούσι.

Ο αστυνομικός, που κατηγορείται για ανθρωποκτονία από πρόθεση καθ' υπέρβαση των ορίων άμυνας, υποστηρίζει ότι δεν είχε πρόθεση να σκοτώσει το ληστή.

Αποδίδει δε, το θανατηφόρο τραύμα στο κεφάλι του θύματος, στο ενδεχόμενο ο ληστής να γλίστρησε, με αποτέλεσμα η σφαίρα, που προοριζόταν για τα πόδια, να τον βρει στο κεφάλι.

Το κράτος μιλάει για έρευνες και για Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η δικαιοσύνη απονέμεται ισότιμα σε όλους. Πότε όμως πλήρωσε κανείς για τις «τυχαίες εκπυρσοκροτήσεις» των ένστολων δολοφόνων; Ποιος πλήρωσε για τις εκατοντάδες δολοφονίες μεταναστών στα σύνορα από νάρκες και σφαίρες και στο Αιγαίο; Ποιος έχει πληρώσει για τα εκατοντάδες θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα που συμβαίνουν κάθε χρόνο στα κάτεργα των εργολάβων; Ποιος πλήρωσε για το «παραδικαστικό κύκλωμα»; Ποιος έχει πληρώσει όλα αυτά τα χρόνια για τα τόσα χρηματιστηριακά «σκάνδαλα» στον επιχειρησιακό τομέα;

Αντίθετα το κράτος είναι αυτό που εξαντλεί όλα τα δυνατά μέσα καταστολής στην κοινωνία και σε αγωνιζόμενους ανθρώπους. Φυλακίζει, βασανίζει, απαγορεύει, ελέγχει.

Από τις ζαρντινιέρες μέχρι τις εν ψυχρώ δολοφονίες η κρατική βία ασκείται ανεξέλεγκτα.

Ας αναλάβουμε και εμείς το κομμάτι της κοινωνικής αντιβίας που μας αναλογεί!

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ

Η άποψη μου έτσι απλά για τους αστυνομικούς είναι ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχει αυτό το επάγγελμα. Τόσο απλά. Διότι δεν μπορώ να πιστέψω σε καμία περίπτωση πως υπάρχουν άνθρωποι ανώτεροι ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων από άλλους ^. και από κάτι που ακούγεται τόσο χαζό και παιδικό πηγάζει η όποια αντιεξουσιαστική μου ιδεολογία.

Ακούστηκε παραδείγματος χάριν ότι σαν μπάτσος της αντιτρομοκρατικής θα έπρεπε να είναι έτσι εκπαιδευμένος ώστε να διακρίνει τις περιπτώσεις – να ψυχολογεί και άλλες τέτοιες μπούρδες. Είναι δυνατόν ; Λες και είναι ο θεός ή μήπως παίρνει μαθήματα προφητείας - μαντείας ή ψυχολογίας ;;; Από αναρχικούς και αντιεξουσιαστές να ακούγονται τέτοιου είδους απόψεις είναι κρίμα… Πως τελικά ορίζεται τον άμπατσο κόσμο με τέτοια πιστεύω (θεοποιώντας τους) ; Πιστεύοντας ότι με εκπαίδευση κάποιος μπορεί να γίνει κάτι παραπάνω από άνθρωπος ;

Λοιπόν για το συμβάν έχω να πω πως όντως φαίνεται ακόμη και σε έναν ανίδεο πως έχουν ειπωθεί μάλλον αρκετά ψέματα στην ομολογία. Μα εγώ δεν θα σταθώ σ’ αυτά καθώς ούτε ανακριτής είμαι , ούτε δικαστής μα ούτε και μπάτσος και ούτε επιδιώκω να γίνω. Άλλωστε έχουν στρέψει το ενδιαφέρον τους στα στοιχεία ήδη πολλοί και ανάμεσα τους αυτός που έγραψε το πάνω κείμενο. Μόνο μια σημείωση: Το αν είχαν όπλα ή όχι θα πρέπει λογικά να είναι πολύ εύκολο να μαθευτεί αφού τα everest θα είχαν σίγουρα κάμερα και επίσης από τις μαρτυρίες των υπαλλήλων. Απ’ ότι διάβασα πάντως οι υπάλληλοι δήλωσαν πως είχαν στην κατοχή τους όπλα. Θα πει τώρα κανείς «για 200€ θα είχαν ψεύτικα» και άλλα τέτοια λες και έχει καμία σημασία αυτό. Στο indymedia λοιπόν διάβασα το εξής:

ΔΕΝ ΕΊΧΑΝ ΟΠΛΟ;;;

από ΝΑΚΟΣ 2:35μμ, Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2007

Και με τί κάναν την ληστεία με ομπρέλλα;;;Υπάρχουν μερικοί κανόνες ακόμα και στις ληστείες όπως παντού.Να είμαστε ρεαλιστές.Απο την στιγμή που κρατάς όπλο ακομη και ψεύτικο είναι γνωστό σε όλους ότι παίζεις το πιο επικίνδυνο παιχνίδι και ξέρεις οτι η αντίδραση οιποιουδήποτε θα είναι η πιό βιαιη και νόμιμη.Αυτοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού,οι ληστές το ξέρουν και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους.Ενοπλος ληστής και τζάμπα μάγγας δεν υπάρχει,ο καθένας αναλαμβάνει τις ευθυνες του στα ......παιχνίδια μεταξύ ενόπλων.

Οι ρομαντικές ιστορίες στην προκειμένη περίπτωση και σε κάθε ένοπλη πράξη είναι για αιθεροβάμονες η για τους φίλους του αγίου Βαλεντίνου που θα γιορτάσουν σε μερικές μέρες.

Και λίγο πιο κάτω αυτό:

Οι μπάτσοι το ξέρουν αυτό? από Παλαιοκώστας 3:22μμ, Δευτέρα 12 Φεβρουαρίου 2007

Απο την στιγμή που κρατάς όπλο ακομη και ψεύτικο είναι γνωστό σε όλους ότι παίζεις το πιο επικίνδυνο παιχνίδι και ξέρεις οτι η αντίδραση οιποιουδήποτε θα είναι η πιό βιαιη και νόμιμη. Αυτοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού,οι ληστές το ξέρουν και αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους

Ενδιαφέρουσα άποψη!

Ισχύει άραγε και για τους μπάτσους, ή αυτοί εξαιρούνται? Γιατί, απ' ό,τι ξέρω, οι μπάτσοι κρατάνε όπλα, πολύ αληθινά και καθόλου ψεύτικα. Σε αυτούς λοιπόν είναι γνωστό ότι παίζουν το πιο επικίνδυνο παιχνίδι και ότι η αντίδραση οιποιουδήποτε θα είναι η πιό βιαιη και νόμιμη?

Αυτό θα πρέπει λοιπόν να ξέρουν οι μπάτσοι. Ότι ισχύει και γι’αυτούς . Δεν τους θεωρούμε τίποτα παραπάνω από εμάς και πρέπει να το δείχνουμε έμπρακτα και όχι ζητώντας οίκτο ή την καλή του διαγωγή. Ξέρουμε ποιοι είναι γιατί ξέρουμε τι αντιπροσωπεύουν και καλά θα κάνουν το τελευταίο να το ξέρουν και οι ίδιοι. Κι απ’ ότι φαίνεται κι από πρόσφατη συνέντευξη ματατζή στα ΝΕΑ ορισμένοι είναι τόσο ζώα που το ξέρουν καλά κι όμως είναι περήφανοι. Απόσπασμα:

Δεν αντιλαμβάνεσθε δηλαδή τους διαδηλωτές ως εχθρούς;

Μα, με αρκετούς από αυτούς έχουμε τα ίδια προβλήματα. Κακές συνθήκες εργασίας, χαμηλές αμοιβές, κεκτημένα που χάνονται με τους καινούργιους νόμους. Προσωπικά έζησα την υπόθεση με την ΕΑΣ το '93. Ήτανε ό,τι χειρότερο για μένα. Να βλέπεις ανθρώπους 52-53 χρόνων να χάνουν τη δουλειά τους και να πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.

Πώς νιώθατε λοιπόν τις στιγμές που έπρεπε να συγκρουστείτε μαζί τους;

Τους σκεφτόμασταν περισσότερο από όσο νομίζουν οι ίδιοι, ίσως αν ήμασταν στη θέση τους κάπως έτσι να αντιδρούσαμε. Αναρωτιέμαι όμως αν ήταν αυτοί στη θέση μας πώς θα αντιδρούσαν; Τι βία θα ασκούσαν;

Τι να πει κανείς .. Χτυπάνε δηλαδή τα ίδια τους τα αδέλφια… Βέβαια το πόσο αυτοί οι άνθρωποι τελικά μπορούν να αντιληφθούν την θέση στην οποία βρίσκονται είναι πραγματικά ένα ερώτημα αφού μια άλλη δήλωση που έκανε ήταν η εξής :

«Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους αναρχικούς»

Όχι μωρέ, όχι… να μην σου πω κι εσύ αναρχικός είσαι…

Για να κλείσω θα παρακαλέσω παρόλα αυτά , την τελική ευθύνη να την ρίξουμε σ’ αυτό το γαμημένο σύστημα που ανάγκασε το παλικάρι να χάσει την ζωή του για 200€ και τον ανόητο να επιλέξει να γίνει έμμισθος δολοφόνος για να υπερασπιστεί τα everest και κάθε everest.